ΚΟΚ

Γειά χαρά,

σήμερα το πρωί κλείδωσα το τρίκυκλό μου με τη μπροστινή ρώδα σε ένα μπαγκάκι στην αυλή των ΠΡΑΣΙΝΩΝ (πάντα να γραφτούνε με κεφάλεια). Μια ώρα αργότερα γύρισα για να δω ότι κάνας βλάκας το είχε σύρει με τη βία για να περάσει με το τενεκές του/της. Ρώτησα· «Ποιός έσυρε το τρίκυκλό μου τόσο βίαια;» --- «Μάλλον ο τάδε» που ήτανε κάπου αλλού.

«Γιατί, ρε γμτο, δεν ρωτήσατε ποιανού είναι;! Αμέσως θα το είχα μεταθέσει...»
Σιωπή.

Θύμωσα όταν παρατήρησα ότι το μπρωστινό φως δε λειτουργεί πια. Κατά τον ΚΟΚ στη χώρα νόμων, δεν μου επιτρέπεται να ποδηλατήσω όταν τα φώτα δε λειτουργούνε. Για τέτοιες περιστάσεις, περιέχει έναν παράγραφο όπου απαγορεύεται η ζημίωση κάθε είδους μέσου.

3-Way Street
By summer 2010, the expansion of bike lanes in NYC exposed a clash of long-standing bad habits — such as pedestrians jaywalking, cyclists running red lights, and motorists plowing through crosswalks.

By focusing on one intersection as a case study, my video aims to show our interconnection and shared role in improving the safety and usability of our streets.
http://vimeo.com/24572222

Πάνε 5 χρόνια από τότε που επέλεξα το ποδήλατο αντί της μηχανής για να μεταφέρομαι καθημερινά. Μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν είναι ούτε η πραγματικότητα της οικονομίας, ούτε της οικολογίας, ούτε της ταχύτητας, ούτε της γυμναστικής, ούτε της ηρεμίας, ούτε της απλότητας, ούτε και η αδιαμφισβήτητη κοινωνικότητα αυτού του μέσου μεταφοράς που συνεχίζει να με κερδίζει. Είναι η απίστευτη, η ακαταμάχητη αίσθηση της αυτοκίνησης, της αυτονομίας, της απεξάρτησης από τεχνοεμμονές που δήθεν προσφέρουν λύσεις. Είναι η αίσθηση του βέλτιστου, 5.000 θερμίδες ανά 100 χλμ. Αυτό είναι όλο.