Πρόκειται να επισκεφτώ σύντομα το Πήλιο μαζί με έναν φίλο. Επειδή και αυτός ειναι bike-fan και μάλιστα την πληρώνει και ακριβά - Scott Spark 10 - (μάλιστα του αναγνωρίζω πως είναι ο μέντοράς μου σε αυτού του είδους τα sports), αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί και τα ποδήλατα μας. Μήπως κανείς γνωρίζει κάποια όμορφη διαδρομή που θα μπορούσε να μας προτείνει για ορεινή ποδηλασία χαμηλής*/ μέτριας δυσκολίας??
Υ.Γ:
Α,... εγώ ακόμα είμαι στα hardtails, Scott Scale 80, οπότε οι οποιεσδήποτε προτάσεις θα ήταν επιθυμητό να είναι και ανάλογες.
Ευχαριστώ προκαταβολικά!!!!!
*:Το "χαμηλής δυσκολίας" κολάει σε μένα, ...όχι στο φίλο.
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Το Πήλιο είναι απότομο βουνό με μεγάλες κλίσεις. Έτσι και πιάσεις χώμα ανεβαίνεις συχνά γκράβαρα κάνοντας ισρορροπία. Υπάρχουν όμορφες διαδρομές σε άσφαλτο όμως ή με κυρίως άσφαλτο. Γενικά όπου κι αν πας μακριά από τα αστικά κέντρα είναι ωραία. Αν δεν είσαι έμπειρος μείνε άσφαλτο.
Ωραία διαδρομή οχι γνωστή στους πολλούς με λίγες ανηφόρες.ΑΦΗΣΟΣ-ΛΕΦΟΚΑΣΤΡΟ ΠΑΡΑΘΑΛΛΑΣΙΑ. Δοκιμάστε και μια Μηλίνα-Μαραθιά και αν έχετε κουραγια φτάνετε Τρίκερι.
είναι υπέροχα, αλλά έχει ερημιά και δεν υπάρχει νερό, μόνο καναδυό πηγάδια.
Ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια και τις πληροφορίες σας (αν και με προβλημάτισαν λιγάκι). Νομίζω ότι το Πήλιο σε τελική ανάλυση θα αποδειχτεί μία υπέροχη πρόκληση για μένα και το φίλο..... και θα το ευχαριστηθούμε αναλόγως είτε ανταπεξέλθουμε τελικά στην πρόκληση αυτή είτε όχι.
Το ζητούμενο είναι η καλή διάθεση για να κάνεις το κάτι παραπάνω άσχετα του αποτελέσματος. Όπως λέει και ο ποιητής, (σε ελεύθερη μεταφορά) είναι το "ταξίδι που μετράει...... και όχι ο τελικός προορισμός!!!!
Στο κάτω-κάτω, τι θα ήταν άλλωστε η ζωή μας χωρίς προκλήσεις?
Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη σε όλους.
Επιστρέφω με εντυπώσεις από το Πήλιο.
Λοιπόν,.. το Πήλιο είναι γενικά ένα πολύ όμορφο βουνό με πολλά νερά, αμέτρητο πράσινο και πολλές αντιθέσεις. Νομίζω πως πρέπει να είναι από τα λίγα μέρη στα οποία το χιονοδρομικό από την παραλία απέχει μόλις 30-40 λεπτά (με αυτοκίνητο)....
Τελικά, μαζί με το φίλο που είχα πει στο αρχικό μου post, επιλέξαμε την Κυριακή του Πάσχα να κάνουμε μία διαδρομή η οποία μάλλον μας αποζημίωσε για τον κόπο μας....
Ξεκινήσαμε από την πλατεία του χωριού Κισσός (υψόμ. 450μ περίπου) και ακολουθήσαμε ένα μέχρι πρότινος δασικό χωμάτινο δρόμο (και πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο κατά το 85%) καταλήγοντας στο πάρκινγκ του χιονοδρομικού (υψόμ. 1250 περίπου). Ευχάριστη έκπληξη απότέλεσαν τα χιόνια στην αριστερή άκρη του δρόμου λίγο πριν το χιονοδρομικό....
Στην επιστροφή αποφασίσμαε να κάνουμε μια μικρή παραλλαγή και να ακολουθήσουμε μετά το μισό της επιστροφής ένα μικρό δασικό δρόμο/ μονοπάτι ο οποίος σύμφωνα με το χάρτη φαινόταν να διασχίζει τα Τρία Ρέμματα και περνώντας από το Τύμπανο του Κισσού (μία περιοχή με καταρράκτες που χύνονται σε μία κυκλική λιμνούλα η οποία προσφέρεται και για μπάνιο το καλοκαίρι) να καταλήγει στην άσφαλτο μεταξύ Κισσού και Μουρεσίου. Δυστυχώς ο δρόμος όμως αυτό κοβόταν λίγο μετά τα Τρία Ρέμματα και έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε πίσω στον ίδιο δρόμο πριν κάνουμε την εν λόγω παράκαμψη και έτσι να γυρίσουμε στην πλατεία του Κισσού από την ίδια διαδρομή που ξεκινήσαμε....
Όλη η διαδρομή και πολύ περισσότερο η διαδρομή που δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε μέσα από τα Τρία Ρέμματα ήταν μαγευτική κάτω από θεόρατες οξιές, φλαμουριές, πηγές και ρέμματα. Συνολικά καλύψαμε σύμφωνα με το gps περίπου 24χλμ εκ των οποίων τα μισά ήταν ανάβαση.
Εν κατακλείδι μπορώ να πω ότι είχαμε ένα πολύ ευχάριστο Πάσχα και θα επισκεπτόμουν άνετα το Πήλιο ξανά και ξανά για περισσότερες εξερευνήσεις και περισσότερες μαγευτικές ποδηλατοβόλτες.
Σας το συστήνω κι εσάς ανεπιφύλακτα!!!
χρόνια πολλά! και του χρόνου! Λύσε μου σε παρακαλώ την απορία, σερβίρουν ακόμα την πιο ωραία καρυδόπιττα του κόσμου στον Κισσό; Την τρώγαμε σ'ένα καφενεδάκι κοντά στην εκκλησία. Είναι πολύ αγαπημένο μου χωριό του Πηλίου, που έχω να επισκεφθώ πολλά-πολλά χρόνια κι έχω τις καλύτερες μνήμες.
Για καρυδόπιτα δεν μας είπε.... Ίσως να μην είχε φτιάξει λόγω νηστείας..
Είχε όμως ένα τρομερό γλυκό του κουταλιού μαύρο κεράσι το οποίο το τιμήσαμε παρέα με παγωμένο νεράκι μετά την επιστροφή.....
Την επόμενη φορά που θα πάω, θα κοιτάξω να δοκιμάσω και την καρυδόπιτα!!!!
πόσο με γύρισες σ'αυτά τα καταπληκτικά αισθήματα. Πήγαινα συνήθως αρχές Σεπτεμβρίου στο Πήλιο. Κάναμε τουλάχιστον μία φορά το γύρο του, με την πρώτη στάση μας στον Κισσό. Πέρναμε ένα φοβερό πρωϊνό, με τσάγια, καφέδες, αυγά και καρυδόπιττα και δεν υπήρξε ούτε μία φορά, που να μην είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. Οι οσμές δε από την υγρή φύση ήταν το κάτι άλλο. Νάσαι καλά.
Τι εννοείς "γύρο του Πηλίου"?
Τι διαδρομή ακολουθούσατε?
Ο γύρος γινόταν πάντα με αυτοκίνητο. Άρα οδικό δίκτυο μόνο. Η περίοδος που γινόταν ήταν η δεκαετία του ’80, ανελλιπώς από τις αρχές της έως τα μέσα, πάντα γύρω στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη. Η αφετηρία ήταν το Χόρτο, παραλιακό χωριό του Παγασητικού, επίνειο της Αργαλαστής. Μιλάμε, ότι τότε το Χόρτο ήταν ησυχαστήριο κι ενδεικτικά η Βυζίτσα δεν είχε παρά μόνο μια ταβέρνα, που παιζόταν, αν θα την εύρισκες ανοιχτή. Η βόλτα αυτή διαρκούσε μαζί με τις στάσεις για τα δέοντα από νωρίς το πρωί ως νωρίς το βραδάκι. Μια μέρα ολόκληρη.
Ξεκινώντας από το Νότιο Πήλιο, η διαδρομή καθοριζόταν είτε από την ανατολική, προς τη Βόρεια κι από τη Δυτική προς τη Νότια, όπου και η αφετηρία, είτε αντίθετα.
Θα αναφέρω χωριά, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όπως τα πιάναμε στην πρώτη περίπτωση,. Πρώτη στάση πάντα, αλλά πολύ σύντομη το Νιοχώρι, λόγω της σπουδαίας πλατείας του, μετά στον Κισσό για ανεφοδιασμό με τα εδέσματα που προανέφερα. Στο Ανήλιο, όνομα και πράγμα απ’ το πολύ πράσινο. Στο Πουρί, όπου το βορειότερο χωριό, με το πάντα κλειστό καφενείο «Μη με λησμόνει», φυσικά στα πάντα ομιχλώδη Χάνια, στη Βυζίτσα για φαγητό και στη Μακρυνίτσα για γλυκά κουταλιού. Παραθέτω μία περίπου διάταξη της διαδρομής και ζητώ συγνώμη αν η σειρά είναι λάθος, λόγω της γέρικης μνήμης μου:
Άνοδος : Χόρτο-Μιλήνα-Λαύκος-Νιοχώρι-Ξουρίχτι-Τσαγκαράδα-Μούρεσι-Κισσός-Άη Γιάννης-Ανήλιο-Μακρυράχη- Χορευτό-Ζαγορά-Πουρί
Κάθοδος : Χάνια-Δράκια-Αγ. Λαυρέντιος-Πορταριά-Βυζίτσα-Μακρυνίτσα-Άλλη Μεριά- Αγριά-Πλατανίδια-Μαλάκι-Καλά Νερά-Κορώπη-Άφισσος-Λεφόκαστρο-Αργαλαστή-Χόρτο.
Φυσικά λέγοντας άνοδο και κάθοδο εννοώ αυστηρά σε σχέση με τα σημεία του ορίζοντα, γιατί από ανηφόρες και κατηφόρες μιλάμε για χάος. Μια καταπληκτική ισιάδα είναι όλη η περιοχή, αφού κατέβεις απ’τη Μακρινίτσα στην Αγριά κι όλα τα παραλιακά χωριά ως την ώρα που αρχίζει η ανάβαση προς Αργαλαστή.
Δεν ξέρω πόσο βοήθησα μ’ αυτή την περιγραφή. Εύχομαι, αν σε βοηθήσει να γκρουπάρεις τις διαδρομές σου, να χαρείς όσο χάρηκα κι εγώ, αν κι εγώ ήμουν με καλή παρέα πάντα και ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο.
Παρεμπιπτόντως όσον αφορά στη διαδρομή Μηλίνα-Τρίκερι, δεν ξέρω πώς έχει εξελιχθεί σήμερα η περιοχή, αλλά τότε που πήγα εγώ (σημειωτέον φτιαχνόταν ο δρόμος και ήταν γεμάτος κοτρόνια και μπουλντόζες), ήταν no man’s land, με ένα πολύ όμορφο Τρίκερι, που όμως δεν βρήκαμε ούτε νερό να πιούμε, γιατί ήταν μεσημέρι και ήταν όλα κλειστά. Για ταβέρνα δεν το συζητώ.
Αυτά και καλή τύχη, αν ποδηλατήσεις ξανά σ’ αυτά τα υπέροχα μέρη.
Ευχαριστώ!
Η διαδρομή που πήγατε δεν είναι Πήλιο, είναι ένας εκτρωματικός δρόμος που φτιάξανε ισοπεδώνοντας μια από τις λίγες τελείως παρθένες περιοχές του βουνού, ένα κομμάτι από τη χαράδρα Τρία Ρέμματα, για να φάνε λεφτά κάποιοι εργολάβοι προφανώς.
Σού δίνω αυτή τη διαδρομή να την κάνετε όταν ξαναπάτε. Είναι εύκολη και σύντομη και καθαρά για ΜΤΒ και πάει μέσα στην καρδιά του δάσους οξυάς κάτω από τις κορυφές του βουνού.
Αυτό που λες το υποψιαστήκαμε και μάλιστα λέγαμε πως η ίδια διαδρομή προτού την διάνοιξη και τις ασφαλτοστρώσεις θα ήταν κλάσεις ανώτερη. Δεν περιμέναμε να τον βρούμε έτσι τον δρόμο.... Μάλιστα, ούτε οι ντόπιοι το γνώριζαν ότι είχε προχωρήσει τόσο το "έργο". Η παράκαμψη που ακολουθήσαμε μετά τα μισά της επιστροφής για λίγα δυστυχώς χιλιόμετρα και περνούσε μέσα από τα Τρία Ρέμματα (δυστυχώς κοβόταν προτού φτάσει στο Τύμπανο), και ήταν μέσα στις πηγές, τις οξιές και τις φλαμουριές, ήταν σαφής ένδειξη της μορφολογίας και της εικόνας του τόπου πριν το "έργο" και μας επιβεβαίωσε τις αρχικές μας υποψίες.
Την επόμενη φορά θα ακολουθήσουμε την διαδρομή που προτείνεις τώρα. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Μακάρι να μου την είχες δώσει νωρίτερα.....
Ωστόσο, η γνώμη μου είναι πως αν υπάρχει κάτι ωραιότερο από το ωραίο, .... τότε αυτό δεν κάνει το ωραίο "εκτρωματκό".
....και από ότι μάθαμε σκοπός του έργου ήταν να αποκομμίσει λίγο όφελος και το ανατολικό Πήλιο από την ύπαρξη του χιονοδρομικού, από το οποίο έως τώρα οφελούνται μόνο τα Χάνια....Τώρα αν τα κονόμισε κάποιος εργολάβος εγώ (μπορεί να το υποψιάζομαι) αλλά δεν το γνωρίζω.
ναι ήταν το χιονοδρομικό, οι δήμοι και η νομαρχία σε αγαστή συνεργασία εφαρμόζουν την παλιά καλή συνταγή του λαϊκισμού: θέλουμε δρόμους για να πουλήσουμε τα χωράφια για οικόπεδα. Όλη η ελλαδομπανανία έτσι ξεπουλιέται.
Αυτή είναι μία άλλη κουβέντα η οποία δεν έχει σχέση με το ποδήλατο και δεν είναι δυνατό και συνετό να συζητηθεί και να αναλυθεί από φίλους της ποδηλασίας σε ενα forum....
Πάντως αυτό που έχω μάθει εγώ στη ζωή μου είναι ότι όλα τα κέρματα έχουν δύο διαφορετικές όψεις. Καλό θα είναι να γνωρίζουμε και τις δύο και να μην παίρνουμε ποτέ απόλυτη στάση και θέση για οτιδήποτε.
απλά το ανέφερα γιατί χαράχτηκε μεγάλος δρόμος σε παρθένα περιοχή όπου που δεν υπήρχε τίποτα ανθρώπινο. Άρα, σχεδιάζουν... να υπάρξει.