Αποποίηση ευθύνης:
α. Εάν συμβαίνει να έχεις διαβάσει την "Ψυχολογία Συριανού Συζύγου" του Ροΐδη, τότε διαθέτεις αυξημένες πιθανότητες κατανόησης της παρούσας πραγματείας.
β. Τα όσα εξιστορούνται δεν είναι καθόλου φανταστικά, και έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.
Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια αποφάσισα φέτος να επαναλάβω μία ειδική διαδρομή, μια πραγματικά "ειδική" διαδρομή. Για ώρες χαμένος στην ερημιά, κανένα σημάδι πολιτισμού μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω κάποιο σύνηθες τεχνικό πρόβλημα στο ποδήλατο, ανακάλυψα τον εαυτό μου να αναρωτιέται "πού στο διάολο πάω τώρα"... από το ένα γκαπ στο άλλο, προσπαθούσα να γλιτώσω τις ρόδες από τα απότομα νεροφαγώματα, κι αυτό το ατελείωτο γκάπα γκούπα να νιώθεις να τρώει τα κόκκαλά σου.
25/6/2014 και ώρα 14:30. Η ατμόσφαιρα έχει μια ελαφριά καφετιά απόχρωση λόγω της σκόνης από Αφρική. Μόλις έφτασα σπίτι, και η ματιά μου πέφτει στο κοντεράκι. Η θερμοκρασία που δείχνει είναι σε βαθμούς Κελσίου. Βέβαια το έψησε ο ήλιος και δείχνει τόσο, αλλά τέτοια τιμή δεν ξαναέδειξε ποτέ!
Στη διαδρομή οι αυτοκινητάδες ίδιοι κι απαράλλαχτοι, καθένας στην ιδιωτικό του κόσμο, κλειστός στη λαμαρίνα του με το αιρκοντίσιον στο φουλ, το όχημα περνά από δίπλα σου σαν κινούμενος φούρνος, να φύγει η ζέστη από μένα και ας πάει σε όποιον νάναι...
Δεν είμαι ρατσιστής με τους αράπηδες. Δεν είμαι ρατσιστής ούτε με τους χοντρούς. Είμαι όμως ρατσιστής με τους ηλίθιους. Δε θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά η ηλιθιότητα πρέπει όντως να είναι η ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη. Είναι αναπόφευκτη, σε βάζει σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Όπως όταν μπεις στο ασανσέρ, κλείσει η πόρτα, πατηθεί το κουμπί, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Πρέπει να περιμένεις μέχρι να φτάσει κάτω το άτιμο το ασανσέρ.