Τα κορίτσια. Οι Τασίες και οι άλλες. Ιστορία χειμερινής νυκτός.

Ήταν τις προάλλες ένα βράδυ που χαλάρωνα σερφάροντας με το τάμπλετ στο κρεβάτι πριν τον ύπνο μπας και δω κάνα ποδήλατο όμορφο να το ονειρεύομαι τη νύχτα, ξέρεις τώρα όπως σερφάρεις εσύ διαβάζοντας αυτή την ιστορία καλή ώρα, και λοιπόν μού πετάει το facebook κάπου σε μια άκρη ένα μήνυμα για ένα cycling group, έτσι το ΄λεγε ούτε ξέρω τι διάολο κουμπί πατήθηκε, συμβαίνουν αυτά στα τάμπλετ εύκολα πατάει το δάχτυλο τα κουμπιά από μόνο του λες κατά λάθος. Και λέω έτσι στο χαλαρό άντε να δω τι είναι αυτό μωρέ, και πατάω το λινκ, και με βγάζει σε μια κλειστή ομάδα, και βλέπω να γράφει κοίτα να δεις φίλε εδώ είμαστε κάτι χιλιάδες τύποι που πάμε μόνοι μας με ποδήλατο, αποκλειστικά μόνοι, και ποσταρίσματα με ομαδικές εξόδους θα σβήνονται. Αμάν λέω, παλαβοί οι τύποι, πλάκα θα έχουν, άντε να ρίξω ένα αίτημα, καλοί θα είναι για χαλαρωτικά προΰπνια αναγνώσματα. Δεν περνάει ένα λεπτό και βλέπω μήνυμα αποδοχής, αχά λέω να 'τοι είναι και γρήγοροι. Μπουκάρω λοιπόν στο υαλοπωλείο, τώρα βέβαια για να πω την πάσα αλήθεια διάθεση ταύρου δεν είχα καμία αλλά βρε παιδί μου ναι, βλέπω έναν καταιγισμό από κάτι ποσταρίσματα με ποδηλατικές εξόδους που έναν κανονικό μεσογειακό ποδηλάτη σαν εμένα ή εσένα θα τον έκαναν να γελάσει, δηλαδή θέλω να πω από τύπους με καταγωγή από βόρεια ή μέση Ευρώπη ή ξέρω γω μέση βόρεια Αμερική, να βλέπεις τώρα φωτο από κινητά μέσα στην ομίχλη και το κρύο και τα χιόνια και λίγες πλάγιες ηλιαχτίδες κι ένα ποδήλατο στη μέση ενός αφιλόξενου τοπίου, και να χαίρεται ο άλλος που βγήκε μία διαδρομή μερικών χιλιομέτρων, και να βλέπεις και καμιά σέλφι με έναν τύπο με γυαλιά του σκι σκουφιά κασκόλ σαν αστροναύτης στο άδειο σύμπαν, να μη φαίνεται ούτε κύτταρο δέρματος αλλά με ένα χαμόγελο να μέχρι τα αφτιά και να λες καλά τώρα αυτός εδώ χαίρεται που βρήκε τρύπα στον καιρό και βγήκε βόλτα στη γειτονιά του και το χάρηκε τόσο πολύ που το ποστάρισε στο facebook να το χαρούνε κι άλλοι, ενώ εμείς εδώ πέρα τι να λέμε τώρα που με θαυμάσιο καιρό 250 μέρες το χρόνο χορταίνουμε βόλτες και ποδήλατο, και να λυπάσαι αυτόν τον κόσμο και τον κοσμάκη που δεν ζει στη Μεσόγειο. Και σκέφτηκα κοίτα τώρα τι κάνει το ίντερνετ την σήμερον ημέραν, να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μοιράζονται εμπειρίες και πράγματα από το σπίτι τους ατάκα κι επιτόπου ακόμα και στο κρεβάτι τους πριν τον ύπνο, και τι διαφορές νοοτροπίας υπάρχουν στον κόσμο και όλα τα σχετικά και κοινωνιολογικά και θεωρητικοφιλοσοφικά, και πέφτω πάνω σε ένα ποστάρισμα φρέσκο της ώρας ενός Ισπανού, προφανώς αυτός ήταν Ισπανός γιατί το όνομα περιείχε ένα Χόρχε και με δυο λέξεις έλεγε "σήμερα βγήκα μια βόλτα, βορειοδυτικές ισπανικές ακτές, αυτό είναι το κορίτσι μου". Και είχε ρε φίλε ένα ποδήλατο δρομίσιο σκέτο κουκλί! Δηλαδή το ποστ άξιζε πραγματικά για το ποδήλατο, ένα μαύρο άτι φωτογραφημένο με φόντο ένα εντυπωσιακό θαλάσσιο τοπίο, τα λευκά ατελείωτα κύματα του Ατλαντικού. Στα αγγλικά το έλεγε κάπως έτσι, went out for a ride with my girl, με τους εννοιολογικούς συσχετισμούς βόλτα-ride και κορίτσι-girl να επαφίενται στη διακριτική ερμηνευτική ευχέρεια του αναγνώστη σαν εσένα καλή ώρα που διαβάζεις τα καθέκαστα. Αφήνω λοιπόν τη σελίδα σε μια καρτέλα του φυλλομετρητή για να ξαναδώ το ποδήλατο αμέσως πριν κλείσω μια και καλή τα μάτια, είπαμε καβάτζα για τα όνειρα, αλλά ο πειρασμός πάντα υπαρκτός οπότε επανέρχομαι γρήγορα στην καρτέλα να δω καλύτερα το ποδήλατο, και ήδη καναδυο σχόλια θαυμασμού από κάτω για το ωραίο ποδήλατο με θαυμαστικά, και ένα σχόλιο στο τέλος "very nice girl", πολύ ωραίο κορίτσι δηλαδή ενός Ιταλού, το όνομα περιείχε ένα Τζιοβάνι, να λέω έδρασε το μεσογειακό τεμπεραμέντο, χαχα ξέρουν οι θερμοί μεσογειακοί εραστές και από ποδήλατα άμα λάχει. Δεν περνάει λεπτό, ο πόστερ σχολιάζει με γέλιο. Δεν περνάει άλλο ένα λεπτό, ο Τζιοβάνι το συνεχίζει από κάτω, "κοίτα να δεις εδώ είμαστε μόνο μοναχικοί ποδηλάτες (το μοναχικοί τονισμένο) που βγαίνουμε μόνοι κι εσύ βγήκες με το κορίτσι σου, θα αναφέρω το ποστ στο διαχειριστή!". Δεν περνάει άλλο ένα λεπτό, άλλα γέλια και σε αυτό από τον Χόρχε. Τελοσπάντων να μη τα πολυλογώ είχα ένα αρκούντως χαλαρωτικό ανάγνωσμα πριν τον ύπνο, ο σκοπός επετεύχθη, στο μεταξύ έρχεται και η σύντροφος στο κρεβάτι, ξαπλώνει στην άλλη άκρη, σκεπάζεται βιαστικά, δεν περνάει άλλο ένα λεπτό σβήσε το φως να κοιμηθούμε λέει, σβήνω το φως, χαρακτηριστική σιγή νύκτας εγκαθιδρύεται στο σπιτικό, ξαναρίχνω μια ματιά στο ποδήλατο κουκλί, και θυμάμαι ένα παλιό τραγούδι, αφού δε θέλει η Τασία υπάρχει και η φαντασία. Όπως και να ΄χει εμείς οι μεσογειακοί ποδηλάτες έχουμε τις εναλλακτικές μας, σε έναν κόσμο με ωραίο καιρό τον περισσότερο χρόνο και γεμάτο κουκλιά τα κουκλιά δε θα μας λείψουν έτσι κι αλλιώς, επειδή όμως αυτή η χειμωνιάτικη νύχτα είναι κρύα και πού να σηκώνομαι και να ντύνομαι τώρα, απενεργοποιώ τον ήχο της πληκτρολόγησης εκείνο το τικ-τικ-τικ στο τάμπλετ και αρχίζω να γράφω μια ιστορία για κορίτσια και άλλες ιστορίες που κάποιο βράδυ θα διαβάσεις και θα καταλάβεις ότι τη χρωστάς στο κορίτσι που απόψε στην άλλη άκρη του κρεβατιού δε βγάζει ούτε κιχ. Κι επειδή εμείς οι ποδηλάτες έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας ακόμα και στο θέμα των κοριτσιών, πάρε και το παλιό τραγούδι για να μη μείνεις με καμία απορία.