Γεια χαρά,
εδώ πέρα, στη βαλτώδη χώρα, όπου υπάρχει ο ουρανός μεγάλος, αγελάδες και πρόβατα, ποιός περιμένει να βρή τέτοιον ποδηλατόδρομο; Χθές έγινε η φωτό, όταν η ομάδα τρίων φίλων περπάταγε από το Χόρστ, το χωριό πεθαρών, ως το Γκλύκστανττ, μέσω μικρών δρόμων.
Σας ζητώ συγγνώμην για το ότι δεν μου ήτανε δυνατό να βάλω τη φωτό μέσα στο κείμενο
Αυτή η ιστορία με τα oνόματα πάει πολύ πίσω, στα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Παλιά η συνήθεια να βγάζει δικά του ονόματα σε ανθρώπους που συναντούσε συχνά και του έκαναν κάποια εντύπωση. Μόνα τους έρχονταν τα ονόματα, χωρίς προσπάθεια.
το γκαιδαράκο με τα γυαλότουβλα πολύν καιρό ήθελε να καταλάβη ότι βρίσκεσαι στον Υπέρκοσμο τώρα. Μου λείπουν οι λέξεις, ενώ η καρδιά μου τρέμει. Τότε, τον Μάγιο του 2009, μας άνοιγες το σπίτι και μας έκανες τον παράδεισο στην Αθήνα.
Ελπίζω να σε λάβουν αγκαλιά πάντες οι αγαπημένες μου φυγόμενοι ήδη ("all our beloved departed", όπως λέει ο Τέβγιε στην ταινία Fiddler on the Roof).
Σκέφτομαι την καλή σου σύζυγο τη Σοφία, την Ελένη, τη Λυδία και την Ίλυα. Να τις παρηγορήση ο Θεός, να φουσκώση τα δάκρυά από τα πρόσωπά τους, και να τις συνοδεύση καθημερινώς!