Βαγγελήσσεια (κατά το Οδύσσεια)

Σήμερα το πρωί 10:30 είχα ένα ραντεβού στην Συγγρού στο ύψος του Ωνάσειου.
Ο καιρός, έλεγε το δελτίο, θα βρέχει, ήθελα να είμαι και κάπως ευπρεπής και ξεκούραστος και έκανα το λάθος! « θα πάρω το αυτοκίνητο» σκέφτηκα.
Ξεκίνησα από Βριλήσσια στις 9. Αφού έκανα μερικούς κύκλους γύρω από το σπίτι γιατί έχουν σκάψει τους δρόμους για το φωταέριο ( το καλοκαίρι πού έλειπε ο κόσμος και η ενόχληση θα ήταν σίγουρα μικρότερη, δεν έγινα καθόλου εργασίες ,τρομάρα τους), μπήκα στη Ολύμπου, ένα από τους βασικούς άξονες πού διατρέχουν τα Βριλήσσια σε κατεύθυνση δύσης ανατολής. Αυτή σε «αδειάζει» με ένα φανάρι στην Ηρακλείτου, πού είναι η συνέχεια της Δ.Πλακεντίας και μέσω της Πλ. Κέννεντυ σε κατευθύνει προς το κέντρο…
Εκεί η πρώτη έκπληξη… ανοιγοκλείνουν τα φανάρια και δεν κουνιόμαστε… Τι νάχει γίνει;
Κρατάω την ψυχραιμία μου, έχω ξεκινήσει και νωρίς, δεν αγχώνομαι… ανοίγω το ράδιο..
« ….απεργία οι τελωνιακοί , τελειώνει η Βενζίνη…» φτου…θα με φτάσει;
Κατανοώ ότι το φανάρι έχει κλείσει από την ουρά πού περιμένει στο βενζινάδικο… Εκεί βάζω βενζίνη συνήθως και σπάνια έχει πάνω από δύο αμάξια ταυτόχρονα….πού βρέθηκαν όλοι τούτοι… Βρε λές να μην μου φτάσει ας μπω στην σειρά… Φεύγω μετά από 20+ λεπτά με 20 ευρώ παραπάνω στο ρεζερβουάρ…
Κίνηση… Κίνηση…. Κίνηση… βγαίνω Μεσογείων ..κίνηση… στρίβω Μιχαλακοπούλου μπλοκάρισμα! Πρίν στρίψω αριστερά για Υμηττού η ώρα έχει πάει 10:40. Παίρνω τηλέφωνο να ενημερώσω ότι θα καθυστερήσω… «λίγο»…
Υμηττού κίνηση, Φραντζή κίνηση, Συγγρού σχετικά άνετα αλλά και η ώρα έχει φτάσει έντεκα...Θεωρητικά η ώρα αιχμής έχει τελειώσει από ώρα…
Φτάνω στον προορισμό μου και… πάρκινγκ πουθενά , κάνω ένα τέταρτο βόλτες και τελικά διπλοπαρκάρω μπροστά σε σκουπιδοτενεκέδες. Αποφασίζω ότι μπορεί να γυρίσω και να βρώ το αμάξι πατημένο από κανα φορτηγό ή καμμιά δεκαριά μαζεμένους να με δείρουν.
Δεν το συνηθίζω να φέρομαι αντικοινωνικά και να δημιουργώ προβλήματα αλλά… δεν υπήρχε λύση… είχα ηδη αργήσει πααααρα πολύ και δεν υπήρχε φώς ..έψαξα όλα τα στενά μέχρι και ένα χιλιόμετρο απόσταση….
Εφτασα στο ραντεβού μου στις 11 :15…Ηταν να συναντήσω δύο άτομα , ό ένας είχε φύγει… ντροπή μου μεγάλη.. .ζήτησα συγγνώμη και ξεκινήσαμε την κουβέντα …εγώ ήδη τσιτωμένος και με ένα κεφάλι καζάνι από το καυσαέριο πού ανέπνεα για δυό ώρες και ένα τέταρτο…
Τελείωσα και έφυγα κατευθείαν για το σπίτι…. ούτε σκέψη να γυρίσω στο κέντρο της Αθήνας για δουλειά …ένοιωθα άρρωστος.
Είναι τρεις το απόγευμα και είμαι ακόμα άρρωστος, ζαλισμένος από τις αναθυμιάσεις, το άγχος και την πίεση.
¨Οσο σκέφτομαι ότι κάποιοι έχουν αυτή την διαδικασία κάθε μέρα, αδυνατώ να πιστέψω ότι το αντέχουν και συνεχίζουν να ζούν έτσι χωρίς να έχουν κάνει κάποιου είδους επανάσταση, να ζητήσουν τέλος πάντων έντονα από τους κυβερνήτες μας να βρούν λύση σαν ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Τι χρειάζονται για να κυκλοφορούν σαν άνθρωποι με το ποδήλατο;… Θέλουν ποδηλατόδρομους, θέλουν να μπαίνουν στο μετρό με το ποδήλατο; θέλουν πιο εκτεταμένο τράμ; θέλουν κι άλλους σταθμούς στο μετρό; …Να το κάνουν ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΜΑ.
Εγώ ευτυχώς τα καταφέρνω και δεν τα χρειάζομαι απαραίτητα όλα αυτά για να κινούμαι με το ποδήλατο στην πόλη… Το αυτοκίνητο μάλλον θα το «δέσω» πάλι για μήνες….
Ολη την ώρα σκεφτόμουνα πώς θα είχα πάει με το ποδηλατάκι μου. Θα είχα βάλει και το αδιάβροχο στην τσάντα, θα ξεκινούσα στις 9…και θα έφτανα πριν τις 10! Θα άλλαζα, θα έπινα ένα καφέ/αναψυκτικό στο διπλανό καφέ και θα πήγαινα στο ραντεβού κύριος, στην ώρα μου, ευδιάθετος και με συγκροτημένο μυαλό..
Και αν τους φαινόταν περίεργο το αναδιπλούμενο ποδήλατό μου, θα είχαμε και ένα θέμα συζήτησης για να «σπάσει ο πάγος»….