Προς υποψήφιους μηχανικούς - Βeware!

(συνέχεια από το προηγούμενο)
Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα από το κωμικό μυθιστόρημα του Jerome K. Jerome «Τρεις σε δυο ποδήλατα» τυπωμένο το 1900! Η μετάφραση (πολύ ελεύθερη είναι δική μου). Άμα αναγνωρίσατε και τον εαυτό σας κάπου, αφήστε ένα σχόλιο :)
Οι δυο φίλοι συζητούν λοιπόν καθώς ετοιμάζουν να φύγουν εκδρομή στο Μαύρο Δάσος της Γερμανίας…

- Βαστάει καλά η εγκατάσταση;
- Το τάντεμ, απάντησα, είναι μια χαρά.
Είπε: «Του έκανες ένα τσεκάρισμα;»
Είπα: «Δεν του έχω κάνει, και ούτε κανένας άλλος πρόκειται να του κάνει. Το σύστημα τώρα δουλεύει μια χαρά και έτσι θα παραμείνει μέχρι να φύγουμε.»

Τα έχω ζήσει τέτοια «τσεκαρίσματα». Ήταν ένας τύπος από το Φόλκεστόουν’ συναντιόμασταν αρκετά κάποια περίοδο. Ένα απόγευμα μου πρότεινε να κάνουμε μια μεγάλη απόσταση την επόμενη, ποδηλατικώς, και δέχτηκα. Ξύπνησα νωρίς για μένα, κατέβαλλα μάλιστα κόπο και ήμουνα πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Ήρθε μισή ώρα αργοπορημένος : τον περίμενα στον κήπο. Ήτανε μια θαυμάσια μέρα.
Είπε:
- Ωραίο κομμάτι έχεις εκεί. Πώς τσουλάει;
- Ε, όπως όλα! Απάντησα. Εύκολα το πρωί, κάπως πιο ζόρικα μετά το μεσημεριανό.

Γράπωσε τη μπροστινή ρόδα και το πιρούνι και άρχισε να τα ταρακουνάει βίαια.
Είπα: «Μην το κάνεις αυτό’ το πληγώνεις.»

Δεν έβλεπα το λόγο να το ταρακουνάει’ δεν του είχε φταίξει σε τίποτα. Στο κάτω κάτω, άμα χρειαζόταν ταρακούνημα, εγώ ήμουνα το αρμόδιο άτομο για να το κάνει. Ένιωθα λες και βάλθηκε να μου δέρνει το σκύλο

Είπε: «Αυτή η ρόδα παίζει.»
Είπα: «Δεν παίζει άμα δεν την παίζεις εσύ.». Μεταξύ μας, καθόλου δεν έπαιζε, τίποτα που να άξιζε τον ισχυρισμό.
Είπε: «Αυτό είναι επικίνδυνο. Έχεις ένα κατσαβίδι;»

Έπρεπε να φανώ ανένδοτος, αλλά σκέφτηκα μήπως όντως σκάμπαζε από αυτά. Πήγα στο γκαράζ να δω τι μπορούσα να βρω. Όταν επέστρεψα τον βρήκα στο έδαφος με την μπροστινή ρόδα ανάμεσα στα πόδια. Έπαιζε μαζί της, γυρνώντας την ανάμεσα στα δάχτυλα’ το υπόλοιπο ποδήλατο ήταν παρατημένο στο πλακόστρωτο δίπλα του.

Είπε: «Κάτι έπαθε αυτή η ρόδα σου η μπροστινή.»
«Έτσι φαίνεται…» απάντησα. Αλλά δεν ήταν το είδος του ανθρώπου που να πιάνει τις ειρωνίες.
Είπε: «Μου φαίνεται ότι κάτι έχει ο άξονας.»
Είπα: «Μην ασχολείσαι άλλο, θα κουραστείς. Έλα να το συναρμολογήσουμε πάλι και να φύγουμε.»
Είπε: «Αφού βγήκε που βγήκε, ας δούμε τουλάχιστον τι έχει.». Μιλούσε λες η ρόδα είχε πέσει κατά τύχη.

Πριν προλάβω να τον σταματήσω είχε ξεβιδώσει κάτι κάπου, και βουρ καμιά ντουζίνα μπίλιες άρχισαν να κυλούν στο μονοπάτι.

«Πιάστες!» φώναξε’ πιάστες! Δεν πρέπει να χάσουμε καμία.» Ήταν πολύ ανήσυχος για την τύχη τους.

Σκαλίσαμε στα τέσσερα κάνα μισάωρο, και βρήκαμε δεκάξι. Έλπιζε να τις έχουμε βρει όλες γιατί αλλιώς θα φαινόταν η διαφορά στο όχημα. Είπε ότι με τίποτα δεν πρέπει να είσαι τόσο προσεκτικός όταν αποσυναρμολογείς ένα ποδήλατο όσο να μην χάσεις καμία από τις μπίλιες. Μου εξήγησε ότι πρέπει να τις μετράς μία μία όταν τις βγάζεις ώστε να σιγουρευτείς ότι βάζεις τον ίδιο ακριβώς αριθμό πίσω. Του υποσχέθηκα, άμα ποτέ αποσυναρμολογήσω ένα ποδήλατο, να θυμηθώ τη συμβουλή του.
Έβαλα τις μπίλιες για ασφάλεια μέσα στο καπέλο μου, και το άφησα στο σκαλάκι της εισόδου. Δεν ήταν και πολύ έξυπνο εκ μέρους μου , το παραδέχομαι. Για την ακρίβεια ήταν καθαρή βλακεία. Και συνήθως δεν είμαι έτσι επιπόλαιος’ πρέπει να έφταιγε η επιρροή του.

Μετά είπε ότι μιας που ασχολείται να ρίξει μια ματιά και στην αλυσίδα, και μεμιάς ξεκίνησε να αποσυναρμολογεί το σασμάν. Προσπάθησα να τον αποτρέψω. Του είπα πως ένας έμπειρος φίλος μου είχε τονίσει: «Άμα κάτι πάει στραβά με το σύστημα ταχυτήτων σου, πούλα το ποδήλατο και πάρε καινούριο’ σου βγαίνει φθηνότερα.»
Είπε: «Έτσι μιλάνε οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από μηχανική. Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το να αποσυναρμολογήσεις μια κασσέτα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι είχε δίκιο. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά η κασσέτα βρισκόταν ξαπλωμένη στο έδαφος, σε δυο κομμάτια και και εκείνος έψαχνε για τις βίδες. Έλεγε πως του φαινόταν μυστήριο πώς χάνονται έτσι οι βίδες. Ακόμα ψάχναμε για τις βίδες όταν η Εθελβέρθα βγήκε έξω. Την εξέπληξε το γεγονός ότι μας βρήκε ακόμα εκεί. Είπε πώς νόμιζε ότι είχαμε ξεκινήσει πριν ώρες.

Είπε: «Ε δε θα αργήσουμε πολύ τώρα. Βοηθάω τον άντρα σου να κάνει ένα τσεκάρισμα στο όχημα. Είναι καλό κομμάτι αλλά όλα πρέπει να τα ξανακοιτάς πού και πού.»
Η Εθελμπέρθα είπε: «Άμα θέλετε να πλυθείτε όταν τελειώσετε να μπείτε από την άλλη πόρτα άμα δε σας πειράζει, τα κορίτσια μόλις τελείωσαν με τις κρεβατοκάμαρες.»
Μου είπε πως σε περίπτωση που έβρισκε την Κέιτ θα πήγαιναν βαρκάδα’ αλλά θα γύριζε όπως και να’χε για το μεσημεριανό. Θα είχα δώσει τα πάντα για να πάω μαζί της. Είχα χορτάσει το θέαμα αυτού του ανεγκέφαλου να μου διαλύει το ποδήλατο.
Η κοινή λογική συνέχισε να μου ψιθυρίζει: «Σταμάτα τον, πριν τα κάνει χειρότερα. Έχεις το δικαίωμα να προστατέψεις την περιουσία σου από τους βανδαλισμούς ενός παλαβού. Πιάστον από το σβέρκο και κλώτσα τον έξω!»

Αλλά με πιάνει η ευαισθησία όταν πρόκειται να πληγώσω τα συναισθήματα κάποιου, και τον άφησα να συνεχίσει. Σταμάτησε να ψάχνει για τις υπόλοιπες βίδες. Είπε ότι οι βίδες έχουν την τάση να εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις. Και τώρα θα κοιτούσε την αλυσίδα. Την στένεψε μέχρι που δε μπορούσε να κινηθεί’ μετά τη χαλάρωσε μέχρι πού ήταν δυο φορές πιο χαλαρή από την αρχή. Μετά είπε ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να ξαναβάζαμε την μπροστινή ρόδα πίσω στη θέση της. Εγώ κρατούσα το πιρούνι και αυτός μανουβράριζε τη ρόδα. Μετά από δέκα λεπτά μου πρότεινε να κρατήσει αυτός το πιρούνι και να αναλάβω εγώ τη ρόδα’ και ανταλλάξαμε ρόλους.

Στο τέλος αυτού του πρώτου λεπτού παράτησε το ποδήλατο και άρχισε να βαδίζει τριγύρω, πιέζοντας τα χέρια του μαζί ανάμεσα στα πόδια του. Μου εξήγησε ότι αυτό που πρέπει να προσέχεις οπωσδήποτε είναι να μη μαγκώσουν τα χέρια σου ανάμεσα στο πιρούνι και τις ακτίνες της ρόδας. Του απάντησα πώς ήμουν πεπεισμένος, από την προσωπική μου εμπειρία, πώς υπήρχε πολλή αλήθεια σε αυτό που ισχυριζόταν. Τυλίχτηκε με μερικά κουρέλια και πήραμε πάλι μπρος. Στο τέλος καταφέρουμε να την ξαναβάλουμε στη θέση της. Και μόλις τα καταφέραμε βάλθηκε να γελάει.
Είπα: «Πού είναι το αστείο;»
Είπε: «Είμαι πολύ ηλίθιος!»

Ήταν το πρώτο πράγμα που είχε πει για να μου εμπνεύσει σεβασμό. Τον ρώτησα τι τον είχε οδήγησει σε αυτή την ανακάλυψη.
Είπε: «Ξεχάσαμε τις μπίλιες!»
Κοίταξα για το καπέλο μου’ ήτανε ανάποδα στην μέση του μονοπατιού, και το αγαπημένο σκυλί της Εθελβέρθας κατάπινε τις μπίλιες όσο γρήγορα κατάφερνε.
«Αυτοκτονεί!, αναφώνησε ο Έμπσον- δεν τον ξανάδα από τότε, δόξα τω Θεώ, αλλά νομίζω ότι έτσι τον λέγανε -"είναι από καθαρό ατσάλι!."
Είπα: «Δεν ανησυχώ για το σκύλο. Ήδη έφαγε τα κορδόνια μιας μπότας και ένα κουτί βελόνες αυτή την εβδομάδα. Η φύση είναι ο καλύτερος οδηγός, τα κουτάβια μοιάζει να αποζητούν αυτού του είδους τις προκλήσεις. Αυτό για το οποίο ανησυχώ είναι το ποδήλατό μου!» .

Είχε μια κεφάτη διάθεση. Είπε: «Ε, ας συναρμολογήσουμε ό,τι μπορούμε και ας εμπιστευτούμε την Τύχη.»

Μαζέψαμε έντεκα. Βάλαμε έξι από τη μια και πέντε από την άλλη, και περίπου μισή ώρα μετά η ρόδα ήτανε πίσω στη θέση της. Περιττό να προσθέσω ότι τώρα έπαιζε στα αλήθεια’ και ένα παιδί θα το πρόσεχε. Ο Έμπσον είπε ότι προς το παρόν φτάνει. Έμοιαζε να έχει κουραστεί και ο ίδιος. Άμα τον άφηνα, πιστεύω θα προτιμούσε να επιστρέψει σπίτι.
Ήμουνα αποφασιμένος όμως τώρα, ότι έπρεπε να κάτσει και να τελειώσει τη δουλειά’ είχα ήδη εγκαταλείψει όλα τα σχέδια για βόλτα. Την περηφάνεια που έτρεφα για το ποδήλατο που είχε σκοτώσει. Το μόνο μου ενδιαφέρον τώρα ήταν να τον δω να γρατζουνιέται και να κοπανιέται και να τσιμπιέται. Του αναζωογόνησα τα κέφια με μια μπύρα και μια φιλοφρόνηση.

Είπα:
«Πραγματικά με βοήθησε πολύ το να σε βλέπω να τα κάνεις όλα αυτά. Δεν είναι μόνο η επιδεξιότητα και οι ικανότητές σου που με μαγεύουν, αλλά η κεφάτη σου αυτοπεποίθηση, η ανεξήγητη αισιοδοξία σου, που μου κάνουν καλό.»

Και παίρνοντας θάρρος καταπιάστηκε να βάλει την κασσέτα στη θέση της. Στην αρχή στήριξε το ποδήλατο στον τοίχο του σπιτιού και δούλευε από το πλάι. Μετά το στήριξε σε ένα δέντρο και δούλευε από την άλλη μεριά.Μετά του το κράτησα για λίγο όσο εκείνος ξάπλωνε στο έδαφος με το κεφάλι του ανάμεσα στις ρόδες και δούλευε από κάτω, με τα λάδια να πέφτουν πάνω του. Μετά μου το πήρε από τα χέρια και το ψιλοκαβάλησε μέχρι που έχασε την ισορροπία του και το κοπάνησε με το κεφάλι.

Τρεις φορές είπε:
«Δόξα τω Θεω, αυτό ήταν!».
Και δύο φορές είπε:
«Όχι, κατάρα δεν είναι!».
Τι είπε την τρίτη φορά προσπαθώ να το ξεχάσω.

Μετά έχασε την υπομονή και άρχισε να του πουλάει τσαμπουκά. Το ποδήλατο, προς μεγάλη μου χαρά, δεν το έβαλε κάτω. Και οι επόμενες προσπάθειες δεν κατέληξαν σε τίποτα λιγότερο από μια μάχη σώμα με σώμα μεταξύ αυτού και του ποδηλάτου. Τη μια ήταν το ποδήλατο στο έδαφος και αυτός από πάνω, την επόμενη ήταν αυτός στο έδαφος και το ποδήλατο από πάνω. Τώρα στεκότανε όρθιος και σίγουρος για τη νίκη, με το ποδήλατο σφιχτά κρατημένο ανάμεσα στα πόδια του. Αλλά ο θρίαμβός του ήτανε σύντομος. Με μια ξαφνική, απότομη κίνηση, το ποδήλατο ελευθερωνόταν και του έδινε μια γερή στο κεφάλι με το τιμόνι.

Στις μία παρά τέταρτο, βρώμικος και αποκαμωμένος, καταγρατζουνισμένος και μες τα αίματα, είπε: «Νομίζω ότι φτάνει.». Και σηκώθηκε και σκούπισε το φρύδι του. Το ποδήλατο έμοιαζε και αυτό να μην μπορεί άλλο. Ποιος είχε υποστεί τη χειρότερη τιμωρία ήτανε δύσκολο να πεις. Τον πήγα από την πίσω πόρτα, όπου, όσο ήτανε δυνατό χωρίς σόδα και κατάλληλα σύνεργα, πλύθηκε, και τον έστειλα σπίτι.
Το ποδήλατο το έβαλα σε ένα ταξί και το πήγα στο κοντινότερο συνεργείο. Ο ποδηλατάς ήρθε και το κοίταξε.

«Τι θες να κάνω με αυτό;» με ρώτησε.
«Θέλω,είπα, όσο μπορείς, να το επαναφέρεις.».
«Είναι κάπως αδύνατο,» είπε, «αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ.»
Τελικά το πούλησα.

Με δύο τρόπους μπορείς με προπονηθείς με ένα ποδήλατο: μπορείς να το «τσεκάρεις», ή μπορείς να το καβαλήσεις. Στην τελική δεν είμαι πεπεισμένος ότι αυτός που το τσεκάρει συνέχεια δε βγαίνει πιο κερδισμένος. Δεν εξαρτιέται ούτε από τον καιρό ούτε από τον αέρα’ η κατάσταση των δρόμων δεν τον ανησυχεί. Δώστου ένα κατσαβίδι, μερικά κουρέλια κι ένα λιπαντικό και είναι ευτυχισμένος μια ολόκληρη μέρα. Φυσικά έχει και κάποια μειονεκτήματα’ δεν υπάρχει χαρά χωρίς μειονεκτήματα.

Ο ίδιος πάντα μοιάζει σαν σκουπιδιάρης, και το όχημά του σου δίνει την εντύπωση, ότι, αφού το έκλεψε, προσπάθησε να το μεταμφιέσει. Αλλά σπανίως διανύει ένα ολόκληρο μίλι με αυτό, οπότε, μπορεί να μην πολυμετράει. Το λάθος που κάνουν ορισμένοι άνθρωποι είναι ότι μπορούν να καταπιάνονται και με τα δύο αθλήματα στο ίδιο ποδήλατο. Αυτό είναι αδύνατο’ κανένα ποδήλατο δεν αντέχει αυτή τη διπλή καταπόνηση. Πρέπει να αποφασίσεις, ή θα είσαι του «τσεκαρίσματος» ή θα είσαι του «καβαλήματος». Προσωπικά, προτιμώ να καβαλάω, συνεπώς τίποτα δε μπορεί να με δελεάσει να αρχίσω τα τσεκαρίσματα.
Όταν συμβαίνει οτιδήποτε το τσουλάω στο κοντινότερο ποδηλατάδικο. Άμα είμαι πολύ μακριά από πόλη ή χωριό για να περπατήσω, κάθομαι στην άκρη του δρόμου και περιμένω να περάσει κάνα φορτηγάκι. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως είναι, μην πέσω στον περιπλανώμενο τσεκαριστή. Η θέα του χαλασμένου μηχανήματος είναι για τον τσεκαριστή ό,τι και το πτώμα για το όρνιο’ πλησιάζει με τη φιλική κραυγή του θριάμβου. Στην αρχή δοκίμαζα την ευγένεια.

Έλεγα:
«Δεν είναι τίποτα, μη σε απασχολεί. Προχώρα, και στο ζητάω σαν χάρη: φύγε σε παρακαλώ.»

Ωστώσο η εμπειρία μου έμαθε ότι η ευγένεια δεν πιάνει σε τέτοιες ανώτερης βίας συνθήκες.

Τώρα λέω:
«Φύγε και άσε το ήσυχο, ή θα βρεθείς με το κουφιοκέφαλό σου κομμένο.»