Αράζεις στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας,έξω στην βεράντα είτε βρέχει είτε έχει ήλιο.Αγναντευεις άραγες τον δρόμο και αναπωλείς περασμένα μεγαλεία.
Μου έχει γίνει συνήθεια να σηκώνω το κεφάλι και να σε χαζευω,νοερά με φαντάζομαι να σε οδηγώ σε νέους προορισμούς.
Προσπαθώ να ανακαλύψω τρόπους να σε κάνω δικιά μου,άδικα όμως.Δεν χάνω την ελπίδα πάντως πως εκείνη την μέρα που θα αποφασιστεί να αλλάξεις τόπο και προορισμο εγώ να είμαι εκεί και να σε αποκτήσω.
Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα με στιγματίσει θαρρώ μια για πάντα.
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
!!!!!
οπα ρε ψηλε, εσυ σερνεσε στα πατωματα!
Τωρα μας εβαλες στη μπριζα...
Κουρσακι πρεπει να ειναι αλλα, τι κουρσακι.....
Καποιο παλιο καλο πλαισιο, μηπως κανα Cro-moly εποχης, τιποτα με μουφες χρωμιωμενες, και αερα nobile αλλης εποχης.....
κουρσακι ειναι οπωσδήποτε
και μαραζώνει στο μπαλκόνι
να μην πάθει από τη βροχή και τον ήλιο το καημενούλι. Κρίμα θα είναι. Ρε δεν πας να της χτυπήσεις την πόρτα λέω γω...
Ελπιζω αν μια μερα μιλησετε και της προτεινεις βολτα,να μην της δανεισεις αυτο το ποδηλατο http://www.podilates.gr/?q=node/9993 :P
Κατα τ'αλλα και γω ειμαι υπερ του να της μιλησεις.Η να μαθεις πως την λενε απο καποιον στην πολυκατοικια και να της αφησεις ενα τριανταφυλλο στο γραμματοκιβωτιο.
(Δεν προτεινω να το πεταξεις στο μπαλκονι μιας και για να φτασει στον 5ο μαλλον θελει προωθηση με μπαζουκας :P)
ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΚΟΝΤΑ
Το τελευταίο κομμάτι κάτι μου θύμισε αλλά διαβάστε το όλο.
Και τότε , την είδα . Βγήκε στο μπαλκόνι και χάζευε το χιόνι , που έπεφτε πια πυκνό . ‘Ενα … “ποδήλατο” στο μπαλκόνι … Ένα πανέμορφο ουκρανικό ποδήλατο , με τα ελαφριά , 22 αλουμινένια καράτια του , χάζευε το χιόνι …. Με είδε …. Μου έγνεψε αόριστα …. και ένα … βαθύ μπλε χαμόγελο , ξεκινώντας από το μπαλκόνι του τρίτου απέναντι , διέγραψε μια μαλακή τροχιά ανάμεσα στις νιφάδες και … ακούμπησε στα μάγουλα μου …. Δεν το είδα από τόσο μακρυά , ήταν αδύνατον …. Πιο πολύ το έννοιωσα … Ήταν ζεστό …. Ο Νικήτας , φάνηκε στο γείσο της γυμνής μπαλκονόπορτας και της έγνεψε να μπει μέσα ….
Δεν σάλεψε …
Έφυγα πρώτη ….
http://velochipe.blogspot.gr/2010/06/blog-post_25.html
λίιιιιιγο πιο λυρικός ίσως?
στον 5ο όροφο κουτιού σ', ανέμελα αράζεις, το ντάκιρι του έρωτος τον poor velock' (λαρ'σέικο, για τις ανάγκες μέτρου) ψεκάζεις
όξω εις την βεράντα σου, είτε βρέχει είτε ήλιο έχει
μεταπώλησης αναπολώντας τα passait τα μεγαλεία, στις ατραπούς γυρεύοντας μιά όντως φρέσκη λεία,
την κεφάλαμ την χάσκουσα πάνω σου να σηκώνω κίνηση πλέον συνήθης, τα μπούτια σ' να φαντάζομαι οικείο πια ο αήθης
εις μάτην στο έψιλον εννιά μ' παλεύω να σε εντάξω, κι αν δεν μου κάτσεις γρήγορα ψηλά θε να πετάξω (στο τουάηλάητ? στην βεράντα 5ου? ασαφές)
όποια άλλη εξέλιξη με στιγματίζει κάργα, με την μπουρούχα μου για τα σε φτάνω έως και πάργα
μαζί σου η ματαίωση, σαν σινικής tattoo, στο άπαν εξελίσσεσαι, brevet και passe par tout
για την ανίερη παρέμβαση, απολογίες : )
φτου!! υποδήλατο ήταν τελικά:Ρ
τζάμπα ο οίστρος :Ρ
velocko: Καθόλου αργά.
το έσωσε το μεγάλο νούμερο, στανταράκι 58 με 60
οπότε το λέει και το κούτελό του
http://3pointmagazine.gr/3pointmagazine-grhttp://3pointmagazine.gr/
Το ακουμπισμένο ποδήλατο στα κάγκελα πολυκατοικίας, δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα ξεχασμένο παλιοσίδερο σε ταράτσα. Ακούνητο, σκουριασμένο, λεκιασμένο από τη βροχή, μ’ ένα λευκό παραπεταμένο πανί να καλύπτει τη μισή σέλα, εκφράζει τη βουβή αστική μελαγχολία.
Το ποδήλατο περιμένει. Ενώ είναι από καιρό σταματημένο ελπίζει. Για τη φορά που τα παντζούρια και τα σφιχτόκλειστα παράθυρα -μη και μπει στάλα αέρα- θα ανοίξουν. Όχι για να απλωθούν τα ίδια ρούχα και να σηκωθεί η τέντα που δεν σκεπάζει πια κανέναν με τη σκιά της, αλλά για εκείνο.
Το ποδήλατο ελπίζει γιατί έχει να περιμένει. Ο αναβάτης του όμως, τι έχει να περιμένει; Πεζός, σε ρηχή πραγματικότητα, σε ψηλό όροφο με χαμηλό βλέμμα ίσα να μπει κι αυτό το μανταλάκι.
http://3pointmagazine.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9/