Στη φωλιά τού...κάγκουρα!

Ξεκινάς να πας στη δουλειά, όταν ακούς ότι "σήμερα μας είχαν πει ότι θα βγει το πιστοποιητικό, θα πας να το πάρεις;". Η αλήθεια είναι ότι το γνώριζα πως σήμερα μας είχαν πει. Ομολογώ όμως ότι έκανα το κορόιδο. Βλέπεις η δημόσια υπηρεσία που εκδίδει αυτού του τύπου τα πιστοποιητικά είναι πάνω στη λεωφόρο Κηφισιάς η άτιμη! Στο Μαρούσι! Εκεί δεν υπάρχει να παρκάρεις ούτε παντόφλα, όχι τετράτροχο.
"Θα πάω με το ποδήλατο" απάντησα. Η ζέστη αποπνικτική και κάτι μου έλεγε πως η κίνηση θα ήταν φρικτή. Οπότε αποφάσισα να πάρω το ποδήλατο με την υποβοήθηση (ή ηλεκτρικό ή e-bike). Μέχρι το σταθμό του Αμαρουσίου μια χαρά, έφτασα σε χρόνο dt. Μετά μπήκα από τον πεζόδρομο και βρέθηκα μπροστά στις μπάρες που απαγορεύουν τα αγαπημένα μας "τουτού" να κάνουν χρήση του πεζόδρομου όποτε "βολεύονται" οι οδηγοί τους. Στη μπάρα ένας κύριος με στολή εταιρείας παροχής υπηρεσιών φύλαξης. Πίνει καφέ και καπνίζει. Αναρωτιέμαι αν θα με εμποδίσει να περάσω δίπλα από την μπάρα, αν θα μου πει οτιδήποτε. Αδιαφορεί παντελώς για την ύπαρξή μου.
Φτάνω στη Δ.Υ. (δημόσια υπηρεσία) σε λιγότερο από 10 λεπτά. Αν είχα πάρει το αυτοκίνητο θα ήμουν τυχερός αν είχα βγει έστω στη λεωφόρο Κηφισιάς στον ίδιο χρόνο. Από κάτω τα "τουτού" έχουν καβαλήσει κάθε έννοια πεζοδρομίου. Οι μηχανές το ίδιο. Κλειδώνω το e-bike μου στο κάγκελο παραπλεύρως. Με όλο αυτό το χαμό γύρω μου είμαι σίγουρος πως ενοχλώ το λιγότερο δυνατό από οποιονδήποτε άλλο. Μια κυρία με κοιτάζει. Όχι δεν γοητεύτηκε από εμένα, από το κράνος μου μάλλον και ίσως από το όχημα που καβαλάω. Με κοιτάζει επίμονα καθώς βγάζω το κράνος. Περιμένει ίσως να βγουν πράσινες κεραίες από το κεφάλι μου και να αναφωνήσω "E.T. phone home". Με ανακούφιση διαπιστώνει ότι δεν είμαι ούφο, αλλά δεν παίρνει και όρκο. Ο υπάλληλος παίρνει το αποδεικτικό κατάθεσης, κολλάει τα απαραίτητα χαρτόσημα και αρχίζει να "βαράει" σφραγίδες. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις και συνεχίζει. Βαριές, στρογγυλές, βαρύγδουπες, επίσημες σφραγίδες, βεβαιώνουν την ισχύ των όσων αναφέρονται στο έγγραφο. Το παίρνω και φεύγω. Η κυρία με ξανακοιτάζει καθώς βάζω το κράνος. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω, έτσι μοιάζει να σκέφτεται.
Ανεβαίνω τη λεωφόρο προς το δημαρχείο του Αμαρουσίου. Πάω προσεκτικά από το πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πεζοί, μόνο αυτοκίνητα υπάρχουν στο πεζοδρόμιο, οπότε περνάω ανάμεσά τους.
Βγαίνω στο περίφημο καλντερίμι του Αμαρουσίου για το οποίο έχουν ακουστεί τόσα. Προσπερνάω τα αμάξια στα αριστερά μου. Έτσι κι αλλιώς κανένα δεν κινείται με ταχύτητα άνω των 5km/h και εγώ βλέπω το counter στο τιμόνι μου να γράφει 20km/h παρόλη την ελαφριά ανηφορίτσα. Μία κοπέλα ανοίγει την πόρτα του ταξί. Φυσικά το έκανε χωρίς να δει αν έρχεται κανείς. Ερχόμουν εγώ. Δεν πέφτω πάνω της λόγω των άριστων αντανακλαστικών μου και των απαράμιλλων ικανοτήτων μου. Της λέω "α πα πα πα δεν προσέχεις καθόλου". Δεν βρήκα κάτι πιο ευγενικό να πω. Μου απαντά "α πα πα δεν προσέχω καθόλου" με τόνο ειρωνίας. Της είπα κάτι (όχι υβριστικό) για τον δείκτη I.Q. που διαθέτει.
Ξαναμπήκα στον πεζόδρομο. Βγήκα στη μπάρα που είχα περάσει πριν, τώρα από την αντίθετη πλευρά. Ο κύριος της εταιρείας φύλαξης είχε δίπλα του ένα συνάδελφό του και τα λέγανε. Ο καφές του δεν είχε τελειώσει, δείγμα της ταχύτητας με την οποία είχα κινηθεί (βέβαια μπορεί στο μεταξύ να είχε παραγγείλει και δεύτερο ποτήρι με καφέ). Τώρα όμως στην άλλη πλευρά της μπάρας υπήρχε σταθμευμένο όχημα με τον οδηγό του εντός. Ο οδηγός ήταν νεαρός στην ηλικία. Το όχημα έκλεινε τόσο τη μπάρα, όσο και τις πλαϊνές διόδους (όπου διέρχονται μητέρες με καρότσια, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες κλπ κλπ κλπ). Ο κύριος της εταιρείας φύλαξης δεν έδειχνε να ενοχλείται από την παρουσία του τετράτροχου κινούμενου από κινητήρα εσωτερικής καύσης οχήματος. Προσπάθησα να περάσω από το ελάχιστο κενό. Ο οδηγός με κοίταξε. Με κοίταξε επίμονα. Γέλασε ειρωνικά. Έμοιαζε σα να σκεφτόταν "κοίτα εκεί ρε τι κάνει αυτός, με το ποδήλατο πάει, δεν πάει να πάρει ένα αμάξι το φτωχαδάκι". Πέρασα από δίπλα του αφού ελίχθηκα βασιζόμενος στις ικανότητες αιλουροειδούς που διαθέτω. Τον κοίταξα και του είπα "ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΓΚΟΥΡΑ". Το γέλιο του διεκόπει πάραυτα. Ο κύριος της εταιρείας φύλαξης δεν είχε τελειώσει ακόμα το τσιγάρο και τον καφέ του. Όλο το σκηνικό τού ήταν απελπιστικά βαρετό και αδιάφορο.
Σε λίγο βρισκόμουν στο σπίτι. Η σύζυγος είπε μόλις με είδε να μπαίνω "μα καλά πήγες και ήρθες τόσο γρήγορα; Το πήρες;". Επέδειξα το επίμαχο έγγραφο με περηφάνια. Πλέον οι σφραγίδες βεβαίωναν πως με το ποδήλατο είναι καλύτερα. Και γρηγορότερα ;-)