Λογοτεχνία

Οπουδήποτε της Eva Apelqvist (μετάφραση από το Dirt Rag #125 για τους ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ)

Η Κλάρα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον ήλιο που ανέτειλε πριν περάσει το χέρι της μπροστά από τον φθορίζον ανιχνευτή παλάμης έξω από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Η ανατολή της δίνει μια περίεργη αίσθηση νοσταλγίας. Την κάνει να θέλει να πάει κάπου αλλού, οπουδήποτε. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να πηγαίνουν σε διάφορα μέρη, της έλεγε ο παππούς της όταν ήταν μικρό κορίτσι, πριν να μπει δελτίο στις μπαταρίες των οχημάτων και να θεσπιστούν οι νόμοι για την κίνηση. Η Κλάρα αναστέναξε. Ξέρει ότι δεν υπάρχει κάποιο μέρος για να πάει πια, όχι στην πραγματικότητα. Θα είναι απλά μία από τα ίδια. Παρόλα αυτά, παρακολουθεί την ανατολή κάθε πρωί, περιμένοντας κάτι.

του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο γερο-ποδηλάτης ξεχώριζε όχι μόνο γιατί ήταν πολύ γέρος για να ανεβαίνει στο ποδήλατο, ούτε γιατί οδηγούσε στο οδόστρωμα με σταθερότητα και σιγουριά που σου προκαλούσε το θαυμασμό. Εγώ δεν τολμούσα να κατεβώ απ΄ το πεζοδρόμιο, γιατί υπήρχε μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων στο δρόμο .

Ο γερο- ποδηλάτης ξεχώριζε από την επιμέλεια και τη φροντίδα που έδειχνε στο συνεπιβάτη του. Είχε κατασκευάσει ειδική σχάρα, τόσο φαρδιά , που επάνω της καθόταν άνετα και ισορροπούσε ένας γέρικος σκύλος. Από μακριά, όταν τους είδα νόμισα ότι ήταν ένας γέρος γύφτος με τη μαϊμού. Μου ξανάφερε στο νου την εικόνα που είχα διατηρήσει στη μνήμη μου από τα παιδικά μου χρόνια όταν στο χωριό μου έτρεχα να δω τη μικρή υπαίθρια παράσταση , που έδινε κάποιος γύφτος με μια μαϊμού.

Το κείμενο που ακολουθεί αφορά μια ερώτηση που ήταν θέμα σε εξετάσεις Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης:

«Να περιγράψετε πώς μπορούμε να μετρήσουμε το ύψος ενός ουρανοξύστη χρησιμοποιώντας ένα βαρόμετρο».

Ένας φοιτητής απάντησε: «Δένετε ένα μακρύ σπάγκο στο λαιμό του βαρόμετρου και στη συνέχεια κατεβάζετε το βαρόμετρο από την ταράτσα μέχρι να εγγίζει το έδαφος. Το ύψος του κτιρίου θα ισούται με το μήκος του νήματος συν το μήκος του βαρόμετρου».