Σκωτία, Ποδήλατα Αεροπλάνα Τρένα Πλοία και Τραμ

Την στιγμή που έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσα πολλά συναισθήματα να βιώνονται ταυτόχρονα, χαρά, ενθουσιασμός, άγχος, ανησυχία, κινητοποίηση, περιέργεια. Εκείνη ακριβώς την στιγμή συνειδητοποίησα ότι το πρώτο μου μεγάλο οδοιπορικό γίνετε, επιτέλους γεγονός. Ποιος θα το έλεγε ότι θα γινόταν με ποδήλατο. 
Αλήθεια, τώρα που είπα ποδήλατο, κάπου πρέπει να έχω ένα. Το είχα αγοράσει καινούργιο πριν 2,5 χρόνια, αλλά μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, έχει μείνει ακίνητο στο γκαράζ τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Θα πρέπει να κατέβω να δω τι κάνει.

Η διαδικασία της προετοιμασίας. Τι όμορφη περίοδος, είναι σαν να έχει ξεκινήσει το ταξίδι με όλα του τα θετικά, την χαρά τον ενθουσιασμό την προσμονή, αλλά χωρίς τα αρνητικά της πραγματικότητας. 

Είχα 3 μήνες μπροστά μου για να τα κάνω όλα. 

Την συντήρηση του ποδηλάτου: Δεν χρειάστηκε κάτι ιδιαίτερο πέρα από ένα σέρβις και λάστιχα συν την αλλαγή των μπροστινών γραναζιών ώστε να έχει καλύτερο βήμα στην φλαταδούρα.

Τον εξοπλισμό που θα χρειαστώ: Το μπάτζετ ήταν περιορισμένο και έτσι έπαιξε πολύ κινέζος συν ένα γερμανικό site και τα υπόλοιπα από εδώ. Σαμάρια, σχάρα, σέλα πιο άνετη, ακροτίμονα, τσάντα για την μεταφορά στο αεροπλάνο, συν ένα 20λιτρο drybag που έπιανα στο τιμόνι με όλα τα άμεσης ανάγκης. 

Την προπόνηση: Στην πρώτη βόλτα κατάλαβα πως ότι αφήνεις σε αφήνει. Έπρεπε να δουλέψω πολύ για να φτάσω ξανά στο μέτριο επίπεδο που ήμουν 1,5 χρόνο πριν. 

Την μεταφορά του ποδηλάτου με το αεροπλάνο: Αυτό που ζητάνε οι εταιρείες είναι να έχεις το ποδήλατο σε τσάντα, να έχεις βγάλει τα πετάλια, και το τιμόνι να είναι στην ευθεία με το σκελετό. Στην πραγματικότητα, για να χωρέσει στην τσάντα, έπρεπε να βγάζω την σχάρα μαζί με την σέλα, τους τροχούς, τους λασπωτήρες και να αφαιρώ τελείως το τιμόνι. Την τελευταία στιγμή αποφάσισα να λύνω και το πίσω ντεραγιέ, όπως διάβασα σε κάποιο site είναι η αχίλλειος πτέρνα της όλης διαδικασίας. Έκανα προπονήσεις στο γκαράζ πόσο γρήγορα μπορώ να το λύσω και να το πακετάρω, και μετά να το ξανά δέσω. Φορά με την φορά ο χρόνος μου βελτιωνόταν, μέχρι που στο τέλος έπεσε στα 15 λεπτά. 

Διαδρομή και πληροφορίες: Ίσως το πιο απολαυστικό κομμάτι της προετοιμασίας. Ενώ το μονοπάτι ήταν το αρχικό μου έναυσμα για το ταξίδι, διαβάζοντας και μαθαίνοντας για την Σκωτία άρχισα να αναρωτιέμαι τι άλλο θα μπορούσα να χωρέσω στην μια εβδομάδα που θα ήμουν εκεί. Μετά από ατελείωτες παραλλαγές και σχεδιασμούς που θα έπαιρναν πολύ μελάνι για να περιγράψω κατέληξα στο εξής πλάνο. Το ταξίδι θα ήταν ένας συνδυασμός από Isle of Skye, μονοπάτι, και μια ιδέα από Εδιμβούργο, ενώνοντας τα κομμάτια με τρένο και πλοίο ώστε να βγει χρονικά. Ναι έχετε δίκιο, αρκετά αισιόδοξο. 

Όταν βάζεις ένα σημάδι στο ημερολόγιο στην αρχή φαντάζει μακριά. Κάποια στιγμή όμως όλο αυτό το διάστημα είναι πια πίσω, και ότι προετοιμασία, διάβασμα, ψάξιμο σκέψεις ή αγωνία είναι πλέον παρελθόν. Και βρίσκεσαι στην αρχή του ταξιδιού. 

Μέσα στο σάκο υπάρχει ήδη η σκηνή το υπόστρωμα και το sleeping bag

Ελπίζω να μην το πλακώσουν κάτω από καμία ντουζίνα βαλίτσες 

Τρίτη 6 Ιουνίου. 

Προαστιακός για Ελ. Βενιζέλος. Τα ποδήλατα επιτρέπονται στο τρένο, αλλά το πως θα μπεις και θα βγεις από τους σταθμούς είναι κάτι που μάλλον τους διέφυγε. 
Στο αεροδρόμιο τα αντικείμενα με μεγάλο μέγεθος η περίεργο σχήμα παραδίδονται σε ξεχωριστό ιμάντα. Ο υπάλληλος μου είπε πως αυτά φορτώνονται τελευταία, και έτσι καθησύχασε λίγο τους φόβους μου για την μεταφορά. Μετά από τέσσερις ώρες ήρεμης πτήσης , τα καθίσματα ήταν πιο άνετα απ’ ότι θυμόμουν, φτάνουμε Εδιμβούργο.

Μεγάλη ανάσα, εισπνοή…

23:30, έξω βρέχει πολύ. Δένω το ποδήλατο, φορτώνω τα μπαγκάζια και ανοίγω το gps. Είχα περάσει το hostel στα αγαπημένα, αλλά δεν το βρίσκω. Πάω να το ψάξω με όνομα αλλά δεν βρίσκω πουθενά λατινικούς χαρακτήρες! Δεν το έχω δουλέψει ξανά εξωτερικό. Το αεροδρόμιο έχει αδειάσει, έξω είναι σκοτάδι και δεν έχω καμία αίσθηση προσανατολισμού. Σε μια ακόμη προσπάθεια με το gps ανακαλύπτω πως στις γλώσσες έχει δύο επιλογές για Ελληνικά. Ε, η μία ήταν οι λατινικοί χαρακτήρες. Σημαδεύω το hostel και κοντοστέκομαι στην έξοδο του τέρμιναλ, μου παίρνει λίγο να αποφασίσω να βγω στη βροχή για πρώτη φορά με το ποδήλατο, στο σκοτάδι σε ένα άγνωστο μέρος. Τα δέκα χιλιόμετρα μου φάνηκαν ατελείωτα. 
Σε κάποια στιγμή πλησιάζω σε ανισόπεδο κόμβο και το gps μου λέει να κρατηθώ στη μέση όπου ο δρόμος κατηφόριζε! Πας καλά!  Εδώ δεν κόβουν καθόλου, περνάνε με χίλια δίπλα μου. Μένω αριστερά και όταν φτάνω στην ευθεία περιμένω μέχρι να μην βλέπω αυτοκίνητο. Τρέχω κάθετα στην μέση της λεωφόρου πηδάω πάνω στο ποδήλατο και κάνω πετάλι όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι να βγω από την άλλη πλευρά. Για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το ταξίδι μου τελειώσει πολύ γρήγορα. 

Κάποια στιγμή φτάνω στο hostel, πρέπει να είναι 1:30. Κανονίζω να αφήσω εκεί τον σάκο μεταφοράς για να τον πάρω την τελευταία μέρα που είμαι πάλι Εδιμβούργο, έτσι δεν θα χρειάζεται να τον σέρνω σε όλη τη Σκωτία μαζί μου. Είμαι μούσκεμα, πάνω στο πανικό δεν έβαλα αδιάβροχα, αφέθηκα στην αδιαβροχοποίηση του ορειβατικού soft shell που φορούσα. Λέω θα αλλάξω στο δωμάτιο, παίρνω τα κλειδιά ανοίγω, fuck! Κατασκόταδο και απόλυτη ησυχία, το δωμάτιο είναι γεμάτο από κόσμο που κοιμάται, ένα κρεβάτι μόνο άδειο, το δικό μου. Σε κάτι μεταξύ καλοριφέρ και αερόθερμου έχουν στερεώσει δυο σειρές παπούτσια, βάζω και τα δικά μου από πάνω και κρεμάω το μπουφάν μπροστά. Πέφτω στο κρεβάτι με τα βρεγμένα ρούχα και βάζω ξυπνητήρι για 5:00. Έχω να προλάβω το τρένο των 6:30 για Kyle of Lockalsh, τρία διαφορετικά τρένα εφτά ώρες διαδρομή. 
Το ξυπνητήρι χτυπάει, το κλείνω και μαζί κλείνω τα μάτια μου. Τα ξανά ανοίγω και το τρένο μου φεύγει σε 20 λεπτά! Πετάγομαι επάνω, φορτώνω το ποδήλατο και βγαίνω στο δρόμο. Δεν έχω χρόνο να ψάξω στο gps, ο σταθμός είναι κοντά, βάζω ένα σημάδι στο περίπου και ποδηλατώ στα τυφλά. Φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά πριν την αναχώρηση, έχω κλείσει τα εισιτήρια δυο μήνες πριν. Πρέπει απλά να βρω το αυτόματο μηχάνημα και να βάλω την πιστωτική που έκανα την αγορά συν ένα κωδικό που μου έχουν στείλει. Βρίσκω μια υπάλληλο και την πιάνω κυριολεκτικά από το χέρι. Μπαίνω στο τρένο ένα λεπτό πριν ξεκινήσει. 

…Μεγάλη ανάσα, εκπνοή. 

Σκεπτόμενος το πόσο βαρέθηκα στις τέσσερις ώρες πτήσης περίμενα να είναι μεγάλη δοκιμασία οι εφτά ώρες του τρένου. Εντούτοις αποδείχθηκε το αντίθετο. Τα βαγόνια ήταν καθαρά και άνετα, είχαν μέχρι και wifi, και η διαδρομή ήταν απολαυστική και ξεκούραστη. 
Στο τελευταίο από τα τρία τρένα που άλλαξα μάλιστα, όλο το κουπέ εκτός από την θέση μου ήταν ρεζερβέ από ένα γκρουπ Αγγλικών ΚΑΠΗ. Συνταξίδευα με ένα σωρό από ηλικιωμένες κυρίες που ρωτούσαν την καταγωγή μου και τι κάνω εκεί; Μαζί τους και ο αεικίνητος κοντούλης χοντρούλης σκωτσέζος ξεναγός με την παραδοσιακή ενδυμασία. 
Όταν κάποτε φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μου ευχήθηκαν καλή συνέχεια και βγήκα επιτέλους στο δρόμο. 

Για τους φαν του είδους υπήρχε και αυτό!

Το Kyle of Lochalsh είναι το σημείο που ενώνει η γέφυρα την κυρίως χώρα με το Isle of Skye. Το πιο διάσημο και πιο τουριστικό από τα νησιά της Σκωτίας. Ποδηλατώ προς το Portree, την πρωτεύουσα του νησιού. Έχει κίνηση που σε σημεία γίνετε ενοχλητική. Όταν υπάρχει χώρος οι οδηγοί με περνάνε με χίλια, όταν δεν υπάρχει μένουν υπομονετικά πίσω μου. Συχνά φτιάχνω μικρά κομβόι μέχρι το τέλος της επόμενη ανηφόρας ή ένα φαρδύ σημείο.

Είμαι τυχερός με τον καιρό, αν και συνήθως έβλεπα όλες τις εποχές μέσα στην ίδια μέρα. Η διαδρομή είναι πανέμορφη, αν και τα πιο ωραία με περιμένουν βορειότερα. 
Τα 70 χιλιόμετρα μέχρι το Portree έχουν πολλά υψομετρικά, τουλάχιστον για τα μέτρα μου, και κουράζομαι. Φτάνω αργά το απόγευμα και βρίσκω το hostel στο κέντρο της πόλης. 

Η γέφυρα για το Isle of Skye

Όσο ανεβαίνεις το τοπίο αλλάζει!

Το hostel στο Portree

Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ κουρασμένος για να βγω για φαγητό. Έτσι το πρωί βρήκα ένα ωραίο καφέ και κάτι να τσιμπήσω.

Το τοπίο αλλάζει δραματικά στο βόρειο κομμάτι. Επιβλητικό, απόκοσμο. Το φως το βοηθάει αυτό, νομίζεις πως ο ουρανός είναι πιο χαμηλά. 
Η κίνηση είναι αισθητά μειωμένη και μετά το Kilt Rock είναι σπάνια. Ποδηλατώ για μεγάλα διαστήματα χωρίς να εμφανιστεί κανείς, το απολαμβάνω. 

Κατά διαστήματα βρέχει, φοράω το αδιάβροχο μιας χρήσης που μου είχαν κάνει δώρο όταν πέρασα το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ και χαμογελάω όταν σκέφτομαι κάτι σετ των 180 ευρώ που πουλάνε τα ποδηλατικά μαγαζιά. Αυτή η «σακούλα» με έβγαλε παλικάρι σε όλη τη Σκωτία και την πέταξα την τελευταία μέρα στο αεροδρόμιο. Είχα και ένα ορειβατικό πόντσο μαζί αλλά δεν το άνοιξα ποτέ, τόσο με βόλεψε αυτό το πραγματάκι. 

Για το τοπίο δεν ξέρω τι να γράψω, απλά αυτό, αν κάποιος έχει χόμπι την φωτογραφία τοπίου κάπως έτσι θα μοιάζει ο παράδεισός του! Έπρεπε να πειθαρχώ τον εαυτό μου να μην σταματάω για φωτογραφίες γιατί δεν θα έφτανα ποτέ. 

Από το Portree και πάνω όλα τα χωριά είναι μικρά, 5-10 σπίτια το πολύ. Είχε πάει μεσημέρι και στάθηκα να βρω στο gps ένα κάμπινγκ για το βράδυ. Στο βορειότερο άκρο του νησιού είχε ένα κοντά σε ένα οικισμό. Δυο ώρες πετάλι και θα ήμουν εκεί. Σε αυτή την διαδρομή έκανα και την πρώτη γνωριμία μου με τα minges. Μικροσκοπικά σαν σκνιπάκια, πυκνά σαν σύννεφο, όπου υπάρχουν δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά. Έκλεινα τα μάτια όσο μπορούσα, έσκυβα στο τιμόνι και ποδηλατούσα γρήγορα υπομένοντας τα τσιμπήματα. 

Το καφέ στο Portree

Δρόμος, δρόμος, δρόμος, πόσο το ευχαριστήθηκα. Αυτό έψαχνα, από αξιοθέατα είδα ελάχιστα. 

Το φτηνοαδιάβροχο που με έβγαλε σε όλο το ταξίδι. 

Kilt Rock, κάθετοι βράχοι από βασάλτη. Οι σχηματισμοί υποτίθεται ότι θυμίζουν κιλτ, την σκωτσέζικη φούστα. 
Οι φωτογραφικές μου ικανότητες είναι πολύ φτωχές για να αποδώσουν την αίσθηση που βγάζει το μέρος.

Φυσικά το σημείο προσελκύει τουρίστες. Από την καντίνα στο βάθος πήρα το τελευταίο γεύμα της ημέρα, θα καταλάβετε παρακάτω. 

Πολύ πετάλι και σήμερα. Κουράζομαι και κάνω συχνές στάσεις. 

Χωρίς σχόλια 

Όσο ανεβαίνω η κίνηση είναι ελάχιστη. 

Κάποια στιγμή το gps με βγάζει από τον κεντρικό, στρίβω προς τη θάλασσα. Κατεβαίνω κάτι χωράφια, ερημιές ψυχή πουθενά. Στρίβω πλέον σε χωματόδρομο και φτάνω σε ένα χωράφι με κάτι σαν αποθήκη δίπλα. 
Αν δεν είχε μια σκηνή εκεί θα έλεγε ότι ήρθα λάθος. Κοιτάω το gps και βλέπω ότι δεν ήταν το κάμπινγ δίπλα στο χωριό που νόμιζα αλλά ένα camp site στο πουθενά. 
Η ιδιοκτήτρια μένει σε ένα σπίτι παρακάτω. Παρέχει νερό, τουαλέτα και την αποθήκη που έχει μέσα ένα ψυγείο και ένα τραπέζι με δυο καρέκλες. Η πόρτα μένει πάντα ανοικτή γιατί έχουν κάνει φωλιά μέσα κάτι πουλιά σαν χελιδόνια. 
Φαγητό δεν υπάρχει πουθενά τριγύρω για πολλά χιλιόμετρα. Με ρωτάει αν έχω φέρει κάτι και της λέω ναι, αν και το μόνο που έχω είναι κάτι μπισκότα. 
Ένα βράδυ είναι θα βγει. 

Στήνω και απολαμβάνω την ησυχία. Από κάτω ακριβώς ο Ατλαντικός και στο βάθος τα νησιά Χάρις. Το βράδυ η σκηνή άντεξε την βροχή και εγώ άντεξα την τρομάρα που πήρα όταν άκουσα σούρσιμο στα χόρτα δίπλα και πατήματα. Το πρωί βρήκα τους ενόχους. 

Το σκοτάδι δεν κρατάει πολύ σε αυτά τα μέρη, τέσσερις ώρες όλες κι όλες. Σηκώνομαι χαράματα. 
Δυο είναι οι αγαπημένες μου στιγμές σε ένα τέτοιο μέρος. Να ανοίγω το φερμουάρ της σκηνής και να παγώνει το πρόσωπο μου από την πρωινή αύρα, και το πακετάρισμα και φόρτωμα. Χάνομαι σε αυτό, κάτι σαν Ζεν διαδικασία. 
Σπρώχνω το βαρυφορτωμένο μου ποδήλατο μέχρι το χωματόδρομο και ξεκινάω πετάλι για να βγω στον κεντρικό. Στα χωράφια τριγύρω πετάγονται λαγοί από παντού, οι χθεσινοί ένοχοι. Μα καλά, δεν τρώνε στιφάδο εδώ;! 

Αποφασίζω ότι δεν θα συνεχίσω στο νησί, διαφορετικά δεν θα προλάβω να ποδηλατήσω καθόλου στο μονοπάτι (John Muir Way). 
Κατευθύνομαι προς το Uig, το μόνο χωριό στην περιοχή. Από εκεί θα ψάξω ένα μέσο να γυρίσω στο Portree, και από εκεί στο Armadale για να περάσω με φερι στο Mallaig και μετά τρένο για Helensburgh όπου είναι η αρχή του μονοπατιού ώστε να το πιάσω την επόμενη. 
Πεινάω στα σοβαρά, ποδηλατώ και σκέφτομαι ένα πλήρες σκωτσέζικο πρωινό. Μετά από δέκα ερημικά και πανέμορφα χιλιόμετρα φτάνω στο Uig. 
Ότι φαγάδικο υπάρχει είναι κλειστό! Αρκούμε σε ένα σάντουιτς από βενζινάδικο. Βρίσκω ένα πούλμαν που δέχεται να με πάρει μέχρι το Portree. 

Πρωινό ξεκίνημα. Πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η στιγμή! 

Το Uig από ψηλά. 

Το μέσο μου για το Portree.

Έχω Λίγο χρόνο για μια βόλτα, και ένα καφέ με μια πραγματικά ωραία μηλόπιτα. 

Όταν πάω στη στάση βλέπω ότι το λεωφορείο δεν έχει μπαγκαζιέρες. Ωχ, ώρα για διαπραγματεύσεις! 
Ο οδηγός δέχεται να μπω με το ποδήλατο μέσα αρκεί να του υποσχεθώ πως θα το κρατάω καλά. 
Μπαίνω μέσα, το μαγκώνω σε μια κολώνα παίρνω αγκαλιά τον σκελετό και ξεκινάμε! 
Ο τύπος έχει βγει από ταινία Mad Max! Το λεωφορείο πάει τάπα! Τα λάστιχα στριγγλίζουν σε κάθε στροφή, παίζει να έκανε και διορθώσεις με ανάποδα αλλά δεν μπορούσα να δω, κράταγα το ποδήλατο. 
Είχα βάλει τα πόδια μου κόντρα δεξιά αριστερά στο διάδρομο, είχα αγκαλιάσει την κολόνα και πάλι έφευγα! Από κάποια στιγμή και μετά με έχει πιάσει νευρικό γέλιο! 
Κάποτε τελειώνει η τρελή διαδρομή και κατεβαίνω. 

Από εδώ έχω 35 χιλιόμετρα μέχρι να πιάσω το φέρι. Μια πινακίδα με ενημερώνει για το επόμενο, έχω αρκετό χρόνο. 

Είχα ξεκινήσει με βροχή, αλλά τώρα έχει λαμπερή λιακάδα. Το τοπίο είναι μαγικό. 
Κάθε τόσο σταματάω για φωτογραφίες και για ανάσες. Από τα μισά και μετά βλέπω πως ο χρόνος δεν είναι και τόσο πολύς τελικά. 
Στο τελευταίο σκέλος έχει υψομετρικά και καθυστερώ ακόμη περισσότερο. 
Αν χάσω αυτό δεν ξέρω πότε είναι το επόμενο, μπορεί σε μισή ώρα μπορεί σε δύο μπορεί την άλλη μέρα. Πραγματικά δεν θα είχε σημασία αλλά μπαίνω σε μια τρελή κούρσα να το προλάβω. 
Όσο πλησίαζα τόσο έβρισκα και άλλες ανηφόρες, όσο πιο κοντά έφτανα τόσο πίεζα περισσότερο για να μην πάει χαμένη όλη αυτή προσπάθεια. 
Την στιγμή που πέρασα τον καταπέλτη τα πόδια μου έτρεμαν. Ήθελα να σωριαστώ εκεί με τις νταλίκες, αλλά δεν με άφησαν, έπρεπε να ανέβω και τις δυο σκάλες μέχρι το κατάστρωμα. 

Η καλοτυχία με τον καιρό συνεχίζετε. 

Το τοπικό αναψυκτικό των Σκοτσέζων. Ωραία γεύση και μεγάλη ποσότητα ζάχαρης, ότι ακριβώς χρειαζόμουν. 

Από το Mallaig πήρα τρένο, τέσσερις ώρες μέχρι το Helensburgh. Αυτό δεν ήταν σαν το άλλο, ήταν βρώμικο θορυβώδες και κουραστικό. 
Πήρα ένα καφέ για να με κρατήσει και θυμήθηκα ότι είμαι νηστικός από εχθές. 

Έφτασα στο Helensburgh βράδυ με βροχή. Αναζήτησα κατάλυμα και έμεινα στο πρώτο που μπόρεσα να βρω. Το είχε ένα χοντρός σκωτσέζος με βλέμμα αγελάδας. Το δωμάτιο ήταν βρόμικο και ταλαιπωρημένο, αλλά είχε wifi. 

Τακτοποιήθηκα και βρήκα μια ωραία pub για φαγητό. 
Ωραία μουσική, ο κόσμος συζητούσε δυνατά, και ένα τεράστιο ζουμερό μπεργκερ ήταν μπροστά μου. Προς στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως ταλαιπωρώ τον εαυτό μου πολύ, και ότι θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτή την εβδομάδα ελευθερίας που τόσο σκληρά έχω κερδίσει, κάνοντας και λίγο dolce-vita χαζολογώντας και διασκεδάζοντας. Έπνιξα γρήγορα την σκέψη μου σε μια παγωμένη μπύρα. 

Ο καφές στο τρένο. Πρέπει να ήταν το χειρότερο πράγμα που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου. Προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως από λάθος μου σέρβιραν κάποιου είδους λιπαντικό για την μηχανή του τρένου, αλλά το απέκλεισα γιατί προφανώς αυτό θα ήταν πιο εύγευστο! 

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με βροχή. 
Αν είχα εμπειρία από πολυήμερες προσπάθειες θα έμενα μια μέρα στην πραγματικά πανέμορφη πόλη του Helensburgh και θα ανακτούσα δυνάμεις. Αλλά η λαχτάρα μου δεν με άφησε. Ήθελα να μπω στο μονοπάτι. Έψαξα και βρήκα το σημάδι της αφετηρίας, ένα στρογγυλό μνημείο στο λιμάνι. 
Ήταν το λάφυρο μου αυτή η φωτογραφία. Ήταν ο λόγος που είχα ξεκινήσει όλο αυτό. 

Το μονοπάτι για έναν έμπειρο ποδηλάτη είναι μια απολαυστική και εύκολη διαδρομή 230χλμ. Στο μεγαλύτερο μήκος του έχει λίγα και ήπια υψομετρικά, εκτός από την αρχή. 
Η αρχή είναι μια απότομη ανηφόρα, ισιώνει λίγο στην απόληξη της λίμνης Loch Lomond και ξανα ανεβαίνει μέχρι το κάστρο. 
Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα όσον αφορά την εξάντλησή μου. Αλλά δεν είχα την εμπειρία να το αντιληφθώ ακόμα. 

Το μονοπάτι είναι μαγικό! Μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο δίπλα σε λίμνες και ποτάμια. Είναι ένας συνδυασμός από μικρούς επαρχιακούς δρόμους, κλασικό πεζοπορικό μονοπάτι και towpath. Αυτά τα στενά δρομάκια που έχει δίπλα στα κανάλια. Κάποια στιγμή πρέπει να είπα στη γυναίκα μου στο τηλέφωνο «Αν ο Θεός σε εμάς χάρισε το μπλε σε αυτούς εδώ χάρισε το πράσινο»!

Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο χάρηκα όταν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία! 

Το Helensburgh είναι μια πραγματικά πανέμορφη και ζωντανή πόλη. 

Εικόνες βγαλμένες από παραμύθι. 

Towpaths τα μικρά δρομάκια δίπλα στα κανάλια και τις λίμνες. 

Loch Lomond

Εκείνη τη μέρα κατάφερα να κάνω 45 χιλιόμετρα. Αλλά λίγο πριν το τέλος σχεδόν κατέρρευσα. 
Ήταν μια μικρή ανηφόρα που χανόταν σε αριστερή στροφή. Πάνω στην προσπάθεια έκανα λάθος και αντί να κατεβάσω ανέβασα ταχύτητα. 
Σηκώθηκα όρθιος αλλά δεν μπόρεσα να κάνω το ποδήλατο να προχωρήσει. Σταμάτησα και ένιωσα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο. 
Έκανα άκρη στα χόρτα και κάθισα κάτω. Ζαλιζόμουν και ένιωθα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ. 
Πρέπει να πέρασα μισή ώρα εκεί στην άκρη του δρόμου. Όταν σηκώθηκα τρέκλιζα ακόμα. 
Έσπρωξα το ποδήλατο μέχρι το τέλος της ανηφόρας και συνέχισα. Ευτυχώς 3 χιλιόμετρα παρακάτω βρήκα ξενοδοχείο. Το μοναδικό στην περιοχή. 
Έπρεπε να επανασχεδιάσω το πλάνο μου. 

Το όλο εγχείρημα ήταν ένα πολύ καλό μάθημα όσον αφορά την διαχείριση της ενέργειας. 
Μπορούμε να παράγουμε συγκεκριμένο έργο μέσα στην ημέρα, και για να μπορέσουμε να το παράγουμε και την επόμενη πρέπει κάπως να γεμίσουμε μπαταρίες. 
Αυτό γίνετε με δυο τρόπους, με το φαγητό και τον ύπνο. 
Σε αυτό το ταξίδι τα παραμέλησα και τα δυο. Δεν έτρωγα πολύ γιατί ξεχνιόμουν, επίσης η κούραση μου κόβει την όρεξη. Αλλά ούτε και με τον ύπνο τα πήγα πολύ καλά. 

Τώρα θα έμενα στο ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη χωρίς να κάνω τίποτα, φαγητό και ύπνος.

Πολύ ανηφόρα μέχρι το κάστρο. 

Εξαιρετική σήμανση σε όλο το μήκος του μονοπατιού. 

Στενή γέφυρα, ίσα που χώραγαν τα μπαγκάζια μου, και από κάτω ένα μαύρο ποτάμι. 

Πραγματική χλιδή σήμερα. Αυτό ήταν και το ωραιότερο κατάλυμα όλου του ταξιδιού. 

Είχε και ωραίες μπύρες 

και φαγητό! 

Την άλλη μέρα το πρωί φόρτωσα το ποδήλατο και βγήκα στο μονοπάτι. Η διαδρομή ήταν μαγική. 

Πριν φύγω για το ταξίδι συζητούσα με ένα φίλο και μου έλεγε ότι αυτή η περιοχή είναι από τις πιο αδιάφορες στη Σκωτία. 
Ποδηλατούσα και έλεγα από μέσα μου «είχε άδικο, είχε άδικο». 
Στην πορεία βέβαια συνειδητοποίησα ότι αυτό που εννοούσε ήταν ότι το τοπίο δεν αλλάζει με τον δραματικό τρόπο που αλλάζει στα Highlands. Είναι ένα παραμυθένιο μέρος που επαναλαμβάνετε, είναι η ομορφιά του κάλους, στα highlands είναι η ομορφιά του δέους. 

Η διαδρομή ήταν φλαταδούρα, υπήρχαν σημεία που κάλυπτα χιλιόμετρα χωρίς να κάνω τίποτα. Κόσμος παντού, ζευγάρια, κοπέλες με ποδήλατα, παππούδες που τρέχανε! 

Η δύναμη όμως δεν είχε επιστρέψει, 25 χιλιόμετρα κατάφερα να κάνω πριν αναζητήσω ξενοδοχείο και πάλι. Ουσιαστικά το ποδηλατικό μέρος είχε τελειώσει. Την άλλη μέρα θα έπαιρνα τρένο για Εδιμβούργο. 

Το κατάλυμα της προηγούμενης νύχτας.

Κάπου στο μονοπάτι "The John Muir Way"

Και φτάνουμε ξανά στην αρχή της διήγησης. 

Κάποια στιγμή πάω να ρωτήσω πληροφορίες και ανακαλύπτω πως ο ένας υπάλληλος στο ξενοδοχείο είναι Έλληνας. Είχε δοκιμάσει και στην Ολλανδία αλλά δεν του έκατσε και ήρθε εδώ. 

Έξω η βροχή έχει κόψει, μαζεύω τις δυνάμεις μου και βγαίνω στο δρόμο για τον σταθμό. 

Το Εδιμβούργο είναι υγρό και σκοτεινό. Το hostel είναι παλιό και μυρίζει. Αυτή τη φορά στο θάλαμο που μένω υπάρχει μόνο ένας συγκάτοικος. Ένας ηλικιωμένος σκωτσέζος που έχει κλείσει με τις υποχρεώσεις της ζωής και γυρνάει στη χώρα. Μου μιλάει ακατάπαυστα με βαριά προφορά και καταλαβαίνω τα μισά. 
Από την πόλη πήρα μόνο μια γεύση αλλά θα ήθελα να επιστρέψω και να χαθώ στα στενά περισσότερο. Αύριο επιστρέφω Αθήνα. 

Το πρωί σηκώνομαι με την ησυχία μου. Έχω την ασφάλεια του τρένου, αυτή τη φορά δεν θα κάνω τα 10 χιλιόμετρα μέχρι το αεροδρόμιο. Φορτώνω, παίρνω και την τσάντα που είχε μείνει στο hostel όλες αυτέ τις μέρες και βγαίνω να απολαύσω τον τελευταίο καφέ στην πόλη. Μπαίνω στο σταθμό με το ποδήλατο και πάω για εισιτήριο. Η υπάλληλος με αποθαρρύνει, είναι μπέρδεμα μου λέει να φτάσεις στο αεροδρόμιο. Έχει λεωφορείο ακριβώς απ’ έξω και δέχονται ποδήλατα. Ξανα βγαίνω στο δρόμο και πάω στο σταθμό των λεωφορείων. Όχι, μου λένε, για να πάρουμε ποδήλατα πρέπει να είναι πακέτο. Πάρε το τραμ, ο σταθμός είναι 500 μέτρα από εδώ. 

Αεροδρόμιο, ξεμοντάρισμα, πακετάρισμα και πτήση για Αθήνα. 

Ασφαλίζοντας το ποδήλατο στο hostel

Εδιμβούργο. 

Σε μια κουβέντα με ένα φίλο, λίγο καιρό πριν φύγω, λέγαμε ότι κάθε ταξίδι έχει πολλές πτυχές. Σαν να εμπεριέχει άλλα, μικρότερα ταξίδια μέσα του, και ανάλογα με ποιόν μιλάς και τα ενδιαφέροντά του, ξετυλίγεις και τις ανάλογες πτυχές. Για σένα όμως που το κάνεις υπάρχουν όλες μαζί. 

Σε αυτό το ταξίδι μια πτυχή ήταν η ποδηλασία και η σωματική προσπάθεια. Δεν ξέρω αν το επόμενο θα είναι πάλι ποδηλατικό. Αν είναι θα φροντίσω περισσότερο την ενέργειά μου. Κρατάω όμως πολύ όμορφες στιγμές από αυτόν τον λιτό τρόπο κίνησης. Την αργή εναλλαγή εικόνων, το ρυθμικό γύρισμα της αλυσίδας, το θρόισμα του αέρα στο πρόσωπο και τις μυρωδιές της φύσης. 

Μια το Isle of Skye. 

Μια το μονοπάτι. Κάποια στιγμή πριν φύγω, σκεφτόμουν μήπως είναι απλά ένα τουριστικό τέχνασμα. Χαράζεις μια διαδρομή, της δίνεις ένα όνομα, το προβάλεις και λίγο και βουαλά! Έχεις ένα πόλο έλξης για τουρίστες. Καμία σχέση, είναι μια αυθεντική εμπειρία, και αν κάποιος με ρωτήσει αν αξίζει τον κόπο να κάνει το ταξίδι μόνο για το μονοπάτι θα απαντήσω ένα καθαρό Ναι! 

Μια το Εδιμβούργο. Έχω αφήσει υπόλοιπα εδώ 

Μια, νέα για μένα, ήταν η εμπειρία των hostel. Πρέπει να πω ότι τέντωσα πολύ την ανοχή μου στις μυρωδιές και την απλυσιά αυτή τη φορά. Αν και νομίζω πως δεν το έχουν με την καθαριότητα στο νησί γενικότερα. Ήταν κάτι που θεωρούσα μεγάλο εμπόδιο και περιορισμό αν ήθελα να κάνω σοβαρά ταξίδια. Πάει το ξεπεράσαμε και αυτό! 

Μια από τις αγαπημένες μου το φαγητό. Ναι θα μπορούσα και καλύτερα. 

Μια το solo και οι σκέψεις που το συνοδεύουν. Ναι θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί με ένα φίλο. Περισσότερο για να μπορώ να σχολιάσω τα τοπία, τους ανθρώπους, την όλη εμπειρία ακριβώς την στιγμή που την βίωνα. Αλλά αν είναι δύσκολο να ταιριάξεις με κάποιον σε ένα ταξίδι, στο ποδήλατο είναι 10 φορές περισσότερο. Ειδικά για μένα που είμαι ακόμη σε πολύ μέτριο επίπεδο, ούτε θα μπορούσα να ακολουθήσω έναν πολύ έμπειρο αλλά και κάποιος με το δικό μου επίπεδο μάλλον θα εκνευρίζαμε ο ένας τον άλλον. Απόλαυσα την αυτονομία μου και δεν ένιωσα πουθενά μόνος σε όλο το ταξίδι.

Το σύστημα της οργάνωσης και τα mini logistics. Αυτό είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Η λιτή οργάνωση του κόσμου σου. Το πως θα φορτώσεις τις τσάντες, που θα είναι τι, οι πατέντες που θα χρειαστεί να κάνεις στην διαδρομή. Από τις αγαπημένες μου ιεροτελεστίες το πρωινό φόρτωμα, και η μαγική στιγμή που βγάζεις το ποδήλατο στο δρόμο για να ξεκινήσεις την ημέρα. 

Την βραδιά πριν επιστρέψω ήθελα να πιω ένα ωραίο καφέ. Ήμουν κουρασμένος και είχα περπατήσει αρκετά στο Εδιμβούργο. Έστριψα τυχαία σε ένα στενό και μπροστά μου ήταν αυτό που ακριβώς έψαχνα. Ένα ήσυχο καφέ χωρίς κόσμο και χωρίς να σερβίρει σχεδόν τίποτα άλλο. Ήπια τον πιο ωραίο καφέ του ταξιδιού. Αυτό που ήθελα είχε βρεθεί ακριβώς μπροστά μου. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ολοκλειρωθεί αυτό το ταξίδι. 

Καλούς δρόμους να έχουμε όλοι! 

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας σχόλια.

Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν ότι αυτό που για μένα ήταν η πιο δύσκολη σωματική προσπάθεια που είχα κάνει ποτέ για κάποιος από εδώ θα έμοιαζε παιχνίδι, και με το δίκιο τους.

Το θέμα είναι ότι σίγουρα η σχέση μου με το ποδήλατο άλλαξε μετά από αυτό. Όχι αμέσως, αλλά αφού εξασθένισε λίγο η ανάμνηση της κούρασης, και έμεινε στην επιφάνεια αυτή η απίστευτη αίσθηση που δίνει το ταξίδι με ποδήλατο. Τώρα σκοπεύω να δουλέψω πιο σοβαρά την φυσική μου κατάσταση ώστε να είμαι πιο προετοιμασμένος για το επόμενο και ίσως να γνωρίσω και κάποιες ακόμη πλευρές του ωραίου κόσμου του ποδηλάτου.