Ένα δευτερόλεπτο αρκεί (για να γίνει το κακό)

Κατεβαίνω τη Λ. Κηφισιάς.
Βράδυ, σχετικά λίγη κίνηση.
Κατηφόρα στην έξοδο του Αμαρουσίου, έχω τρία φώτα (ισχυρό μπροστά, παλλόμενο πίσω, παλλόμενο στο κράνος) και φοράω και ανακλαστικό γιλέκο.
Μπροστά μου ο δρόμος άδειος, επιταχύνω.
Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως το γιλέκο ξεκουμπώθηκε από τον αέρα. Μου παίρνει ένα δευτερόλεπτο να κοιτάξω πως είναι οκ και να σηκώσω και πάλι τα μάτια μου στο δρόμο.
Στο δευτερόλεπτο αυτό έχει πεταχτεί μπροστά μου, κυριολεκτικά από το πουθενά, αυτοκίνητο ΙΧ διθέσιο, με κουκούλα και οδηγό μεσήλικα που κάπνιζε. Δεν έβγαλε ποτέ του φλας, βγήκε μπροστά μου ενώ ήταν παρκαρισμένος.
Ευτυχώς τα φρένα μου έπιασαν, έβαλα φωνή «πρόσεχε, θα με σκοτώσεις». Ο οδηγός ήταν ευγενικός, ζήτησε συγγνώμη και μου είπε πως ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΕ παρά τα φώτα μου και το ανακλαστικό γιλέκο. Στο δρόμο υπήρχε αρκετός φωτισμός και από τις λάμπες του δρόμου και από τις γειτονικές βιτρίνες.

Ηθικό δίδαγμα: σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια από το δρόμο ΟΥΤΕ για ένα δευτερόλεπτο. Πραγματικά δεν χρειάζεται περισσότερο για να γίνει η ζημιά. Και όσα φώτα κι αν βάλεις πάνω σου, ΠΟΤΕ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πως σε βλέπουν.