Το ιστολόγιο του/της scrabler

Κι ενω το καλοκαίρι τσούλαγε προς το τέλος χωρίς κάτι να διαταράσσει την απραξία του, ήταν μόλις χτες που πήρα ένα ευγενικό e-μεηλ το οποίο έγραφε: “So sorry about my whining but a great big "thank you" for your understanding and the moral support. Take care and don't get caught whatever you do”.

Ποτέ δεν τα πήγα καλα με τα μεγάλα λόγια, ειδικά τα μεγάλα και βαριά "ευχαριστω", "παρακαλώ" και τα ρέστα, ήταν που έψαχνα και μια ευκαιρία οπότε πήρα το θαρρος να ξεσκονίσω τ' αγγλικά μου κι απάντησα:

Χειμωνιάτικη νυχτερινή βόλτα. Παγωμένος αέρας αλλά το αίμα ρέει απ' το πετάλι. Λίγο πριν το λήξω, είμαι απ' έξω από μικρό μαγαζάκι: "Ένα μικρό ρακόμελο θα μου φέρετε? Ναι, έξω θα κάτσω". Η Molly απέναντι λοξοκοιτά.

Μόλις κατεβάζω την πρώτη γουλιά, εκεί που λες "είναι πιο δυνατό απ' ότι περίμενα", τότε καταλαβαίνεις πως αν ήσουν στη Σαλονίκη και πέρναγε κάποιος θα σου έλεγε: "φιλαράκι έπαθες φούΪτ".

Τρία χρόνια τώρα, ακόμα παραμένω άκαπνος-καπνιστής γιατί, να πω την αλήθεια, που και που όλο και γυρίζει στο κεφάλι μου. Ο εγγλέζος με βοήθησε πολύ. Κατ' αρχήν είχε ήδη πετύχει το σκοπό του πριν καν ρολλάρει στο δρόμο. Με κράτησε μακριά απ' το τσιγάρο και μου ‘δωσε το στόχο. Φέτος είπα να τον κάνω καμιά βόλτα παραπάνω, να γυρίσουμε λίγο τη πόλη.

Έχω καιρό να διηγηθώ μια ιστορία. Ίσως τρόμαξα όταν ξεκίνησα να βλέπω τη ζωή διαφορετικά από την τελευταία φορά που ξεστόμισα 4 + 1 μαζεμένες. Κάπως έτσι πέρασαν 10 μήνες από την 5η μέρα του Ιούνη που έβαλα μπροστά το στοίχημα με τον εαυτό μου, να ντύσω το πράσινο Mercian και να πάω μια βόλτα, να στρίψω ένα τσιγάρο και ν' αποφασίσω αν θέλω να τ' ανάψω ή όχι.

Ποζεριά στο φουλ χωρίς ντροπή κι οι φωτογραφιες μεγαλώνουν με κλικ.