Παιδιά χαίρετε,
προχθές το βράδυ είδα στην εκπομπή «Καθρέφτης κόσμου» μια είδηση για το νοσοκομείο «Η ΕΛΠΙΣ» στην Αθήνα. Ενθουζιαζόμουν όταν είδα πως το προσωπικό συνεργάζεται μέρα-νύχτα για να καλυτερέψει τις συνθήκες για τους πάσχοντες. Ο διευθυντής άνοιγε καινούριους δρόμους για να γιατρευτούν οι άρρωστοι μαυτά τα λίγα μέσα που υπάρχουν.
Χάρηκα πάρα πολύ όταν το είδα.
Μπρὰβο σας, Έλληνες και Ελληνίδες, να ζήσετε!
Σας εύχομαι κάθε καλό 
η αγαπημένη μου φράση σε αυτό το φόρουμ που επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι η ποδηλασία είναι σαν τη ζωή είναι:
«Ποιο είναι το θέμα; Μα...
να ξηλώνονται όλα σε βάθος και πλάτος κι εμείς να προσπαθούμε να ορίζουμε τη θέση μας κοιτώντας, όπως έκαναν πάντα, όσοι δεν είχαν τίποτα, την κίνηση του ήλιου. Ανατολή - Δύση και δώστου πάλι. Να μη χάσουμε το φως του φάρου στο σκοτάδι με τα θεόρατα κύματα που τον κρύβουν. Το σημείο αναφοράς. Αυτό όσο πιο πολλοί το κοιτάνε, τόσο πιο πολλοί έχουν ελπίδα να σωθούνε και να σώσουν.»
(thank you Royal Oak)
Η δανειστικη ποδηλατολέσχη "ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΑΡΕΑ" θα δραστηριοποιηθει απο τις αρχες Αυγουστου σε ενα παραθαλασσιο οικισμο στο δημο Μονεμβασιας, στο νομο Λακωνιας. Σας περιμενουμε για ποδηλατοβολτες και για βουτιες στη θαλασσα σε ενα τοπιο που θα σας συναρπασει!
Περισσοτερες λεπτομερειες θα ανακοινωθουν μεσα στον Ιουλιο.
Αναμεινατε στη σελα σας!!
Η Ελλάδα που γνώρισα στα εφηβικά μου χρόνια, ήταν μια χώρα φτωχή.
Πολύ φτωχή, όχι εξιδανικευμένα, όπως μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ένα τέτοιο πισωγύρισμα, αλλά μίζερα, όπως μπορεί να οριστεί η ζωή σε αυτό το σύστημα αξιών, όπου επιλέξαμε να ζούμε.
Στην δεύτερη και τρίτη δεκαετία της ζωής ενός ανθρώπου, το αυτοκίνητο, ήταν όνειρο, η διασκέδαση, Σαββατιάτικη ιστορία.
Και τα αγαθά, γενικώς, περιορισμένα.
Εκπαίδευση; Μέτρια, αλλά κάπως καλύτερη, όχι όμως και σπουδαία πράγματα. Ειδικά στην δευτεροβάθμια παιδεία.
Συνεπώς και η μόρφωση περιορισμένη.
Το όνειρο πολλών, αν και οι μισθοί ήταν χαμηλοί, μια θέση στο Δημόσιο, σταθερή δουλειά με άδεια μεγάλη και εξασφαλισμένη σύνταξη.
Υπήρχε αυξημένη πολιτική συνέιδηση,λόγω του προηγούμενου, ανώμαλου καθεστώτως, την οποία επιμελώς, υποδαύλιζαν οι δεξιοί κρατούντες της εποχής, ενώ από κάτω βρίσκοταν ένας λαός κακοπαθημένος από τη χούντα και πολύ μαζεμένος στην έκφραση των όποιων ιδεολογικών του κατευθύνσεων.
Αυτή ήταν η Ελλάδα του '70.
Την αμέσως επόμενη δεκαετία, πολλά πράγματα ξεκίνησαν ν´ αλλάζουν.
Οι νεότεροι είχαμε, σαφώς, περισσότερες επιλογές εξόδου.
Μετακινούμαστε, κυριώς με μηχανές, ξενυχτούσαμε και το γλεντούσαμε κάπως παραπάνω. Ένα αγγλοσαξωνικό μοντέλο διασκέδασης, άρχισε να εμφανίζεται στο προσκήνιο.
Γενικά, στην Ελλάδα, άρχισε να πέφτει χρήμα. Ευρωπαϊκό, όμως.
Το όνειρο πολλών, αν και οι μισθοί ήταν χαμηλοί, μια θέση στο Δημόσιο, σταθερή δουλειά με άδεια μεγάλη και εξασφαλισμένη σύνταξη.
Πάμε στο '90 και σαφώς τα πράγματα αλλάζουν. Η χώρα τρώει λεφτά, οι πολίτες, αν και ταλαιπωρημένοι με την ανικανότητα των κυβερνήσεων, είμαστε σε κάπως καλύτερη κατάσταση, οι τιμές των προϊόντων δεν είναι εξαιρετικά υψηλές, οι τράπεζες συνεχίζουν την ίδια σφιχτή πολιτική και οι δανεισμοί είναι μια ιστορία δύσκολη, η οικονομία δεν ανθεί, αλλά έχει το Ευρωπαϊκό δίχτυ ασφαλείας που την κρατάει.