Ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω;
Πώς γίνεται και ισορροπείς πάνω στο ποδήλατο...
Δηλαδή, πρώτα ισορροπείς για να μπορέσεις να πεταλάρεις ή πεταλάρεις για να μπορέσεις να ισορροπήσεις;
Σε παρακολουθώ, και βλέπω εκείνο το απειροελάχιστο δευτερόλεπτο, που ενώ βρίσκεσαι με το ένα πόδι ακουμπισμένο κάτω, το τραβάς πάνω στο πετάλι, ενώ ταυτόχρονα έχεις αρχίσει να πιέζεις με το άλλο και να γέρνεις το σώμα σου μπροστά και απορώ, γιατί δεν πέφτεις!
Δηλαδή, το ποδήλατο είναι κάτι που ισορροπεί μόνον όταν κινείται και αυτό μου φαίνεται εξωπραγματικό, τελείως ακαταλαβίστικο!
Σκέφτομαι κάποια στιγμή να φιλοσοφήσω και να του βάλω προεκτάσεις, να φτιάξω ένα άρθρο για το περιοδικό, αλλά, από την άλλη, φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να μπω στην θέση κάποιου που ποδηλατεί, όσο πρέπει για να αποδώσω την σκέψη μου και τον προβληματισμό μου.
Ξέρεις, να συνδέσω την ισορροπία στην ζωή με την διαρκή κίνηση, που θα μπορέσω να την περιγράψω σαν αυτοεξέλιξη πέρα από ακίνητα δόγματα και νωθρές θεωρίες, κάτι σαν δημιουργική ανησυχία. Αλλά, από την άλλη, είναι σαν να γράφω για μια πτώση με αλεξίπτωτο, που ούτε αυτήν δεν την έχω κάνει ποτέ.
Το ποδήλατο όμως είναι κάτι που το μαθαίνουν όλοι, ακόμη και μικρά παιδιά, και σαστίζω τόσο μ΄αυτήν την σκέψη, που ντρέπομαι για την αναπηρία μου...
Θα προτιμούσα, αν μπορούσα να διάλεγα, να μπορώ να ποδηλατώ παρά να περπατάω...
Ζηλεύω το πώς μαθαίνει κανείς να ποδηλατεί...
Σιγά-σιγά και μέσα από μεγάλη απογοήτευση στην αρχή και ενώ είσαι σίγουρος πως δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, κάποια στιγμή, ταλαντεύεσαι ανάμεσα στις χαλαρωμένες βοηθητικές, παίζεις το τιμόνι δεξιά-αριστερά και πάει, έμαθες...Τόχω δει τόσες φορές στην πλατεία, που νιώθω σαν να ξέρω το πώς νιώθει εκείνος που τα καταφέρνει!
Φτάνει μια φορά και έμαθες...
Είναι ίσως το μόνο πράγμα που φτάνει μια φορά επιτυχίας και μετά δεν χρειάζεσαι να ξαναμάθεις!
Δεν με νοιάζει που δεν μπορώ να έρθω μαζί σας εκεί που πάτε στα βουνά και τα μονοπατάκια, ούτε που δεν μπορώ να ακολουθήσω στις Κυριακάτικες βόλτες σας.
Με νοιάζει, που δεν μπορώ να δω πώς είναι να ισορροπείς πάνω σε δύο στρογγυλές φούσκες που γυρνάνε αδιάκοπα, με νοιάζει που δεν θα νιώσω ποτέ αυτήν την απλή, καθημερινή αυτονομία, την ελευθερία και την σιωπηλή χαρά.
Και να το ξέρεις, το καταλαβαίνω όταν με αφήνεις να σε κερδίζω στο τάβλι και τότε, τσαντίζομαι περισσότερο που με περνάς για βλάκα...
Παίξε με στα ίσα, να μπορώ να ξεχνάω το ότι, δεν θα κάνω ποτέ μου ποδήλατο...
Φίλε όφη,
αν περιμένεις να δοξαστεί το συγγραφικό σου ταλέντο σε αυτό το site, μάλλον ματαιοπονείς.
Τρεις μέρες έχεις αναρτήσει το συγκεριμένο post και ανταπόκριση καμιά.
Βλέπεις δεν αναφέρεσαι στο πόσο εγκληματίες είναι οι οδηγοί των αυτοκινήτων ούτε στο αν το fidusa (καλά το λέω;;;) είναι καλύτερο από το ideal εξυπηρετώντας γκρίζα εμπορικά συμφέροντα.
Καμία χρηστικότητα δεν έχει φίλε μου το post σου!!!
Πολύ ρομαντικό για να ασχοληθούμε μαζί σου!!!
Παρεπιπτόντως, είναι από τα καλύτερα που έχεις γράψει ever!!!
Προς άρση κάθε περεξηγήσεως...
Γιατί μου θυμίζεις Λιάνα Κανέλλη με ολίγον από κυβερνητικό εκπρόσωπο.....;
πήγες να το μαζέψεις, αλλά, στην είχα πέσει ήδη, πράγμα που θα συνέβαινε όμως, ούτως ή άλλως...
Και πού να δεις τί θα γίνει έτσι και πάρει το μάτι μου τα ποδήλατα στην μετακόμιση...
Πάντα πατατρέχας ήσουνα... τώρα θα άλλαζες;;;
Ετοίμασε εργαλεία για να τα φτιάξουμε. Μπας και καταντήσω σαν και εσάς...
τώρα που θα γράψω βιβλίο, θα σε βάλω να είσαι ο δολοφόνος να μάθεις εσύ!!!
Στο βιβλίο σου να βάλεις εσένα στον ρόλο του δολοφόνου, ή κάποιον που συμπαθείς πολύ... Γιατί στο τέλος, όλοι αυτόν θα θυμούνται! Οι υπόλοιποι ήρωες (με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή) περνάνε στο βασίλειο της λήθης!!!
Παρεπιπτόντως ωραίο το κείμενο, αλλά νομίζω πως ο σκοπός είναι να διαβάζεται κι όχι να γράφει ο καθένας οτι του άρεσε και μπράβο κτλ... Εγώ το βλέπω κάτι σαν το υποχρεωτικό χειροκρότημα όλο αυτό το "μπράβο"... Μου είχε αρέσει κι όμως δεν το σχολίασα, αλλά αλοίμονο, δεν είναι η δική μου επιβράβευση ο κινητήριος μοχλός του δημιουργού του! Νομίζω πως το κείμενο εκπλήρωσε τον σκοπό του πρώτον γιατί δημιουργήθηκε (και ο συγγραφέας του θα κρατάει τη γεύση του για πολύ πολύ καιρό ακόμα) και δεύτερον γιατί μοιράστηκε! (κι έζησαν κι άλλοι άνθρωποι τα ίδια συναισθήματα με τον δικό τους τρόπο).
Τέλος, δεν ξέρω σε ποιό περιοδικό αναφέρεσαι, αλλά σίγουρα είναι πολύ ωραία η αίσθηση του χαρτιού (σε αντίθεση με την οθόνη) επομένως... βούρ! Θα φέρει αρκετούς ρομαντικούς στον κόσμο μας! Κι αν όντως γράφεις βιβλία (και δεν ήταν τρόπος του λέγειν), για λέγε και κανένα τίτλο... Τώρα που έχουμε και χρόνο για διάβασμα... Και μην το βλέπεις σαν διαφήμιση... Ή μάλλον δες το σαν την διαφήμιση για το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κάνει τους γύρω σου καλύτερους, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει!
Ευτυχώς στα περισσότερα κείμενα δεν υπάρχουν σχόλια γιατί με φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Δεν υπάρχει κανένα περιοδικό, απλώς, αυτός που εννοείται πως αφηγείται, είναι άτομο με ειδικές ανάγκες που δουλεύει σε περιοδικό.
Όσο για βιβλίο....
ΟΚ, αυτό το με το περιοδικό το έπιασα, έστω και αργά..
Αυτό με το βιβλίο δεν μου φάνηκε και πολύ ξεκάθαρο...
Γενικά, τα θετικά σχόλια όταν προέρχονται από σάρκινους ανθρώπους (κι όχι... virtual όπως εμείς σε αυτό το site) είναι μεγάλη περιουσία. Τα αρνητικά είναι καλύτερα, μόνο όταν μας... ανάβουν τα λαμπάκια! Αν στεναχωριόμαστε, δεν έχουν καμία αξία, γι' αυτό και τα ξεχνάμε!
Τέλος,
ΓΡΑΦΕ
αυτά...
Λυπάμαι αν προβληματίστηκες που έγραψα καλά λόγια για το κείμενο του ofioυ, αλλά για τον ofio ειδικά δεν είμαι virtual άνθρωπος αλλά σάρκινος. Αλλωστε δεν πιστεύω ότι υπάρχουν virtul άνθρωποι και ελπίζω να μην νοιώθεις τέτοιος...
Φιλικά...
Για λέγε βρε ofie, ετοιμάζεις κάτι για βιβλίο και μας έχεις αφήσει στην απέξω;;;;
Πότε θα το μάθουμε εμείς;;; Οταν εκδοθεί;;;;;
Πώς έμαθα να σέρνομαι...
Στην κορφή ενός ψηλού βουνού ο αετός βλέπει ένα γυμνοσάλιαγκα και τον ρωτά πως κατάφερε και έφτασε εκεί πάνω.
"Σούρνωντας, με τα σάλια μου και τα κέρατά μου" απάντησε εκείνος.
Εχμ... Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό, επικεντρώθηκα κυρίως στο οτι οι άλλοι δεν έγραφαν, θεωρώντας λίγο - πολύ "άχρηστα" τα σχόλια που δεν ήρθαν... Εσύ συνέχιζε να τον επιβραβεύεις και να του λες τη γνώμη σου, πολύ περισσότερο αν είστε φίλοι!
Δε νιώθω virtual, αλλά εσύ για εμένα είσαι virtual... Αν μιλήσουμε κι ίσως κάποια στιγμή πάμε και καμία βόλτα μαζί, τότε θα είσαι κάτι παραπάνω... Μέχρι τότε είσαι ένα nickname... Όλοι είμαστε κάτι τέτοιο!
Εν ολίγοις, πίσω από την ανωνυμία μπορώ να γράψω ότι μου έρχεται στο κεφάλι, καλό ή κακό. Μπορώ να προσβάλω, να εκθειάσω, να μειώσω, να πω ψέμματα, δεν με ξέρει κανείς. Δεν θεωρώ επομένως οτι έχει μεγάλη σημασία το τι θα κάνω... Μπορώ πάλι να δημιουργήσω ελεύθερα (ενώ ενδεχομένως να ντρεπόμουνα π.χ. να εκθέσω τον εαυτό μου στους γνωστούς μου), να εκφράσω απόψεις που ίσως στην κοινωνία που ζώ να μην μπορώ, από φόβο της κριτικής ή ακόμα και της περιθωριοποίησης. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά. Θεωρώ όμως οτι είναι λίγο μελιστάλαχτα όλα αυτά τα "μπράβο" και τα "ζήτω" που διαβάζω στα διάφορα φόρουμ, χωρίς να υπονοώ σε καμία περίπτωση οτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!
Σημασία έχει οτι και στους δυό μας άρεσε (προφανώς ειλικρινά) και οτι σε κάθε περίπτωση ο φίλος σου ΟΦΕΙΛΕΙ να συνεχίσει...
(Κι αν δεν μας άρεσε όμως, το ίδιο θα όφειλε!)
Επίσης φιλικά, αν και κάπως... εικονικά.... :)