Προς το απόλυτο ΑΤΒ, ένα ποδήλατο για την κόλαση

Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια αποφάσισα φέτος να επαναλάβω μία ειδική διαδρομή, μια πραγματικά "ειδική" διαδρομή. Για ώρες χαμένος στην ερημιά, κανένα σημάδι πολιτισμού μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω κάποιο σύνηθες τεχνικό πρόβλημα στο ποδήλατο, ανακάλυψα τον εαυτό μου να αναρωτιέται "πού στο διάολο πάω τώρα"... από το ένα γκαπ στο άλλο, προσπαθούσα να γλιτώσω τις ρόδες από τα απότομα νεροφαγώματα, κι αυτό το ατελείωτο γκάπα γκούπα να νιώθεις να τρώει τα κόκκαλά σου. Καλά για το ποδήλατο δεν μιλάμε, μετά από αυτό η επόμενη μέρα αφιερώνεται σε ένα καλό σέρβις, σέρβις σε όλα, ρόδες τριβές κίνηση, με τη σκόνη να έχει εισχωρήσει παντού.

Εκείνη η τελική κατηφόρα δεν τελείωνε με τίποτα. Κλίσεις μεγάλες, κατέβαινα, κατέβαινα, ξεκίνησα από τα 1100 μέτρα περίπου όπως έδειχνε το αλτίμετρο, από το δάσος οξυάς, πέρασα στη βελανιδιά, μετά στο δάσος μακκίας με κουμαριές αριές κλπ., ώρες περνούσαν, το γκράβαρο ήταν τέτοιο που δεν μπορούσα να πάω γρηγορότερα από 7χλμ./ώρα, κατέβαινα, κατέβαινα, τα χέρια είχαν διαλυθεί, οι αστράγαλοι πληγωμένοι, και δεν μπορούσα να καταλάβω που είμαι γιατί ο χωματόδρομος (πετρόδρομος μάλλον) ήταν μια λωρίδα μέσα στο δάσος κάτι σαν τις διαφημίσεις αφρών ξυρίσματος όπου η λεπίδα κάνει μια λωρίδα και συ χωμένος στον πάτο της λωρίδας αυτής δεν βλέπεις το βουνό καν, ψάχνεις μια στροφή μπας και μπορέσεις να δεις το περιβάλλον αλλά αυτό σπάνια το μπορείς. Ιδού μία φωτογραφία από μία τέτοια ανοιχτή στροφή ενώ πλησίαζα κάτω. Από τις λιγοστές φορές που φτάνεις να μισήσεις την κατηφόρα. Για καμιά τριανταριά χιλιόμετρα είσαι κυριολεκτικά χαμένος στη μέση του πουθενά. Κανένας σκίουρος μόνο, κανένα ίχνος από αγριογούρουνο, μια βαθιά σιωπή, ψυχή καμία, ούτε άνθρωπος ούτε ζώο, νιώθεις να σε πνίγουν οι ίδιες σου οι σκέψεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα αυτή τη διαδρομή, πριν καμιά εικοσαριά ίσως χρόνια, μια στιγμή που έμεινε στη μνήμη μου, ενώ πήγαινα μέσα στο δάσος ξαφνικά είδα μπροστά μου μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αφού κοιταχτήκαμε σιωπηλοί, έμαθα από τους τέσσερις Γερμανούς πανεπιστημιακούς βιολόγους, ότι κάνουν κάθε χρόνο με τα πόδια αυτή την περιοχή, μια διαδρομή μιας βδομάδας, και θεωρούν αυτή την περιοχή την πλέον παρθένα φύση που υπάρχει επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Κατεβαίνοντας την επίμονη και επίπονη κατηφόρα, χωρίς να ξέρω πού ακριβώς είμαι, με την ανησυχία ότι πήρα κάποια διασταύρωση λάθος και θα πρέπει να ξαναγυρίσω πάλι πάνω για να ξαναανέβω και να ξανακατέβω ένα παραπάνω ιδιαβολεμένο γκράβαρο, με το παγούρι του νερού να έχει κατέβει κάτω από τη μέση, και με τη μια πέτρα να σε στέλνει στην άλλη, με τα χέρια τα πόδια και το σβέρκο να έχει πιαστεί, αναρωτήθηκα στα σοβαρά ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που θα φέρει έναν ποδηλάτη σε αυτό το δρόμο. Για ποδηλασία ούτε λόγος. Διότι διάβολε, άλλο η ποδηλασία και άλλο το μαρτύριο. Δεν μπορείς να απολαύσεις ποδηλασία υπό τέτοιες συνθήκες σε καμία περίπτωση. Απλά βασανίζεσαι. Και εσύ, και το ποδήλατο. Κι εσύ πονάς διπλά, και για εκείνο. Καλά, ας αφήσουμε το ενδεχόμενο να μείνεις από ποδήλατο στη μέση του πουθενά. Σε μιά τέτοια μέση του πουθενά! Χωρίς νερό, χωρίς καν ένα μέρος κατάλληλο να στήσεις σκηνή να κοιμηθείς, και με το κινητό μονίμως να βρίσκεται σε κατάσταση εκτός δικτύου. Για την ακρίβεια σε κατάσταση "μόνο κλήσεις SOS", αλλά έλα τώρα που θα σού κάνει καρδιά να πάρεις μια κλήση SOS για να ενημερώσεις ότι ένα χαζό κοπρόσκυλο με δυο ρόδες έμεινε στα γκράβαρα κάπου στου διαβόλου τη μάνα.

Ο μόνος λόγος που απομένει για τον οποίο ένας ποδηλάτης θα έκανε τη διαδρομή, ή μία ανάλογη, είναι ένας και μόνος: το επίτευγμα. Για να λες ότι πήγα με το ποδηλάτό μου εκεί που κανένας άλλος δεν πήγε με κανένα μέσο. Και μόνο έτσι φαίνεται λογικό. Μόνο έτσι δείχνει να αποκτά το πράγμα ένα νόημα. Και μόνο να φτάσεις στον προορισμό, στο τέλος της διαδρομής, σώος και αβλαβής, αποτελεί επίτευγμα, έναν μικρό άθλο που δείχνει και τις ικανότητες του μέσου και ταυτόχρονα και τις ικανότητες του αναβάτη. Δεν το κρύβω ότι πήρα όρκο να μην ξανακάνω αυτή τη διαδρομή τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον, και για να το ξανακάνω θα πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένος λόγος και κίνητρο. Η διαδρομή θα έλεγα ότι θα τραβούσε τους ποδηλάτες εκείνους που θέλουν να σπρώξουν τα όρια πέρα από το συνηθισμένο. Και σίγουρα θα ήταν υποψήφια για το "παγκόσμιο πρωτάθλημα μαζοχιστικής ορεινής ποδηλασίας" - κάτι αντίστοιχο του Paris-Roubaix στο δρόμο αλλά εις διπλούν...

Μού γεννήθηκε λοιπόν το ερώτημα. Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ποδήλατο για τέτοιες ακραίες διαδρομές και συνθήκες. Και μιλάω βασικά για τον σκελετό. Ο παρών σκελετός με τον οποίο επετεύχθη το επίτευγμα... ένα απλό φτηνό chromoly σκληρό και με όχι ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, απλά φτιαγμένο για αξιοπιστία. Με τέτοια ταλαιπωρία όμως αναρωτιέμαι αν κάποιο άλλο υλικό θα ήταν πιο κατάλληλο, που να απαλύνει τον πόνο ή μάλλον τους πόνους του αναβάτη. Στο ποδήλατο δρόμου είδα από πρώτο χέρι την υπεροχή του καλού chromoly, που δεν θυσιάζει μεν την αντοχή στο στρες αλλά από την άλλη έχει ελαστικότητα και απορρόφηση. Για το all terrain bike ισχύει άραγε το ίδιο; Αυτό αναρωτιέμαι, ενώ άρχισα ήδη (δεν ξέρω αν το κατάλαβες) να σκέφτομαι το επόμενο ποδήλατό μου για τις επόμενες... μαζοχιστικές... εξορμήσεις...