Το ιστολόγιο του/της Fotinos_89

Τί είναι πιο σημαντικό τελικά; Για σένα μιλάω. Τί είναι πιο σημαντικό; Δεν έχεις αποφασίσει και θα πρέπει σύντομα να πάρεις την απόφαση. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ; Σου φωνάζω να ξέρεις. Άκου με. Άκου την φωνή μου. Τρένο που έρχεται μέσα από το τούνελ. Μάυρη γάτα που νομίζεις πως είδες. Για δεύτερη φορά σήμερα. Περνάει ξυστά. Αυτό το αεράκι που σου θυμίζει τους φίλους σου στην εξοχή. Ξέρεις τι ωραία που θα ήταν να τρώγατε καθησμένοι στα χόρτα; Στο πράσινο; Αυτό έχεις χάσει. Μια για πάντα.

Το αίμα συνεχίζει να στάζει. Ναι καλά, νομίζεις τώρα πως με τέτοιες εικόνες θα μας κάνεις να νιώσουμε λες και είμαστε πληγωμένοι. Είσαι πληγωμένος. Αλήθεια. Φωνές για δεύτερη φορά. Μένει να το δεις. Μόνο αν δεις το τραύμα σου μπορείς να το γυατρέψεις. Ξέρεις γιατί οι περισσότεροι τρελοί είναι τρελοί; Γιατί αυτοί κοιτούσαν και παραδεχόντουσαν ενώ οι άλλοι όχι. Κανένας δεν γλύφει την πληγή. Η πληγή ανοίγει Μετά από λίγες ώρες εσύ είσαι η πληγή. Το μικρότερο είναι η πληγή. Το λιγότερο. Η κρίσιμη μάζα εκεί στο 50 - 50 είναι που κάνει την διαφορά. Εκεί είναι που γίνεται ο πραγματικός πόλεμος. Εκεί είναι δυνατός ο εχθρός. Εκεί είσαι και εσύ δυνατός. Έχεις το 100% της ευθύνης σου να νικήσεις. Ούτε περισσότερο, ούτε στάλα λιγότερο.

Δεν με παίρνει ο ύπνος. Αν νομίζεις ότι έχουμε την ίδια ώρα κάνεις λάθος. Αν νομίζεις πως έχεις την λάθος ώρα τότε είσαι στο σωστό δρόμο. Πάντα αργοπορημένος. Μην ανησυχείς. Ποτέ δεν θα ξυπνήσεις τελείως. Όπως και ποτέ δεν θα φτάσεις τελείως. Τα χέρια στον πίνακα δεν ενώθηκαν ποτέ. Η αγάπη τους ποτέ δεν εκπληρώθηκε. Αυτό είναι που την κάνει δυνατή. Αν πιεις ξεχνάς.

Κολλάνε στο σώμα μου σαν βδέλλες. Είναι πολύ παράξενο, πρώτη φορά μου συμβαίνει, πρώτη φορά νιώθω έτσι. Θυμάσαι; Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Αν όχι πρέπει να ζήσεις. Και εγώ πρέπει να ζήσω. Να περπατήσω και να τις αφήσω να περπατήσουν πάνω μου. Σε όλο μου το σώμα τώρα που μπορούνε να το κάνουν γιατί μετά ίσως θα είναι αργά. Για μένα. Όλα για μένα.

Ξέρεις, ο ήλιος περιστρέφεται γύρω μου. Πες μου ότι το ξέρεις αυτό καλά. Σε εκλιπαρώ, σε παρακαλώ! Δεν νιώθω ποτέ μόνος γιατί κάνω πάντα παρέα με κάποιον. Δεν τον ξέρω. Δεν βλέπω την εικόνα του αλλά ξέρω ότι είναι εκεί και τουλάχιστον αυτός με ξέρει. Νιώθω για αυτόν και αυτός νιώθει για εμένα. Δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από αυτόν εκτός από τα πάντα. Είμαι σίγουρος για αυτό όπως και για όλα.

Μια φορά είχα προσπαθήσει να τον ακουμπήσω. Το έκανα αλλά δεν το ξέρει κανένας. Ούτε θα το μάθει βέβαια γιατί στην ίδια κλίμακα με μένα δεν είναι κανένας άλλος. Είμαι θεός στον κόσμο μου και θεός άλλος κανένας δεν υπάρχει εδώ τριγύρω. Τον έχω αυτό τον φόβο βέβαια για αυτό δεν βγαίνω και πολύ έξω από τα νερά μου. Όπως ένα σκυλί παραμένει στην περιοχή του. Νιώθει ασφαλής. Μόνος, ήσυχος και πάνω από όλα ασφαλής. Πραγματικά - πες μου - υπάρχει τίποτα πάνω από την ασφάλεια; Υπάρχει τίποτα πάνω από την αίσθηση της κοιλιάς της μητέρας σου; Εννοώ της πραγματικής σου μητέρας που σκότωσες μόλις γεννήθηκες. Ίσως ζει ακόμα μέσα σου. Αυτό το ξέρεις μόνο εσύ αν κάποιος το ξέρει.

Καταλαβαίνεις για πια αίσθηση μιλάω; Αρχίζουν να τρώνε από τα μάτια. Είναι το πιο σημαντικό. Μετά δεν μπορείς να δεις. Δεν μπορείς να γράψεις. Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις.

Λάθος

Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά. Να κρίνεις δεν μπορείς. Να διορθώσεις. Κατάλαβες τώρα;

Λοιπόν, στην αρχή είναι πιο δύσκολο. Μετά είναι πιο εύκολο. Μετά ακόμα πιο εύκολο. Μετά το ξεχνάς και γελάς μαζί του. Το θυμάσαι που και που. Μετά δεν το θυμάσαι καθόλου και γελάς περισσότερο. Είναι πολλά. Έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές όσο απότομα έρχονται τόσο απότομα φεύγουν. Αρκεί να βρεις το κλειδί. Να το ξεκλειδώσεις. Να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Αρκεί να μιλήσεις. Οπουδήποτε ή και όχι οπουδήποτε. Αρκεί να μιλήσεις σε κάποιον που ξέρεις: να το καλύτερο. Χρειάζεται και να σε ξέρει βέβαια. Αν δεν σε ξέρει ή αν δεν σε καταλάβει θα νομίζει πως λες χαζομάρες, πως είσαι υπερβολικός, πως είσαι υποχόνδριος (ε, κλασική λέξη δεν ξέρω αν ταιριάζει στο κείμενο). Είμαι! Είμαι! Είμαι!

Ένα ατύχημα. Που δεν έγινε ποτέ. Ναι, δεν έγινε ποτέ! Οπότε τι ατύχημα ήταν αυτό που δεν έγινε ποτέ; Που δεν τόλμησε καν να συμβεί κι ας συνέβη στο μυαλό; Είναι από αυτά τα ατυχήματα της στιγμής. Λοιπόν, επειδή δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Γύριζα στην πόλη μου. Βράδυ. Αφηρημένος και χαρούμενος. Είμαι μικρός και πάω τώρα να μπω σε καινούριες περιπέτειες. Τα σκεφτόμουν αυτά λοιπόν και γύριζα. Συνέχισα να γυρίζω.

Συνέβη το ατύχημα. Νόμιζα πως συνέβη. Η υποψία του και μερικές φορές και κάτι παραπάνω. Κάτι ύποπτο. Το σκεφτόμουν για μέρες! Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Συνέβη ή όχι; Μάλλον όχι να λέω στον εαυτό μου και αυτός να μου απαντάει μάλλον ναι. Τηλέφωνα και επισκέψεις. Να δω πως δεν έγινε. Τίποτα δεν δείχνει πως έγινε. Μόνο εγώ, ο χαζός εγώ, ο διάβολος εγώ. Υπάρχει και μία ακόμα λέξη εγώ που δεν θυμάμαι. Μία χρήσιμη. Μερικές φορές ο βλάκας εγώ. Δεν το πιστεύω όμως, σωστά; Το σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο. Αλλά ξέρεις. Άλλο να μιλάς τετ - α - τετ και άλλο από μακριά. Δεν βγαίνουν οι λέξεις. Όταν είσαι κοντά είναι διαφορετικά. Τότε είσαι κοντά. Οι δύο σας σε ένα δωμάτιο μικρό. Το γεμίζετε μέχρι πάνω. Φουλ που λένε!

Εμείς στην σχολή κάνουμε κατάληψη. Έτσι τον είδα. Καθόμουν μαζί με τα παιδιά, όλοι μαζί. Ξέρεις: γέλια, ουρλιαχτά, χαμός, παιχνίδια, συζητήσεις που μεταξύ μας είναι το λιγότερο μέρος, χαρά, αδημονία για την επόμενη κατάληψη, για την επόμενη συνέλευση, για το αν, χαρά, ανυπομονησία, κυρίως ωραία συναισθήματα τέλος πάντων, πάνω από όλα υπάρχει το μαζί, υπάρχει το εμείς, υπάρχει το σύνολο, όχι το υποσύνολο.

Από την άλλη αυτός. Βγήκε λίγο να πάρει αέρα. Βγήκε λίγο να ξεσκάσει. Είναι αργά, μετά τις δύο και δεν τον παίρνει ο ύπνος. Ρώτησε και τον άφησαν να βγει. Ρώτησε πρώτα. Πρέπει να ρωτάει αλλιώς δεν μπορεί να βγει έξω. Εξαρτάται από άλλους. Δεν είναι ανεξάρτητος. Είναι υποσύνολο. Φοράει άσπρο παντελόνι και μπλε μπλούζα. Τα φοράει χαλαρά, να μην τον πιέζουν. Αυτό φαίνεται.

Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό το σκόρπισμα. Μαμά σκυλίτσα που μαζεύει τα μικρά. Αν είναι δύο είναι εύκολο. Αν είναι τρία δυσκολεύει το πράγμα. Αν πολλά αφήνει τα πιο αδύναμα στην απέξω. Αυτός δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το κάνει. Δεν δουλεύει έτσι. Δουλεύει αλλιώς. Είναι διαφορετικός. Σίγουρα τον έχουν δείξει με το χέρι, με το δάχτυλο. Αυτό το δάχτυλο που θέλω και θέλεις να λείπει από πολλούς ανθρώπους. Και το στόμα. Πίσω από το χέρι. Ξέρεις, όταν μιλάς για τον άλλον και δεν το καταλαβαίνει. Αυτός τα κατάλαβε όλα. Πραγματικά, όλα! Όλα τα δάχτυλα, όλα τα χέρια και όλα τα στόματα. Το μόνο που δεν κατάλαβε είναι οι σκέψεις. Οι δικές του σκέψεις. Ίσως και των άλλων αλλά σίγουρα φταίει αυτός. Φταίει ναι.