Το ιστολόγιο του/της Royal Oak

πάλι στο δρόμο εκείνο αλλά...(link is external)

δεν βλέπω το σκαλοπάτι το μαρμάρινο που σκόνταψα στη σκέψη σου
έκανες τότε μια σειρά προδοσίες αν δεν απατώμαι
κοίτα μπορώ να μείνω και να φύγω
ήταν γνωστό
πάντα ήταν
ήξερες αυτή τη γνώση σαν την καπνιά του δέκα φορές αναμένου τσιγάρου σου
ήσουν και ήμουν ισχνό κορμί
ισχνό μυαλό που ήθελε να ξαπλωθεί
στις πλάκες μπρος απ’ τα σπίτια των ενόρκων
που μας δίκαζαν καθημερνά
με τα σοβαρά τους στόματα
τα μάτια σε σχισμένη δίπλα
εγώ καλέ μου φίλε δεν περίμενα να ξηλώσουν το μαρμάρινο σκαλοπάτι

κάθε που θα σου πω μισή λέξη
γιατί την άλλη μισή θα την αφήσω να χαθεί
ένα μειδίαμα διαβάζω στο θολό μυαλό σου
εσύ που χάνεσαι και κοκκαλώνεις με μάτια κέρινα στο βάθος ξεχυμένα
τα πράγματα ποτέ δεν ήρθαν στο δέμα τυλιγμένα
ο ίσκιος τους ήταν κάτω απ’ το δέμα
ο αγγελιαφόρος που το’φερε
ήπιε αργά το νερό να ξεδιψάσει
κι έφυγε βιαστικός
δεν ήθελε κουβέντες
δεν έμαθα ποιός και πού το έστειλε το δέμα
με τις λέξεις τις μισερές
νύχτα η ώρα...
θυμήσου το άλλο μισό των λέξεων...
πες το μου...
τώρα...
ψιθύριζε επίμονα το δέμα με το στρατσόχαρτο τσαλακωμένο

Της Κυριακής.

Μικρή μου Κυριακή
Κυρία Κυριακή
Μικροπαντρεμένη με έναν στριφνό ταξιδευτή
Μονάχη Κυριακή
Πόσα μεσημέρια δειλινεύεις τον χειμώνα
Αμέτρητα μου μοιάζουν
Δεν θέλω το σούρουπό σου
Παρά όταν αυτό Αυγή θα γίνει της Δευτέρας…

Γλυκιά Δευτέρα μέρα της γέννας που με έβγαλε στο Φως
Κάθε Δευτέρα γεννιέμαι ξανά και ξανά…
Την Κυριακή η κοιλιά που με περιβάλλει γιομίζει πόνο και χειμαρρώδη υγρά
Εκεί κάπου τα μεσάνυχτα ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα…ξεχύνονται…

..θα κεντήσω...(link is external)

[ο Καρβουνιάρης στη θάλασσα]