Brevet Αττικής 2012 (200klm)

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού λέγανε κάτι τύποι πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια αλλά επειδή δεν μπορώ να πω ότι φημίζομαι και για τη σοφία μου, το επιχείρησα ξανά. Δεν πέρασαν έξι μήνες και πάλι άρχισα τα ίδια. Brevet διακοσίων χιλιομέτρων γύρω γύρω από την πόλη όμως αυτή τη φορά για να μην πάμε μακριά και χαθούμε και φωνάζει μετά η μαμά.

Για την προηγούμενη μέρα όλα τα site σύστηναν μία καλή μακαρονάδα πλούσια σε υδατάνθρακες. Εγώ όμως προτίμησα ένα πιάτο ρεβίθια που βοηθά στην αεριοπροώθηση και μπορείς να κάνεις οικονομία στις πεταλιές. Το μόνο μειονέκτημα του όλου εγχειρήματος εντοπίζεται μόνο από αυτούς που σε ακολουθούν. Επίσης η τεχνική αυτή συμβάλλει στην καταστροφή της τρύπας του όζοντος που μαζί με τις αγελάδες που εφαρμόζουν την ίδια ακριβώς τεχνική χωρίς όμως αποτέλεσμα (κλ@νουν και δεν κουνιούνται πόντο) έχουν καταστρέψει την ασπίδα της γης.

Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα κατά τις 5:30. Έφαγα ένα πιάτο τίγκα στα δημητριακά με γάλα αυτή τη φορά. Ένα ντουζάκι και έτοιμος. Φόρεσα το κολάν της γυναίκας μου και τα άσπρα καλοκαιρινά παπούτσια χωρίς SPD που αυτή τη φορά ήταν εντός σεζόν. Αξίες δηλαδή αναλλοίωτες στο χρόνο (βλ. Brevet Νεμέα 2012).(link is external) Κατά τις 6:30 κατηφόρισα προς Αθήνα με αρκετά καλή διάθεση. Στις 7:00 έφτασα στο Θησείο που ήταν μαζεμένοι καμιά εκατοστή ακόμη παλαβοί που είχαν αποφασίσει να κάνουν διαδρομή διακοσίων χιλιομέτρων μέσα σε μία μέρα. Αρκετοί από αυτούς πρωτάρηδες αφού η διαδρομή ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να μην έχει δύσκολα υψομετρικά για να μπορεί να χαρακτηριστεί άνετα "Εισαγωγή στο brevet".

Αφού σφραγίσαμε την καρτούλα μας ξεκινήσαμε με τη Λυδία που βρήκα στο σημείο εκκίνησης. Πρωτάρα και αυτή, είχε παρακινηθεί από την προηγούμενη περιγραφή που είχα κάνει για τη συμμετοχή μου στο brevet Νεμέας σκεπτόμενη "εδώ μπορεί να κάνει τη διαδρομή το ζαβό, δεν θα τη βγάλω εγώ;" Και με αυτό το σκεπτικό δήλωσε συμμετοχή. Ξεκινώντας υπήρχαν τέσσερα πέντε παιδιά που μας έβγαλαν άνετα στη κεντρική λεωφόρο της Καλλιθέας που πήρε το όνομά της από τον γνωστό μεξικανό Ελ. Βενιζέλο.

Στην περιοχή αυτή υπάρχει ένα μαγαζί που μου κίνησε την περιέργεια όσον αφορά την ονομασία του και γενικά το logo του. Να επισημάνω μόνο ότι έχει τρία γουρουνάκια σε φωτογραφία και δύο σε προτομή (στο πάνω μέρος), δυο καλαμάκι σουβλάκι διασταυρωμένα όπως τα ξίφη να θυμίζει το ρητό "ένας για όλους και όλοι για έναν" και στο πάνω μέρος γράφει "Γουρουνάκια" μην τυχόν και του διαφύγει κανενός ότι πρόκειται για ένα γουρουνολάγνο μαγαζί και μέσα σε όλο αυτό το γουρουνομάζωμα έχει και δύο ελληνικές σημαίες !! Τα συμπεράσματα δικά σας

Στη συνέχεια βγαίνουμε στην παραλία και τραβάμε την Ποσειδώνος με την πρωινή αύρα να μας δροσίζει ευχάριστα και μερικούς τολμηρούς λουόμενους να πλατσουρίζουν στα νερά του Σαρωνικού. Στο τέλος της λεωφόρου που έχει πάρει το όνομά της από το μεγάλο ξεμωραμένο εθνάρχη (που λένε και οι Active Member (link is external)) Κωνσταντίνο Καραμανλή υπάρχει μία διχογνωμία για το ποιο δρόμο έπρεπε να ακολουθήσουμε. Εγώ υποστήριζα ότι πρέπει να πάμε αριστερά προς τη Λ Ποσειδώνος ενώ η Λυδία ήταν της γνώμης ότι έπρεπε να τραβήξουμε δεξιά στο δρόμο που απ' ότι θυμόμουν έβγαζε στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Ίσως βέβαια να την παρεξήγησα και να είχε κανονίσει κάποιο επίσημο συνέδριο με θέμα "Η ποδηλασία και η αμφίδρομη ανταλλαγή φυσικών καθιερώσεων" με φουά γκρα και πολύ χαβιάρι μέσα σε σαμπανιέρες γεμάτες πάγο και κουστουμαρισμένους τίποτες να γυροφέρνουν μιλώντας με τις ώρες χωρίς να λένε απολύτως τίποτε με άλλους συνδαιτυμόνες. Τελικά πήραμε το φτωχό αριστερό δρόμο και συνεχίσαμε το brevet μοιρολογώντας την μοναδική αυτή ευκαιρία που είχαμε να γίνουμε κι εμείς για μια φορά στη ζωή μας αστέρες (έστω και της Βουλιαγμένης).

Κανένα χιλιόμετρο μετά από τη λίμνη που μπαίνουν χοντροί πολιτικοί (τόσο σε βάρος όσο και σε δέρμα) χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο ενώ οι μπράβοι τους κυνηγάνε όποιον τολμήσει και θίξει το γεγονός, είχε στήσει η ΠΕΠΑ ένα κρυφό κοντρόλ (τι κρυφό δηλαδή, μες τη μέση του δρόμου ήταν. Και τυφλός Ζακύνθου να ήσουν θα έπεφτες πάνω τους) για αυτούς που πιθανόν να έκοβαν δρόμο από τη Λεωφόρο Βάρης ώστε να γλυτώσουν τέσσερα χιλιόμετρα. Στο σημείο αυτό ζητείται η βοήθεια της επιστημονικής κοινότητας ώστε να αναλυθεί με επιστημονική μεθοδολογία ένα αξιοπερίεργο γεγονός όπως αυτό του να έχεις αποφασίσει να κάνεις διακόσια πέντε χιλιόμετρα μέσα σε μία μέρα και στην πορεία να προσπαθείς να αποφύγεις τέσσερα. Δεν γνωρίζω φυσικά τα συμπεράσματα, την κατάληξη μίας τέτοιας έρευνας ή τι ακριβώς είχαν στο κεφάλι τους αυτοί που επιχείρησαν κάτι τέτοιο αλλά εμένα μου μοιάζει περισσότερο σαν σκέψη βγαλμένη από το μυαλό του Μιχάλη Λιάπη παρά ενός ποδηλάτη.

Έλα Μιχάλη, εδώ κάτω είμαστε.

Σε αυτό λοιπόν το κοντρόλ ήταν που η Λυδία έβγαλε από την τσάντα της και μου πρόσφερε κάτι σαν μαύρο υπόθετο. Θέλεις ένα μου λέει, είναι από σύκο. Τελικά αυτή η τεχνολογία τροφίμων έχει κάνει άλματα. Σύκο σε υπόθετο; Το τοποθετείς δηλαδή και γίνεσαι τούρμπο; Όχι της απάντησα δεν είμαι και πολύ φίλος (στα υπόθετα, γιατί τα σύκα τα εξολοθρεύω). Στη συνέχεια την είδα που το έβγαλε από τη ζελατίνα και άρχισε να το μασουλάει. Ωραία σκέφτηκα, υπόθετα σύκου που τα τρως. Σε λίγο καιρό θα βγάλουν και ωτοασπίδες μπανάνας που θα τις χώνεις στη μύτη, να ξεφύγουμε για τα καλά.

Η θέα από το μέρος που περιμέναμε ήταν ανεπανάληπτη με το βαθύ μπλε της θάλασσας να μαγνητίζει το βλέμμα.

Στη φωτογραφία διακρίνεται και ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα. Χτισμένο νόμιμα με άδεια πολεοδομίας, ένσημα, όλα κανονικά. Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας μπορείτε να δείτε και την ποδηλατική τουαλέτα που είχε στηθεί αυτοστιγμεί για τις ανάγκες των αγωνιζομένων.

Με το που μου σφραγίζουν την κάρτα πηδάω στο ποδήλατο και κατηφορίζω. Στο δρόμο που επάγαινα ποδηλάτη απαντώ (που λέει και το τραγούδι) και μάλιστα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γειά σου, χαρά σου, tkant - καλώς τα τα παιδιά. Μετά από λίγο να σου κι άλλοι δύο. Δεν προλαβαίνω να κάνω καμιά εικοσαριά μέτρα άλλοι δύο τρεις ακόμη. Κοίτα να δεις σκέφτομαι που έχουμε γίνει τόσοι πολλοί οι ποδηλάτες που δεν μας φτάνει το Brevet, αλλά υπάρχει κόσμος που σηκώνεται και κάνει πρωί πρωί προπόνηση. Μόνο όταν είδα αρκετούς κατάλαβα ότι επρόκειτο για τους ποδηλάτες που έκοψαν δρόμο και τώρα επέστρεφαν στο κοντρόλ για να σφραγίσουν κάνοντας τελικά περισσότερα χιλιόμετρα απ' ότι υπολόγιζαν.

Εκεί λοιπόν που πηγαίνω παραλία-παραλία κοιτώντας περισσότερο στα δεξιά που βρίσκεται η θάλασσα παρά μπροστά μου, κάπου στην Ανάβυσσο, βλέπω μπροστά αριστερά ένα σούπερ μάρκετ στο οποίο έχουν σταματήσει αρκετοί για να προμηθευτούν τα απαραίτητα: καμιά μπάρα δημητριακών κανένα παστέλι, μερικές φέτες τυρί, λίγο ψωμί λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου, για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον υπόλοιπο δρόμο με το ίδιο κέφι. Από αυτό το σούπερ μάρκετ που λέτε ξεκινάει μία ομάδα ποδηλατών και μπαίνει στη λωρίδα του δρόμου που ήμουν εγώ με αποτέλεσμα να βρεθώ τριγυρισμένος από καμιά δεκαριά ποδηλάτες. Αριστερά ποδηλάτης, εμπρός ποδηλάτης, πίσω ποδηλάτης και δεξιά κάγκελο. Ένιωσα πραγματικά όπως ο Βέγγος όταν τον περικύκλωσαν διακριτικά καμιά πενηνταριά ασφαλίτες επειδή τον υποψιάζονταν για κομμουνιστή

Όπως έχω ξαναπεί δεν είμαι συνηθισμένος στο ομαδικό αλλά όπως λέει και ένας φίλος μου, όλα πρέπει να τα δοκιμάζει κανείς σε αυτή τη ζωή. Στην τελευταία συνομιλία που είχα με το φίλο αυτό μου τηλεφωνούσε από τις φυλακές Κορυδαλλού.

Κάποια στιγμή η κοπέλα που ποδηλατούσε δίπλα μου με βουτάει από τον ώμο. Αμάν λέω, αυτό ήταν. Άρχισα να επαναλαμβάνω από μέσα μου αυτά που έχω διαβάσει ότι πρέπει να λες σε αυτές τις περιπτώσεις: Ονομάζομαι tkant, μένω στη Λιλιπούπολη και θέλω να τηλεφωνήσω στο δικηγόρο μου. Αν δεν μου απαγγείλετε κατηγορία δεν έχετε το δικαίωμα να με κρατάτε και σας παρακαλώ να με αφήσετε ελεύθερο. Ονομάζομαι tkant, μένω........... Τελικά όπως αποδείχτηκε το μόνο που ήθελε ήταν να κοιτάξει πίσω να δει για τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας που καθυστερούσαν, χωρίς να χάσει την ισορροπία της και γι' αυτό το λόγο με κράτησε από τον ώμο (φίου ! ). Οι καθυστερημένοι της ομάδας σίγουρα είχαν πιάσει δουλειά στο σούπερ μάρκετ γιατί δεν φαίνονταν πουθενά στον ορίζοντα και ξέρεις πως είναι αυτά τα πράγματα, αν πιάσεις δουλειά στις μέρες μας ποιος τα χέζει τα brevet.

Συνέχισα να βρίσκομαι ανάμεσα στους ποδηλάτες αυτούς για αρκετή ώρα συνειδητοποιώντας ότι δεν τρελαίνονταν και πολύ να φτάσουν στο τέρμα. Πάμε σιγά σιγά και όποτε φτάσουμε - χαλαρά ρε καρντάση. Ναι αλλά δεν γίνεται αυτό ρε παιδιά, εδώ έχουμε αγώνα λέμε. Να σας πω την αλήθεια αν δεν ήμουν εγώ με τις φοβερές ποδηλατικές μου ικανότητες να τους σπρώξω μέχρι το Σούνιο δεν νομίζω να τα κατάφερναν να φτάσουν μόνοι τους. Έσπρωχνα παιδιά όσο μπορούσα. Κάθισα στη μέση της ομάδας και έσπρωχνα, έσπρωχνα, έσπρωχνα μέχρι που τους πήγα στο ναού του Ποσειδώνα.

Οι ποδηλάτες αυτοί τελικά ήταν οι ποδηλάτες της παραλίας. Τώρα θα μου πείτε, στην παραλία βρίσκεσαι ποιους περιμένεις να δεις τους ποδηλάτες του Κιλιμάντζαρο; Το συμπέρασμα όμως αυτό, ότι ήταν δηλαδή οι ποδηλάτες της παραλίας δεν το έβγαλα μόνο από το ότι ήταν μαυρισμένοι, φόραγαν μαγιό, είχαν πετσέτες στην πλάτη και πήγαιναν χαλλλαρά σαν Θεσσαλονικείς με το αντηλιακό στην πίσω τσέπη της μπλούζας, αλλά από ένα ακλόνητο στοιχείο που μόνο ένα έμπειρο μάτι όπως το δικό μου μπορούσε να διακρίνει και να εκμαιεύσει μέσα από το χάος των πληροφοριών που κατέγραφε αυτός ο ακάματος εγκέφαλος όπως ο δικός μου: Έγραφαν με μεγάλα γράμματα "ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ" στον.................στον...................εεεεε............. που να σου πω τώρα; Σε ένα μέρος λίγο απίθανο για την ανάρτηση επιγραφών. Λίγο πιο κάτω από την πλάτη και λίγο πιο πάνω από τα γόνατα για να σου δώσω να καταλάβεις. Όχι βρε παιδί μου στη μέση. Κοίτα, ανάμεσα στους δύο μεγάλους γλουτιαίους μύες βρε παιδί μου. Δεν κατάλαβες ακόμη έτσι; Πως να στο πω τώρα; Που βρίσκεται το πρώτο τσάκρα; Ε, ακριβώς από πίσω. Ούτε τώρα 'χεις έτσι; Το είχαν τυπωμένο....................όχι στο μπλουζάκι τους. Ούτε τώρα; Ε, το είχαν τυπωμένο στον κώλο. Εντάξει; Πρέπει να αρχίσουμε τα πρόστυχα δηλαδή για να πάρεις χαμπάρι για τι πράγμα μιλάμε;

Στο ναό του Ποσειδώνα (μεγάλη η χάρη του) κάποιος μεγαλοφυής τοπογράφος σε συνεργασία με κάποιο πανέξυπνο λαγωνικό από την τροχαία είχαν την πρωτότυπη ιδέα να εφαρμόσουν τη γνωστή τακτική μπερδεύω τις λωρίδες έτσι ώστε η δεξιά λωρίδα κυκλοφορίας να πηγαίνει αριστερά ενώ αυτοί που επιστρέφουν από το ναό να προσπαθούν να χωθούνε στα αριστερά σου. Κάπου μέσα σε αυτό το μπερδεμένο "γάμα" είχε στρογγυλοκηθίσει και το δεύτερο κοντρόλ. Καθώς περιμέναμε στη σειρά να σφραγίσουμε τις κάρτες αποφασίσαμε με το διπλανό μου να πάρουμε νερό για για να γεμίσουμε τα παγούρια μας. Έδωσα λοιπόν το ποδήλατό μου στον συνποδηλάτη αυτό που φόραγε ένα μαύρο κολάν και παπούτσια με μία μαύρη μπλούζα (αν φόραγε και μαύρη μπέρτα θα ορκιζόμουν ότι ήταν ο Ζορό) και πήγα να πάρω νερό για να πιούμε. Πήρα δύο μπουκαλάκια που τα πλήρωσα καραβίσια (καλά που το θυμήθηκα, να γράψω στο τέλος του κειμένου το λογαριασμό της τράπεζάς μου για να μπορέσει να μου καταθέσει ο συνποδηλάτης τη μικρή περιουσία που έδωσα για δύο μπουκαλάκια νερό των 750ml ). Βάλαμε νερό στα μπουκαλάκια μας, σφραγίσαμε τις κάρτες μας και ξεκινήσαμε για Λαύριο δίχως αύριο. Ωραία διαδρομή με φιδίσιο δρόμο μέσα στα δέντρα. Καταπληκτικά.

Λίγο παρακάτω συνάντησα και μερικά σκαφάκια στεριανά. Ξέρετε, είναι από αυτά που όταν τα ρίχνουν στη θάλασσα τα πιάνει ναυτία και προτιμούν να κάθονται στη στεριά να πίνουν κανένα φραπεδάκι αγναντεύοντας το πέλαγος διηγούμενα το ένα στο άλλο φανταστικές ιστορίες για το πως σώθηκαν από μεγάλες τρικυμίες στηριζόμενα στο θάρρος, την τόλμη και την αποφασιστικότητά τους και μόνο. Ιστορίες δηλαδή που έχουν ακούσει να λένε συχνά πυκνά και τα αφεντικά τους πίνοντας ουίσκι ενώ τρώνε σουβλάκια.

Λίγο πριν μπω στο Λαύριο συναντάω και ένα γνωστό σε όλους μας πολιτικό, που έχω βάσιμες υποψίες ότι τις τελευταίες εκλογές πήγες και τον ψήφισες και σήμερα γκρινιάζεις γιατί συμπεριφέρεται όπως τον προστάζει η πραγματική του φύση, να κάθεται δηλαδή κάτω από μία σκιά λιάζοντας τ' αχαμνά του. Ότι ακριβώς κάνουν και σήμερα όσοι υφαρπάζουν την ψήφο του ελληνικού λαού με εκφοβισμούς, εκβιασμούς και περίσσια προπαγάνδα και όταν μετά τις εκλογές τους ρωτάνε γιατί δεν κάνετε ότι είχατε υποσχεθεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου απαντάνε με μία μακρόσυρτη και αόριστη δικαιολογία που ακούγεται περισσότερο γκάρισμα παρά σαν πρόταση βγαλμένη από ανθρώπινο ον. Στο σημείο αυτό να δώσω και τα χαιρετίσματά μου στο μακαρίτη τον Όργουελ για την περίφημη "Φάρμα των ζώων" όπου εξηγούσε όλες αυτές τις συμπεριφορές πενήντα και πλέον χρόνια πριν.

Μετά από κανένα εικοσάλεπτο έφτασα στην κεντρική πλατεία του Λαυρίου. Εκεί παρατήρησα ότι δήμος έχει βάλει παντού κάτι μπλε-γκρι καθισματάκια για απαιτητικούς χρήστες. θα τα δείτε στην παρακάτω φωτογραφία τοποθετημένα στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο μέχρι τους δύο ποδηλάτες που κάθονται και χαζεύουν το ποδήλατό τους.

Στην ανηφορική διαδρομή που βρίσκεται έξω από το Λαύριο είχαμε σύμμαχο το ελαφρύ αεράκι που μας έσπρωχνε προς τα πάνω μέχρι να φτάσουμε στο κοντρόλ του Κορωπίου (αυτό το καταληκτικό πίου προσδίδει πάντα μία επίσημη χροιά στις λέξεις, δεν συμφωνείτε;).

Λίγο πριν το Κορωπί με προσπερνάν και οι "Ποδηλάτες Παραλιακής" αποδεκατισμένοι και χωρίς τα γυναικόπαιδα μαζί τους. Τα είχαν αφήσει πίσω γιατί τους καθυστερούσαν. Όταν η απόσταση μεταξύ μας είχε φτάσει περίπου τα πεντακόσια μέτρα, νιώθω ότι το δεξί πόδι αρχίζει τις κραμπάρει (κατά το ρολάρει, ρετάρει, τρομπάρει). Σκέφτομαι ότι είναι ώρα να πιω ένα φακελάκι almora για πέσιμο και για χέσ..μο. Πάνω που κάνω να στρίψω για να βγω από το δρόμο, ώστε να φτιάξω το μαγικό φίλτρο με την ησυχία μου, βλέπω καταμεσής ένα πορτοκαλί τσαντάκι πεσμένο μέσ' τη μέση του δρόμου. Ωραία λέω, κάποιο από τα παιδιά άφησε πίσω του το τσαντάκι με τη μάσκαρα, το κραγιόν και το τσιμπιδάκι για τα φρύδια,. Το παίρνω και το βάζω στην τσέπη για να το δώσω στο επόμενο κοντρολ.

Το κοντρόλ που παρέδωσα το τσαντάκι βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο (έξω από μεγάλο ταχυφαγείο) και κάτω από μία ομπρέλα ήταν αραχτοί οι κοντρολιέρηδες του τρίτου κατά σειρά κοντρόλ της ημέρας. Εκεί λοιπόν ήταν και ο κύριος RockaRolla τον οποίο είχε συνταξιοδοτήσει πρόωρα από τα brevet ο Στουρνάρας και είχε αναλάβει ρόλο κοντρολιέρη κατά το πρότυπο που ετοιμάζεται να εφαρμοστεί σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές της Ελληνικής επικράτειας, δηλαδή το εθελοντικό (τις μειώσεις μισθών ξεχάστε τις-από δω και πέρα θα δουλεύουμε όλοι εθελοντικά). Όταν τον είδα πίστεψα ότι τελειώσαν τα βάσανά μου. Του δίνω την κάρτα, του βάζω από κάτω κι ένα εικοσάρικο και του λέω: Φανταστικέ κύριε κοντρολιέρη θα μου κάνετε ταπ ταπ ταπ επάνω στην καρτούλα μου με την καταπληκτική σφραγίδα σας; (και ψιθυριστά:)
Βάλε ρε μεγάλε και τις άλλες δύο σφραγίδες που μου μένουν να μην τρέχω τώρα στους Σχινιάδες.
Ο κύριος RockaRolla παίρνει ένα επίσημο ύφος επτά καρδιναλίων μαζί και αναφωνεί: Για ποιους μας περάσατε κύριε; Εμείς δεν είμαστε απλοί ελεγκτές, εμείς εδώ επιτελούμε έργο. Και όχι απλά έργο, λειτούργημα θα έλεγα ! Άρχισα να τον φαντάζομαι κάπως έτσι

Όχι ρε, την γκαντεμιά μου μέσα. Ένας άμεμπτος και αδιάφθορος ελεγκτής υπάρχει και πήγα και έπεσα πάνω του; Φτου σου άτιμη κοινωνία. Καλά λένε να μην κάνεις ποτέ δουλειές με φίλους. Παίρνω την κάρτα πίσω με τρεις σφραγίδες μόνο και κάθομαι να τιμήσω το μαγαζί που είχε κάτι καταπληκτικά σάντουιτς να πνίξω τον πόνο μου. Αφού κάθισα κανένα εικοσάλεπτο αποφάσισα να τραβήξω σιγά σιγά για το Σχινιά.

Η διαδρομή μετά το ύψος της Ραφήνας (γεια σου Κωστάκη πως πάει το Play station?) ήταν μία ατελείωτη ισιάδα τόσο ανιαρή, σαν να ακούς τον Κουβέλη να σου εξηγεί πόσο αριστερός είναι. Τι να κάνω; Είχα και κόντρα αεράκι, σκύβω το κεφάλι και αρχίζω το πετάλι. Όταν το σηκώνω για να ρίξω μια ματιά στο δρόμο τί να δω; Ένας μαύρος ποδηλάτης με μαύρο ποδήλατο και μια έγχρωμη σκιά να τραβάει κι αυτός προς την ίδια κατεύθυνση.

Και λίγα λεπτά παρακάτω βλέπω την απόλυτη ποδηλάτισσα των brevet να πηγαίνει μπροστά κουνάμενη λυγάμενη με τα τσαντικά της, με τις παντοφλίτσες της, με όλα της. Προς στιγμήν μου πέρασε από το μυαλό η διεστραμμένη ιδέα να φτάσουμε μαζί στο κοντρόλ που βρίσκεται στην παραλία, να τη βάλω να δώσει την κάρτα μου για να τη σφραγίσουν και εγώ να τη βγάζω φωτογραφίες που θα τις δείχνω σε όσους προτίμησαν να κλωσήσουν στο σπίτι παρά να έρθουν μαζί να γελάσουμε λίγο. Τελικά όμως επειδή δεν μου αρέσει να βασανίζω τον κόσμο το απέφυγα.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάσαμε και στα περιβόητα ανοιχτά φρεάτια που βρίσκονται στο δρόμο που οδηγεί στην παραλία του Σχινιά. Εκεί που ποδηλατούσες έβλεπες και ένα φρεάτιο με το στόμα ανοιχτό να περιμένει να καταπιεί κάποιον ανυποψίαστο ποδηλάτη. Είναι γνωστό ότι έχουν χαθεί χιλιάδες ποδηλάτες με τον τρόπο αυτό σε διοργανώσεις. Φήμες μάλιστα λένε ότι οι διοργανωτές ποδηλατικών αγώνων χρηματίζονται από την οργάνωση "Μαύρο φρεάτιο" ώστε να διοργανώνουν εκεί ποδηλατικά δρώμενα και να μπορούν τα αδηφάγα φρεάτια να γεύονται τακτικά φρέσκο ποδηλατικό κρέας. Η δική μας όμως διοργάνωση ήταν άψογη. Ο ίδιος ο RockaRolla είχε πάρει φωσφόριζε μπογιά και την προηγούμενη μέρα είχε βάψει όλα τα πετραδάκια και τα γυαλάκια που υπήρχαν στις άκρες του δρόμου (ένα ένα) για να μην τα τα πατάνε οι ποδηλάτες και ξεφουσκώνουν τα λάστιχα τους. Αγνοώντας επιδεικτικά τον αλαλαγμό των άτυχων ποδηλατών που παρέμεναν μέσα στα φρεάτια συνέχισα για το τέταρτο κοντρόλ.

Η επιστροφή για Μεσογείων ήταν αρκετά καλή με τον αέρα να μας σπρώχνει απαλά προς το Θησείο. Στην Παλλήνη όμως ένας καταραμένος φούρνος βάλθηκε να μου σπάσει τη μύτη. Άραξα κι εγώ στο πρώτο ζαχαροπλαστείο που βρήκα και κάνοντας ένα μαγικό εξαφάνισα δύο παστούλες μπροστά στα έκπληκτα μάτια της πωλήτριας που έμεινε με το κουτάκι στα χέρια να ψάχνει τις δύο πάστες να τις βάλει μέσα.

Έπειτα από τρία τέταρτα φτάσαμε και στο Θησείο όπου μας περίμεναν οι κοπέλες με τα πορτοκαλί μπλουζάκια

να μας δώσουν το μετάλλιο σαν αναμνηστικό της συμμετοχή μας. Εγώ, όπως και κάθε σοβαρός αθλητής που σέβεται τον εαυτό του, όταν πήρα το μετάλλιο το έβαλα στο στόμα και το δάγκωσα για να δω εάν είναι πράγματι γνήσιο. Τη Δευτέρα έχω ραντεβού με τον οδοντίατρο.

Κάθισα για λίγο στο Θησείο γιατί ένα μαγαζί μου χρώσταγε μία πίτσα και είπα να ξεκαθαρίσω αυτή την εκκρεμότητα άμεσα και για το τελείωμα της μέρας πήγα και βρήκα τους φίλους στο "Συγκρουόμενο(link is external)" επειδή η πίτσα που είχα καταναλώσει αναζητούσε εναγωνίως μία μπύρα για να κάνουν παρέα.

Όποιος από εσάς μπόρεσε και έφτασε διαβάζοντας μέχρι εδώ όλες αυτές τις μπούρδες που γράφω του αξίζει κι αυτουνού ένα μετάλλιο (προσοχή: μην το βάλετε στο στόμα) για την υπέρμετρη υπομονή που επέδειξε.

Edit: Αφιερωμένο σε όσους ποδηλάτες πέταγαν τα χαρτάκια και τα μπουκαλάκια στις άκρες του δρόμου αφού κατανάλωναν το περιεχόμενό τους νομίζοντας ότι θα τρέξει το πλήθος να τα πάρει για φυλαχτό αφού θεωρούν εαυτούς high class & top of the world ποδηλάτες.

Φιλιά σε όλους και συγχαρητήρια στην ΠΕΠΑ για την άψογη διοργάνωση.

https://tkant.wordpress.com(link is external)

.