Ελέυθερος Τύπος, 26/3/2009
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βασιλάκη Χριστίνα
Πώς γίνεται το παράνομο εμπόριο, τι λένε ποδηλάτες και επιχειρηματίες
«Πόσο θες γι’ αυτό;», ρώτησα, αναγνωρίζοντας το κλεμμένο μου ποδήλατο ανάμεσα σε δεκάδες άλλα. «180», είπε αυτός, κάνοντας ταυτόχρονα μια βόλτα γύρω μου. «Μπα… πολλά είναι», είπα. «Είναι καλό», απάντησε. «Οχι και τόσο. Ξέρω από ποδήλατα», επέμεινα και προχώρησα, ρίχνοντας τάχα μια ματιά και στα υπόλοιπα. «Ε… φίλε… έλα… 100». Χαλάλι τα 100 ευρώ. Επιτέλους το είχα πάλι στα χέρια μου. Απομακρύνθηκα όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την περιοχή. Ενας όχλος είχε καταλάβει δρόμους και πεζοδρόμια.Τσακωμοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ακόμη και απειλές για μαχαιρώματα εκτυλίσσονταν μπροστά μου στα λίγα λεπτά που μου πήρε για να φτάσω στην Ομόνοια.
Μετανάστες και τοξικομανείς επιδίδονταν με ζήλο σ’ ένα παράνομο εμπόριο, με φόντο το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Εκτός από την ήδη γνωστή διακίνηση ναρκωτικών, στην πιάτσα της Μενάνδρου εδώ και αρκετό καιρό εκτυλίσσεται σε μεγάλο βαθμό εμπόριο κλεμμένων ποδηλάτων.
«Η κλοπή ποδηλάτων έχει γίνει κυριολεκτικά μάστιγα στην Αθήνα», σημειώνει ο Φίλιππος από το σύλλογο «ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ». «Τελευταία, όλο και περισσότεροι Αθηναίοι προτιμούν το ποδήλατο. Ξοδεύουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν ένα καλό και ανθεκτικό ποδήλατο, δεν επενδύουν όμως σε σωστό εξοπλισμό για τη φύλαξή τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι όσο πιο δημοφιλές γίνεται το ποδήλατο τόσο αυξάνονται οι κλοπές».
Αυτό όμως που είναι κοινό μυστικό στους κύκλους των ποδηλατών είναι ότι τα περισσότερα κλεμμένα καταλήγουν μετά από λίγες ώρες ή μέρες στην πιάτσα της Μενάνδρου. «Κατέβαινα συχνά στη Σοφοκλέους. Εβλεπα ποδήλατα να κυκλοφορούν, αλλά όχι κάτι σπουδαίο. Μέχρι που κάποια μέρα πρόσεξα κανά δυο καλά», λέει ο Βασίλης Μπακόπουλος, που διατηρεί γραφείο ενοικιάσεως ποδηλάτων. «Εμπόριο κανονικό γινόταν και γι’ αυτό πήρα ένα φίλο μου ποδηλατά. Μου είπε να περιμένω εκεί. Μετά από λίγο ήρθε και ανακάλυψε πως ένα απ’ αυτά ήταν ενός πελάτη του. Του δώσαμε 30 ευρώ και το πήραμε. Από τότε πονηρευτήκαμε. Η ενημέρωση γίνεται πλέον μέσα από το φόρουμ των ποδηλατών (www.podilates.gr) και πολλοί βρίσκουν το χαμένο τους ποδήλατο». Και αν στον «Κλέφτη ποδηλάτων» -την ιταλική ταινία του ’48- η κλοπή έγινε εις βάρος ενός φτωχού αφισοκολλητή του δήμου, η επιβίωση του οποίου και της οικογένειάς του εξαρτιόταν άμεσα από το ποδήλατο, στην Αθήνα του 2009 θύματα δεν είναι μόνο όσοι έχασαν το ποδήλατό τους. Στην κατηγορία των «θυμάτων» συγκαταλέγονται και μετανάστες, οι οποίοι, καθοδηγούμενοι από κάποιον επιτήδειο «έμπορο», διαπραγματεύονται κλεμμένα ποδήλατα στο ένα δέκατο της πραγματικής τους αξίας. «Συνήθως οι κλοπές γίνονται από τοξικομανείς. Τα πηγαίνουν στο γκέτο και τα πουλούν 20 και 30 ευρώ για να πάρουν τη δόση τους. Μετά έρχεται η σειρά της μεταπώλησης -συνήθως από μετανάστες - σε διπλάσια τιμή, αλλά και πάλι πολύ χαμηλότερα από την πραγματική», εξηγεί ο κ. Μπακόπουλος, ενώ η Μαρία λέει: «Οταν εγώ εντόπισα το δικό μου, πίεσα έναν αστυνομικό να επιληφθεί του θέματος και έτσι προχώρησε στη σύλληψη ενός από αυτούς. Οταν πήγα στο Α.Τ. της Ομόνοιας και τον είδα, δεν θέλησα να κάνω μήνυση. Δεν πιστεύω πως αυτή είναι η λύση. Οι μετανάστες στη χώρα μας είναι θύματα όχι θύτες».
Αντίθετα από τη Μαρία, πολλοί είναι αυτοί που καταγγέλλουν ότι, όταν πλησίασαν αστυνομικούς για την κλοπή, η απάντηση που πήραν ήταν το λιγότερο ειρωνική: «Να μπω εγώ στο γκέτο για να βρω το ποδήλατό σου;». Σύμφωνα με τους ποδηλάτες, η αστυνόμευση στην Αθήνα -σε αντίθεση με άλλες πόλεις του εξωτερικού- είναι αναποτελεσματική. «Πολλά από τα κλεμμένα δεν τα βλέπεις ποτέ στη Μενάνδρου», λέει η Λυδία από τους «Φίλους Ποδηλάτου». «Στα προάστια και σε άλλες περιοχές της Αθήνας έχει παρατηρηθεί ότι εξαφανίζονται δεκάδες ποδήλατα μαζεμένα και μάλιστα μέσα από κτίρια ή χώρους πάρκινγκ. Υπάρχουν υποψίες ότι πηγαίνουν σε πιάτσες εκτός Αθηνών ή και σε καταστήματα μεταχειρισμένων».
Οι «λύσεις» στο εξωτερικό
Οι κλέφτες προτιμούν τα ποδήλατα, σύμφωνα με την αμερικανική ΜΚΟ Center for Problem-Oriented Policing, αφού το ποσοστό των κλοπών τους αγγίζει το 4,7%, ενώ στα αυτοκίνητα είναι μόλις 1,2 και στα μηχανάκια 1,9. Στις ΗΠΑ, όμως, το 18,3% των περιστατικών καταλήγει στη σύλληψη του κλέφτη. Στο Παρίσι, πονοκέφαλο δημιούργησε στο δήμαρχο η πρωτοβουλία του να γεμίσει τους δρόμους της πρωτεύουσας με ποδήλατα μέσω του συστήματος ενοικιάσεως «velib». Περισσότερα από τα μισά ποδήλατα που κυκλοφόρησαν έχουν εξαφανισθεί ή κλαπεί, ενώ έχουν σημειωθεί βανδαλισμοί, γεγονός που βάζει σε σκέψεις την εταιρία για την απόσυρσή τους. Στο Λονδίνο έχει παρατηρηθεί σημαντική αύξηση στις κλοπές ποδηλάτων, κυρίως μετά την απαγόρευση εισόδου τους στα τρένα, αφού αναγκάζονται οι ιδιοκτήτες να τα αφήνουν ανεπιτήρητα σε κάποιον σταθμό. Μία από τις προτάσεις αντιμετώπισης του φαινομένου από την πλευρά των ευρωπαϊκών δήμων ήταν η τοποθέτηση κατάλληλων πάρκινγκ, με πρωταγωνίστρια τη Γενεύη, που υιοθέτησε τα «ιπτάμενα πάρκινγκ». Πρόκειται για κάποιες κατασκευές σε σχήμα ομπρέλας, που με μηχανισμό ασανσέρ φυλάσσουν τα ποδήλατα πολύ ψηλότερα από το έδαφος. Στο Αμστερνταμ δίνεται και πρόστιμο 160 ευρώ σε όποιον πιαστεί να οδηγεί κλεμμένο ποδήλατο.
Το link του άρθρου εδώ.