Ελεύθεροι χώροι

Μετάφραση του Class and Traffic by Paul Dorn

Μια "βελτιωμένη" γιγαντοαφίσα στο Λονδίνο

Όπως με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών, η μετακίνηση βρίθει από ταξικές αντιφάσεις. Η εθνική πολιτική μετακίνησης ειδικότερα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ελέγχονταν αποτελεσματικά από την GM, την Exxon και τους συνεργάτες τους (όχι τυχαία τη μεγαλύτερη κλίκα καπιταλιστών καθαρμάτων στον πλανήτη). Αυτά τα εταιρικά συμφέροντα έχουν χρησιμοποιήσει την αξιόλογη πολιτική τους επιρροή για να εξασφαλίσουν ότι οι αυτοκινητόδρομοι επιδοτούνται ενώ τα συστήματα μαζικής μεταφοράς όχι, δημιουργώντας ένα εκτενές σύστημα επιδοτήσεων για να ενθαρρύνουν την οδήγηση και να αποθαρρύνουν τις εναλλακτικές μεταφορές. Το αυτοκίνητο-κεντρικό σύστημα μετακινήσεων των Η.Π. έχει δημιουργηθεί για να μεγιστοποιεί τα κέρδη, όχι για να βελτιώσει την ατομική κινητικότητα.

Λίγα λόγια για μια αθέατη πλευρά της αυτοκίνησης από το βιβλίο του David Shoup, The High Cost of Free Parking

Το δωρεάν πάρκινγκ δεν είναι πραγματικά δωρεάν. Στην πραγματικότητα ο μέσος χώρος πάρκινγκ κοστίζει περισσότερο από ότι το μέσο αυτοκίνητο. Αρχικά οι κατασκευαστές πληρώνουν για τον απαιτούμενο χώρο στάθμευσης, αλλά σύντομα πληρώνουν οι ενοικιαστές και έπειτα οι πελάτες τους, και ούτω καθεξής μέχρι το κόστος του πάρκινγκ να διαχυθεί σε ολόκληρη την οικονομία. Όταν ψωνίζουμε, τρώμε σε ένα εστιατόριο, ή βλέπουμε μια ταινία, πληρώνουμε έμμεσα για πάρκινγκ γιατί το κόστος του εμπεριέχεται στην τιμή οποιουδήποτε πράγματος από ένα χάμπουργκερ μέχρι ένα σπίτι. Η συνολική επιδότηση για πάρκινγκ είναι συγκλονιστική, περίπου στο μέγεθος των δαπανών υγείας ή άμυνας. Αλλά το δωρεάν πάρκινγκ έχει και άλλο κόστος: Διαστρεβλώνει τις επιλογές μετακίνησης, παραμορφώνει το αστικό περιβάλλον και υποβαθμίζει το περιβάλλον.

Αφίσα για Ποδηλατοπορεία για τη Διάσωση του Ρέματος της Πικροδάφνης, Μάρτιος 2001.
Υ.Γ: Το ρέμα τελικά σώθηκε...