Raleigh Αντρικο, με σελα Middlemore! Αξιζει τα λεφτα του;

Ειδωμεν...

Αν τα καταφερω με την αναπαλαιωση του Torving κιολας δεν ξερω τί αλλα συμπωματα θα παρουσιαζω.
Παντως αυτο το διαστημα ειμαι σε "εμπυρετη" φαση;
Μαλλον με "κολλησατε" το μικροβιο του κλασσικου!
Λετε να χειροτερεψει το "καλο ή κακο;";

Ειναι μεχρι να πετυχει η πρωτη.
Το να δινεις παλι "ζωη" σε ενα τετοιο αντικειμενο και να καθεσαι να το χαζευεις ειναι το κατι αλλο!
Δεν ξερω απο τις ισορροπιες αυτες γιατι δεν ξερω το αντικειμενο.
Παντως απο οσα βλεπω σε αυτα που εχετε φτιαξει, τα ζηλεψα ολα!
Εσει το ιδιο δεν θα κανατε στη θεση μου; Δεν ανυπομονουσατε για το πρωτο;

Φιλοι μου εχετε απολυτα δικιο!
Ελπιζω να μην γινω συλλεκτης, δεν το εχω!
Στενοχωρηθηκα που ανακαλυψα τα αλλα ποδηλατα.
"Χαλασε" την μοναδικοτητα της μαγειας του "μοναδικου"
Ομως επειδη καθε ενα εχει την ιστορια του η "μαγεια" ανακταται με την ενασχοληση με το καθε ενα κατα την διαρκεια της αναπαλαιωσης.
Πραγματι καθως πετρελαιωνεις με στουπι ή σφουγγαρι ή πινελο ή χαιδευοντας με το χερι το σκουριασμενο μεταλλο, νιωθεις να σε διαπερνα ενα ριγος, ενας κομπος ανεβαινει στο λαιμο και τοτε οι κινησεις του χεριου γινονται πιο ευλαβικες και αργες, νωχελικες, και πιο στοργικες συναμα.
Η ιστορια του, ο μοχθος του βιοπαλαιστη, που για αυτον ηταν η ιδια του η ζωη, χωρις υπερβολη - ας μην ξεχναμε οτι το ποδηλατο αντικατεστησε το γαιδουρι ή το μουλαρι - "ενας ακομα νοματέος" ( ατομο) οπως ελεγε ο αειμνηστος παππους μου! Πιο πολυ προσεχαν τα "ζα" και το ποδηλατο. γιατι χωρις αυτα δεν θα υπηρχε φαγητο για κανενα.
Εδειξα προχθες τις φωτο απο το ποδηλατο το Bianchi στην κορη μου - τελειοφοιτη λυκειου - και στον γιο μου - γυμνασιο - και τους εδειχνα τις λεπτομερειες του ποδηλατου καθως και τον τροπο λειτουργιας του.
Ακουγαν εντυπωσιασμενοι και με απορια, πώς και με τί ποδηλατουσαμε μικροι.
Απο οτι καταλαβαινω - κρινοντας και απο αρθρα με τα ποδηλατα των παιδικων χρονων μας - πρεπει να ειμαστε πανω κατω με διαφορα απο 5 βία 10 χρονια, ο ενας απο τον αλλον μας, σε αυτο το φορουμ.
Τελοσπαντων, τους διηγηθηκα πως καναμε ποδηλατο οταν ειμαςταν μικροι, με τα διπλοσκελετα οπως τα λετε!
Ομολογω οτι δεν καταλαβαινω πώς πηραν ( οχι το γιατι, αυτο το καταλαβα) αυτην την ονομασια. Εχω τοτε δεν ηξερα πως τα ελεγαν.
Ευτυχως δεν με ρωτησαν, αλλα τους εξηγησα γιατι τα λενε ετσι και την διαφορα με το ποδηλατο του προπάππου τους. Τους δηιγηθηκα οτι τοτε οταν ημουν - αν θυμαμαι καλα τριτη τεταρτη δημοτικου - στο χωριο δεν ειχαμε την πολυτελεια των παιδικων ποδηλατων και οχι μονο αυτων. Θυμαμαι περιμεναμε πως και πως ο πατερας να παει Αθηνα να φερει μπανανες, φρουτο σπανιο για εκεινη την εποχη - τωρα σαπιζει στο καλαθι με τα φρουτα.
Μονο τα διπλοσκελετα ειχαμε θυμαμαι και τα ...γαιδουρια. Τα διπλοσκελετα - ειχε ενα ο θειος μου - μαυρο με λευκα ή ασημενια σειρητια και ψιλοκοκκινες πινελιες και το αναγλυφο σηματακι να δεςποζει κατω και μπροςτα απο το τιμονι στεκοταν επιβλητικο στο πισω καβαλετο του και μας προκαλουσαν δεος!
Εμένα ορθιος σαν ημουνα. η μεση μου ζητημα αν εφθανε μεχρι το πανω σιδερο το οριζοντιο.
Πώς θα καναμε ποδηλατο; Ελα μου ντε; Την λυση την εδωσαν οι μεγαλυτεροι. Περναγαμε λοξα το ενα ποδι - συνηθως το δεξι για τους δεξιοχειρες - αναμεσα το τριγωνο του σκελετου, γερναμε ελαφρα το ποδηλαδο - μην μας παρει το βαρος - το πεταλι το δεξι ανασηκωμενο και σπρωχναμε με το αλλο να παρουμε φορα!
Χαχα θυμαμαι η πρωτη εμπειρια ηταν λιγο εως πολυ οδυνηρή. Αφου δεν σπασαμε κανα ποδι! Ο εγωισμος ισως ομως και η επιθυμια να καβαλησουμε και εμεις ενα ποδηλατο ηταν μεγαλυτερη απο το τσουξιμο στα γονατα και στις παλαμες απο τα χαλικια στην αλανα ή στο δρομακι πισω απο το σπιτι, καθοτι το παιρναμε κρυφά οταν ο θειος ελειπε στο καφενειο να παιξει δηλωτή, ευτυχως με την καλυψη της θειας!
Η αγωνια ομως μεγαλη οταν ηταν να σταματησουμε! Αντε να πιασουμε και μετα να πιεσουμε εγκαιρα και δυνατα το χερουλι των φρενων! Ο χρονος μεχρι να σταματησουμε ατελειωτος! Ο φοβος βεβαια δεν ηταν μην παθουμε κατι, οπως κανενας πιτσιρικας δεν ανησυχει γι αυτο. Ο φοβος ηταν μην πεσουμε και παθει κατι το ποδηλατο!
Αυτα αναπολω και θυμαμαι οταν πετρελαιωνω αυτο το "ερειπιο" σαν να ειναι αυτο που μου χαρισε αυτες τις στιγμες αγωνιας, ξενοιασιας και ευτυχιας των παιδικων μου χρονων! Γι αυτο ηθελα και θελω να ειναι μονο ΕΝΑ για εμενα. Αφου σκεφτομαι με τα αλλα να μην ασχοληθω ισως καθολου!
Θελω να δωσω ομως μια ευκαιρια στα παιδια μου, βλεποντας με - αν τα καταφερω να ξαναδωσω την αιγλη του σε αυτο το ποδηλατο - να ανακαλυψουν και αυτα την μαγεια των παλιων αντικειμενων με τα οποια εχει γραφτει η ιστορια των νεωτερων χρονων μας, οπως το παλιο γιαταγανι του προ-προ-προ παππου αγωνιστη του '21 που περιμενει και αυτο τη σειρα του να αποκτησει την λαβη που εχει χασει εδω και δεκαετιες!
Γι αυτο δεν θα γινω ποτε συλλεκτης παρομοιων αντικειμενων.
Γιατι η δικη μου ιστορια δεν ειχε πολλα ποδηλατα, δεν ειχε πολλα γιαταγανια, ουτε πολλα τσακμακια! Απο ενα ειχε ο παππους και ο θειος που γνωρισα.
Απο ενα θα 'θελα να εχω και εγω.
Απο ενα για να θυμαμαι τις στιγμες που δεν θα ξαναρθουν και τα παιδια μας δεν θα ζησουν - αλλα που ισως μυρισουν λιγο απο το αρωμα μιας αλλης εποχης.
Αυτο το αρωμα που μυρισα και εγω διαβαζοντας αυτο το φορουν και ξυπνησαν οι θυμισες να ξαναβρω το "χαμενο" μπουκαλακι!

Καληνυχτα ή καλημερα Φιλοι μου!
Και συγχωρεστε την πολυλογια αλλα νομιζω αυτο ειναι που βγαζουν και αυτα τα αντικειμενα οταν καταπιανεσαι μαζι τους!
Ιστοιρες μιας αλλης εποχης που δεν πρεπει να σβηστουν απο την ληθη της πολυπολιτισμικότητας και γινουν delete στο δισκο της τεχνολογιας!