Χαίρομαι όταν... χαιρετιόμαστε με τα κουδουνάκια μας!

Να χαιρετιόμαστε ρε παιδιά, δε λέω, αλλά είσαστε όλοι παρεξηγιάρηδες, μη χέσω! Try to understand that: όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί κι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια.

Ήμουνα λοιπόν με τρία φιλαράκια, είχαμε πιει κάμποσα μπυρόνια και κάπου στο Θησείο θα χωρίζαμε. Λίγο πριν διασταυρωθήκαμε με ένα μικρό μπουλούκι 3-4 μεταμοντέρνων και προοδευτικών εναλλακτικών ποδηλατ[ισσ]ών, κόβω το χέρι μου πως σίγουρα είναι μέλη του φόρουμ, γι’ αυτό και τ’ αναφέρω κι όλας και μάλιστα, μόλις μας είδαν, ο μπροστινός μας κουδούνισε, τ' ομολογώ.

Τώρα κοίτα να δεις, είμασταν σε στίχο, δηλαδή πηγαίναμε ένας ένας. Ο Μήτσος πήγαινε μπροστά, τον φωνάζουμε ντοκτορ σποκ επειδή έχει πλέξει μόνος τους τροχούς του, είναι άτομο πολύ καλό, γίνεται χαλί να τον πατήσεις και είναι πάντα φιλικός και διαχυτικός με όλους. Μόλις βλέπει τους απέναντι να κουδουνίζουν κι επειδή ο ίδιος έχει ένα παλιό χρέπι/Pashley, που το κουδούνι είναι το μόνο που δεν τον νοιάζει να του λείπει, αμέσως νιώθει την ανάγκη επικοινωνίας και σηκώνει το χέρι κάνοντας νεύμα χαιρετισμού:

Ακολουθούσε ο Αντώνης, μέταλο, σατανιστής αλλά παράλληλα γκομενάκιας και χιουμορίστας εκ-πληκτικός, χωρίς κουδούνι βέβαια, γνωστός σουζάκιας του φρηντέυ! Μόλις αντιλαμβάνεται τη φάση, σηκώνει το φιξάκι στη μια ρόδα κι αμέσως το χέρι του σχηματίζει το metal-prayer, ίσως και να βγαλε και τη γλώσσα του, σίγουρος δεν είμαι.

Αμέσως μετά ο Γιάννης, μεθυσμένος και μόνιμα αφηρημένος, δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται, δεν καταλαβαίνει τα νεύματα, έχει μια παλιατζούρα τρεκιν ιντεάλ, αν ποτέ του το κλέψουνε ξέρει από πριν πως το μόνο μέρος που θα το βρει θα ‘ναι εκεί που καταλήγουν τα σκραπ! Bλέπει τους απέναντι να κοιτούν περιμένοντας κάτι και περνώντας κάνει νεύμα "αρ γιου τωκιν του μη? ΤΟΥ ΜΗ?»

Τελευταίος εγώ, που τα ‘χα δει όλα και ψιλοβαριόμουνα, με είχε πιάσει κι ένα «στένεμα» φούσκας και βιαζόμουνα, βλέπω όλο αυτό το στημένο σκηνικό και σκέφτηκα «ρε λες να μας τη πέφτουν οι απέναντι?», τι άλλο μπορούσε ο όψιμος σάϊμπερ πάνκης να κάνει, μόλις βλέπω τα σαχλονευματοκουδουνίσματα, γιου μεη γκετ μάη φινγκερ μαδαφακα!

Πρόλαβα να δω από το καθρεφτάκι μου πως ο «μπροστινός» είχε σταματήσει κι ήταν έτοιμος να τσαμπουκαλευτεί, αν κι εγώ με τη σειρά μου γυρνούσα. Εμείς βέβαια συνεχίσαμε ρε σεις ευτυχισμένοι αλλά έχω να πω πως στ' αλήθεια, γουστάρω τις χαιρετούρες αλλά να θυμάσαι ρε μεγάλε, όταν χαιρετάς, όλα να τα περιμένεις, γκετ ιτ?

ΥΓ: Analyzing humor is like dissecting a frog. Few people are interested and the frog dies of it.