Ποδηλατώ, άρα μπορώ ακόμα να σκέπτομαι...
Υποβλήθηκε από rossociclo στις Τετ, 05/12/2007 - 03:04.Ποδήλατο. Θεόρατο στα μάτια σου. Λαμπερό όσο τίποτα άλλο. Το δικό σου ποδήλατο με το μαντίλι σφιχτά στο τιμόνι. Με το λουκέτο γύρω από τη σέλα και το κλειδί που το κρατάς σφιχτά στη γροθιά σου ως ανεκτίμητη περιουσία.
Μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια…Όταν το ποδήλατο αποτελούσε μέσο υπέρτατης ψυχαγωγίας, αλλά και ανεξαρτησίας. Όταν με αυτό μπορούσες να γνωρίσεις το δικό σου μικρόκοσμο, από την άνω στην κάτω γειτονιά. Όταν έκανες την πρώτη «μακρινή» σου βόλτα μέχρι τη διπλανή συνοικία. Όταν μεγαλώνοντας, μεγάλωναν παράλληλα και οι διαδρομές σου και ήσουν περήφανος γι’ αυτό! Όποτε αισθανόσουν τον κόσμο να σε πιέζει απειλητικά, μοναδικός τρόπος διαφυγής το ποδήλατο, να σε οδηγεί σε ασφαλείς τόπους όπου εκεί δεν μπορούσε να σε αγγίξει κανείς. Ούτε καν οι άσχημοι βαθμοί στο σχολείο, οι «μεγάλοι» που δεν μπορούσαν να σε καταλάβουν. Ήσουν ιδιοκτήτης της ίδιας σου της ζωής. Αγέρωχος προσπερνούσες τη μικρότητα του δεδομένου, αναζητώντας το άπιαστο, εξερευνώντας το μαγικό!
