ΚΑΗΜΕΝΑ ΑΓΟΡΙΑ
Το τι κοστίζει σε τούτο τον πλανήτη
να αγαπιόμαστε με την ησυχία μας!
Όλος ο κόσμος κοιτάζει τα σεντόνια,
όλοι ενοχλούν τον έρωτά σου.
Και διηγούνται πράγματα φρικτά,
για έναν άντρα και μια γυναίκα
που ύστερα από πολύ μόχθο
και πολλές προσοχές
κάνουν κάτι αναντικατάστατο:
ξαπλώνουν σε ένα μονό κρεβάτι.
Καλοκαιρι- η εισβολη στο Λιβανο μαινεται και ο κοσμος που εχει μεινει Αθηνα κατεβαινει για διαμαρτυρια.
Θα κατεβουν κι οι γονεις μου στην πορεια, αλλα αποφασιζω να το αγνοησω και να κατεβω ξεχωριστα- μονη εγω και το ποδηλατό μου (δραματικο ακουστηκε αυτο...)
Με τα πολλα (δηλαδη οχι και τοσα) η πορεια τελειωνει και μιας και δεν ηταν τρομερα πολυπληθης τσουουπ...συναντω τους γονεις. Οπως ηταν φυσικο μου προτεινουν -επιβαλουν σχεδον- να γυρισουμε ολοι μαζι «σαν οικογενεια». Εξυπακουεται λοιπον οτι το ποδηλατο θα το επαιρνα στα χερια (διπλα εννοω).
Ενα απογευμα, αμεσως μετά τις διακοπές καθόμασταν με το Νίκο και προσπαθουσαμε να θυμηθουμε τα συνθηματα που φωναζαμε στις Ποδηλατοπορείες. Έχοντας γυρίσει και οι δύο από την Κρήτη βγάλαμε και μερικά καινούρια με μορφή Μαντινάδας. Τα γραφουμε εδώ ώστε αμα αρεσουν να τα τραγουδαμε στις πορειες. (Μπορούμε να τα τραγουδάμε μισοί-μισοί, οι μπροστά και οι πίσω, αντρες- γυναίκες, μαουντενάδες- υβριδιάδες ή ότι άλλο σκεφτείτε...)
Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα που 'κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.
Βρήκα τα φρούτα που 'χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που 'πεσε απ' το χέρι της.
Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.
Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε