Γιατρέ μου, σε έχω πρήξει τελευταία. Είναι που έχω πολλές απορίες και δεν μου τις απαντά κανένας.
Οπότε κατάλαβα πως (και) για τις απορίες μου πρέπει να πληρώνω. Από αυτά που δεν έχω. Οπότε γράψε και τη σημερινή μας συζήτηση μαζί με τις προηγούμενες και θα έχεις να λαβαίνεις, διότι όπως ξέρεις έχω «πρόσωπο».
Εγώ γιατρέ μου έχω μία μανία με την ιστορία. Μου αρέσει. Και η φέτα μου αρέσει, αλλά δεν είναι το ίδιο. Με την ιστορία μαθαίνεις πράγματα. Καταλαβαίνεις πράγματα. Μπορεί να δεις τι συνέβαινε τότε και να καταλάβεις ΓΙΑΤΙ συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Μη με θεωρήσεις κανένα φανατικό εθνικιστή γιατρέ μου, αλλά ένα από τα πράγματα που με συγκινούσαν πάντοτε είναι εκείνα τα φιλμάκια που δείχνει η τιβί κάθε επέτειο της 28ης. Ξέρεις, τα φανταράκια μας που πάνε γελαστά στον πόλεμο. Τώρα τι νομίζεις πως μου έχει κολλήσει και σκέφτομαι συνέχεια κάθε φορά που βλέπω αυτά τα φιλμάκια; Το γεγονός ότι ανάμεσα σε αυτά τα φανταράκια δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ένα χοντρό! Όλα αδύνατα είναι! Λες να οφείλεται στο ότι τότε η Ελλαδίτσα μας ήταν φτωχή; Μόνο; Τότε εγώ γιατί νομίζω διαρκώς πως δεν είναι ΜΟΝΟ αυτός ο λόγος;
Κάποια στιγμή πριν αρκετά χρόνια ήμουν μέσα σε ένα λεωφορείο των ΚΤΕΛ. Δίπλα μου καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος. Αμίλητος σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Ξαφνικά περνάει από δίπλα μας ένα «καγκούρη» με μηχανή μεγάλου κυβισμού. Τραβάει μια σούζα για να τον δει το «κοινό» εντός του λεωφορείου και εξαφανίζεται με ταχύτητα. Ο κύριος δίπλα μου σπάει τη σιωπή του και μου μιλάει, απλά γιατί βρισκόμουν δίπλα του: «νομίζει πως κάτι έκανε αυτός. Εγώ πριν τον πόλεμο είχα μία φανταστική μηχανή BMW την οποία φρόντιζα πολύ και γύριζα με αυτή όλα τα μέρη. Στον πόλεμο μου την επιτάξανε και δεν την ξαναείδα...». Ξαναβυθίστηκε στη σιωπή του, πολύ πιο στεναχωρημένος όμως όπως έδειχνε η όψη του.
Σήμερα γιατρέ μου έκανα το δρομολόγιό μου από το σπίτι προς τη δουλειά. Η βενζίνη κοντεύει τα δύο (2) ευρώ το λίτρο, όμως οι δρόμοι ήταν και πάλι «πίτα». Πολύ περισσότερο από τις προηγούμενες ημέρες. Στριμωγμένοι άνθρωποι ανάμεσα στα φανάρια. Βενζόλιο και άλλα παρόμοια «πτηνά» έκαναν το συνηθισμένο τους πάρτυ. Περνούσα στο «φτερό» ανάμεσά τους. Μία «κυρία» παραβίασε το STOP και κόντεψε να πέσει επάνω μου. Μη με θεωρήσεις ρατσιστή με τις κυρίες οδηγούς, προχθές ήταν ένας «κύριος» που έκανε το ίδιο και χειρότερο. Από τα «ψηλά» που βρισκόμουν πάνω στη σέλα και στα ακόμα ψηλότερα όποτε έκανα ορθοπεταλιά, έριχνα λοξές ματιές εντός των τετράτροχων «κελιών». Βλέμματα «άδεια», μπάκες, κοιλίτσες, μπρατσάκια αλά κρεμ καραμελέ. Όχι, όχι, δεν την ψώνησα και δεν νομίζω πως εγώ είμαι καλύτερος από αυτούς. Απλά άρχισα να αναρωτιέμαι τι συνέβη. Τα φανταράκια στα φιλμάκια ήταν αδύνατα αλλά χαμογελαστά. Ο ηλικιωμένος κύριος στο ΚΤΕΛ έδειξε σε μένα τον άγνωστο πως κάποτε είχε ένα πάθος και μία αγάπη για το όχημά του. Ήταν γι' αυτόν εργαλείο και αυτό προέβαλλε. Δεν μου είπε στιγμή για τις «προπολεμικές γκόμενες» που έπεφταν η μία μετά την άλλη στη...«σέλα» του αν και θα μπορούσε.
Σε ένα φανάρι σταμάτησα. Έβγαλα το παγούρι μου και ήπια λίγο δροσερό νερό. Ήταν το μόνο δροσερό πράγμα στο σημείο εκείνο. Δίπλα μου ήχος, ζέστη, τα ίδια άδεια βλέμματα. Κάποιοι με κοιτάνε περίεργα. Εγώ κοιτάζω μόνο το χρώμα του φαναριού. Σκέφτομαι όμως. Σκέφτομαι το δικό μου «καύσιμο» που στοιχίζει ελάχιστα (ευτυχώς ακόμα). Σκέφτομαι το τότε και το τώρα. Καλό είναι να θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Μήπως όμως το παρακάναμε; Βαρέθηκα τα σουβλάκια με απ' όλα. Δε λέω νόστιμα είναι, αλλά που και που θέλω και μία φακές. Συχνότερα από που και που. Βαρέθηκα τα βενζινάδικα. Κάθε 50 μέτρα κι από ένα. Γέμισέ το και πάμε για σουβλάκια. Μπορεί ο «καλύτερος» συνδυασμός επιχείρησης να είναι το σουβλατζίδικο-βενζινάδικο! Που να τρέχεις τώρα από το ένα στο άλλο; Γέμισε το ρεζερβουάρ και βάλε μου κι ένα με διπλή και απ' όλα. Το τζατζίκι είναι με γιαούρτι χαμηλών λιπαρών; Γιατί κάνω δίαιτα...
Στο μεταξύ κάτι έχουμε χάσει γιατρέ μου. Τελικά αυτό που με συγκινεί στα φανταράκια είναι το πάθος που έχουν. Πάθος αληθινό. Δεν χρειάζονται «κάτι» για να τους επιβεβαιώσει, είναι επιβεβαιωμένοι μέσα τους. Τώρα εγώ γιατρέ μου, σε έχω κάνει «μάγκα» με τα λεφτά που (δεν) σου δίνω (είπαμε, έχεις να λαβαίνεις) για να βρω απαντήσεις. Κάποτε οι απαντήσεις δίνονταν πολύ πιο εύκολα. Πότε; Τότε που οι καναπέδες λεγόντουσαν ντιβανοκασέλες και ήταν για να ξαποστάσεις λίγο κι όχι για να «αράξεις». Κάποτε που το ταξίδι έδινε στον Καβάφη την αφορμή να το κάνει ποίημα. Τώρα η βενζίνη εκμηδένισε το ταξίδι, το σουβλάκι ικανοποιεί τη γεύση αλλά καταστρέφει τη χαρά του φαγητού που δεν είναι μόνο η γεύση και οι άνθρωποι έχουν κοιλιά, μπρατσάκια κρεμ καραμελέ, πόνους στη μέση και όπου αλλού φανταστείς.
Τα βλέπω όλα «φλατ» γύρω μου γιατρέ μου. Από παντού μου την πέφτουν και δεν κάνω τίποτα. Κανένας δεν κάνει. Μόνο γκρινιάζω. Όλοι γκρινιάζουν. Κάτι έχουμε χάσει γιατρέ μου. Κάτι που μας έχει κάνει όλους «φλατ»...
Σ' ευχαριστώ γιατρέ μου που με πρόσεξες και σήμερα. Λόγω της κρίσης έχω όλο και λιγότερη δουλειά, οπότε έχω χρόνο και έρχομαι να σε βλέπω. Έχω βέβαια όλο και περισσότερους φόρους να πληρώσω. Μόλις τακτοποιηθούν τα πράγματα (από μόνα τους) θα πληρώσω κι εσένα, μην ανησυχείς...
Κάπως απογοητευμένο σε ακούω, φίλε Automation.
Μήπως τα βλέπεις λίγο άσπρα-μαύρα;
Είναι γκρίζα η καθημερινότητα, καμία αμφιβολία περί αυτού.
Σήμερα πρώτη φορά έκανα ποδηλατική τη διαδρομή προς την εργασία μου, ούτε το ταξίδι του Καβάφη να ήταν, τέτοιος παιδικός ενθουσιασμός.Μέτρησα και το χρόνο μου.
Ευτυχώς αυτοσαρκάζομαι και γελάω αρκετά με τον εαυτό μου...
Cheer up, σκέψου κιόλας ότι όλοι οι ευτραφείς που βλέπεις μπορεί να μην είναι ακριβώς από επιλογή τους, εγώ τους βλέπω με συμπάθεια.
Υ.Γ. Δεν έχουν χαθεί εντελώς άνθρωποι με πάθος και αγάπη για ζωή.
Ζουν ανάμεσά μας κρυμμένοι.
Οι σκέψεις μου δεν αφορούν τους ευτραφείς. Ευτραφής μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε και να «ξεγίνει» επίσης. Από μόνο του δεν αποτελεί ψεγάδι (άλλωστε είμαι σίγουρος πως πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν, αύριο μπορεί να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς).
Έχεις δίκιο σε ό,τι αφορά την απογοήτευση και αυτή αφορά τη νοοτροπία που επικρατεί. Όλα εύκολα, όλα «στο πιάτο», στόχευση προς την άνεση. Πρότυπο καθαρά καπιταλιστικό, με το κάποτε κραταιό αντίπαλον δέος να μην πάει και πολύ πίσω.
Το εύκολο φαγητό, η εύκολη μετακίνηση, όλα εύκολα, όλα σερβιρισμένα χωρίς να κουνιέται το μικρό δαχτυλάκι. Αυτό είναι που με προβληματίζει, που θεωρώ πως δημιουργεί ανθρώπους που δεν σκέπτονται, που τους κοιμήζει σαν να είναι ναρκωτικό.
Αύριο μπορεί να γράψω κάτι για το PS3 γιατί αυτό μπορεί να μου δώσει την αφορμή. Και για να μη θεωρηθεί πως βγάζω τον εαυτό μου στην απέξω, και σουβλάκια τρώω και αυτοκίνητο έχω και PS3 (και PS2).
Το κείμενό σου μου έφερε στο μυαλό ένα δικηγόρο που είχε προσλάβει ένας φίλος πριν από έξι-εφτά χρόνια περίπου.
Όταν τον είχα δει είπα στο φίλο μου ότι θα πρέπει να βρει άλλο δικηγόρο αν θέλει να κερδίσει την υπόθεση. Ξαφνιάστηκε με την παρατήρησή μου και όταν έφυγε ο χασοδίκης από την παρέα του εξήγησα ότι όταν βλέπεις άνθρωπο να τρώει σουβλάκι και συγχρόνως να πίνει ουίσκι δεν είναι φρόνιμο να τον προσλάβεις για δικηγόρο.
πολύ καλό Automaton.
Δυστυχώς η ποσότητα επικράτησε έναντι τις ποιότητας και αυτό αποτυπώθηκε και στο σωματότυπο μας και στην ψυχολογία μας και σε όλα τα επίπεδα ζωής. Δεν εντυπωσιαζόμαστε πια με τίποτα γιατί έχουμε χάσει τις αισθήσεις μας. Έχουμε υπερφορτώσει τους νευρικούς υποδοχείς μας, και το μόνο που βοηθάει για να αισθανθούμε είναι η αύξηση της δόσης.
Όταν ήμουνα παιδί, το να μου φτιάξει η μάνα μου τότε ένα τόστ ήταν εξαιρετική περίπτωση και ήταν πεντανόστιμο , μετά ήρθε η εποχή που στο ράφι το σούπερ μάρκετ έβρισκες ακόμη και ψωμί του τόστ χωρίς κόρα και πολλές δεκάδες τυριών που σου τις κόβουν και φέτες για να μην κουράζεσαι. Έτσι χάσαμε τη γεύση μας.
Στο θέμα της ψυχαγωγίας θυμάμαι ότι για να ακούσουμε τη μουσική που θέλαμε καθόμασταν οι φίλοι πάνω από το ραδιόφωνο και την κατάλληλη στιγμή να πατήσουμε το rec ώστε να γράψουμε τα τραγούδια που μας άρεσαν. Και δεν ήταν αυτονόητο να έχεις ραδιοκασετόφωνο με εγγραφή. Μετά ήρθαν το internet τα torrent και όταν σου άρεσε ένα τραγούδι κατέβαζες όλη τη δισκογραφία του καλλιτέχνη αλλά δεν τα άκουγες ποτέ. Έτσι σταματήσαμε να ακούμε μουσική.
Τώρα που όλα αυτά λιγοστεύουν πάλι, έχουμε χάσει πια την ικανότητα να εντυπωσιαζόμαστε με τα απλά, με τα λίγα. Γιαυτό φοβόμαστε ή μάλλον και γιαυτό.
Πόσο δίκιο έχεις, diopan, το τοστ και το ραδιόφωνο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης νοοτροπίας.
Είχα λίγα βινύλια, μια ασήμαντη συλλογή, αλλά τα είχα ακούσει όλα, κάποια τα είχα ''λιώσει'' όπως λέμε.
Τα πούλησα πριν λίγο καιρό για ελάχιστα χρήματα, ξέμειναν πολύ λίγα αγαπημένα, που δεν τα αγγίζω.
Για ν αρχίσουμε να εντυπωσιαζόμαστε πάλι με τα απλά, πρέπει να προχωρήσουν βαθιά οι κοινωνικές και άλλες αλλαγές που φέρνει μαζί της η ''κρίση''.Ίσως δούμε τα πρώτα δείγματα αλλαγής στα παιδιά μας, ίσως όχι.
Υ.Γ. δεν ήξερα ότι ανήκεις κι εσύ σ αυτή τη γενιά, όπου δεν ήταν αυτονόητο το τυρί του τοστ!
Σωστότατος ο diopan…βάλε και το ότι το παιχνίδι για εμάς ήταν συνήθως κάτι αυτοσχέδιο το οποίο απαιτούσε και το να είμαστε έξω και με παρέα….
Άσχετο…. εγώ θυμήθηκα με όλα αυτά, ένα σκηνικό που έγινε πέρσι το καλοκαίρι, ήμουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου σε μια παραθαλάσσια περιοχή στην Κορινθία και περπατούσα στο λιμάνι … κάποια στιγμή περνάει ένας πιτσιρικάς (10 – 13 χρονών ) από δίπλα μου με ένα ποδήλατο και έκανε σούζα του φωνάζει ένα ηλικιωμένος (γύρω στα 75-80)
- εεε τι είναι αυτά που κάνεις
Πιτσιρικάς (ακαριαίως):
- μαγκιές
Ηλικιωμένος:
- Τέτοιες μαγκιές έκανε και ένας άλλους και σκοτώθηκε
Πιτσιρικάς (επίσης ακαριαίως):
- Έννοια σου παππού και δεν θα πάω πρώτος !
Συμφωνώ και μου άρεσε το αρχικό άρθρο / ποστ του automation.
.....αλλά μετά ένιωσα ότι το πήγαμε πολύ μακρυά.... και πολύ πίσω....
Φτάσαμε μέχρι τις φέτες τυρί για τοστ....
ΟΚ παιδιά, ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή της ξυλόσόμπας και της πυροστιάς.
Να ξεθάψω τα ταψιά με καπάκια και να αρχίσουμε να βγαίνουμε βόλτες στο δίπλα δάσος για ξύλα....
Θα σηκωνόμαστε γύρω στις 5.00 να φέρουμε νερό από το πηγάδι και να ανάψουμε φωτιά για να βράσουμε το γάλα από την αγελάδα....
Ο κόσμος προχωράει, το θέμα δεν είναι να γυρίσουμε σε αναχρονισμούς.
ΟΚ καταλαβαίνω το κομμάτι "νοσταλγία", αλλά μην φτάσουμε στα επίπεδα των 80χρονων που όλα τα παλιά τα βρίσκουν τέλεια και όλα τα σύγχρονα είναι "του διαβόλου".
Το θέμα είναι οι σύγχρονες ευκολίες να μην μας οδηγούν στον καναπέ μπροστά από μια τηλεόραση.
Υποτίθεται ότι όλες αυτές οι βελτιώσεις / εφευρέσεις / καινοτομίες βγήκαν για να κάνουν τη ζωή μας "πιο ΠΟΙΟΤΙΚΗ".
Εμείς μείναμε στο "πιο εύκολη" και αυτό το μεταφράσαμε αυτόματα σε "καναπές + πιτόγυρο + αποβλάκωση μπροστά από την ΤιΒι".
Γενικώς νομίζω πως συμφωνώ με όλους σας αγαπητοί φίλοι.
Το τυρί του τοστ είναι νομίζω ένα καλό σύμβολο μιας εποχής που δεν ήταν όλα τέλεια, αλλά προσδοκούσαμε να τα κάνουμε. Το θέμα είναι πως δεν γνωρίζαμε τον τρόπο. Τώρα νοιώθω πως φτάσαμε σε αυτό που στην ορολογία των ηλεκτρονικών ενισχυτών ονομάζουμε ως «σημείο κόρου» και δεν τολμάμε να γυρίσουμε πίσω να δούμε τι λάθος κάναμε και πως να το διορθώσουμε.
Έχω την αίσθηση πως χάσαμε στην πορεία το αίσθημα του μέτρου. Αυτή είναι η ουσία, πάντα κατά την άποψή μου.
Έχω κι εγώ ακόμα κασέτες γραμμένες από το ραδιόφωνο με τη φωνή του Άκη Έβενη να μπαίνει εμβόλιμα πάνω στα τραγούδια. Για χρόνια προσπαθούσα να έχω πλήρη τη δισκογραφία των αγαπημένων μου U2. Τελικά με ένα iPod U2 που αγόρασα απέκτησα τα πάντα και μέσω του διαδικτύου κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου που ήταν να τους δω ζωντανά. Όχι μόνο ήρθαν στην πόλη μου (κι εγώ ήμουν εκεί που ήθελα πάντα, τελείως μπροστά στη σκηνή) αλλά είχα την ευκαιρία να τους δω πριν από αυτό άλλες δύο φορές στο εξωτερικό. Η εξέλιξη με έφερε κοντά στο όνειρό μου, αλλά μέχρι να φτάσω εκεί πέρασα από μεγάλη διαδικασία και αυτό με έκανε να μπορώ να ονειρεύομαι. Ένας νέος οπαδός των U2 που πριν προλάβει να ονειρευτεί ο,τιδήποτε απέκτησε όλα τους τα τραγούδια σε τρία διαφορετικά format, είμαι σίγουρος πως δεν ένοιωσε τη συγκίνηση που ένοιωσα εγώ πριν ακριβώς δύο χρόνια.
Οπότε τι κάνουμε; Γυρίζουμε πίσω και λέμε στους (όποιους U2 αγαπάει ο καθένας) να μην έρθουν; Όχι βέβαια! Απλά μαθαίνουμε πως αν σου αρέσουν πολύ τα γλυκά και βρίσκεσαι μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο δεν μπορείς να τα φας όλα με τη μία.
Θα αναφέρω ένα θέμα και παρακαλώ πολύ να μην παρεξηγηθεί και να μην αρχίσει η οποιαδήποτε αντιπαράθεση με αφορμή αυτό. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες άκουσα πολλούς ανθρώπους να δηλώνουν άθεοι. Είναι δικαίωμά τους, φυσικά και δεν θα τους πω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος τι να κάνουν. Ταυτόχρονα όμως άκουσα κάμποσους επιστήμονες να δηλώνουν με θαυμασμό πως ο κύκλος των νηστειών όπως είναι ορισμένες από την Εκκλησία βοηθούν και το σώμα να είναι υγιές αλλά και τον κύκλο της φύσης. Για παράδειγμα αποχή από το κρέας όταν υπάρχει περίοδος αναπαραγωγής στα ζώα. Αυτό δείχνει πως αυτός που όρισε αυτόν τον κανόνα δεν το έκανε τυχαία.
Οπότε, ενώ είναι φυσικό δικαίωμα του οποιουδήποτε να πιστεύει ή να μη πιστεύει όπου και σε ό,τι θέλει, μήπως δεν είναι και πολύ καλή πρακτική να απορρίπτει τις πρακτικές άλλων εποχών χωρίς πριν να τις εξετάσει περί της χρησιμότητάς τους; Αν έχεις κρέας και τυρί και ό,τι άλλο θέλεις καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου στη διάθεσή σου και τίποτα δεν σε εμποδίζει από το να τα φας και χοντρός θα γίνεις και την αίσθηση της απόλαυσης θα τη χάσεις σιγά σιγά.
Ο καπιταλισμός θέλει να είμαστε διαρκώς διαθέσιμοι για να καταναλώνουμε. Αφειδώς και τα πάντα. Τρόφιμα, εικόνες, βενζίνη, θεάματα, ακροάματα, έντυπα, gadgets, τα πάντα όλα που λέει και ο Αλέφαντος. Προσωπικά (και πιστεύω σε αυτό θα συμφωνήσουν κι άλλοι) δεν έχω απολαύσει ούτε στην πιο όμορφη παραλία των Κυκλάδων τόσο πολύ το μπάνιο μου, όσο το απολαμβάνω κάθε φορά που πάω με φίλους με το ποδήλατο σε μία μικρή παραλία της Αττικής.
Το ποδήλατο από μόνο του πιστεύω πως είναι μία έκφραση του μέτρου που χάσαμε στη ζωή μας και θεωρώ πως πρέπει, χωρίς να απορρίψουμε συλλήβδην τον σύγχρονο τρόπο ζωής, να το ξαναβρούμε.
http://www.youtube.com/watch?v=t2Jq-RFon_s
Θα πρόσθετα και άλλα παραδείγματα, όπως:
- τηλεόραση
Στα χρόνια μου βλέπαμε κάθε Δευτέρα το θέατρο της Δευτέρας, Τρίτη τα γουέστερν, Παρασκευή θρίλερ, κάθε Σάββατο ελληνική ταινία και νωρίς την Κυριακή κλασσικές ταινίες. Δεν υπήρχε μεγάλη ποικιλία και τόσα κανάλια όσα σήμερα, αλλά ήμασταν ευχαριστημένοι με αυτά. Σήμερα κοιτάμε μηχανικά τηλεόραση όχι από επιλογή, αλλά συνήθως για να γεμίσουν οι ώρες.
- παιχνίδι
Ακόμα νοσταλγώ τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού στην αυλή του πατρικού, στην αυλή του σχολείου ή στο δρόμο, με τα μόνα μέσα μία μπάλα ή το πολύ ένα ποδήλατο. Τώρα ποιό παιδί δεν έχει δεκάδες παιχνίδια (ηλεκτρονικά ή μη) και παρόλα αυτά δεν βρίσκουν κάτι να γεμίσουν την ώρα τους;
- δραστηριότητες/εκπαίδευση
Παλαιότερα υπήρχε μέσα μας το "μεράκι", το να καταπιάνεσαι με αυτό που σου τράβαγε το ενδιαφέρον ανεξάρτητα από το πόσο επίπονο ή χρονοβόρο ήταν. Σήμερα όλοι θέλουμε με ότι ασχολούμαστε να γίνεται εύκολα και γρήγορα. Αν χρειαστεί παραπάνω χρόνος, τα παρατάμε.
Για να μην επεκταθώ άλλο, συμφωνώ απόλυτα με το παν μέτρον άριστο, αλλά θα προσέθετα τα αγαθά κόποις κτώνται. Και τα δύο φαίνεται πολλοί από εμάς τους μεγαλύτερους τα απαρνηθήκαμε.
.
Κατ αρχήν δε θέλω να γκρινιάζω, αλλά
έχω μια ερώτηση προς όσους έχουν παιδιά.
Η επίτευξη στόχων μετά από προσπάθεια δίνει τη μεγαλύτερη χαρά.
Έχετε καταφέρει να πείσετε τα παιδιά σας περί αυτού, όχι με λόγια, αλλά με προσωπικό παράδειγμα;
Μήπως σας κοιτούν σαν να κατεβήκατε από το διάστημα;
Μην απελπίζεστε, αυτοί οι σπόροι αργούν πολύ να φυτρώσουν.
Πόσο δίκιο έχεις αγαπητή BookLuv!
Η απάντηση στο ερώτημά σου ίσως είναι μία και μοναδική: με το παράδειγμα!
Αν εμένα με βλέπουν τα παιδιά μου να «λειώνω» στον υπολογιστή και στο PS3, να τρώω σαβούρες, φυσικά και θα κάνουν το ίδιο.
Τι γίνεται όμως με τα άλλα παιδιά; Κυρίως αυτά που βλέπουν στο σχολείο; Εκεί υπάρχει ο σύλλογος γονέων μέσω του οποίου μπορεί να γίνει κάτι (αυτή είναι η δική μου δράση τουλάχιστον). Έλεγχος στο τι πουλάει το κυλικείο (αν υπάρχει), ώθηση για δραστηριότητες, συνεργασία με τους δασκάλους.
Φέτος έχω τη σκέψη να διοργανώσω και ποδηλατοβόλτες γονέων με παιδιά. Ήδη έχω κάνει μερικές όπου ήμασταν δύο το πολύ τρεις μπαμπάδες με τα ανάλογα πιτσιρίκια. Φέτος σκοπεύω να το βγάλω και ανακοίνωση. Το αστείο είναι πως σε ελάχιστη απόσταση από το σχολείο υπάρχει το άλσος Συγγρού που είναι τέλειο για μία τέτοια δραστηριότητα. Κι όμως υπάρχουν πολλοί γονείς που μου λένε πως δεν ξέρουν καν που είναι αυτό το πάρκο!
Αλλο τωρα, το βλεπω πολυ συχνα στο φορουμ, οποιος οδηγαει αμαξι δεν ειναι απαραιτητα χοντρος και αγυμναστος. Δεν το λεω για εδω γιατι καταλαβα τι πηγε να περασει ο φιλος αλλα κανουμε λες και ολοι οι αθλητες μετακινουνται με ποδηλατο και ολοι οι κουραδες με αμαξι.
Εμενα περισοοτερο με ενοχλει να βλεπω παχυσαρκους με κουρσι 1500 ευρω γιατι με κανουν να σκευτομαι οτι το αγορασαν στο πνευμα που αγορασαν και οτι τους πλασαραν για να φτασουν να γινουν ετσι(προσοχη οχι ενα απλο ποδηλατο, αλλα κατευθειαν στο σουπερ ντουπερ κουρσι)
ΥΓ Ειναι μετρον αριστον. Το > αντιτιθεται στην ενοια της φρασης. μικρη η σημασια οπως λεει και εδω http://www.gazzetta.gr/article/item/212273-pan-metron-ariston
Λοιπόν!
Βλέπω πως ξεκινησαμε γερά, πολύ γερά για Σεπτέμβριο και χαίρομαι...
ΥΓ να κρινουμε και την > στην οποια >
ΥΓ2 εγινα ο πρωτος ανθρωπος που κανει παραθεση στον εαυτο του
Η φαση που ζουμε και κυριως ζουσαμε τα προηγουμενα χρονια της αφθονιας, ηταν μια φαση αλυσιδωτη που σε αναγκαζε να ζησεις με εναν καθορισμενο τροπο. Σε πολλους δεν αρεσε αλλα ολοι συμμετειχαν. Κατεληξε να ειναι για αρκετο κοσμο μια ψυχοφθορος διαδικασια που δεν εβρισκες ευκολα τροπο διαφυγης. Επρεπε να θυσιασεις την κοινωνικοτητα σου, πραγμα δυσκολο.
Αναγκαζομουνα λοιπον και εγω να πηγαινω σε μια βαρετη δουλεια 5-6 μερες την εβδομαδα για 8 και βαλε ωρες, ωστε να παρω εναν μισθο 1000 - 1200 ευρω. Εγω προσωπικα μπορουσα να ζησω και με λιγοτερα, δεν ημουνα της υπερκαταναλωσης, αλλα να δουλεψω λιγοτερες ωρες και μερες, ωστε να κανω αυτα που θελω. Δεν ειχα αυτη την επιλογη στην δουλεια μου, οποτε προσαρμοστηκα σε αυτο. Αν την αφηνα και ισως να εβρισκα κατι αλλο 4 μερες τη βδομαδα με 4 ωρες, σιγουρα θα ερχομουνα αντιμετωπος με διαφορα κοσμητικα επιθετα απο τους γυρω μου, τεμπελης, ανικανος, υπναρας...
Οποτε 8 ωρες και 1200. Τι να κανω, να τα μαζευω σε πουγκι? Δεν εβρισκα νοημα σε αυτο, ασε που θα με λεγαν τσιγγουνη, φιλοχρηματο κλτ. Τα χαλουσα και εγω απο δω και απο κει για να νοιωσω οτι πιανει τοπο ο κοπος μου. Πηρα αμαξι, κοιταζα νεα μοντελα, αραζα σε ταβερνες για φαι κτλ.
Μαστορευα τ αμαξι και με λεγαν κακομοιρη για 40 ευρω, εκανα ποδηλατο, την συνεχεια την γνωριζετε.
Ειναι δυσκολο να ξεφυγεις απο την κοινη γραμμη, ερχεσαι αντιμετωπος με απιστευτες δυσκολιες κοινωνιολογικου χαρακτηρα.
Οποτε αναπολεις εκεινα τα χαρουμενα και ξενοιστα παιδικα χρονια, που εβγαινες εξω με την λερωμενη μπλουζα και αντι για κοροιδια εβλεπες και αλλες λερωμενες μπλουζες. Ζουσες την φυσιολογικη κοινη γραμμη. Αυτο που ηθελες πραγματικα το θελαν ολοι.
Δεν είναι μόνο ότι οι πραγματικές σου ανάγκες είναι λιγότερες. Είναι ότι πλέον σε όλα σου προσφέρουν την εύκολη λύση, εσύ δεν χρειάζεσαι να νοιαστείς για τίποτα, είναι μπροστά σου έτοιμη να την καταναλώσεις. Μετά από λίγο η λύση αυτή γίνεται συνήθεια και αργότερα καθεστώς. Δεν χρειάζεται να ψάξεις περισσότερο, ούτε να το πολυσκεφτείς.
Έτσι κάπως είδα το αρχικό μήνυμα και εκεί αναφερόμουν με το "τα αγαθά κόποις κτώνται", ως μια προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος. Συγγνώμη για την οποιαδήποτε παρανόηση και προβληματισμό επέφερε το κακά γραμμένο πρώτο μήνυμά μου.
Επιτρέψτε μου και μία παρατήρηση γι' αυτό που ανέφερε ο Δημήτρης για τον ευτραφή με την κούρσα των 1500 ευρώ. Η εικόνα αυτή μου προκαλεί στεναχώρια όπως και όταν βλέπω παιδιά με εξεζητημένα κινητά ή φορητούς υπολογιστές, απλούς εργαζόμενους με κυριλέ τζιπάκια κλπ. Στεναχώρια γιατί για άλλη μια φορά κάποιος από εμάς φάνηκε αδύναμος/ανέτοιμος να αντιμετωπίσει συνθήκες και διλήμματα που συμβάλουν στην πνευματική ή/και σωματική του μαλθακότητα.
Όσον αφορά την αναφορά μου σε ηλικιακά περασμένες δεκαετίες, δεν έχει να κάνει με το αν ήταν βιολογικά ή με άλλο τρόπο καλύτερα χρόνια, απλώς ήταν διαπίστωση ότι η αντίδραση στα παραπάνω, τουλάχιστον για εμένα προσωπικά, αρχίζει να μειώνεται και αυτό με στεναχωρεί. Ωστόσο, θα συνεχίζω να προσπαθώ να μάχομαι μαζί με φίλους και συγγενείς (εννοείται και με τα παιδιά μου).
Τελειώνοντας, δεν είμαι κατά της τεχνολογίας (αφού εργάζομαι για αυτή) και των ευκολιών που αυτή παρέχει. Είμαι κατά της υπερβολής και του τρόπου που χρησιμοποιείται.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Ο γιάπις που βγάζει το μήνα όσα βγάζεις εσύ σε ένα χρόνο, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα πάρει το ακριβό ποδήλατο, το ακριβό ρολόι, το ακριβό κινητό κλπ κλπ.
Τι περιμένεις να πάρει ποδήλατο από το Σουπερ Μάρκετ?
Οι αγορές του έχουν να κάνουν με το "τι μπορώ/θέλω να αγοράσω", όχι με το "τι πρέπει να αγοράσω".
[α, επίσης η συγκεκριμένη κούρσα έχει πάνω από 1500ευρώ....
]
Τα μικρά παιδιά έχουν γονείς, και οι γονείς πλέον πρέπει να "φαίνονται" στην κοινωνία και με βάση τα παιδιά τους (όχι μόνο με βάση το ΙΧ, το σπίτι, το κινητό).
Και φυσικά δεν είναι εύκολο να "δείξεις" στην κοινωνία ότι ο γίοκας σου είναι έξυπνος / μελετηρός / καλό παιδί κλπ.
Είναι απείρως πιο εύκολο να "δείξεις" ότι φοράει μάρκες, κουβαλάει ακριβό κινητό και έχει 3 παιχνιδομηχανές....
..
..
..
ο οικοδόμος που ήρθε στο νησί να ρίξει μια ματιά στα κεραμίδια υπερηφανευόταν ότι "η τσέπη είναι πάντα φουσκωμένη" και "τι να μου πούν εμένα οι καθηγητάδες πανεπιστημιόυ, πειναλέοι είναι". Φυσικά όταν ήρθε η ώρα να γράψει το όνομά του δυσκολεύτηκε.... but who cares.... Η τσέπη είναι γεμάτη...!!!!!