Οπτικοακουστικό

ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Στην Αργεντινή η έννοια της συλλογικής μνήμης δεν υπάρχει μόνο σε μπροσούρες και συνθήματα. Χτίζεται καθημερινά στους χώρους και στους δρόμους αυτών που αγωνίζονται. Όπως εκεί, στην πλατεία Μάη, όπου οι μητέρες των αγνοούμενων εδώ και 28 χρόνια, κάθε Πέμπτη στις 3.30 το μεσημέρι, περπατούν, άλλοτε σιωπηλές και άλλοτε όχι, με το ίδιο πάντα σύνθημα: Ούτε λήθη ούτε συγχώρεση! Όπως στη γέφυρα Πουεϊρρεδόν, όπου εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια, σε μια τεράστια τοιχογραφία ο Κοστέκι και ο Σαντιγιάν (νεκροί από σφαίρες της αστυνομίας στο κόψιμο της γέφυρας στις 26-7-2002) συναντιούνται με τους συντρόφους τους, κάθε μήνα την ίδια μέρα, ζητώντας την καταδίκη των δολοφόνων. Κι οι αναφορές θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ…

Αυτή είναι ακόμα μία ιστορία της μνήμης ενάντια στη λήθη, που η πρώτη της σελίδα γράφτηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Βιντέλα (1976-1983) και οι επόμενες εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, όταν στους τοίχους της πόλης του Ροσάριο εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα ποδήλατο. Ο Φερνάντο Τραβέρσο, ποιητής και ζωγράφος, αποτύπωσε μια νύχτα σ’ έναν τοίχο, σχεδόν απαρατήρητος, το πρώτο του ποδήλατο. Ήθελε στο φως της επόμενης ημέρας οι περαστικοί να σταθούν για λίγο στη νέα εικόνα μιας συνηθισμένης διαδρομής.

Οι στίχοι που ακολουθούν, είναι στίχοι μιας πραγματικής ιστορίας γραμμένοι από τον Φερνάντο Τραβέρσο, που έχασε κάπως έτσι έναν από τους συντρόφους του στα χρόνια της δικτατορίας. Σε μια “παράνομη” συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, ο Τραβέρσο περιμένει τον σύντροφο με τον ποδήλατο, αλλά αυτός τον βλέπει από μακριά και τον προσπερνά. Τον αγνοεί γιατί θέλει να τον προστατέψει, καθώς είναι σίγουρος ότι τον παρακολουθούν. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρέθηκε εγκαταλειμμένο το ποδήλατο του και από τότε ο σύντροφος είναι αγνοούμενος.

Αφίσα για ποδηλατοπορεία προς Περιστέρι από τη Φυλή του Ποδηλάτου, Καλοκαίρι 2001.