Το ιστολόγιο του/της Okypous

Μετά από μερικά χρόνια ξενιτιάς αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην μαμά πατρίδα (ναι, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς κτλ. κτλ.) και εκτός από τα πράγματά μου κουβάλησα μαζί και την συνήθεια του ποδηλατείν. Χτες λοιπόν αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου ποδηλατική έξοδο στην Αθήνα (διαδρομή Πατησίων- Αλεξάνδρας- Παγκράτι για δουλειές, και Βουλιαγμένης- Αλίμου- Παραλιακή για επιστροφή στο σπίτι).
Πέραν των αναμενομένων προβλημάτων στην κίνηση, εξεπλάγην από τον σεβασμό των οδηγών αυτοκινήτων προς τον ποδηλάτη! Έχοντας ποδηλατήσει επί συναπτά έτη στην Αγγλία από και προς την δουλειά, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, δεν διαπίστωσα μεγάλες διαφορές. Σαφώς, δεν είμαστε Ολλανδία ή Βέλγιο, μας λείπει η παιδεία, και οι δρόμοι μας δεν είναι τόσο καλοί, όμως οδεύουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Εντυπωσιάστηκα ομολογώ.
Έλα όμως που στην Αθήνα, πέραν των αυτοκινήτων, υπάρχει πληθώρα μηχανακίων, και εδώ μπερδεύεται το πράγμα. Καλά να σου κορνάρουν όταν προσπαθείς να περάσεις σταματημένα αυτοκίνητα, επειδή εκείνοι σαφώς είναι πιο γρήγοροι, καλά να σε προσπερνάνε 5 μέτρα πριν την στροφή και να σε κλείνουν για να στρίψουν, αλλά ρε παιδιά, στο φανάρι να σε σπρώχνουν για να περάσουν μπροστά δεν το περίμενα (δις!!!)! Τουλάχιστον ο δεύτερος μου είπε «κάνε στην άκρη», ο πρώτος απλά μου έσπρωξε το τιμόνι με το χέρι του χωρίς να πει κουβέντα...
Και αναρωτιέμαι, οι μοτοσικλετιστές δεν είναι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τους αυτοκινητιστές ότι πρέπει να τους σέβονται, να τους αφήνουν χώρο στο δρόμο και να τους υπολογίζουν σαν ένα κανονικό όχημα; Δεν θα έπρεπε λοιπόν αυτοί να δίνουν το καλό παράδειγμα; Ρητορικές ερωτήσεις που έχουν γίνει πραγματικές...
Θα σας δω σε λίγο στους δρόμους (πάνω στο ποδήλατο μου) και ελπίζω σήμερα όλοι οι δικλυστές να γίνουμε φίλοι .