Και σκεφτόμουν πως δεν χρειάζεται να βλέπεις βίντεο για να σιγοτραγουδάς υπέροχα ροκ κομμάτια. Στα περισσότερα απλά τα βάζεις και τ' απολαμβάνεις. Ειδικά σε κομμάτια κλασσικά και υπέροχα, ειδικά στον Rory Gallagher, ειδικά στο Shadow Play.
Κι όμως, γι' αυτό εδώ το βιντεάκι από το Montreux του 1979 αξίζει να τα παρατήσεις όλα και να χαζέψεις μέχρι το τέλος ένα Ted McKenna να βαράει σα τρελός, ένα Gerry McAvoy να παίζει σα πιανίστας το μπάσο του κι ένα Rory Gallagher να μετατρέπει ένα τρίλεπτο γρήγορο κομμάτι σε 11λεπτη πανδαισία ήχων.
Ακόμα κι όταν κατεβαίνει στο κοινό, όταν ρίχνει κάτω τα μικρόφωνα, όταν πετά κάτω την γέρικη στρατοκάστερ του και την ψαρεύει από μακριά με το καλώδιο, ακόμα και τότε ο ήχος συνεχίζει...
... θεωρω τους "ντορς" την απολυτη κορυφη στο ροκ ,δεν τους πλησιασε κανεις ουτε σε αποσταση ,και 7 δισκοι που αξιζουν ολοι ,τι άλλο να πουμε...? http://www.youtube.com/watch?v=qI8l1h3UrrY
Μου έφτιαξες το κουρασμένο βράδυ μου! Εγώ πήγα βέβαια ΕΚΕΙ
στο φοβερό Λουγκάνο, Ιταλόφωνη Ελβετία.
Μνήμη: Πάω στην Ασκόνα. Έχω πάρει ένα βραβείο σ’ έναν διεθνή διαγωνισμό. Βιβλίο το “Στρίψιμο της βίδας” του λατρεμένου μου Χένρυ Τζαίημς. Prix Paul Bonnet. Centro del bel Libro. Χάλκινο στη διακόσμηση, κατηγορία professionelle κάτω από 40 ετών. Μαζί με μεγαθήρια της τέχνης μας συγκεντρωμένα όλα εκεί. Εγώ νυν επιστρέψασα στην Αθήνα από Λονδίνο. Νιόβγαλτη εντελώς. Πάω να το πάρω μέσω Ζυρίχης με Ολυμπιακή. Μετά μπαίνω σε μικρό αεροπλάνο για μισή ώρα προς Λουγκάνο.
Ίσως η γοητευτικότερη και φοβιστικότερη πτήση έβερ. Ανάμεσα στις βουνοκορφές των Άλπεων, χαμηλή πτήση, έτσι έκανες κι άγγιζες το βουνό, μισή ώρα με αναταράξεις κι όλας. Μας σέρβιραν φοβερά σάντουιτς με μπριός αλαντικά και τυρί και τσάϊ ή καφέ και ζεστές υγρές πετσέτες για φρεσκάρισμα.
Φτάνουμε στο Λουγκάνο και ξάφνου αρχίζει η κίνηση βουτιά προς τα κάτω, απλά γιατί δεν υπάρχει χώρος για συνήθη σταδιακή κάθοδο και προσγείωση. Μιλάμε για κάθετη εφόρμηση. Το Λουγκάνο κλειστός από παντού τόπος...Το στομάχι μου στην πλάτη πήγε.
Ορκίστηκα η επιστροφή να γίνει με το τραίνο προς Γενεύη αυτή τη φορά. Κι έτσι έκανα. Έχασα δηλαδή το εισιτήριο του αεροπλάνου κι έκανα το πιο ωραίο ταξίδι με τραίνο έβερ. Ξύλινο τραίνο που πήγαινε εξαιρετικά αργά στις αλλεπάλληλες στροφές του βουνού. Υπέροχα τοπία που είχες το χρόνο να φωτογραφίσεις και να παρατηρήσεις. Άπειρες μικρές λίμνες μέσα σε βαθουλώματα των βράχων, κάτι σαν παιδικές πισίνες και ένα σωρό κόσμος που λιαζόταν γυμνός στον ήλιο και βουτούσε στις λίμνες για δροσιά...Ιούνιος του ’92. Φοβερή κουφόβραση. Η νύχτα ήταν απ’ τις πιο δύσκολες στο ξενοδοχείο στην Ασκόνα με κλειστά παράθυρα λόγω ισογείου...μπροστά απλωνόταν η λίμνη...σαν γιαούρτι ήρεμη...όλα λιμνάζοντα...και φοβερές βρύσες με νερό για τα ζώα...παντού όμως...σαν σε όνειρο...
...αλλα μετα το προηγουμενο, αυτο λογικα πρεπει να ειναι το επομενο.
Και σκεφτόμουν πως δεν χρειάζεται να βλέπεις βίντεο για να σιγοτραγουδάς υπέροχα ροκ κομμάτια. Στα περισσότερα απλά τα βάζεις και τ' απολαμβάνεις. Ειδικά σε κομμάτια κλασσικά και υπέροχα, ειδικά στον Rory Gallagher, ειδικά στο Shadow Play.
Κι όμως, γι' αυτό εδώ το βιντεάκι από το Montreux του 1979 αξίζει να τα παρατήσεις όλα και να χαζέψεις μέχρι το τέλος ένα Ted McKenna να βαράει σα τρελός, ένα Gerry McAvoy να παίζει σα πιανίστας το μπάσο του κι ένα Rory Gallagher να μετατρέπει ένα τρίλεπτο γρήγορο κομμάτι σε 11λεπτη πανδαισία ήχων.
Ακόμα κι όταν κατεβαίνει στο κοινό, όταν ρίχνει κάτω τα μικρόφωνα, όταν πετά κάτω την γέρικη στρατοκάστερ του και την ψαρεύει από μακριά με το καλώδιο, ακόμα και τότε ο ήχος συνεχίζει...
...και θα συνεχίζει ακόμα για όσους ακόμα τον ακούμε...
Μούφτιαξες το βράδυ...Το έκλεψα και το πέρασα στο άλλο μαγαζί...
and papas...inside you...
be yourselves...
Farewell...
μεγάλη βεντέτα...ο κύριος αυτός
...ΒΙΤΑΛΗ-ΣΟΥΚΑ-ΚΑΙ ΝΤΟΥΡΑΝ ΝΤΟΥΡΑΝ...
αφου τη κανεις τη ζημιά, ΚΑΝ' ΤΗΝ ΚΑΛΑ!
(η παλια παρεα του Αχ, Μαρία)
...ένα τόπι.
Να ένα μήλο.
Να ένας γλάρος.
Μα τι μαλάκας ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ναι αλλά ήσουνα κι εσ' ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν μα τι μαλάκας ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ναι αλλά ήσουνα κι εσ' ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ίμουν ...
Decadence isn't easy is it?
...beeen paytseroo
Ruby εες μπραβίτσου
little girl
...θα'ρθουν να σου πουν...
..., ώρα για real music.
...της Αληθειας.
πραγματικές εικόνες... απομακρύνετε τα παιδιά.. δεν κάνει..
raise your head to the sky to see the love in your eyes...
...falling deeper...
...
...
...gone away...
...αλλά πού και πώς...
...Καρλότα μερικές φορές.
Φανταστικό μπάσο!
δεν θυμάμαι, μάλλον βάζω τα ίδια και τα ίδια
http://www.youtube.com/watch?v=X6DVwql1E-g
Μου έφτιαξες το κουρασμένο βράδυ μου! Εγώ πήγα βέβαια ΕΚΕΙ
στο φοβερό Λουγκάνο, Ιταλόφωνη Ελβετία.
Μνήμη: Πάω στην Ασκόνα. Έχω πάρει ένα βραβείο σ’ έναν διεθνή διαγωνισμό. Βιβλίο το “Στρίψιμο της βίδας” του λατρεμένου μου Χένρυ Τζαίημς. Prix Paul Bonnet. Centro del bel Libro. Χάλκινο στη διακόσμηση, κατηγορία professionelle κάτω από 40 ετών. Μαζί με μεγαθήρια της τέχνης μας συγκεντρωμένα όλα εκεί. Εγώ νυν επιστρέψασα στην Αθήνα από Λονδίνο. Νιόβγαλτη εντελώς. Πάω να το πάρω μέσω Ζυρίχης με Ολυμπιακή. Μετά μπαίνω σε μικρό αεροπλάνο για μισή ώρα προς Λουγκάνο.
Ίσως η γοητευτικότερη και φοβιστικότερη πτήση έβερ. Ανάμεσα στις βουνοκορφές των Άλπεων, χαμηλή πτήση, έτσι έκανες κι άγγιζες το βουνό, μισή ώρα με αναταράξεις κι όλας. Μας σέρβιραν φοβερά σάντουιτς με μπριός αλαντικά και τυρί και τσάϊ ή καφέ και ζεστές υγρές πετσέτες για φρεσκάρισμα.
Φτάνουμε στο Λουγκάνο και ξάφνου αρχίζει η κίνηση βουτιά προς τα κάτω, απλά γιατί δεν υπάρχει χώρος για συνήθη σταδιακή κάθοδο και προσγείωση. Μιλάμε για κάθετη εφόρμηση. Το Λουγκάνο κλειστός από παντού τόπος...Το στομάχι μου στην πλάτη πήγε.
Ορκίστηκα η επιστροφή να γίνει με το τραίνο προς Γενεύη αυτή τη φορά. Κι έτσι έκανα. Έχασα δηλαδή το εισιτήριο του αεροπλάνου κι έκανα το πιο ωραίο ταξίδι με τραίνο έβερ. Ξύλινο τραίνο που πήγαινε εξαιρετικά αργά στις αλλεπάλληλες στροφές του βουνού. Υπέροχα τοπία που είχες το χρόνο να φωτογραφίσεις και να παρατηρήσεις. Άπειρες μικρές λίμνες μέσα σε βαθουλώματα των βράχων, κάτι σαν παιδικές πισίνες και ένα σωρό κόσμος που λιαζόταν γυμνός στον ήλιο και βουτούσε στις λίμνες για δροσιά...Ιούνιος του ’92. Φοβερή κουφόβραση. Η νύχτα ήταν απ’ τις πιο δύσκολες στο ξενοδοχείο στην Ασκόνα με κλειστά παράθυρα λόγω ισογείου...μπροστά απλωνόταν η λίμνη...σαν γιαούρτι ήρεμη...όλα λιμνάζοντα...και φοβερές βρύσες με νερό για τα ζώα...παντού όμως...σαν σε όνειρο...
Κι ένα παρτιζάνικο τραγουδάκι για το Λουγκάνο
Καλός ο οφ τόπικ συνειρμός απ’ αφορμή τη συναυλία στο Λουγκάνο του Μαέστρου της εφηβείας μου;
ένα είναι το κόμμα..
..."λεντ ζεππελεν"
σε ένα πιο "εμπορικο" ακουσμα http://www.youtube.com/watch?v=zlmnmwTsuUI
...mind.