Πάνε 5 χρόνια από τότε που επέλεξα το ποδήλατο αντί της μηχανής για να μεταφέρομαι καθημερινά. Μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν είναι ούτε η πραγματικότητα της οικονομίας, ούτε της οικολογίας, ούτε της ταχύτητας, ούτε της γυμναστικής, ούτε της ηρεμίας, ούτε της απλότητας, ούτε και η αδιαμφισβήτητη κοινωνικότητα αυτού του μέσου μεταφοράς που συνεχίζει να με κερδίζει. Είναι η απίστευτη, η ακαταμάχητη αίσθηση της αυτοκίνησης, της αυτονομίας, της απεξάρτησης από τεχνοεμμονές που δήθεν προσφέρουν λύσεις. Είναι η αίσθηση του βέλτιστου, 5.000 θερμίδες ανά 100 χλμ. Αυτό είναι όλο.
Όταν καταλήγω στον προορισμό μου με το ποδήλατο, νιώθω ότι την τελευταία ώρα δε θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι πολύ καλύτερο ή ωφέλιμο για μένα και για τους άλλους. Υπάρχουν πολλά βράδια όπου έπειτα από μια πολύ κοπιαστική για διάφορους λόγους ημέρα, καταλήγω ότι το ποδήλατο ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα. Σε μια εποχή όπου η κάθε κίνησή μας, γίνεται με κουμπιά και περιστροφικούς διακόπτες, η συνειδητή επιλογή του ποδηλάτου ως μέσου συστηματικής αστικής μεταφοράς ισοδυναμεί με επανάσταση. Ναι αυτό ακριβώς εννοώ. Αλλαγή στάσης = επανάσταση.
Και σε μένα, η λέξη επανάσταση, ηχεί περίεργα για το ποδήλατο. Κι αυτό, γιατί αν και κάνει “τικ” σε κάθε κουτάκι παράπλευρων πλεονεκτημάτων στα θέματα της αστικής μετακίνησης, συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως ένα “μακάρι να μπορούσα” μέσο μεταφοράς. Πώς μπορεί να θεωρείται επαναστατική μία λύση τόσο προφανής;
Παρατηρείστε το εξής τραγελαφικό στο σημαντικότερο επιχείρημα ενάντια στην αστική ποδηλασία, την ασφάλεια. Ο κυριότερος λόγος που νιώθεις ανασφαλής όταν ποδηλατείς είναι τα πάσης φύσεως μηχανοκίνητα οχήματα που διεκδικούν τα κυβικά εκατοστά αέρα γύρω σου. Όμως η αντιπρόταση στο ποδήλατο αφορά κυρίως αυτά τα μέσα μεταφοράς. Δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς προτείνεται ως αντίδοτο -στην ανασφάλεια του ποδηλάτου- η χρήση ΙΧ, η οποία χρήση αποτελεί την αιτία της ανασφάλειας. Πρόκειται για μια ζαλάδα από την οποία οφείλουμε να ξεμεθύσουμε.
Οι άνθρωποι που φοβούνται να κάνουν το 1ο βήμα, περιμένοντας πρώτα τις αψεγάδιαστες ποδηλατικές υποδομές να τους χτυπήσουν το θυροτηλέφωνο, μάλλον σκοντάφτουν σε μια σειρά από αστοχίες. Αρχικά είναι αδύνατο να φτιαχτεί αψεγάδιαστη ποδηλατική υποδομή χωρίς οι ποδηλάτες να έχουν βοηθήσει στη σχεδίαση, υλοποίηση και βελτίωσή της. Οπότε χωρίς ποδηλάτες δε πρόκειται να συμβεί. Όσον αφορά το ρίσκο του να ποδηλατείς σήμερα στη ζούγκλα του αστικού κέντρου, αν και αναγνωρίζω ότι έχει βάση το επιχείρημα, δε μπορώ παρά να απορήσω. Κοιτάξτε τριγύρω ρε παιδιά. Απ’ όλες τις απειλές, τους κινδύνους και τις ανασφάλειες στη ζωή σας, αυτή της οδήγησης ποδηλάτου σας τρομάζει; Δηλαδή όλα στη ζωή σας είναι τόσο προβλεπέ, που έρχεται το ποδήλατο, ο μεγάλος άγνωστος x να προκαλέσει ανασφάλεια; Παραγνωρίζετε ότι στη ζωή σας υπάρχει ρίσκο παντού, σε κάθε επιλογή σας; Και όχι μόνο φυσικό ρίσκο, αλλά και ψυχικό; Και όχι μόνο για σας αλλά και για τους υπόλοιπους; Και όχι μόνο για εμάς τους τωρινούς αλλά και τους επόμενους; Και απ’ όλο αυτό το χάος επιλογών και πιθανοτήτων, το ποδήλατο είναι το ρίσκο; Τι να πω…
Είναι γελοίο να θεωρείται ασφαλής και δίχως ρίσκο η συστηματική αστική μετακίνηση με ΙΧ. Και αυτό γιατί προέρχεται από μια κοντόφθαλμη και αμιγώς ατομικιστική προσέγγιση, η οποία όχι μόνο δε βλέπει την κοινωνία ως σύνολο και με χρονική συνέχεια, αλλά ούτε και τους κινδύνους σε ατομικό επίπεδο. Πχ. ο μέσος χρόνος ζωής -ανά Αθηναίο- που χάνεται λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης της Αθήνας είναι 3 ολόκληρα χρόνια. Δικά σου και δικά μου. Και μιλάμε μόνο για έμμεσα θύματα, όχι δηλαδή τροχαία. Και σε περίπτωση που στην εξίσωση εισάγεις και την ποιότητα ζωής πέρα από την ποσότητα, μάλλον θα καβαλήσεις το ποδήλατο πριν τη λύσεις. Γιατί αν αναλογιστείς και τις ψυχικές επιπτώσεις της κίνησης, της ηχορύπανσης, της υποβάθμισης της αισθητικής, της κοινωνικής απομόνωσης, της υπερχρέωσης και της κατάληψης του ελάχιστου δημοσίου χώρου σε επίπεδο ατομικό αλλά και κοινωνικό (πεζοί, ανάπηροι, γερόντια, μαμάδες και εν γένει άνθρωποι), τότε είναι να απορείς γιατί ακόμη το συζητάμε! Αναλογικά σκεπτόμενος θα έπρεπε, όπως και για τα τσιγάρα, να υπάρχει σαφής προειδοποίηση της επικινδυνότητας στο καπό κάθε αυτοκινήτου και απαγόρευση της διαφήμισής τους. Αντιθέτως όμως, λανσάρεται ως ότι το πιο κουλ σε κάθε μέσο ενημέρωσης που μας έχει πείσει ότι τα προβλήματα στη ζωή μας, έχουν ως επί το πλείστον οικονομική και μόνο φύση.
Το ΙΧ εδώ και 10άδες χρόνια έχει ωριμάσει στον εγκέφαλό μας -όχι τυχαία- ως αστικό αυτονόητο, όταν στην ουσία πρόκειται για αστικό ανόητο. Το ξαναλέω. Η συνειδητή επιλογή -και αυτομάτως πίεση προς πάσα κατεύθυνση- ήπιων μέσων μεταφοράς στην αστική μετακίνηση ισοδυναμεί με επανάσταση. Επανάσταση του αυτονόητου.
Ποσο συμφωνω με αυτα που λες!
Ειδικα το θεμα ασφαλειας δεν με εχει ανησυχησει ποτε, δεν ξερω γιατι, απλα δεν το εχω νοιωσει ποτε το συναισθημα.
Ο αδερφος μου πριν μια βδομαδα εκανε μια βολτα μεχρι κεντρο λογω απεργιων με το δικο μου και εκτος που δεν ελεγε τιποτα αλλο μετα, σημερα ψαχναμε τι ποδηλατο να παρει.
Το ποδηλατο λενε δεν ξεχνιετε ποτε. Συμφωνω στο κομματι της ισορροπιας, Τα υπολοιπα ξεχνιουνται και οταν ξαναδοκιμασεις παθαινεις ενα σοκ.
Τόσο για τον τρόπο έκφρασης όσο για τις ιδέες που αναπτύσσεις με το δικό ύφος σου.
Προτείνω να αναρτηθεί στο "Ποδηλατικές αληθινές ιστορίες"
ενα χρονο και κατι εχω επιλεξει και εγω τη ποδηλατικη μετακινηση και πουλησα τη μηχανη μου.Με χαρα βλεπω οτι τους τελευταιους μηνες,οι αυτοκινητιστες και οι δικυκλιστες με αντιμετωπιζουν ως ενα αρκετα συχνο θεαμα και οχι οπως στην αρχη που με κοιταζαν σαν ufo.Υποψιαζομαι οτι δεν φταει μονο η βελτιωση του ποδηλατικου μου στυλ,αλλα και το γεγονος οτι ολο και περισσοτεροι ποδηλατες κυκλοφορουν στη πολη.Νομιζω οτι αυτη ειναι η καλυτερη διαφημιση για το ποδηλατο.Το οτι εχουμε συνηθισει να κυκλοφορουμε στη πολη με το αυτοκινητο ειναι απλως μια συνηθεια ,μια κακως εννοουμενη παραδοση ,η οποια πιστευω οτι σιγα σιγα θα μειωθει αφου θα επικρατησει το λογικο,οτι δηλαδη το πιο πρακτικο ειναι να κυκλοφορει ο κοσμος με ποδηλατα και με τα μεσα μαζικης μεταφορας.Δε θα ξεχασω το υφος ενος φιλου απο επαρχια οταν παρατηρησε οτι ο κοσμος για να παει στη δουλεια του ειναι πηγμενος για πανω απο μια ωρα μεσα σε αυτοκινητο ,μιλωντας η παιζοντας με το κινητο του.Χαμενος χρονος ,χαμενη ενεργεια ,ρυπανση,απομονωση,καταθλιψη.Εαν ειμαστε εφυεις και βιωσιμοι ως ανθρωποτητα θα επικρατησει τελικα η κοινη λογικη
...και με εκφράζουν απόλυτα. Το δύσκολο είναι να μπει κανείς σε αυτόν τον τρόπο σκέψης. Ο μέσος άνθρωπος είτε δεν σκέφτεται καθόλου για να φτάσει στα συμπεράσματα που οδηγήθηκες είτε φορά καλά χτισμένες παρωπίδες (προσωπική εμπειρία).
Το αισιόδοξο είναι οτι εδώ και μια δεκαετία, κάτι έχει άρχισε να αλλάζει στην ελληνική κοινωνία και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται διαφορετικά και να ανακαλύπτουν ένα νέο τρόπο ζωής παρέα με το ποδήλατο.
Είναι σημαντικό αυτοί οι άνθρωποι να επηρεάσουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, και άλλους ώστε η αλλαγή αυτή να πάρει τη μορφή επανάστασης. Γι' αυτό μεταφέρετε τις πολύτιμες εμπειρίες σας από τη ζωή με το ποδήλατο στους γύρω σας (συγγενείς, φίλους, συναδέλφους) και μην περιμένετε να γίνουν τέλειες ποδηλατικές υποδομές για να βγείτε εκεί έξω. Η παρουσία μας στους δρόμους επηρεάζει τους πάντες και η επιρροή αυτή είναι αποκλειστικά θετική.
Καλές βόλτες
Το δύσκολο δεν είναι η αλλαγή σκέψης... αλλά η σκέψη.
Η διαφήμιση προσβάλλει τη σκέψη απευθείας. Επί δεκαετίες, η αυτοκινητάδες ασκούν μια ανελέητη διαφήμιση, χρυσοπληρωμένη, με δωρεάν ένθετα στα μαζικά έντυπα, με ειδικούς δημοσιογράφους - παραμυθάδες, ειδικούς φωτογράφους, μέχρι και ειδική πίστα υπάρχει κάπου στη Μεσευρώπη για να γυρνάμε τς διαφημιστικά φιλμάκια τους, με δρόμους όπου απαγορεύεται να μπει όποιος θέλει, μόνο για αυτούς δηλ. και το τραγικό είναι ότι εκεί φιλμάρουν μεν ωραία αυτοκίνητα σε ωραίους δρόμους κάτι που στους πραγματικούς μας δρόμους είναι λ΄πεον εξαιρετικά σπάνιο...
Στα φιλμ πάντα βλέπουμε τους πρωταγωνιστές μέσα σε αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει τίποτα αθώο, προπαγάνδα και άγιος ο θεός, συστηματική και ανελέητη. Κάτι όπως το τσιγάρο, που βάζανε τοςυ ηθοποιούς να καπνίζουν για να το μάθει ο κόσμος.
Καιρό είχα να διαβάσω ένα κείμενο προσεγμένο, με άποψη και που να θέλει κάτι να πει. Αυτά που λες είναι αλήθεια. Έμεινα στην φράση που λες για τις τέλειες υποδομές που θα χτυπήσουν το κουδούνι μας για να μας πουν ότι όλα έξω είναι έτοιμα για να ποδηλατίσουμε. Αυτό είναι η άποψη του παθητικού, που περιμένει από τον "μπαμπά" κράτος να του φτιάξει υποδομές, να του υπερασπίσει "κεκτημένα", να του δώσει τα πάντα στο χέρι. Όπως σωστά λες, αν δεν βγούμε, να γίνουμε περισσότεροι και ορατοί κανείς δεν θα μας υπολογίσει. Σε όλα τα κράτη οι ποδηλάτες πέτυχαν κάποια πράγματα με μικρούς ή μεγαλύτερους αγώνες. Και εδώ όσο γινόμαστε περισσότεροι τόσο περισσότερα πράγματα βλέπω να συμβαίνουν. Και πάλι μπράβο για τη δημοσίευση.
ΥΓ Μέχρι να πατήσω το κουμπί "αποθήκευση" δημοσίευσε και το εξαιρετικό του κείμενο και ο i.alli.ellada στο οποίο συμφωνώ απόλυτα.
Καποιος ειπε οτι η μαζα εχει την πνευματικη ηλικια ενος παιδιου 12 ετων.Αρα πως θα μπορουσαμε να κρινουμε ηθικα αυτους που πολυ σοφα γνωριζουν και οχι οριζουν τις υποσυνειδητες επιλογες του πληθους ,προαγοντας ηδη αποτυπωμενα προτυπα , ιδανικες καταστασεις και αξιες ,που μοναδικο σκοπο εχουν να εξυπηρετησουν τις πωλησεις ονειρων και ματαιοδοξιας.Το γεγονος οτι η μαζα εχει χαμηλη νοημοσυνη το αποδεικνυει αλλωστε το γεγονος οτι ως ατομα σκεφτομαστε αυτονομα,αλλα ως πληθος λειτουργουμε μαζικα.Μιλαμε τωρα για συλλογικη συνειδηση, η οποια ειναι τοσο δυνατη που ειναι σχεδον ανοητο να πιστευουμε ,οτι ηγετες,πλουτοκρατες,μπους -κλιντον αμερικανοι- ρωσοι,πεφωτισμενοι και αλλα ωραια ,ειναι ικανα απο μονα τους να οριζουν τη τυχη αυτου του κοσμου.Η ανθρωποτητα ειναι αυτοπροσδιοριζομενη οντοτητα,εκεινη επιλεγει τους ηγετες και τα προτυπα ,και αν αποφασισει να αυτοκαταστραφει ,δεν υπαρχει τιποτα που μπορουμε να κανουμε για να το εμποδισουμε. Θα δωσουμε εξετασεις για να περασουμε το μαθημα της Επιβιωσης και ελπιζω να μην ειμαστε τοσο πολυ σκραπες..
Ξαναγύρισα στο κείμενο, δεύτερη φορά, και το απόλαυσα! Προσεγμένος λόγος, ώριμη σκέψη.
Ευχαριστώ παιδιά.
Μαζευτήκαμε στις πόλεις για να έχουμε από κοντά επιλογές, πρόσωπα, αγαθά και υπηρεσίες. Γι' αυτό το σκοπό ανταλλάξαμε ζωτικό χώρο για να λάβουμε χρόνο. Όμως ενώ πνιγόμαστε στις κλειστοφοβικές γειτονιές μας, ούτε πιο κοντά ήρθαμε, ούτε χρόνο κερδίσαμε. Αντιθέτως χάσαμε και το άλλοτε δεδομένο, τον καθαρό αέρα. Το πιστεύω βαθειά ή μάλλον το ξέρω καλά, ότι το ποδήλατο μπορεί να φέρει σε ισορροπία την πόλη όσον αφορά το χώρο, το χρόνο και τον αέρα.
Κάπου διάβασα κάτι ενδιαφέρον:
"Σε μία αναπτυσσόμενη χώρα μην πιεις νερό, σε μια αναπτυγμένη μην αναπνέεις."
το κείμενο, η απλή αλήθεια για άλλη μια φορά καθαρογραμμένη
ευχαριστώ
Χθές έκανα όλες μου τις δουλειές (45 χλμ στην Αθήνα) με το ποδήλατο. Σύνολο πάνω στη σέλα 2μιση ώρες. Και σκεφτόμουν ότι 2μιση ώρες διαρκούν τα «δελτία» δήθεν ειδήσεων της TV που τόσος κόσμος κάθεται και τα βλέπει ενώ «δεν έχει χρόνο» για οτιδήποτε άλλο.
Θα συμφωνήσω και για αυτό που λες για τις υποδομές. Οι ποδηλάτες που πληθαίνουν «υποχρεώνουν» τους αρμοδιους να φτιάξουν υποδομές. Αργότερα, το ένα θα βοηθάει το άλλο. Με την εξαίρεση κάποιων Δήμων στα βόρεια (όπου οι ποδηλατόδρομοι ενθαρρύνουν κάποιους να βγουν ενώ αλλιώς δεν θα ξεκινούσαν), στην υπόλοιπη Αθήνα δεν θα πρέπει να περιμένουμε ποδηλατόδρομους για να καβαλήσουμε το ποδήλατο.
Εβλεπα χθες τον κόσμο στις στάσεις να περιμένει μάταια το λεωφορείο (τα απέσυραν 2 ώρες πριν τη στάση εργασίας οι... αγωνιζόμενοι) και οι μισοί τουλάχιστον ήταν νέοι και φαινομενικά υγιείες που θα μπορούσαν να είχαν ποδήλατο και να μην εξαρτώνται από τα αναξιόπιστα δρομολόγια του κάθε ΜΜΜ (εξαιρείται το μετρό).
Τα καλά νέα είναι ότι οι πωλήσεις ποδηλάτων αυξάνονται. Τα ακόμα καλύτερα θα είναι όταν οι αγοραστές θα τα χρησιμοποιούν για τις καθημερινές τους μετακινήσεις και όχι μόνο για βολτίτσες στο πάρκο.
Gave ! χώστα.......... αφού μπορείς πάρα πολύ καλα να αποτυπώνεις τη σκέψη σε γραφή...............
Πολύ ωραίο άρθρο που θίγει πολλά πράγματα της καθημερινότητας!
Γκαβέ χώσε και άλλα από τα δικά σου τα ωραία!!!!!Έχετε γεια!