το ανέκδοτό μου ή πως έγινα ποδηλατομανής

Γειά χαρά,

προσφάτως είδα δημοσίευση με το θέμα «ανέκδοτα με ποδήλατο» την όποια θα συνεχίσω·
όταν ήμουν μικρή, είχα πρόβλημα με τα μάτια ώστε αντί να βλέπω άσκησα την ακουστική μου αίσθηση. Τότε οι γονείς τα πάντα έκαναν με το ποδήλατο· από τα ψώνια ως τις διακοπές. Είχα την ωραιότερη θέση σε τενεκώδες κάθισμα μπροστά τον μπαμπάκο μου κι αυτός με πήγαινε όπου θέλαμε, ενώ η αδελφή καθόταν σε πλαστικό κάθισμα στη σχάρα στο ποδήλατο της μαμάς. Τότε δεν υπήρχαν πολλα αυτοκίνητα, ώστε μου φάνηκε σαν παράδεισος· κάθε εκδρομή απόλαυσα βεβαιωμένη, όπως φανταστείτε.
Όταν η μαμά ξαναγέννησε, αναγκάστηκε να κάνει το δίπλωμα οδηγείας, και περίφανως ο μπαμπάκος μας παρουσίασε το beetle jeans με χρώμα πορτοκαλί. Πάει η ποδηλατική μας εποχή· αντιθέτως, μας έβαλαν κάτι απαίσια πλαστικά για να σφίξουν τη ζώνη ασφάλειας· «οι γονείς τρελάθηκαν», σκεφτόμουν.
Εν τω μεταξύ τα μάτια μου εγχειρήστικαν κι έπρεπε να μάθω να βλέπω· σιγά-σιγά προχωρούσα και μια μέρα είδα ένα αγόρι από την πολυκατοικία μας να ποδηλατά το καινούριο του ποδήλατο με ταχύτητες. Θαρρώμουν και τον παρακαλούσα να δανειστώ το παλαιό του που δεν το πρόσεξε πια. «Μήν το χαλάς άμα πέσεις»· το καβαλούσα, κάπως κρατούσα την ισορρωπία και ποδηλατούσα! Το πεντέχρονο κορίτσι με τα στραβισμένα μάτια το κατάφερε· αισθανόμουν τόσο ευτυχισμένη και περίφανη, όσο περιέμεινα τη μαμά να γυρίσει με το απαίσιο αυτοκίνητο για να τις το δείξω. Δυστυχώς η ξανέγκυος δεν ενδιαφέρθηκε και τόσο· «Ωραία, μα έλα μέσα, σε λίγο θα φάμε.»
Κατάλαβε, όμως, ότι ήθελα το δικό μου ποδήλατο. Είχα κάνει οικονομία και βγήκαν δέκα μάρκα, με τα όποια η μαμά αγόρασε ένα χαλασμένο παιδικό ποδήλατο.
Με την πέμπτη τάξη άλλαξα το σχολείο· αφού είχα ανακοινώσει ότι θέλω να μάθω τα αρχαία από τότε έγινα μαθήτρια στο «σχολείο πολυμαθήτων» Κίελου που βρισκόταν περίπου εφτά χιλιόμετρα μακριά. Πήγαινα και γύρισα με το ποδήλατο· ένα κοριτσιού με τρείς ταχύτηες. Πρώτα μάθαμε τα λατινικά για να μας εξηγήσουν τα αρχαία με λατινικούς όρους· ζητώ η γερμανική στενοκεφαλιά! Μια μέρα ένας στρατιώτης δεν πρόσεξε πρίν στρίψει δεξιά και μ´έριξε κάτω· πάει κι αυτό το ποδήλατο που αντικαταστάθηκε με δευτερεύον είδος «αφού δεν υπάρχουν λεφτά».

Όπως βλέπετε, όλα αυτά δεν μου χάλασαν το κέφι για την ποδηλασία. Από την ενηλικία μου καβαλώ αντρικό ποδήλατο αφού το θεωρώ σταθερότερο, βαρύ λόγω του ανέμου και με κόντρα.

Όταν ο μπαμάκος είχε πεθάνει από βαρειά καρδιακή προσβολή προπονούντας, πήγαμε με την αδελφή για να γυρέψουμε το ποδήλατό του όπου ακόμα υπήρχαν τα πεταλάκια του καθίσματός μου. «Τόσο μακριά έτρεξε;!» ρώτησε η μαμά τρωμαγμένη και μου χάρισε το ποδήλατο. Ήθελα έξι μήνες για να το διορθώσω· όταν ζήτησα τον ποδηλατάρα να κάνει μεταλλουργικές δουλιές με γέλασε «τέτοιο ποδήλατο διορθώνεις με ένα λίτρο caramba για να λυθεί η σκούρα κι ένα flex saw για να βγούν τα χαλασμένα...» Δυστυχώς δεν άντεξε πολλά χιλιόμετρα πια το ποδήλατο που ξεκίνησε να γίνω ποδηλατομανής.