Οι δύο μεγάλοι χαμένοι του χθεσινού 9ου ετάπ στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας λένε τον πόνο τους. Ο Αμερικανός Λανς Άρμστρονγκ (δεξιά) τερμάτισε 18ος και έπεσε στην 31η θέση της γενικής κατάταξης, και ο Αυστραλός Κάντελ Εβανς, ο οποίος... γκρεμίστηκε από την 1η στη 18η θέση, καθώς είχε πτώση και δεν τερμάτισε.
Ο Λανς Άρμστρονγκ έχει μείνει... 31ος στον Γύρο της Γαλλίας και δηλώνει ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος του αγώνας στην Ευρώπη.
Επτά κατακτήσεις στον φημισμένο ποδηλατικό γύρο Γαλλίας, αλλά και... 39 ετών! Ο μύθος του αμερικανού ποδηλάτη Λανς Αρμστρονγκ οδεύει προς το τέλος του. Ετσι το αποτύπωσε στον τίτλο της η γαλλική αθλητική εφημερίδα «L΄ Εquipe» (« Το τέλος και η αρχή ») αναφέροντας τα ονόματα των επίδοξων διαδόχων του 39χρονου υπεραθλητή, ο οποίος το 1996 είχε συγκλονίσει τον πλανήτη με την αποκάλυψη ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη, αλλά επέστρεψε δριμύτερος κατακτώντας άλλα δύο τρόπαια στη Γαλλία (1999, 2005).
Σε μια από τις δυσκολότερες λοιπόν διαδρομές του ξακουστού «Τour de France», ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αρμστρονγκ έμεινε...
18ος, καθώς χρειάστηκε 2΄50΄΄ περισσότερα από τον γάλλο ποδηλάτη Σάντι Κασάρ, ο οποίος πήρε την πρώτη θέση στο χθεσινό 9ο ετάπ. Σημειωτέον ότι ο Κασάρ είναι οκτώ χρόνια νεότερος, ενώ ο Αντι Σλεκ από το Λουξεμβούργο, ο οποίος έχει συγκεντρώσει την καλύτερη συνολικά βαθμολογία, είναι μόλις 25 ετών. Παρεμπιπτόντως, ο Σλεκ... γκρέμισε από την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης τον Αυστραλό Κάντελ Εβανς ο οποίος είχε πτώση και δεν τερμάτισε στο χθεσινό 9ο ετάπ με αποτέλεσμα να πέσει στη 18η θέση.
« Θα τερματίσω, αλλά αυτός θα είναι ο τελευταίος αγώνας μου στην Ευρώπη » προανήγγειλε ο καταποντισμένος στην 31 θέση Αρμστρονγκ, ο οποίος βλέπει το τέλος της σπουδαίας αθλητικής διαδρομής του να πλησιάζει. Υπενθυμίζεται ότι ο αμερικανός ποδηλάτης έχει αρκετές φορές κατηγορηθεί για χρήση απαγορευμένων ουσιών, ωστόσο επισήμως δεν έχει πιαστεί ντοπαρισμένος και δεν έχει τιμωρηθεί.
| Συνημμένο | Μέγεθος |
|---|---|
 tovhma_140710.jpg | 59.11 KB |
Εμ.. από μία ηλικία και μετά, πέφτουν βαριές οι ντόπες για το στομάχι.. Αλλά μόλις τις κόψεις.. πέφτεις και στην κατάταξη πως να το κάνουμε.. :D
Πάντως καλά τα κονόμησε όλα αυτά τα χρόνια, έχει και ένα ωραίο ποδηλατικό μαγαζάκι ( δηλαδή μαγαζάρα ) στο Όστιν του Τέξας, όπως μαθαίνω και από την φιλενάδα μου που μένει εκεί, και κάνει μπίζνες γερά και δυνατά..
Ε όχι να έχει και παράπονο τώρα.. :)
...είναι ο μεγαλύτερος ποδηλάτης όλων των εποχών από πλευράς τίτλων. Το αν πήρε ντόπα ή όχι, δεν το ξέρουμε και καλό είναι να μην μαυρίζουμε το όνομα κάποιων. Όχι μόνο δεν πιάστηκε ποτέ ντοπαρισμένος, αλλά σε μια συνέντευξη τύπου, μόνο που δεν έβαλε τους ηλίθιους δημοσιοκάφρους να φάνε τις φωτοτυπίες των αποτελεσμάτων που τον βγάζανε καθαρό. Όταν το είδα, χειροκρόταγα την οθόνη. Οι δημοσιογράφοι είναι απλά ανήθικα κοράκια που για λίγο μυριστήκανε κρέας και όρμησαν.
Ο λόγος που φέτος έπεσε τόσο στην γενική είναι πως είναι κάτι μέρες πριν συμπληρώσει τα 39 του χρόνια, την στιγμή που το φαβορί είναι 27 χρονών... Για να μην αναφέρουμε πως η διαφορά μεγάλωσε σε ένα ετάπ στο οποίο έπεσε 3 φορές και τερμάτισε με επιδέσμους και αίματα, 11 λεπτά μετά τον πρώτο, όπου και οριστικά έχασε υπερπολύτιμο χρόνο... Και είχε πέσει ξανά, τρεις - τέσσερις μέρες πριν, στο δεύτερο (αν θυμάμαι καλά) ετάπ. Και σε ένα άλλο (αυτό με τα παβέ) ενώ πήγαινε καλά και ήταν σε καλή θέση, έπαθε λάστιχο δυο φορές και τερμάτισε με τροχό που του έδωσε θεατής... Είναι και θέμα γκαντεμιάς δηλαδή εκτός από την ηλικία.
Στο θέμα των μπίζνες, μπορείτε να τον αντιπαθείτε όσο θέλετε, κι εγώ τον θεωρώ βλάκα τεξανό γελαδάρη με την αντίστοιχη νοοτροπία, ΑΛΛΑ το livestrong το ίδρυμά του, όχι μόνο βοηθάει οικονομικά τα παιδιά που έχουν καρκίνο, αλλά και -ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ - ηθικά! Κι όταν διαβάσετε ιστορίες για παιδιά με καρκίνο που παλεύουν για την ζωή μέσα από την αγάπη για την ποδηλασία, ίσως να δείτε τα πράγματα διαφορετικά. Για όποιον λόγο κι αν το κάνει, έναν μόνο άνθρωπο να βοηθήσει, του αξίζουν συγχαρητήρια.
Μπάσταρδο παιδί με μια μάνα που δεν μπορούσε να τον συντηρήσει και έναν πατέρα που δεν γνώρισε γιατί δεν ήθελε να δεί το μπάσταρδό του, έτρεχε σε αγώνες τριάθλου να βγάλει κανα χαρτζιλίκι και να βοηθήσει την μάνα του. Όταν πήρε την πρώτη του μεγάλη μεταγραφή (στην Kofidis) του διαγνώστηκε καρκίνος.
Νίκησε τον καρκίνο.
Πήγε στο Τουρ ντε Φράνς και το κέρδισε 7 φορές.
Βοήθησε μέσα από την δημοσιότητα του πλήθος κόσμου και δεν την εκμεταλλεύτηκε για να κάνει ας πούμε σόου στην τηλεόραση.
Μπορεί να μην τον γουστάρω σαν χαρακτήρα (είναι όπως όλοι οι πρωταθλητές ολίγον τι εγωίσταρος και μοναχοφάης), αλλά θα ήθελα να είχα την μισή του δύναμη και θέληση για την ζωή. Η ζωή του είναι παράδειγμα προς όλους. Ακόμα κι αν πήρε αναβολικά (επαναλαμβάνω ποτέ δεν πιάστηκε παρόλο που άλλοι πολλοί έχουν πιαστεί) ΕΙΝΑΙ ο μεγαλύτερος ποδηλάτης που υπήρξε ποτέ, γιατί τα αναβολικά ποτέ δεν δημιουργούν ταλέντο...
...όσοι ετοιμάζεστε να ρίξετε τις πέτρες... http://www.livestrong.org/
(σπύρο, ωραίο άρθρο)
Ε αφού δεν πιάστηκε.. Άξιος.. άξιος!!
αλλά αν μου πεις να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι όντως είχαν ατύχημα με το μηχανάκι και δεν πήγαν να ελεγχθούν, ε ,δεν το βάζω...
... οι τύποι κάναν θέατρο για να την γλυτώσουν, εκεί έχεις βάσιμες υποψίες. Δεν πρόκειται απλώς για απορίες που προκάλεσαν οι καλές επιδόσεις... Κι αν δεν κάνω λάθος δεν είχαν δώσει και τοποθεσία στην οποία βρίσκονταν (where about? ή όπως λέγεται), με λίγα λόγια πήγαν να ξεγελάσουν το σύστημα. Δεν ξέρω τα πάντα, αλλά δεν έχω ακούσει κάτι ανάλογο για τον Λανς. Και δεν υπάρχει και λόγος να ψάξω αν έχει κλέψει στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί εγώ θέλω να τον βλέπω να σπριντάρει όχι να παρακολουθώ την διαδρομή των ούρων του... Αν αποδειχθεί οτι κλέβει θα δω το πράγμα από διαφορετική σκοπιά, αλλά εκεί θα μιλάμε για κάποιον ένοχο, όχι ένοχο μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου...
Εξάλλου, αν υπάρχει μια στο εκατομμύριο να μην ντοπάρεται κάποιος, κατά πόσο είναι ηθικό να τον κατηγορούμε; Όπως επίσης αν ντοπάρονται όλοι, κατά πόσο είναι δίκαιο να κατασπαράσσουμε τον ένα που πιάνεται;
Η λογική "είσαι πρωταθλητής αλλά δεν πιάστηκες ντοπέ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παίρνεις κι όλα" δεν μου αρέσει. Θυμάμαι τον Παντάνι που έλεγε ότι είναι εξευτελιστικό να μπουκάρουν στο σπίτι σου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και να σου λένε "απόδειξε ότι δεν κλέβεις ρε!". Για σκεφτείτε να το κάνανε αυτό στην δική σας την δουλειά, ότι δουλειά κι αν κάνετε...
Ο μόνος υπεύθυνος για την ντόπα είναι η μανία μας να αγοράζουμε την μάρκα της φανέλας του αθλητή που μας αρέσει και να περιμένουμε να σπάσει κάποιος το ρεκόρ για να παρακολουθήσουμε ένα άθλημα, εμείς αναγκάζουμε τους αθλητές να γίνουν σούπερ ήρωες αλλιώς δεν μας κάνουν, μας κάνουν να βαριόμαστε, δεν "πουλάνε".
Εμείς οι θεατές/ φίλοι/ οπαδοί από την στιγμή που δεν διασκεδάζουμε με το θέαμα αλλά ψάχνουμε την ταυτότητά μας στο αν κέρδισε το χρυσό ο αθλητής της χώρας μας, αν έβαλε γκολ ο ποδοσφαιριστής της ομάδας μας κτλ... Ε, λοιπόν, εγώ χέστηκα για το αν θα κερδίσει ο Σλεκ τον Κονταδόρ (βασικά το ελπίζω λιγάκι), το θέμα είναι να δω ωραία σπριντ στο τέλος που να έχουν αγωνία, επιθέσεις από ποδηλάτες που δεν γνωρίζω καν, την μάχη για τους πόντους, τον τύπο που θα επιτεθεί για την κορφή του βουνού, τον πρώτο που θα παλεύει να κρατήσει την θέση του... Ακόμα κι αν κάνανε όλες τις διαδρομές του αγώνα με δέκα χιλιόμετρα μικρότερη μέση ταχύτητα, πιστεύετε πως θα με ενδιέφερε; Ή θα στεναχωριόμουν αν η ομάδα μου έχανε το πρωτάθλημα όταν θα έπαιζε καλή μπάλα;
Τα σπορ για τους θεατές είναι απλά διασκέδαση, πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσαν να είναι...
...πολυ ωραια τοποθετηση...
Εκει που θα φαμε τα μουστακια μας ομως, ειναι αλλου:
Σαφως θα προτιμουσα να κερδισει ο Κονταδορ! Και ξερεις γιατι? Γιατι βρεθηκε επιτελους καποιος να αμφισβητησει τον Super υπεροπτη (και καβαλημενο καλαμι)Armstrong!
Συμφωνώ ότι η μανία του κοινού για ρεκόρς και θέαμα είναι η αιτία της ντόπας. Όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τους αθλητές και τα σωματεία ( σε κάθε σπορ).
Εγώ πια δεν παρακολουθώ κανένα άθλημα. Γιατί μπορεί μεν οι επιδόσεις να είναι εντυπωσιακές, αλλά ξέρω ότι επειδή οι άνθρωποι έχουν και κάποια όρια, ότι αυτές οι επιδόσεις είναι σικέ.
Δεν θυμάμαι που διάβαζα τις προάλλες ότι ένας αθλητής σπριντ ( αυτή έχουν ρεκόρ στην ντόπα μιλάμε) έκανε κόντρα με ένα άλογο ιπποδρόμου και έχασε στα διακόσια μέτρα για ένα δευτερόλεπτο. Ο τύπος δηλαδή έχει επιδόσεις αλόγου.. παρουσιάζει κάποιον ενδιαφέρον αυτό άραγε;;; Ή μήπως είναι υποτιμητικό και για τον ίδιο;
Δεν μου λέει κάτι ο ισχυρισμός ότι αν ντοπάρονται όλοι θα κερδίσει ο ικανότερος.. Ε τότε ας νομιμοποιήσουν την ντόπα νσ τελειώνουμε, αλλά να παίρνουν όλοι την ίδια έτσι;; Για να είμαστε και δίκαιοι.
Γενικότερα ο αθλητισμός έχει χάσει και την αίγλη του και την γοητεία του. Βλέπουμε κάτι υπερανθρώπους, με κάτι μυς τεράααστιους, να ανταγωνίζονται μόνο για την πρώτη θέση, ( το αν θα τερματίσεις έχει χάσει εντελώς την αξία του ), βλέπουμε κάτι επιδόσεις επιστημονικής φαντασίας, και δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με κανέναν από αυτούς, και έτσι εμείς παραμένουμε στον καναπέ και εκείνοι κάνουν τα άλογα του ιπποδρόμου.. ( και τις επιδόσεις τους).
Και όμως άλλη γοητεία είχε παλιά ο αθλητής που νίκαγε με την αξία του, με πόνο και με κόπο.. Κάποιοι έμειναν στην ιστορία για αυτό. Ποιος από τους σημερινούς αθλητές θα μείνει; Ο Άρμστρονγκ γιατί δεν πιάστηκε αλλά είναι απόλυτα ύποπτο πως κέρδισε, καρκινοπαθής άνθρωπος τόσους αγώνες στην σειρά;; ( εδώ δόντι πας να βγάλεις και είσαι μετά κουρούμπελο.. όχι να σε έχουν ξεσκίσει στις χημειοθεραπείες.. ).
Τέλος πάντων .. τα έχω πει και ξαναπεί και γράψει παντού. Αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση, και αυτό για το οποίο ντοπάρονται οι αθλητές δεν είναι αθλητισμός. Δεν περιέχει καμία αξία, καμία προσπάθεια και κανένα όραμα.
Τι στο διάβολο.. Δεν τα θέλουμε αυτά τα πράγματα πια στην ζωή μας;;;
...παρέχει όραμα και λύσεις, φτάνει να δεις όλα αυτά τα παιδιά στην Βραζιλία που παίζουν μπάλα ξυπόλητα στις αλάνες με μοναδικό τους όνειρο να γίνουν ένας Ροναλντίνιο όταν μεγαλώσουν, τους μπασκετμπολίστες που ονειρευόντουσαν να γίνουν Γκάλης και Γιαννάκης όταν ήταν μικροί (και μάλιστα τους ξεπέρασαν) κτλ κτλ. Τώρα, πως μπορεί να καταστραφεί ο κάθε αθλητής όχι μόνο μέσα από την ντόπα, αλλά και μέσα από διαφημίσεις, νυχτερινή ζωή ή οτιδήποτε άλλο, αυτό είναι θέμα του πως εκμεταλλευόμαστε εμείς τον αθλητισμό, για την ακρίβεια τον πρωταθλητισμό και του πως μπορεί ένα παιδί είκοσι χρονών, πολλές φορές αμόρφωτο και φτωχό να διαχειριστεί συμβόλαια δεκάδων εκατομμυρίων και την "θεοποίηση" του από τα ΜΜΕ και τον κόσμο...
Στον Κολόμβο τώρα...
Ο Κονταδόρ είναι επίσης υπερόπτης... Όλοι τον βλέπουν σαν τον νέο Άρμστρονγκ και περιμένουν πως λόγω ηλικίας θα τον ξεπεράσει σε νίκες. Φέτος δεν έχει κάνει τίποτα το ιδιαίτερο πάντως, αν και λένε πως κρατάει δυνάμεις για τα Πυρηναία που είναι στο τέλος. Ο Σλέκ που μου αρέσει έβγαλε μια γλώσσα δύο μέτρα τις προάλλες, λες και ήταν ο θεός της ποδηλασίας και έβλεπε τα πράγματα αφ'υψηλού κι ήταν και άδικος, αφού στην ερώτηση δημοσιογράφου για το πως αισθάνεται που κέρδισε έναν συνποδηλάτη του έτρεχε με κάποιο πρόβλημα (κάταγμα στο χέρι; δεν θυμάμαι αλλά κάτι τέτοιο) είπε πως με την ίδια διαφορά θα κέρδιζε ακόμα κι αν ο αντίπαλός του ήταν υγιής... Καθικάκι δηλαδή! :)
Βασικά έχω παρατηρήσει πως όλοι οι πρωταθλητές έχουν ένα υπερεγώ, κι ίσως αυτό να είναι φυσιολογικό. Υποθέτω πως χρειάζεται τόσος πόνος για να μπορέσεις απλά να τερματίσεις σε ένα Τουρ, πόσο μάλλον να διεκδικίσεις νίκες, που κατά κάποιον τρόπο είσαι υποχρεωμένος όχι απλά να πιστέψεις στον εαυτό σου, αλλά να τον ερωτευτείς κι από πάνω :P
Ο Άρμστρονγκ είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του πως ήταν υπερόπτης και είχε παραδεχτεί πως είχε κάνει λάθη και αδικίες. Αυτό το κομμάτι μου άρεσε. Ακόμα και για λόγους διπλωματίας να το έγραψε, τουλάχιστον το παραδέχτηκε, το οποίο σημαίνει πως έχει επαφή με το περιβάλλον, δεν κυκλοφορεί αγκαλιά με τον καθρέπτη του μέσα στο σπίτι για να αυτοθαυμάζεται απερίσπαστος :P
Φέτος πάντως που το παιχνίδι το χάνει, δήλωσε πως θέλει απλά να τερματίσει και θα δώσει ότι έχει για να χαρεί το τελευταίο Τουρ της καριέρας του...
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ' όλα βασικά, είναι όταν κερδίζουν ποδηλάτες που δεν είναι πρώτες φίρμες, βλέπε Σαβανέλ, που επειδή κέρδισε και σχετικά άνετα, έκανε καμιά δεκαριά χιλιόμετρα χαμογελώντας κι έδειχνε να το χαίρεται σαν μικρό παιδί. Περισσότερα για αυτόν τον αθλητή δεν ξέρω, μπορεί να είναι καλόπαιδο κι αυτός, αλλά και μόνο που ένας Γάλλος κέρδισε δυο ετάπ στον γαλλικό αγώνα, φαντάσου τι θα άκουγε από τους συμπατριώτες του κατά την διάρκεια του τερματισμού, φαντάσου πως θα αισθανόταν κερδίζοντας σε έναν αγώνα που για τους Γάλλους ειδικά είναι τόσο αγαπητός... Το ίδιο και ο Κάβεντις (πιο γνωστός), ο οποίος όταν κέρδισε ένα ετάπ, έριξε τόσο κλάμα που έλεγες πως θα πλαντάξει... Αυτή είναι η υγιής και απόλυτα όμορφη πλευρά του αθλητισμού, η πραγματική του διαφήμιση, με γέλια και με κλάμματα, με ποδηλάτες που όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό του πρώτου, δίνουν ιπποτικά το χέρι τους και αφήνονται να μείνουν πίσω, δίνοντας έτσι ουσιαστικά συγχαρητήρια στον νικητή την στιγμή που παραδέχονται την ήττα τους...
Μην λιθοβολείτε κανένα άθλημα :)
Υ.Γ. Ουφ! πάλι σεντόνια έγραψα, sorry...
Κι αν είναι υπερόπτης και αν είναι κωλόπαιδο και αν είναι αντιπαθής και αν είναι ο,τι είναι κάποιος αθλητής, από πότε έγινε κριτήριο για το αν τον δεχόμαστε ως κορυφαίο αθλητή; Τι σχέση έχουν οι προσωπικές μας προτιμήσεις περί χαρακτήρων σε μια τέτοια συζήτηση; Τις επιδώσεις και το ταλέντο βλέπουμε - δεν θα τους παντρευτούμε κιόλας...δεν χρειάζεται τόση κακεντρέχεια και φθόνος απέναντι στους αθλητές ή σε οποιονδήποτε που αγωνίζεται να διακριθεί (το γιατί λυσσάει κάποιος για διάκριση ας το διαπραγματευτούν οι ψυχολόγοι τους)
(Btw +10000 σε όλα του φαντασμαμορε)
@fantasmamore who said:
"O Armstrong είναι ο μεγαλύτερος ποδηλάτης όλων των εποχών από πλευράς τίτλων."
κάτι έκανε και ο Merckx για να πούμε και του στραβού το δίκιο.
αν και αφού αγαπάς τόσο το Tour σε καταλαβαίνω!
και +42 από εμένα για την σκοπιά σου όσον αφορά τον αθλητισμό.
...γνωρίζω μονάχα όσα χωράνε στο ντοκυμανταίρ "A sunday in hell" για το Paris - Roubaix (γουγλήστε το, είναι πολύ ενδιαφέρον...)
Έχω σκοπό να διαβάσω κάποια πράγματα και ουσιαστικά την αφορμή μου την έδωσε ο Chavanel, που την ημέρα που κέρδισε το ετάπ διασταυρώθηκε με τον Merckx που πήγε να τον συγχαρεί και τον κοιτούσε με δέος...
Τι του προκάλεσε αυτό το δέος; σκέφτηκα...
Αλλά προς το παρόν είμαι άσχετος και δεν γνωρίζω τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο...
Αν ο Armstrong, θεωρειται υπεροπτης, τοτε ο Merckx, θα πρεπει να ειναι ο ανθρωπος χαριν του οποιου "εφευρεθηκε" η λεξη "υπεροψια", η μαλλον "αλαζονια".
Η αληθεια ειναι παντως οτι στην εποχη του, ισοπεδωνε τους παντες, διχως ελεος.Τοσο οσον αφορα την αποδοση στους διαφορους αγωνες, οσο και λεκτικα.
Παρ' ολ'αυτα, μαλλον ο Μεγαλυτερος της εποχης του.
Το αντιθετο ακριβως, ηταν ο Ned Overed, ο οποιος κερδισε και τον πρωτο παγκοσμιο αγωνα ΜΤΒ, και στη συνεχεια τον πρωτο παγκοσμιο τιτλο. Μπορουσε να τρεχει και να κερδιζει τους παντες (αναπτυσσοντας πανω απο 60 km/h, σε καταβασεις σε ΚΑΚΟ χωμα, με βραχια, πετρες ριζες, κλπ, με τα "κουτσουρα" της εποχης..).
Παραλληλα, στα διαλειματα των αγωνων, ηταν εξαιρετικα προσηνης, και προσιτος στον οποιονδηποτε, στο βαθμο του να συμβουλευει τους συναθλητες του σε θεματα τεχνικα (πιεσεις ελαστικων, κλπ), οσο και τεχνικης...
με όλα αυτά που διάβασα όταν θα μεγαλώσω θα γίνω ποδηλάτης και θα πάω στο tour de france, για την ώρα...μεγαλώνω και σκέφτομαι...[καμμιά φορά]
Και δε μου λες, οταν (κι αν ποτε) μεγαλωσεις, θα με παιρνεις μαζι σου στο Tour [καμμια φορα...]??
κι εγώ μέσα από το "Sunday in Hell" τον γνώρισα αλλά είχα την τύχη να κάνω μια κουβέντα με τον Jorgen Leth όταν ήταν στην Αθήνα για το φεστιβάλ και τσίμπησα. το τι έχει να πει δε ο Leth για τον χαρακτήρα του Merckx δεν λέγεται! τι να λέμε τώρα... τον τύπο τον φώναζαν cannibal εξαιτίας της λύσας του να καταβροχθίζει τους αντιπάλους και να φεύγει για δεκάδες χιλιόμετρα μόνος του μπροστά! ακόμα και στον γύρο Άνω Ραχούλας να έτρεχε το ίδιο πράγμα! τα έχει κάνει όλα!!!
ρίξε και μια ματιά στην wikipedia αλλά αν είσαι του βίντεου θα βρεις πολύ ενδιαφέρον το "Greatest Show on Earth" και ακόμα καλύτερο το "Stars and Watercarriers" (both here: http://bit.ly/aqL3Ej)
επίσης, άσχετο αλλά ταιριάζει: απίστευτη ταινία το "Impossible Hour" (επίσης στο ίδιο link, επίσης του Leth) με την προσπάθεια του Ole Ritter να σπάσει το ρεκόρ της ώρας (πώς λέμε μπριζόλες) που κατείχε (ποιος άλλος;) ο Merckx!
δέος νομίζω είναι όντως η πιο ταιριαστή λέξη για τον μεγαλύτερο ποδηλάτη που έχει υπάρξει μέχρι τώρα!
κι όπως λέει και ο εκφωνητής στο "Legends of the Tour" (ή κάπως έτσι): "ο Lance έχει για πάντα συνδεδεμένο το όνομά του με το Tour, τον μεγαλύτερο ποδηλατικό αγώνα στη Γη. ο Merckx έχει για πάντα συνδεδεμένο το όνομά του με το άθλημα της ποδηλασίας!"