Εσωτερικό

1000 ( χίλια ) χιλιόμετρα με το ποδήλατο ίσως ακούγονται άθλος! Και έιναι!

αλλά αυτο δέν εμποδίζει ποδηλάτες σαν εμάς , με τις δουλειές τους, τίς οικογενειές τους και τις σκοτούρες τους, να τα κάνουν και να τα χαίρονται...

Ετσι αυτό το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος, με την αναπάντεχη βροχή να τούς δυσκολεύει, νύχτα και μέρα, μερικοί ποδηλάτες σαν και εμάς, με αρκετή προπόνηση και ατσάλινη θέληση, έκαναν τον γύρο της Πελοπονήσου, μιά δύσκολη διαδρομή.

Δεν είδα άν αναφέρεται εδώ σε κάποιο άλλο ποστ ή νήμα αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβάζουμε για αυτα τα απίστευτα, πού όμως γίνονται δίπλα μας, από καθημερινούς ανθρώπους σάν εμάς.

Τούς ευχαριστώ όλους για την έμπνευση πού μας προσφέρουν με το παράδειγμά τους.

Εδώ η διαδρομή όπως αποτυπώθηκε στο "κοντέρ" του φίλου Παύλου!
http://connect.garmin.com/activity/34489459
http://connect.garmin.com/activity/34489449
μελετήστε την...κουράζεσαι να την κοιτάς ...πόσο μάλλον να την ποδηλατήσεις!!

Εδώ συζητήσεις και περιγραφές από το σάιτ της ΠΕΠΑ
http://www.pepa.gr/wb/pages/CEA7CF8ECF81CEBFCF82-CEA3CF85CEB6CEB7CF84CEA...

Εδώ συζητήσεις και εντυπώσεις στο cyclist -friends
http://www.cyclist-friends.gr/showthread.php?t=16812

Έφυγα από την Αθήνα, μετοίκησα - όχι εις τόπον χλοερόν, απ' όπου μάλιστα, δεν θα μπορούσα να σας γράψω. Αλλά σε κάποιο Κυκλαδονήσι.
Όμορφα κι' ειδυλιακά, αν εξαιρέσεις τις ανηφόρες και τον αέρα που για το ποδήλατο είναι λίγο δύσκολες συνθήκες.
Έτσι περιορίστηκα μόνον στην διάθεση να κάνω ποδήλατο, αλλ' όχι στην ουσία του. Παρ' όλ' αυτά, ελπίζω!
Δεν ήταν όμως μόνον αυτό, αλλά δεν υπήρχε και σύνδεση με internet, δεν πιάνει ούτε και το κινητό, για να πείς ότι κάνεις δουλειά και με κάποια κάρτα κινητής τηλεφωνίας.
Τις τελευταίες ημέρες, μόνον, συνδεθήκαμε και άρχισα να έχω επαφή ξανά με τον κόσμο, να διαβάζω τις ειδήσεις που, νομίζω, πως είναι πιό ανεξάρτητες - από εκείνες τις ξεπουλημένες της TV - να επικοινωνώ με φίλους, να διαβάζω blogs και να μπαίνω στο site των ποδηλατών.
Και φυσικά, το θέμα των ημερών, η χρεοκοπία της Ελλάδας. Γιατί, περί τέτοιας πρόκειται.
Στην ουσία όταν φτάνεις σ' αυτό το σημείο, οι πιστωτές σου σου χτυπούν το ντέφι και εσύ χορεύεις, αρκούδα κανονική δηλαδή και με χαλκά στη μύτη.
Κι΄ακούω πολλά, φωνάζουμε για τους πολιτικούς, τους Γερμανούς, όσους μας τα "φάγανε". Αλλά στην πραγματικότητα, εμείς που είμαστε; Που βρισκόμαστε τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια;
Ψηφίζαμε, κοιμώμαστε, λιαζόμαστε αμεριμνοι στο χορτάρι, μη σκεπτόμενοι το επικείμενο σφαγείο, δεν βλέπαμε τυφλωμένοι εκούσια, δεν ακούγαμε, δεν μας ενδιέφερε με λίγα λόγια.
Και βέβαια, να με συγχωρήσουν οι νεότεροι, αλλά δεν μιλώ γι' αυτούς. Μιλώ για μιά γενιά παλαιότερη, που τώρα πλησιάζει τα πενήντα, αλλά και την αμέσως προηγούμενη.
Ζητάμε τα ρέστα τώρα, αλλά δε βγήκαμε ποτέ στο δρόμο διαμαρτυρώμενοι για τις αθρόες προσλήψεις, δεν φωνάξαμε ποτέ, "να πληρώσουν οι ένοχοι", όταν ακούγαμε τα τεράστια σκάνδαλα που συνέβαιναν επί δεκαετίες τώρα. Ποτέ δε στείλαμε το Πασοκ και τη ΝΔ εκεί που ανήκουν, στο πουθενά δηλαδή.