Βαρέθηκα!
Βαρέθηκα τη γκρίνια, τον αρνητισμό, τη μιζέρια, την έλλειψη συμμετοχής, την αδιαφορία, τη, τη, τη...
Τα βαρέθηκα όλα αυτά.
Βρέχει. Ο δρόμος έξω ποτάμι. Δεν μπορώ να περάσω. Το φρεάτιο βουλωμένο. Τα παίρνω στο κρανίο. Είναι βουλωμένο εδώ και χρόνια. Όλοι γκρινιάζουμε για το φρεάτιο κάθε φορά που βρέχει. Κανείς ποτέ δεν κάνει τίποτα...
Να πάρω τον δήμο. Κοιτάζω την ώρα. Είναι 2, θα έχουν σχολάσει. Αν βρω κάποιον δεν θα είναι αρμόδιος. Αν είναι θα μου πει πως θα το καταγράψει και θα το μεταφέρει. Αν τον πιάσω λίγο στο φιλότιμο θα μου πει πως δεν υπάρχει κόσμος. Δύο είχαν γι' αυτή τη δουλειά και έφυγαν με εθελουσία. Δεν μπορούν να προσλάβουν άλλους. Τι να κάνουν;
Δεν κάνω τίποτα απ' όλα αυτά. Παίρνω ένα σίδερο. Βγαίνω στη βροχή. Καθαρίζω από το φρεάτιο ό,τι μπορώ. Τελικά ανοίγουν δίοδοι. Τα νερά φεύγουν, ο δρόμος γίνεται πάλι προσβάσιμος. Τα δημοτικά τέλη τα πλήρωσα. Αν με είδε κανείς θα αναρωτήθηκε «μα τι κάνει αυτός;». Δεν πληρώνει δημοτικά τέλη και καθαρίζει μόνος του φρεάτιο; Ή θα είπε «α, ήρθε ο δήμος, επιτέλους».
Δεν ξέρω, έκανα το σωστό; Θα λύσει κάτι η συμμετοχή στα κοινά; Μπορεί να σταθεί τελικά μια κοινωνία με τη γκρίνια; Για μένα η συμμετοχή στις ποδηλατικές ομάδες είναι συμμετοχή στα κοινά. Είναι αποφυγή της γκρίνιας.
Τη βαρέθηκα τη γκρίνια, δεν ξέρω εσείς. Θέλω να κάνω κάτι. Όχι, δεν θέλω να στείλω γενικώς τα πράγματα κατά διαόλου. Θέλω να κάνω κάτι. Κάνοντας ποδήλατο νιώθω πως κάτι κάνω. Συμμετέχοντας στα κοινωνικά δρώμενα, σε ομάδες, σε πρωτοβουλίες κάτι μπορεί να γίνει. Σίγουρα περισσότερο από τη μη συμμετοχή στο πουθενά πέρα από τον καναπέ...
Στα μέτωπα είπαμε.
Κι εδώ μέσα όμως;;;-)
10 χρόνια ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ
20-30 συναντήσεις με φορείς (υπουργούς, δημάρχους, συμβούλους, επικεφαλείς ΜΜΜ κλπ)
30-40 ποδηλατοπορείες (οι 8 ήταν πανελλαδικές)
50-60 δράσεις (24 ώρες για το ποδήλατο, μαθήματα ποδηλάτου, τεχνικά σεμινάρια, παρουσιάσεις, συμμετοχές σε άλλες ποδηλατοπορείες κλπ)
150-200 συνελεύσεις
2000-3000 ποστ στο φόρουμ
10.000-20.000 απαντήσεις για λάθη (και "λάθη"), υποδείξεις, παράπονα, συμβουλές, μπινελίκια, το μακρύ και το κοντό του καθενός κλπ κλπ
(και λίγα γράφω)
ή
θα τα πάρουμε στα χέρια μας
ή
θα τα δώσουμε όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία (τις πολυεθνικές δηλαδή)
Διαλέξτε!
(η συνθήκη είναι XOR)
Τάσο!
Ώτο...όπου βρεθούμε και σταθούμε ενωνόμαστε με τους κοντινούς μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε ο καθένας...συσσωρευτικά τίποτα δεν θα χαθεί...
-
Μας την έχουν στημένη μάγκες. Ή όλοι ή κανένας. Μην τους πιστεύετε, μας κοροϊδεύουν, μέρα νύχτα. Μην τους ακούτε. Ψεύτες, ανήθικοι, ρουφιάνοι, καθίκια, απατεώνες, κομπιναδόροι, κλέφτες, ληστές, αποβράσματα, χαραμοφάηδες, αρπακτικά λυσσασμένα για κρέας και αίμα, αδίστακτα τέρατα. Τόσο ωμά είναι τα πράγματα. Ή όλοι ή κανένας. Προσέξτε μη σας ξεμοναχιάσουν, τη βάψατε. Κανένας μόνος του. Μικρό παράδειγμα. Κι άλλο ένα.
Συνονόματε, ακριβώς γι' αυτό τα γράφω εδώ. Επειδή είναι χώρος δράσης κυρίως και όχι αόριστων καταγραφών. Τα ποδήλατα μπήκαν στο Μετρό, την Κυριακή είναι τα εγκαίνια του πρώτου τμήματος του μητροπολιτικού ποδηλατόδρομου. Πολλά έχει πετύχει τούτο εδώ το φόρουμ. Η ρήση μου που παρέθεσες ήταν η αντίδρασή μου στα παραπάνω σχόλια από το δικό μου και όχι γενικά. Με ιδιαίτερα φιλική διάθεση. Δεν θέλω «να την πω» σε κανένα.
Αλλά ο Βλαστός μάς είπε πως είναι ντροπή για την Αριστερά να υποστηρίζουν οι άνθρωποί της ότι η κατασκευή ποδηλατοδρόμων επί κρίσης είναι πολυτέλεια. Από εδώ και τώρα, τι κάνουμε; Πάντα εντός νομίμων πλαισίων, τώρα τι κάνουμε; Όχι απλά για το ποδήλατο, αλλά για την καλυτέρευση εν γένει της ζωής μας. Τι κάνουμε; Ποιος έχει να προτείνει κάτι; Όχι γενικό και αόριστο, αλλά ουσιαστικό.
.....................που θα κάνει την διαφορα.
http://www.dinfo.gr/αποφάσισε-μόνος-του-να-καθαρίσει-ένα-β/#
αλλος για την βαρκα μας....
.....................Μία Ράμβικ
http://news247.gr/eidiseis/gnomes/pavlos-methenitis/h-kyria-mia-ramvik.4729196.html?utm_source=News247&utm_medium=MintaXasete_article&utm_campaign=24MediaWidget
Τα αποτελέσματα θετικά ή αρνητικά,αμφιλεγόμενο 50%-50%.
https://kommon.gr/iv/1006-stous-idiotes-dinei-skoupidia-kai-lefta-o-dimos-rodou-tis-afroditis-papanastasiou
Τι είναι άραγε σκουπίδια;
Γιατί τα πετάμε;
Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Που τα πετάμε;
Το μέρος που τα πετάμε δεν είναι ένας τόπος;
Τι είναι;
Σε ποιόν ανήκει;
Το πλαϊνό του δρόμου δεν είναι Κοινωνικός Δημόσιος Χώρος;
Το Δάσος δεν Συνανοίκει στο Κοινό της Κοινωνίας μας;
Ο λάκος για το δέντρο, το σκαλάκι που πάει στο υπόγειο διαμέρισμα, το ρύθρο, το πεζουλάκι στο οποίο ακουμπάμε (και αφήνουμε) τον φραπέ μας στην πλαστική του συσκευασία, τι είναι;
Είναι αόρατα;
Ανήκουν σε κάποιο Σουλτάνο/Κράτος που (μαγικά) τα εξαϋλώνει;
Είναι μήπως φαγώσιμα οπότε θα φαγωθούν από τα Ζώα που κυκλοφορούν στα παιδικά παραμύθια που οι περισσότεροι έχουν ακόμα στο μυαλό τους ειπωμένα από κάποια Γιαγιά γεννημένη σε κάποιο χωριό πριν την είσοδο των πλαστικών συσκευασιών;
Αλλά και ακόμα πιο πέρα:
Ο κάδος τι είναι;
Ποιός τον βάζει εκεί που στέκεται; Ο Σουλτάνος; Ο Κακός Λύκος; Ο Καμίνης ο ίδιος αυτοπροσώπως ή μια Κοινωνική δομή που έχει καθιερωθεί από μια (κατα το δυνατόν κάθε φορά) κοινή δημοκρατική κοινωνία;
Ποιός μαζεύει τα σκουπίδια; Κάποιοι Άλλοι;
Που πάνε αυτά που αφήνουμε εκεί μετά;
Εκεί που πάνε είναι κοινωνία;
Είναι δημόσιος χώρος;
Η Χωματερή είναι άραγε Δημόσιος Χώρος; Είναι μήπως Εκτός Κοινωνίας;
Τι είναι;
Η κατασυκοφάντηση της έννοιας του Κοινού και του Δημόσιου και μαζί και οποιασδήποτε έννοιας Δημόσιου Χώρου, Κοινού, Κοινωνικού, Κοινωτικού, μας κάνει να νιώθουμε μόνοι κι έρημοι απέναντι σε ένα "Εκεί Εξω" που είναι εχθρικό και θέλει να μας φάει. Κάποιοι (που ποτέ δεν κατονομάζονται και αντιστοιχού προφανώς στον Κακό Λύκο του παραμυθιού, κάνουν απόλυτο κουμάντο στον "Έξω κόσμο". "Θέλουν να μας φάνε! Θέλουν να μας τα πάρουν όλα!" "Καλά τώρα, τα σκουπίδια σε μαράνανε; Εδώ ο κόσμος χάνεται!" "Καλά τώρα, εσύ θα σώσεις τον κόσμο;"κλπ.
Απέναντι σ' αυτό το κατασυκοφαντημένο Κοινό, τον περιφρονημένο Δήμο βιώνουμε την αναδίπλωσή μας στο καταφύγιο του οικογενειακού δικτύου και της περίκλειστης αρβανίτικη Μάντρα μας, οπου το "Εξω" δεν είναι Κοινο, Δημόσιο, Κοινωνικό αλλά "οι Άλλοι", "οι Ξένοι".
Οπότε κάθε φορά που αφήνουμε τον φραπέ μας πάνω στο "ράφι" του συλλέκτη του ΟΤΕ ή τον πετάμε στην κουρ αγκλέζ του γείτονα, ή τον "ξεχνάμε" στο παγκάκι της πλατείας, δεν νιοώθουμε καμία ενοχή ούτε νιώθουμε ότι τα πετάμε στο Κοινωνικό Δημόσιο Χώρο της Δημοκρατίας μας αλλά στους Άλλους της Περικλειστης ΟθομανοΑρβανίτικης Αυλής της Πατριάς μας. Στούς Άλλους της βαθειάς μας οικογενειακής φοβικής καχύποπτης α-κοινωνικής μας οικογενειακής προέλευσης. Στους "Έξω", στους "ξένους".
Η κυρία Μία Ράμβικ για τον μέσο πολίτη αυτής της Δημοκρατίας είναι γραφική. (Που σημαίνει "ο τρελός του χωριού" ή στα νέα ελληνικά: "ο μαλάκας της υπόθεσης").
Και μάλιστα, ξέρετε γιατί η κυρία Μία Ράμβικ είναι "ο τρελός του χωριού" και "ο μαλάκας της υπόθεσης";
Γιατί αποδομεί, ανασυντάσει, ανασυνθέτει και μας παραδίδει πίσω έτοιμη προς νέα χρήση στις συνθήκες του παρόντος, την φερόμενη από πολλούς, δήθεν, "μόνη αμετάφραστη ελληνική λέξη σε άλλη γλώσσα":
Το Φιλότιμο.
Καί μας την τρίβει στη μούρη!
(Και καλά μας κάνει!)
αλλά ναι, έκανα εδώ ό,τι θεωρούσα έναν μηχανισμό αφύπνισης
η πιο cult φωτογραφία από το εδώ της R.O.:
...
Να μεταφράσω στα κανονικά ελληνικά:
Μετά από πολλαπλές κλήσεις στο τμήμα καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων επιτέλους αδειάζει ο κάδος που είχε μείνει μέρες γεμάτος και ξέχειλος.
Όμως:
Υπάρχει το Όμως: Ο /Η συνάνθρωπος της γειτονιάς εγκαινιάζει τον αδειασμένο κάδο αφήνοντας τον μπλέ σάκκο του απ' έξω.
Μας λατρεύω.
Τα ίδια γίνονται και στη δική μου γειτονιά.
Δεν χρειάζεται να μην είμαστε οι τρέλοί της γειτονιάς. Είμαστε ήδη.
Αν το κανονικό είναι αυτό τότε ήδη είμαστε οι τρελοί της γειτονιάς.
Γιατί αυτό το θέαμα είναι προφανώς ικανό να σε τρελάνει.
η πιο cult φωτογραφία από το εδώ της R.O.:
...
Να μεταφράσω στα κανονικά ελληνικά:
Μετά από πολλαπλές κλήσεις της R.O. στο τμήμα καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων (όπου κάνω λάθος διόρθωσέ με), επιτέλους αδειάζει ο κάδος που είχε μείνει μέρες γεμάτος και ξέχειλος.
Όμως:
Υπάρχει το Όμως: Ο /Η συνάνθρωπος της γειτονιάς εγκαινιάζει τον αδειασμένο κάδο αφήνοντας τον μπλέ σάκκο του απ' έξω.
Μας λατρεύω.
Τα ίδια γίνονται και στη δική μου γειτονιά.
Δεν χρειάζεται να μην είμαστε οι τρέλοί της γειτονιάς.
Είμαστε ήδη.
Γιατί αν το κανονικό είναι αυτό τότε ήδη είμαστε οι τρελοί της γειτονιάς.
Γιατί αυτό το θέαμα είναι προφανώς ικανό να σε τρελάνει.
Γιατί προφανώς και δεν είμαστε νορμάλ όταν ως κανονικό αυτο-ορίζεται αυτό το πράγμα!.
Τιμή μας να είμαστε οι Τρελοί του Χωριού όταν το Χωριό είναι αυτό που είναι.
Τιμή μας να είμαστε οι μαλάκες της υπόθεσης όταν η Υπόθεση είναι αυτή που είναι.
Άλλωστε αυτό ακριβώς κάνουμε και όταν κατεβάζουμε το ποδήλατο με το ασανσέρ, ανοίγουμε την εξώπορτα της πολυκατοικίας,ι το καβαλάμε ανάμεσα στα παρκαρισμένα, ανάβουμε τα "περίεργα" φωτάκια μας και πάμε εκεί που θέλουμε..
Ακόμη κι αυτό το τόσο προφανές τρελό τους φαίνεται.
Οπότε;