Στις διακοπές του Πάσχα επισκέφθηκα τη γενέθλια πόλη κι ένα ασήμαντο εύρημα που βρήκα θαμμένο στην άμμο, σε μια παραλία που είχαμε αράξει για να μαζέψουμε λίγο ανοιξιάτικο ήλιο, έγινε αφορμή για να ξεθαφτούν μαζί και οι αναμνήσεις από το πρώτο μου 10τάχυτο κουρσάκι που απέκτησα στην ηλικία των 14 ετών... Το εύρημα ήταν μισή δαγκάνα φρένου, διαβρωμένη από τα χρόνια αλλά με εμφανές το λογότυπο...
Ήταν ένα πράσινο Favorit made in Czechoslovakia με το οποίο πέρασα τα χρόνια της εφηβείας μέχρι που το παράτησα για το πρώτο μηχανάκι που πήρα με τις αποταμιεύσεις μου το καλοκαίρι της 2ας Λυκείου. Τον ίδιο κιόλας χρόνο το ποδήλατο κλάπηκε από την πυλωτή της πατρικής οικοδομής χωρίς να στενοχωρηθεί κανείς αφού το μυαλό μου ήταν πια (και για μια 10ετία) μόνο στα μηχανοκίνητα δίκυκλα...
Δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά φωτογραφία από κείνο το πρώτο μου εφηβικό ποδήλατο αλλά μπορώ να πω με αλάθητη βεβαιότητα, πως αυτό που βλέπετε παρακάτω είναι σχεδόν ολόιδιο με εξαίρεση το αυτοκόλλητο στον κάθετο.
Είχα περάσει πολλά απογεύματα μπροστά στη βιτρίνα του μοναδικού ποδηλατάδικου (ανάμεσα στα 3-4 της επαρχιακής πόλης) που έφερνε ποδήλατα Peugeot που ήταν τότε και τα μοναδικά "αγωνιστικά" ποδήλατα που γνώριζα. Οι 35.000 δραχμές που κόστιζαν τα φθηνότερα μοντέλα (τα carbolite όπως τα αναγνωρίζω τώρα) ήταν απλησίαστο ποσό για τον πατρικό προϋπολογισμό οπότε συμβιβάστηκα με το το ταπεινό ανατολικό Favorite που κόστιζε 15.000 δραχμές.
Από το κατάστημα ακόμα, αντικατέστησα τη "ντεμοντέ" δερμάτινη σέλα με μια άλλη πλαστική ("αγωνιστική" της πλάκας) και το ίδιο πρώτο βράδυ, στο δωμάτιό μου, αφαίρεσα τους λασπωτήρες, τα φώτα, το προστατευτικό του δισκοβραχίωνα και ΟΛΑ τα αυτοκόλλητα που έμοιαζαν κι αυτά "ντεμοντέ" σε σχέση με τα Peugeot του 1985.
Αυτές λοιπόν οι αναμνήσεις που ξεθάφτηκαν από την άμμο στη γενέθλια πόλη, είναι προφανώς και η εξήγηση για την αγάπη που τρέφω σήμερα για τα ατσάλινα κουρσάκια των περασμένων δεκαετιών.
Και προφανώς αυτό το φόρουμ είναι ο μοναδικός χώρος που θα μπορούσα να τις μοιραστώ μια που σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω που έχουν να ξεθάψουν κάποιες ανάλογες αφού στις περισσότερες ελληνικές πόλεις τη δεκαετία του 80 υπήρχε σίγουρα τουλάχιστον ένας αντιπρόσωπος της Peuageot και πιτσιρικάδες που ξεροσταλιάζανε στη βιτρίνα του...
Γεια χαρά,
αρκετά συγκινιόμουν όταν διάβαζα το κείμενό σου.
Οι δικές μου αναμνήσεις διαφέρουν λιγάκι, όχι μόνον αφού δεν μεγάλωσα στην Ελλάδα. Για να πηγαίνερχομαι στη σχολή κλασικής εκπαίδευσης, ήτανε γύρω στα εφτά χιλιόμετρα ποδηλασία.
Θυμάμαι καθαρά την ημέρα όταν ένας στρατιώτης μαλάκας με χτύπησε· μολονότι δεν έπαθα τίποτε, το ποδήλατο όμως ολική βλάβη. Την άλλη μέρα συνέχιζα να ποδηλατώ, το ποδήλατο της μητέρας όμως δεν είχε ταχύτητες. Οι γονείς, υποστήριξαν το στρατιώτη, που αναγκάστηκε να πληρώσει 150 μάρκα αποζημίωση, γελαστό ποσοστό.
Λοιπόν, η μητέρα βρήκε μεταχειρισμένο ποδήλατο ανασφαλές. Της είπα ότι με κανένα τρόπο θα το ανέβηκα, αφού τα φρένα δεν λειτουργούσαν. «Μήν γκρινιάσεις, κοίτα το όμορφο γαλανό χρώμα», μου απάντησε.
Πόσες φορές έπεσα, δεν μέτραγα. Το 1990, έπεσα άσχημα, επέστρεψα με αιματώδες πρόσωπο, με δυναμική φωνή φώναξα: «Τώρα μου πιστεύετε ότι δεν αξίζει;!»
Ράφηκα στο σαγόνι 16 χρονών, η εκδορή στο αριστερό μου χέρι με θύμωνε αρκετά.
Άσε τους συγχωρημένους γονείς, λέω τώρα.
Από τούτη την στιγμή, πάντα συντήραγα το ποδήλατό μου.
Σας εύχομαι καλές πεταλιές και κάθε καλό
Ωραίες αναμνήσεις ξέθαψες κι εσύ (κι ας είναι σε μάρκα αντί για δραχμές :-)
Άντε, γράψτε (ξεθάψτε) και οι υπόλοιποι/ες καμιά ανάμνηση από το πρώτο σας ποδήλατο, μη ντρέπεστε!
Βάλτε και καμιά φωτογραφία αν έχετε για να μπούμε κι εμείς σε νοσταλγικό κλίμα :-)
Δεν ειμαι ιδιαιτερα μεγαλος (36) και ετσι το .....δευτερο ποδηλατο μου το εχω ακομα και μαλιστα ειναι πληρως λειτουργικο πεντακαθαρο και αραια και που το χρησιμοποιω.
Το πρωτο ηταν ενα σπαστο Montana που κλαπηκε απο το μπαλκονι. Ομως το 20" SpeedCross Fuoristrada BMX (με ταμπουρα παρακαλω) το εχω και ζει και βασιλευει. Εχει ακομα το αυτοκολλητο του Κασιματη στον οριζοντιο.(Φωτο στο avatar)
Το χρησιμοποιω για να ....κυνηγαω τον γιο μου(3,5) στα παρκα καθοτι εχει γινει πολυ γρηγορος πια με το ποδηλατο του (Specialized Hotrock16") και δεν αντεχω να τρεχω.
Ωραίες εποχές!
Δεκαετία 70 και ογδόντα θα θυμηθώ και εγώ με τη σειρά μου! τότε, οτιδήποτε εξείχε, είτε ήταν βάση για φτερά, λασπωτήρες και λοιπά τζιτζιμπλίκια, ήταν...Μή Αγωνιστικό! όπερ σημαίνει έπρεπε να φύγει! κι εκεί, βάζαμε τον πατέρα μας ή εμείς οι ίδιοι, νά τσου κου τσουκου με το σιδεροπρίονο, ωστε να κόψουμε τα ...περιττά! νομίζαμε οτι χωρίς αυτά, το ποδήλατο θα μεταμορφωνόταν σε κούρσα... Αμ δε! ήταν άλλο πράγμα εκείνο που καθιστούσε το καθαρόαιμο αγωνιστικό στη πράξη
Ηταν και είναι το κράμα! και κλάμα εμείς αν βλέπαμε του γείτονα φίλου καλύτερο! και ζήλεια αν η ...κουκουνάρα είχε πιό πολλά γρανάζια! και δώστου πίεση προς τους γονείς για αγορά ανώτερου μοδέλου ! ρε τι παλιόπαιδο ήμουνα!??
Ελα όμως που γεράσαμε και διαβάζουμε με χαρά τις παρόμοιες σκέψεις και τα συναισθήματά μας! και παίρνουμε δύναμη! σαμπως δεν υπήρχαν καλά "ατσαλάκια" με υποδοχές για σχαρόφτερα? δηλαδή ένα καθαρόαιμο, δεν μπορούσε να έχει μιά "αναμονή " (eyelet ! ) για να κάνει ο αναβάτης προπόνηση εις το βροχερόν Λονδίνον??
Αχχ βρε παλιοκουρσοφόρια!
Ήταν η ανάγκη εκείνη που οδηγούσε τους Ανατολικομπλοκίστες και τις βιομηχανίες τους, να τα σιάχνουν όλα μόνοι τους. Δεν υπήρχαν εισωγές, ήταν μιά κλειστή οικονομία και κοινωνία. Ουδείς λόγος για σιμάνο ή καμπανιόλο. Τζιζ, απαγορευμένος καρπός. Ζηλευτός και απλησίαστος. Ενώ στην Γηραιά Αλβιόνα, ήταν ο Κρατικός Εγωϊσμός και το Φλεγματικό Πείσμα που έκανε τα RAleigh αυτάρκη! δεν υπήρχε κάτι πάνω τους, κάποτε που να μην ήταν Αγγλέζικο! Σήμερα όμως? ΩΧ ωϊμέ και αλίμονο!
Είδαμε τα πράγματα στο (μεγάλο σε διάρκεια) μεταξύ, να μπερδεύονται και τα...δίπολα να αντιστρέφονται ! Βλέπουμε σήμερα π.χ. στην Eurovision, την Κροατία να ...."θέλει να πάει στην ύπαιθρο. Να ...αλλάξει το μοδέλο παραγωγής, διανομής του πλούτου" ! να θέλει να αλλάξει ρε παιδί μου το τρόπο ζωής της! Μάγκες?? με νταπα ντούπα ηλεκτρονικό και βελούδα φολκλόρ, βιδεοκλιπ γίνεται μόνο για τις εντυπώσεις ! Καλή επιτυχία σε όλους εύχομαι !
Ο πανδαμάτωρ Χρόνος θα τα λειάνει όλα, ωστε να μην έχουν διαφορές μεταξύ τους? άγνωστο.
Το δαγκανάρι του φρένου, ο βραχίονας του πάλαι ποτέ Φάβοριτ, του αγαπημένου, του προσιτού Ανατολικού ποδήλατου, με το οποίο όλοι "κάναμε την δουλειά μας", αμμοβολήθηκε κι αυτό και σιγά σιγά αλλοιώθηκε απο τον καιρό.... ή μήπως όχι ? Και ο καμπανιόλος ή ο σιμάνος, πάλι θα "τρωγόταν " απο τον καιρό? ή μήπως όχι ??
Καλές βόλτες και θύμησες!
Τι μετάδοση και φρένα είχα τα Raileigh?
https://www.retro-rides.ca/products/raleigh-sports-3...
Γειτονικό εργοστάσιο έφτιαχνε τις ταχύτητες
https://www.sturmey-archer.com/
https://www.ebay.com/itm/256484600008?itmmeta=01HXP8...
Ralleigh φρένα
Δεν είμαι σίγουρος για το πως ξεκίνησε το θέμα προτίμησης "απο τη γειτονιά τους", οπωσδήποτε όμως απο ένα σημείο και μετά, όλα άλλαξαν. Ειδικά την περίοδο του Bike boom, έπεσε πολύ σκάρτεμα, ανάμιξη και "οτι νά ναι" (1970-1980), σε βαθμό που κανείς δεν ήξερε που κατασκευαζόταν το ποδήλατο ή τα ανταλλακτικά του. Εκτός βέβαια αν εργαζόταν στην...Βιομηχανία Ποδηλάτων! Ήταν τιμή και ποιότητα το θέμα "Μέγκλα" (σλάνγκ έκφραση αντίγραφο του Made in England), Βαριά κουβέντα, όπως π.χ. το φουλ Σιμάνο, Δηλαδή πλήρης αξιοπιστία και ομαλή λειτουργία. Τουλάχιστον έτσι μας διαβεβαίωνε η Διαφήμιση! Παρ΄ όλα αυτά (ειδικά την περίοδο που "πρεσβεύει " εμένα), εκεί πάλι στο 80 και μιά δεκαετία πες μετά, δεν μπορούμε να "κατηγορήσουμε" τον κατασκευαστή π.χ. του πλαισίου για ασυνέπεια. Βλέπαμε για παράδειγμα Mercier (Γαλλίας) να έχει νυχάκια καμπανιόλο (Ιταλίας), ή Vitus κλπ Γαλλίας, Δεν υπήρχε απόλυτη πιστότητα, εκτός αν πλήρωνες αδρά. Αυτά τα κομμάτια είχαν εκείνη την ώρα του χαμού και της υπερβολικής ζήτησης, αυτά προσέφεραν οι κατασκευαστές. Ομοίως, δεν πρέπει να μας απασχολεί και πολύ ο αύξοντας αριθμός, παρα μόνο σε μεταγενέστερες εποχές.
Η παγκοσμιοποίηση πήγε βέβαια το ποδήλατο σε άλλο level, τόσο κατασκευαστικά, όσο και στο θέμα διανομή, διαφήμιση/ προώθηση, τέτοιο που να μη ξέρει σήμερα ο καταναλωτής, ποιά είναι η διαφορά του γκράβελ, του μάρβελ, απο το φίτνσες, το μπήτσνεςς και άλλα πολλά!