Για μια ποδηλατοβόλτα στην Πεύκη

Για μια ποδηλατοβόλτα στην Πεύκη

Το απόγευμα αυτής της Παρασκευής είχα κάποια δουλειά στην Πεύκη και αποφάσισα να πάω με το ποδήλατο και να επιστρέψω φορτώνοντάς το στον ηλεκτρικό λόγω του κρύου. Ξεκινώντας από το κέντρο της Αθήνας που μένω πήγα από Πανόρμου, απέφυγα την Κηφισίας κόβοντας νωρίτερα αριστερά στην οδό Λαρίσης και συνέχισα Π.Ψυχικό, Φιλοθέη και Καλογρέζα. Μετά βγήκα αναγκαστικά στη Λ. Κύμης που όμως είναι ταχείας κυκλοφορίας και ενώ ήθελα να ακολουθήσω τη βύθισή της για να διασχίσω την Σπύρου Λούη χωρίς φανάρι παιδεύτηκα εξαιτίας της φάλαγγας αυτοκινήτων που έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα με την οποία οι οδηγοί δεν το είχαν σε τίποτα να στρίψουν δεξιά για Σπύρου Λούη και πιθανώς να με πάρουν σβάρνα, είτε επειδή δεν σέβονται τους ποδηλάτες είτε επειδή δεν είναι προετοιμασμένοι και εξοικειωμένοι με την κυκλοφορία ενός ποδηλάτη σε τέτοιους δρόμους και διασταυρώσεις. Όταν τέλειωσε η βύθιση και επανήλθα αντιμετώπισα αντίστοιχο πρόβλημα από τους οδηγούς που ερχόντουσαν από τη Σπύρου Λούη και ήθελαν να αλλάξουν λωρίδα προς τα αριστερά, όλα αυτά χωρίς το φως της μέρας, ώρα 18:00 και κάτι. Στη συνέχεια αντιμετώπισα, σε αρκετά μικρότερο βαθμό, πρόβλημα απ’ αυτούς που ενδεχομένως θέλανε να στρίψουν την Πελικα, παλαιότερα χρησιμοποιούσα την οδό Πελικα για πιο σύντομα αλλά τώρα κόβεται στα δυο λόγω της Αττικής Οδού κι έτσι ξαναθυμήθηκα την αναφορά του Γιάννη στην εργασία για την ημερίδα του Πολυτεχνείου που έλεγε ότι η Αττική Οδός κόβει γειτονιές στα δυο. Στη συνέχεια έπρεπε να προσέξω αυτούς που στρίβανε στην Αττική οδό αλλά αυτό το αντιμετώπισα με ευκολία εξαιτίας ενός φαναριού που έδειχνε κόκκινο και ανάγκασε τα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Γενικά είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας στις διασταυρώσεις χωρίς φανάρι και η επικινδυνότητα είναι ανάλογη του πόσο κεντρικός είναι ο κάθετος δρόμος επειδή στρίβουν περισσότερα αμάξια. Στη Λ. Κύμης πρώτη φορά πήγα με το ποδήλατο το 1993, πήγαινα πολλές φορές μέσα στο ’94, 95’, 96 και ’97 αλλά τότε δεν ήταν τόσο επικίνδυνη για τα ποδήλατα όσο μετά την κατασκευή της Αττικής Οδού. Η βύθισή της κάτω από τη Σπύρου Λούη είναι πολύ επικίνδυνη και δεν θα τη συνιστούσα σε άλλους ποδηλάτες όπως και τη βύθιση της Λαγουμιτζή κάτω από Συγγρού που πήγα μια φορά και αντιμετώπισα το ίδιο, επίσης το ίδιο και στη γέφυρα της Λ. Καβάλας πάνω από τη Λ. Κηφισού που δεν τόλμησα ποτέ να πάω επειδή αισθάνομαι εκ των πρότερων πόσο επικίνδυνη είναι. Με μοτοσικλέτα αμβλύνεται ο κίνδυνος επειδή μπορεί να αναπτύξει κάποια ταχύτητα και να μειώσει τη διαφορά ταχύτητας με τα αυτοκίνητα και έτσι γίνεται πιο σεβαστή για διεκδίκηση λωρίδας. Όμως για τη βύθιση της Λένορμαν κάτω από τις ράγες του ΟΣΕ δεν έχω να πω το ίδιο, εκεί θέλει λίγη προσοχή αλλά δεν είναι καρμανιόλα.
Όταν με το καλό έφτασα στο τέρμα έστριψα δεξιά για να κάνω τη δουλειά αυτή και στη συνέχεια μοίρασα φλαεράκια παντός καιρού σε ποδήλατα και τοπικούς ποδηλάτες όπου στο σταθμό του Αμαρουσίου ένας μου είπε ότι είναι πολλοί στην Κηφισιά. Μετά δεν επέστρεψα κατευθείαν αλλά φόρτωσα το ποδήλατο στον ΗΣΑΠ Μαρούσι – Κηφισιά, μοίρασα κι εκεί σε κάποια ποδήλατα και στη συνέχεια Κηφισιά – Βικτώρια.
Πήγα από Μουσείο, αριστερά στην Τσαμαδού και Πλαπούτα όπως συνήθως. Σε κάποιο κάθετο δρόμο άκουσα να τσακώνονται 2 γάτες και πήγα εκεί για να τις χωρίσω, τα κατάφερα. Εκεί που στεκόμουν ακουγόταν το ραδιόφωνο από το διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας και έπαιζε το «Κομοδίνο» του Μούτση, είναι ένα τραγούδι που το έχω αλλά έπειτα από καιρό που δεν το έχω ακούσει μ’ έβαλε στον πειρασμό να το ξανακούσω εκεί. Ένα ωραίο τραγούδι από τότε που εγώ δεν είχα γεννηθεί αλλά περνούσαν κάποια αυτοκίνητα από την Πλαπούτα κι ας μην είναι τόσο κεντρικός δρόμος, έτσι δεν μπόρεσα να το απολαύσω με το αρμόνιό του, σκεφτείτε τι καλό θα ήταν αν όλοι αυτοί στην Πλαπούτα περνούσαν με ποδήλατα. Στη συνέχεια βέβαια πήγα σπίτι, παρότι προς το τέλος με πέτυχε βροχούλα έφτασα καλά.