Βόλτα στο πάρκο Τρίτση

Ακολουθώντας τις συμβουλές των συν-ποδηλατών (http://www.podilates.gr/node/1818) φόρτωσα σήμερα το πρωί τα ποδήλατα στη σχάρα, με στόχο οικογενειακή βόλτα στο πάρκο Τρίτση.

Γνωρίζοντας ότι η θερμοκρασία θα ανέβει αρκετά, αλλά μη θέλοντας να μείνουμε σπίτι, θεωρήσαμε πως μια βόλτα με τα ποδήλατα στο πάρκο θα ήταν καλή ιδέα. Αμφι-ταλαντευτήκαμε ανάμεσα στο πάρκο Τρίτση και τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι. Τελικά καταλήξαμε να δοκιμάσουμε την πρώτη λύση, αφήνοντας η δεύτερη για την επόμενη φορά.

Η μετάβαση ήταν εύκολη μέσω της Αττικής οδού.

Στο σημείο αυτό, ανοίγω μια παρένθεση για θέματα οδικής ασφάλειας. Μια συμβουλή για όσους χρησιμοποιούν σχάρες ποδηλάτου που δένουν με ιμάντες στο πίσω μέρος: Όσο κι αν τεντώσεις τους ιμάντες όταν πρωτο-βάζεις τη σχάρα, δεν είναι αρκετό. Αν φορτώσεις ένα μόνο ποδήλατο δεν υπάρχει θέμα. Αν όμως φορτώσεις περισσότερα κιλά (max. 45 kgr στην προκειμένη περίπτωση), τότε οι ιμάντες θέλουν όλοι τέντωμα (ξανά). Το βάρος των ποδηλάτων "παίρνει μπόσικα". Αν δεν το κάνεις, οι ταλαντώσεις είναι εμφανείς και μάλλον επικίνδυνες. Αν φροντίσεις για το "διορθωτικό" τέντωμα τότε κανένα πρόβλημα! Επίσης θυμίζω ότι τα κιλά αυτά φορτώνονται πίσω από τον πίσω άξονα του αυτοκινήτου και επομένως επηρεάζουν (σημαντικά) την οδική συμπεριφορά. Ανασηκώνεται το εμπρός μέρος του αυτοκινήτου και το τιμόνι γίνεται πιο ελαφρύ. Παρόλο που δεν προβληματίστηκα από την οδική συμπεριφορά του αυτοκινήτου, θεώρησα σωστό να μειώσω ελαφρά τους ρυθμούς (όχι πάνω από 100 - 110 km/h).

Παρκάραμε στο parking της εισόδου από την πλευρά της Λεωφ. Δημοκρατίας (ακολούθησα τις οδηγίες από το σχετικό site).

Ποδηλατήσαμε όλο το πάρκο, ανακαλύπτοντας κάθε γωνιά του. Το διασκεδάσαμε πολύ. Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω το ποδήλατο και σε κάποιες πιο "σκληρές" συνθήκες, ξεφεύγοντας από τα πατημένα μονοπάτια και περνώντας από κάποια σημεία με πέτρες, χαλίκι, πεσμένα φύλλα κλπ. Νομίζω πως άρχισα να διαπιστώνω τα "όριά" του! Όχι ότι απογοητεύτηκα! Κάθε άλλο! Νομίζω ότι η επιλογή trekking (και όχι mountain) αποδεικνύεται πιο ταιριαστή στη χρήση που τελικά κάνω. Επίσης διαπίστωσα με μεγάλη χαρά, ότι όλα τα μέλη της οικογένειας - στα οποία ο υπογράφων έχει διδάξει (και συνεχίζει να διδάσκει) ποδήλατο - εξελίσσονται σε πολύ καλούς και σωστούς ποδηλάτες!

Το πάρκο έχει αυτό που συνήθως λέμε "δυνατότητες". Αναξιοποίητες - ως συνήθως - από την ελληνική πολιτεία και τις δημοτικές αρχές! Η αίσθηση της εγκατάλειψης είναι διάχυτη. Σκουπίδια υπάρχουν σε αρκετά σημεία. Τα φύλλα από τα δέντρα συσσωρεύονται στο έδαφος. Τα δέντρα είναι λίγα. Η σκιά δυσεύρετη. Αυτό το τελευταίο ήταν και το βασικότερο πρόβλημά μας. Καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει μέσα στην ημέρα, αναζητάς απεγνωσμένα μια διαδρομή με σκιά. Αλλά μάταια!

Δεν θα ήθελα να περάσω αρνητική διάθεση με το συγκεκριμένο post. Καλά περάσαμε. Θα ξαναπάμε (μάλλον θα επιδιώξουμε κάποια μέρα με χαμηλότερες θερμοκρασίες). Παρόλο που το συγκεκριμένο σημείο απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί "πνεύμονας πρασίνου", δεν παύει να είναι ένα όμορφο σημείο σε μια πόλη που γίνεται ολοένα και πιο άσχημη.

Ίσως η συχνή παρουσία όλων μας σε τέτοια σημεία, να αφυπνίσει κάποια στιγμή αυτούς που πρέπει και να αναβαθμίσει το ρόλο αυτών των σημείων στον αστικό ιστό και στην καθημερινότητα όλων μας.

Με χαροποίησε το γεγονός ότι συνάντησα κι άλλους (αν και λίγους) ποδηλάτες. Παρέες που ποδηλατούσαν σε ζευγάρια, μπαμπάδες με παιδιά που ποδηλατούσαν παρέα και βέβαια παιδιά με ποδήλατα των οποίων οι γονείς πίνανε τη φραπεδιά τους στην (αξιοπρεπή) καφετέρια! Αυτοί οι τελευταίοι (γονείς) μας κοιτούσαν λίγο περίεργα (εμένα και τη σύζυγο) με τα ποδήλατά μας να καθοδηγούμε / ακολουθούμε τα πιτσιρίκια μας! Νομίζω όμως ότι διέκρινα στο βλέμμα τους ένα φευγαλέο "γιατί όχι κι εγώ". Κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα!