Λεωφόρος Λιοσίων, στενή όσο και η καθημερινότητα μας που συνήθως χωράει μόνο τη διαδρομή σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι. Το λεωφορείο τρίζει, γέρνει καθώς μεταφέρει υπεράριθμους επιβάτες. Επιβάτες που ασφυκτιούν, που προσπαθούν να ανοίξουν ένα παράθυρο για να αναπνεύσουν. Που δοκιμάζουν την υπομονή τους παραμένοντας στο ίδιο σημείο για περίπου μισή ώρα!
Το ίδιο λεωφορείο κάποτε φτάνει στη Λεωφόρο Δημοκρατίας…Σαφώς ευρύτερη από τη Λιοσίων, αλλά με κυκλοφοριακό και εκεί κομφούζιο.
Ποιος θα το φαντάζονταν πως κάπου στο βάθος, επί της λεωφόρου, ότι θα υπήρχε ένα υπέροχο πάρκο. Το πάρκο «Αντώνης Τρίτσης»! Μάλλον ελάχιστοι, εφόσον αυτό το πάρκο παραμένει σκοπίμως στην αφάνεια. Όταν χρειάστηκε να το επισκεφτώ για επαγγελματικούς λόγους, ακούγοντας τη λέξη πάρκο σκέφτηκα πως θα ήταν άλλο ένα κλασσικό ελληνικό πάρκο, μάλλον υποψία πάρκου, με λίγο πράσινο, δύο τρία παγκάκια και καμιά κούνια για τα παιδιά. Όταν όμως διέσχισα την κεντρική είσοδο, έμεινα εκστασιασμένη από αυτό που αντίκρισα! Ένα απέραντο φυσικό τοπίο που παρά την εμφανή παραμέληση του, έχει να επιδείξει μοναδική ομορφιά. Καθώς το διασχίζεις, ανακαλύπτεις ολοένα και μεγαλύτερη ποικιλία δέντρων, φυτών και σπάνιων πτηνών. Ιδανικός τόπος για περπάτημα, τζόκιν, ποδηλασία, στα μαγικά μονοπάτια του. Εξαιρετικός χώρος για χαλάρωση, κάνοντας πικ νικ στα ξύλινα παγκάκια, ξαπλώνοντας στους καταπράσινους λόφους, παρατηρώντας τις πάπιες στις λίμνες και τα παπαγαλάκια στα κλαδιά των δέντρων. Περιεργάζοντας τα σπάνια πουλιά με τον περίεργο τρόπο πετάγματος. Ανακαλύπτοντας έναν άλλο εαυτό στη λίμνη που αντικατοπτρίζει τη μορφή σου. Λιγότερο αγχώδη και κυνικό, κάπως ευαίσθητο και ρομαντικό. Και όλα αυτά να συμβαίνουν εκεί. Στο γνωστό και ως «Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης» δίπλα στα Carrefour.
Ένα πάρκο με ιστορία, που κάποτε (1848-1861), ήταν ιδιοκτησία της βασιλικής οικογένειας. Σήμερα υπάρχουν αρκετά στοιχεία να θυμίζουν την εποχή εκείνη, μεταξύ των οποίων και ο επιβλητικός «Πύργος Βασιλίσσης», διακριτός ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές.
Από καιρό έχει ακουστεί ότι το πάρκο αυτό, έξι φορές μεγαλύτερο από τον εθνικό κήπο, ένα από τα ελάχιστα καταφύγια άγριας ζωής που έχει απομείνει στην Αθήνα, πρόκειται να περάσει στα χέρια ιδιωτών με απώτερο σκοπό την εμπορευματοποίηση του!
Κάποτε το νερό αποτελούσε φυσικό αγαθό. Το έβρισκε κανείς εύκολα σε οποιοδήποτε πάρκο ή πλατεία. Τώρα πωλείται σε πλαστικά μπουκαλάκια, η τιμή των οποίων συνεχώς αυξάνεται. Κάποτε υπήρχαν αλάνες στις οποίες τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσω του παιχνιδιού και της άθλησης. Δυστυχώς αποτελούν παρελθόν και μοναδική διέξοδος είναι τα δάση μας και τα ελάχιστα αληθινά πάρκα. Τα δάση σε μεγάλο ποσοστό κάηκαν, με πρόσφατη την ολέθρια καταστροφή μεγάλου μέρους της Πάρνηθας και τα ελάχιστα πάρκα κατά πως φαίνεται, σκοπίμως παραμελούνται ώστε να περάσουν στα χέρια ιδιωτών που θα τα «αναδείξουν», φυσικά με το αζημίωτο!
Βέβαια για ποια ανάδειξη μιλάμε, για ποια πρόοδο, όταν ένας βιότοπος σαν το Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης», σχεδιάζεται να γίνει κέντρο διασκέδασης με νεροτσουλήθρες, καφετερίες και λοιπούς χώρους ψυχαγωγίας! Υπό τις συνθήκες ενός μολυσμένου και θορυβώδους περιβάλλοντος, είναι αδύνατο να επιζήσουν και να αναπαραχθούν τα σπάνια πτηνά. Να βλαστήσουν τα φυτά και να καρποφορήσουν τα δέντρα. Άρα λοιπόν αυτομάτως το πάρκο χάνει την οικολογική σημασία του! Είναι επίσης απίθανο να διατηρηθεί το πολιτισμικό, το ιστορικό χρώμα του πάρκου. Έτσι εγκαταλείπεται και η ιδέα της διατήρησης της παράδοσης και του πολιτισμού μας!
Εξαιρετικά δύσκολο, ο οποιοσδήποτε πολίτης να μπορεί ελεύθερα, αμέριμνα, να κάνει βόλτα στο πάρκο, όταν σχεδόν παντού εντός του, θα υπάρχουν ιδιωτικοί χώροι. Συνεπώς χάνεται και το δικαίωμα της χαλάρωσης, της ελεύθερης έκφρασης, της δωρεάν γύμνασης και της ποιοτικής ψυχαγωγίας σε ένα γαλήνιο περιβάλλον!
Το πάρκο θα έπρεπε να αποτελεί φυσικό αγαθό για όλους. Αυτό δεν θα ήταν το λογικό; Όμως το συμφέρον, η ανελέητη ανθρώπινη αισχροκέρδεια, δεν φαίνεται να αποδέχεται αυτή τη λογική. Ακολουθεί τη λογική του παραλόγου και έτσι μέρα με τη μέρα πωλείται και ένα κομμάτι του πάρκου! Ίσως αυτή είναι μια πολύ καλή στρατηγική ώστε να μας αιφνιδιάσουν και να μην προλάβουμε να αντιδράσουμε. Τότε που θα είναι πολύ αργά να εκφράσουμε την αγανάκτηση μας στο να χρειάζεται ακόμα και να πληρώσουμε εισιτήριο για να περάσουμε στο χώρο του πάρκου! Μπορεί να φαντάζει υπερβολικό. Όμως τα πρώτα σημάδια έχουν ήδη φανεί. Η δημοτική παιδική χαρά είναι ερημωμένη, ενώ το ιδιωτικό λούνα πάρκ συνεχώς αναβαθμίζεται. Πρόσφατα φτιάχτηκε και σχολή καράτε. Φυσικά ιδιωτική… Και ακούγεται για το άμεσο μέλλον ότι θα φτιαχτούν νεροτσουλήθρες και αργότερα ποιος ξέρει τι άλλο…
Αξίζει να επισκεφτείτε το πάρκο όσο ακόμα η είσοδος είναι ελεύθερη, με ή χωρίς το ποδήλατο σας και είναι σίγουρο πως θα το αγαπήσετε όπως το αγάπησα και εγώ! Είναι βέβαιο λόγω της σπάνιας ομορφιάς του, της οικολογικής και ιστορικής αξίας του, ότι θα θελήσετε να το προστατεύσετε, να το σώσετε! Θα πρέπει την κατάλληλη στιγμή οι ποδηλάτες/ισσες να δώσουν γι’ άλλη μια φορά το δυναμικό παρόν τους, όπως έκαναν και με το αεροδρόμιο, όπως έκαναν και με τον Ελαιώνα! Ας κατακλύσουμε το πάρκο! Ας αποτρέψουμε αυτό το έγκλημα!
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Συμφωνώ απόλυτα, ας το κάνουμε. Ας οργανώσουμε μια ήπια αλλά μαζική παρουσία, ώστε να δώσουμε το στίγμα μας: μας "φλόμωσε" πια το πλαστικό, προτιμούμε τη φυσική ομορφιά του πάρκου και όχι τις πλαστικές επί πληρωμή νεροτσουλήθρες.
Η κυρία Παπαρήγα πρίν κανα-δυό χρόνια κατάφερε και απέτρεψε την παραχώρηση μέρους του δάσους του Σχοινιά (το οποίο καταστρέφεται σιγά σιγά από άλλες αιτίες...) από το Δήμο σε Ιδιώτες για εκμετάλλευση. Το κτίσμα (μία απαίσια αλουμινοκατασκευή) ακόμαι βρίσκεται ετοιμόρροπο στην παραλία.... Το θέμα είχε πάρει έκταση τότε και σε αυτό βοήθησαν τα ΜΜΕ. Λεπτομέρειες δε γνωρίζω το τι έγινε μετά πάντως το αυθαίρετο παραμένει εκεί άχρηστο (ούτε για σκιά δε κάνει ) και ασχημαίνει το τοπίο. Για τα Ολυμπιακά ακίνητα διάβαζα τα ποσά που έχουν δωθεί από ιδιώτες για εκμίσθωση και εκμετάλλευση και ζαλίστηκα.... Τη μόνη κίνηση διαμαρτυρίας που βλέπω καθημερινά είναι από το δήμο Γαλατσίου για να μή φτιαχτεί και άλλο εμπορικό κέντρο (οι εργασίες όμως έχουν ξεκινήσει...).