Το ποδήλατο είναι ποδήλατο.
Το ποδήλατο είναι η πρώτη σου περιπέτεια επάνω σε τροχούς.
Το ποδήλατο είναι μια χρονομηχανή. Έχει τις δικές της ταχύτητες.
Το ποδήλατο σε μαθαίνει να οδηγείς τον εαυτό σου στο χώρο και το χρόνο.
Το ποδήλατο έχει το ρυθμό του.
Το ποδήλατο έχει τις δικές του συμπτώσεις.
Το ποδήλατο είναι κουραστικό. Ωραίο.
Το ποδήλατο είναι το πλέον ενθουσιαστικό εργαλείο. Λίγο κάνεις, φουσκώνεις, αναψοκοκκινίζεις, κατεβαίνεις - ευτυχώς, δεν λες με τίποτε κακή κουβέντα και δεν ξανακάνεις ποτέ. Κάνε συ! Γι αυτό είναι όλοι ενθουσιασμένοι με το ποδήλατο.
Το ποδήλατο απαιτεί κόπο. Μάλλον πιστεύεις ότι αξίζει η ζωή σου και το προσπαθείς.
Το ποδήλατο σε στρέφει και στον εαυτό σου. Μια σιδερένια προέκταση, αρχίζεις τριγύρω, έπ!, ανασαίνω, σκέφτομαι, έπ!, γελάω, όπ!, έγινα παιδί, αμάν!, έπεσα. Και αρχίζεις να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου στον πειθαρχημένο κόπο που απαιτεί.
Το ποδήλατο σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο, ποδηλάτη και μη. Γιατί είναι βάσανο. Βασανάκι ωραίο.
Ειλικρινες και απλο. Το ποδηλατο ειναι ποδηλατο ειναι ποδηλατο ειναι ποδηλατο
δε σε πηρα στα σοβαρα με την "αλλη θεωρηση" αλλα τωρα σε παραδεχομαι. Πολυ ωραιο κειμενακι. Μπραβο
Ρε φίλε, με κέντρισες... και παρά το ότι βαριέμαι να γράφω, μου θύμισες κάποια πράγματα...
Θυμάμαι, όταν πρωτοέμαθα ποδήλατο, ήταν στο ποδήλατο του θείου μου, ο οποίος κάθε φορά που μας έκανε επίσκεψη μου άφηνε το ποδήλατό του στη διάθεσή μου, με όλα τα απαραίτητα ρίσκα φυσικά...
Θυμάμαι πως το ποδήλατο είχε περίπου το ίδιο ύψος με μένα - το έβλεπα τεράστιο - και καθώς ήταν αδύνατο να το καβαλήσω στη σέλα, πέρναγα το ένα πόδι μέσα από τον τριγωνικό σκελετό για να συναντήσω το απέναντι πετάλι και να συνεχίσω έτσι στεκόμενος με τα πόδια πάνω στα πετάλια χωρίς να μπορώ να ολοκληρώσω τον κύκλο του πεταλαρίσματος γιατί έβρισκε το γόνατό μου στην οριζόντια σωλήνα. Έτσι, κάθε φορά που έκανα το μισό κύκλο ξαναγύριζα πίσω τα πετάλια στην "αφετηρία" ξανακάνοντας πάλι το μισό κύκλο κ.ο.κ. Η διαδρομή που ακολουθούσα στην αρχή, δεν ξεπερνούσε τα 20-25 μέτρα και μου φαινόταν τεράστια...
Θυμάμαι πως έμαθα ποδήλατο με την πρώτη... Δεν έπεσα, δηλαδή, ώσπου να μάθω ισορροπία... Έμαθα με την πρώτη... Γεννημένος ποδηλάτης, έλεγαν οι δικοί μου... Τα πολλά πεσίματα τα έκανα αργότερα... έμπειρος πια, με χρόνια ποδηλασίας στις πλάτες...
Θυμάμαι λοιπόν, πως το πρώτο πράγμα που επιθυμούσα ήταν να αφήνω τα ίχνη της ρόδας στο χώμα, καθώς περνούσα, και ήταν κάτι που είχε επαναληφθεί και στο παρελθόν αφού, μικρούλης, μου άρεσε να αφήνω ίχνη στην άμμο, σέρνοντας το τούβλο που θεωρούσα ως αυτοκίνητο, επάνω σε τεχνητά βουνά από άμμο και "απέραντες" πεδιάδες του μισού μέτρου και ένοιωθα πανευτυχής...
Επίσης, θυμάμαι έντονα αυτή την αίσθηση ελευθερίας που μου έδινε το ποδήλατο, αφού μπορούσα να πάω όπου ήθελα, με τις δικές μου δυνάμεις, σε απόλυτη επαφή με το περιβάλλον και χωρίς την αίσθηση του χρόνου...
Περιπέτειες και εξερευνήσεις, χωρίς σκοπό...
Το νόημα το έδινε η ίδια η μάχη με το ποδήλατο...
Όλη αυτή η πάλη με τα αγκάθια που μου γρατζουνούσαν τα πόδια, με την αλυσίδα που έπρεπε να ξαναβάλω στη θέση της, με το σκασμένο λάστιχο... Γύριζα στο σπίτι αναψοκοκκινισμένος με τις μουτζούρες στα χέρια και τα πόδια, και κείνο το γλυκό λαχάνιασμα που ανάγκαζε τη μάνα μου να με ρωτάει: "Παιδάκι μου, πάλι με το ποδήλατο ήσουνα;"
Και μετά απόχτησα δικό μου ποδήλατο...
Και καθώς ξάπλωνα τα βράδυα να κοιμηθώ, το μυαλό μου έκανε σχέδια για το που θα τραβήξω την επόμενη μέρα...
Μια γλυκιά προσμονή...
Τέλος πάντων, αυτή την αίσθηση που σου δίνει το ποδήλατο, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, τόσους συμβιβασμούς, τόσες υποχρεώσεις και τόσες προσαρμογές, δεν την έχασα ποτέ...
Και κάθε φορά που ανεβαίνω στο ποδήλατο, ακόμα και τώρα, όταν περνάω από χωματόδρομο, κρυφοκοιτάω πίσω μου να δω αν αφήνω ίχνη...
ευχαριστώ πολύ και ανυπόμονη περιμένω να λιώσουν οι υπόλοιποι πάγοι για να ξαναποδηλατώ
Καλή επιτυχία
@ Gkk, @ Elderly biker,
...να μοιραζεσαι τα ωραια!!!