Καλοκαιρι- η εισβολη στο Λιβανο μαινεται και ο κοσμος που εχει μεινει Αθηνα κατεβαινει για διαμαρτυρια.
Θα κατεβουν κι οι γονεις μου στην πορεια, αλλα αποφασιζω να το αγνοησω και να κατεβω ξεχωριστα- μονη εγω και το ποδηλατό μου (δραματικο ακουστηκε αυτο...)
Με τα πολλα (δηλαδη οχι και τοσα) η πορεια τελειωνει και μιας και δεν ηταν τρομερα πολυπληθης τσουουπ...συναντω τους γονεις. Οπως ηταν φυσικο μου προτεινουν -επιβαλουν σχεδον- να γυρισουμε ολοι μαζι «σαν οικογενεια». Εξυπακουεται λοιπον οτι το ποδηλατο θα το επαιρνα στα χερια (διπλα εννοω).
Καθως λοιπον γυρναμε, σταματαμε σε φαναρι μεχρι να αναψει το πρασινο για τους πεζους. Πρασινο. Ελα ομως που τη διαβαση την μπλοκαρει ενας τυπακος-γιωταχις. Σ.σ.: Ο βελτιστος δρομος για να φτασεις απεναντι ειναι γνωστο πως ειναι ο καθετος και ουχι ο τεθλασμενος: ζιγκ-ζαγκ, σαν το αμφιβολου ποιοτητος συγκροτημα...
Αποφασιζω λοιπον να δρασω, αμεσα, εναντια σ’ αυτον που καταφορα παραβιαζε τα δικαιωματα μου (αυτοδικια θαρρω το λενε).
«Οχι κυριε! Πρεπει να μπει ενα τελος στον ατομικισμο...Και αν δεν το καταλαβαινουν με το καλο- θα το καταλαβουν με το κακο- δεν μπορω εγω να την πληρωνω διαρκως...» σκεφτηκα.
Το ποδηλατο (με τα σιδερενια πεταλια) ειναι το οπλο μου: το παιρνω και με παρομοιωδη ηρεμια του γραντζουναω ολο τον προφυλακτηρα. Η πινακιδα του, μου αντισταθηκε με επιτυχια (δυστυχως).
Ο γιωταχης εχει μεινει αναυδος: δεν το πιστευει! Μου φωναζει «με χτυπας και με κοιτας?» (τι ριμα θεε μου...ειναι ο νεος Φοιβος?)
Ο μπαμπας, που ως μπαμπας αισθανθηκε την αναγκη να προστατεψει το βλασταρι του, μπηκε μπροστα και ετσι ψιλοσταματησε χωρις χειροδικιες η ολη φαση. Ακουγα τον γιωταχι να φωναζει «μαζεψε το κωλοπαιδι σου» και το αναφερω μονο και μονο γιατι αν σκεφτεις οτι ειμαι 20+ πααρα πολυ, ειναι αστειο.
Τελος ιστοριας: ο μπαμπας αν και με υπερασπιστηκε διαφωνουσε μαζι μου. Μιλουσε για πρωτευοντα και δευτερευοντα: «Δεν κατεβηκαμε στο δρομο για να υπερασπιστουμε τις ριγες του (σ.σ. την διαβαση πεζων)» μου ελεγε...
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Σε παραδέχομαι ririka!Όντως πολύ θαραλέω αυτό που έκανες, αλλά να ξέρεις ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις βγαίνεις τις περισότερες φορές χαμένος.
Εγώ τσατίστικα με ένα τύπο και κατέληξα με μια στραβωμένη ζάντα(με κλωτσιά),αφού σηκώθηκε γρογορα γρογορα και έφυγε!Βέβαι θα σκεφτώ τι θα του κάνω,έχω δει το αμάξι του....
... αλλά να ξέρεις ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις βγαίνεις τις περισότερες φορές χαμένος.
...εκτός άν είσαι 102 κιλά αποφασισμένοι ποδηλατικοί μυώνες....
Σωστηηηηηή, το καλύτερο είναι νασαι μόνος πάντος. Χτυπάς και φεύγεις με τους άλλους να τρέχουν πίσω σου να σε πιάσουν! Ας πάρουν τις πινακίδες σου...
Ωραία, τούκανες την γρατζουνιά και την γλίτωσες, πιθανόν και για άλλους λόγους, π.χ. γυναίκα, συνοδευόμενη κ.λπ. κ.λπ.
Κατά την γνώμη μου όμως, αντέδρασες βίαια σε μιά πράξη αναλγησίας, άρα, βίας. Ως γνωστόν, και ιστορικά αλλά και κοινωνιολογικά αποδεδειγμένο, η βία φέρνει βία. Θέλω να πω ότι, αυτός που θίχτηκε, θα την φυλάει στον επόμενο ποδηλάτη ή απλώς θα σχηματίσει αρνητική εντύπωση για την φυλή των ποδηλατών.
Μόνον θα σου πω, και συγχώρεσέ με αν ακούγομαι σαν δάσκαλος, κάτι που έκανε φίλη μηχανόβια όταν την έκλεινε ταξιτζής ή της έβγαινε κανείς με κόκκινο ή από STOP.
Τον ακολουθούσε, πλησίαζε χαμογελαστή στο παράθυρό του και του έλεγε: "αυτό που έκανες, σου εύχομαι να το κάνει κάποιος άλλος στο παιδί σου..."
Κακό , θα πεις, ναί, αλλά, πρέπει με κάποιον τρόπο να μπει ο άλλος όχι στην θέση του ποδηλάτη , αλλά, στην θέση του γονιού που θρηνεί παιδί ποδηλάτη, αλλιώς, δεν συγκινείται.
Μπορεί βεβαίως, να απαγορέψει στο παιδί του να κάνει ποδήλατο, αντίδραση που θεωρώ γνήσια και αυθεντική "ελληνική".
Άει στα πετάλια...