Γεια χαρά,
την Παρασκευή, αγόρασα εισητήριο ποδηλάτου και μπήκα με το τρίκυκλό μου στο πρώτο υπεραστικό τρένο για το Αμβούργο. Το έβαλα κάτω και καθόμουν επάνω· ούτε θέλανε να
δούνε το εισητήριό μου!
Χαιρόμουν, είχα όμως τύψεις μήν με διώχνουνε μέσα στο Αμβούργο στο δεύτερο τρένο. Και πάλιν το ίδιο. Ο ανδρούλος με συμβούλευσε να το ανακοινώσω «παιδικό αμαξάκι με τρεις ρόδες», και να δείξω το ποδηλατικό εισητήριο.
Πριν μέρες είχα ένα περίεργο ατύχημα. Ενώ οδηγούσα με το ποδήλατό μου, ένας οδηγός αυτοκινήτου με χτύπησε. Το περίεργο ήταν στις συνθήκες του γεγονότος. Μία μεγάλη άδεια διασταύρωση στη γειτονιά μου, με τέλεια ορατότητα προς όλες τις κατευθύνσεις, ένα ήσυχο πρωινό και χωρίς κανένα άλλο όχημα -απολύτως κανένα!-, το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα φτάνοντας στη διασταύρωση -σχεδόν σταματά- οπότε καταλαβαίνω ότι με είδε προφανώς, και ενώ περνώ τη διασταύρωση ... ξεκινά και με προλαβαίνει και με χτυπά!
Μετά από χρόνια αποφάσισα να πουλήσω τον ταξιδιάρη φίλο μου. Ήταν το τρίτο ποδήλατο που πήρα στα ταξίδια και ήταν μάλλον και το πιο άνετο. Κάθε βόλτα μαζί του και μια αξέχαστη εμπειρία. Θυμάμαι κάτι Κυριακάτικα πρωινά που με περιμένε ένα κομμάτι, ακόμα ζεστής, μιλόπιτας στο σκαμπό δίπλα στο κρεβάτι μου. Μία τέτοια αίσθηση μου βγάζει και αυτό το ποδήλατο. Γλυκό και ζεστό. Αλλά περνάει ο καιρός, μετακόμισα Αθήνα, μίκρυνε ο χώρος, μίκρυνε ο χρόνος και μεγάλωσαν οι αποστάσεις. Τώρα ζητάω κάτι πιο επιθετικό, πάλι ταξιδιάρικο βέβαια.
Ακούω συνεχώς παράπονα οδηγών για την συμπεριφορά των ποδηλατών. Περνάνε τα στοπ, τσ κοκκινα ή ποδηλατούν μες την μέση του δρόμου. Το τελευταίο το είδα και γω με τα μάτια μου. Δυο κουρσάδες, χαλαροί ποδηλατούσαν επιδεικτικά στην ΜΕΣΗ του δρομου; Μα γιατί ρε παιδιά; Αυτη η συμπεριφορά μονο κακο κάνει στην κοινότητα. Μου δημιουργεί νεύρα μόνο που το σκέφτομαι και είμαι και ποδηλάτης, φαντάσου τι νοιώθουν οι αυτοκινητηστές που μας έχουν και άχτι.