Πεντέλη με κούρσα??...νομίζω!

Σήμερα το πρόγραμμα είχε μια ζόρικη αναβασούλα και μπόλικο νερό στην επιστροφή

Ξεκινάω λοιπόν από Πετρούπολη, κατεβαίνω απο Αγ. Αναργύρους, Φιλαδέλφεια, και μετα Παπανικολή. Βγαίνω Χαλάνδρι και μετά να σου η Πεντέλης.

Η γριά μου είναι αυτή

Καλά κρατιέται για την ηλικία της

To sports-tracker γράφει υψομετρικό από τα 100 στα 780 μέτρα και τρεχάτε ποδαράκια μου

Μόλις περνάω τις καφετέριες της Πεντέλης (στο τσακ ήμουν να αράξω με κανά αντρικό Frapuccino Caldo και να πιάσω μετά τη κατηφόρα ) αρχίζει το μεγάλο πακέτο. Μόλις τελειώνουν τα σπίτια ο δρόμος είναι απαγορευτικός για κούρσα (για μένα τουλάχιστον). 20 μέτρα ανέβηκα με τα πόδια και να'σου ο περιφερειακός στο βουνό. Στάση για νερό και περισυλλογή

Μετά ξεκινάει το πανηγύρι.. Για μένα ήταν η πρώτη μου μεγάλη κατάβαση από τότε που πήρα τη γριά και πραγματικά κατάλαβα τι σημαίνει κούρσα σε κατάβαση. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις τι σου ζητάει το ποδήλατο, που πρέπει να φρενάρεις σωστά, να κατεβάσεις πόδι στη στροφή, που το πλαίσιο σου μεταφέρει τα πάντα από το δρόμο κι εσύ πρέπει να πάρεις τη σωστή απόφαση τη σωστή στιγμή. Για μένα ήταν μια αποκάλυψη και ειλικρινά δε ξέρω αν έχει επιστροφή όταν κάποιος μυηθεί στο κόσμο μιας κούρσας.

Κατεβαίνω Πολιτεία και σε ένα φανάρι μπούπ! Πέφτει ο τροχός μέσα στο διάκενο μιας υδροροής. Μα πόσο λεπτά πάνε και τα κάνουνε αυτά τα λάστιχα . Βγάζω το ποδήλατο, τη γλίτωσα με κάτι γρατζουνιές στη ζάντα και συνεχίζω για γέφυρα Βαρυμπόπης.

Να'σου οι ψιχάλεεεες.. Αυτά είναι... Συνεχίζω όσο πάει. Τουλάχιστον το αντιανεμικό ήταν αδιάβροχο. Άρχισε να ρίχνει πολύ νερό και άραξα κάτω από ένα υπόστεγο μέχρι να κοπάσει η μπόρα. Συνέχισα από Μενίδι, Καματερό και πίσω στη βάση επιτέλους.

Καθαρός χρόνος ποδηλασίας 2:17 λεπτά, μέση ταχύτητα 20km/h, 47km συνολική απόσταση.

Στο σπίτι είχαμε άλλες δουλειές όμως. Το ποδήλατο κ@λος από τη βροχή, βρώμα και χώμα να έχει γίνει λάσπη σε τακάκια εκτροχιαστές κλπ κλπ. Σαπουνάδα-νερό, πετρελαιάκι στην αλυσίδα να γυαλίσει και το μυστικό: μωρομάντηλο για τις ταινίες στο τιμόνι. Το λευκό του Cajoline επανήλθε και άραγμα της γριάς στην αποθήκη. Ελάχιστο γρασάκι στα κινούμενα μέρη εκτροχιαστών , φρένων και στις ντίζες των ταχυτήτων, λαδάκι στην αλυσίδα και σκούπισμα μετά από λίγο.

Είναι όμορφο να προσέχεις ένα ποδήλατο που σου δίνει ελευθερία και ευχαρίστηση. Θα σε ανταμείψει στην επόμενη βόλτα!

Ελπίζω να σας έψησα για βόλτα!! Καλές διαδρομές...