Μια σκέψη εδώ, μια αγωνία εκεί (περνάει η ώρα)

Γιατρέ μου, γεια σου!

Καιρό είχα να σε επισκευθώ. Συγγνώμη, αλλά με τόσα που ακούω όλο λέω «κάτσε να δω τι θα γίνει και με τούτο και μετά θα πάω» και όλο το ανέβαλα. Σήμερα σκέφθηκα πως δεν πάει άλλο και νάμαι! :-)
Που λες γιατρέ μου, συνεχίζω να ποδηλατώ κάθε μέρα, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Πήρα και ένα σακίδιο από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων υπεραγοράς (είδες, είδες πως τα χειρίζομαι τα Ελληνικά, όχι αστεία) με προέλευση από χώρα φιλική και σύμμαχο προς την Ελλάδα, οι πολιτικοί της οποίας ξημεροβραδιάζονται σκεφτόμενοι πως θα μας βοηθήσουν. Φτηνό το πήρα το σακίδιο (κάτω από 20 ευρώ) και κουβαλάω μέσα σε αυτό ό,τι μπορείς να φανταστείς: μια αλλαξιά ρούχα (δεν μπορώ να είμαι στη δουλειά με το κολάν της γυναίκας μου που λέει και ο tkant), πετσετούλα, κινητό, πορτοφόλι (ευτυχώς αυτό δεν με βαραίνει πολύ), κλειδιά, εργαλεία, σαμπρέλα, όλα κομπλέ.
Γεμίζει το σακίδιο, το βάζω στον ώμο και βγαίνω στην Κηφισίας κάθε πρωί. Περνάω ανάμεσα από σταματημένα αυτοκίνητα, κολλημένα στην κίνηση ή κάθομαι άκρη άκρη και με περνάνε αυτά (όποτε κινούνται).
Κάνω τη διαδρομή μου στον ίδιο χρόνο που θα την έκανα με το αυτοκίνητο (αν η κίνηση ήταν «λογική») και με ελάχιστη διαφορά αν χρησιμοποιούσα την περίφημη «Αττική Οδό».
Τώρα θα με ρωτήσεις γιατρέ μου γιατί το κάνω αυτό. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου: και το 1.40 του εισιτηρίου με «πονάει». Δεν συζητώ για τα 45 της μηνιαίας κάρτας, αυτά άστα, ούτε να τα σκέφτομαι. Οπότε, κάνω τα 36 μου χιλιόμετρα ημερησίως με κάμποσες ανηφορο-κατηφόρες. Φυσικά θα απορήσεις τώρα και θα πεις «καλά και αυτό είναι ψυχολογικό πρόβλημα;» και θα έχεις δίκιο καλέ μου ντόκτορ. Αλλά κάτσε να σου εξηγήσω:
Θυμάσαι καθόλου την εποχή που λέγαμε για την «Ελλάδα της ανάπτυξης», για τις νέες τεχνολογίες που μας κάνουν όλους ευτυχισμένους, για τα «έσοδα» και για την «Ελλάδα της μεταβιομηχανικής εποχής»; Τα θυμάσαι, κι εγώ τα θυμάμαι. Ξεκινάς που λες γιατρέ μου τη ζωή σου με σχέδια. Και στο δρόμο διαπιστώνεις πως τα σχέδια αυτά πήγαν «στράφι» όχι γιατί έκανες εσύ λάθη (που έκανες φυσικά, διότι ουδείς άσφαλτος που λέει και η Λαίδη Άντζελα) αλλά γιατί ο ένας μουστακαλής θέλει να δείξει τον απαυτό του στον άλλο ασπρομάλλη γιατί λέει ο ασπρομάλλης έγλυψε παγωτό χωνάκι στον «ενικό» και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα. Αφού λοιπόν ακούς διαρκώς πως ο ένας «έγλυψε», ο άλλος «καθάρισε» κάτι λερωμένα χαρτονομίσματα που είχαν πέσει μέσα στο λάκο με τις μετοχές (τους) και κοιτάς πότε από δω και πότε από κει σαν θεατής του Γουίμπλετον, λογικό είναι να τα χάσεις λιγάκι. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθα εδώ.
Ο λόγος είναι πως κάθε φορά που είχε πρόβλημα το μαγαζί μου, έκοβα πρώτα ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ, μετά έκοβα ό,τι περιττά έξοδα μπορούσα, ξανακοίταγα τους λογαριασμούς να δω τι πήγε στραβά ώστε να προλάβω τα επόμενα και μετά ΔΟΥΛΕΥΑ περισσότερο δόκτορ μου σοφέ. Τώρα διαπιστώνω πως ο μουστακαλής με τον ασπρομάλλη και η παρέα τους (χοντροί, αδύνατοι, με μουστάκι, με περουκίνι, με πίπα, χωρίς πίπα και άλλοι) κάνουν μια πολύ «απλή» σκέψη και λένε: «Τι αγοράζουν περισσότερο τούτοι; Βενζίνη αγοράζουν, οπότε αύξησέ τη όσο πάει κι ακόμα περισσότερο να εισπράττω εγώ και δε βαριέσαι αν συμπαρασύρει και τις τιμές όλων των άλλων προϊόντων, δικά μου είναι;". Αυτό μου μοιάζει σαν να έλεγα κι εγώ στο μαγαζί μου «τι αγοράζει περισσότερο ο πελάτης, ε αυτό θα το ανεβάσω όσο μπορώ». Ζμπόιιιινγκ, εκεί γιατρέ μου αρχίζει το βλέφαρο και πετάει, σαν να με πιάνει ένα τικ όταν το σκέφτομαι.
Μετά άκουσα κι ένα άλλο. Από μικρός μου λέγανε πως η Ελλάδα σβύνει, πως δεν κάνουμε παιδιά οι Έλληνες, πως το δυο χιλιάδες τόσο θα είμαστε είδος υπό εξαφάνιση και μέχρι και ο Τζιμάκος μού έλεγε «@$μάτε γιατί χανόμαστε», οπότε όταν μεγάλωσα κι εγώ, πρώτα και κύρια γιατί το ήθελα, έγινα πατέρας. Και τι ωραία γιατρέ μου να πηγαίνει κανείς με τα παιδιά του στο Άλσος για ποδήλατο, να τα πηγαίνει Σχολείο, να προσφέρει στο Σχολείο (μου επιτρέπεις να το γράφω με κεφαλαίο το «Σου») και να λέει γενικώς πως κάτι κάνω κι εγώ ουσιαστικό στη ζωή μου βρε παλουκάρι. Και τώρα γιατρέ μου τι είναι αυτό το «άλλο» που άκουσα; Πως όσα πιο πολλά παιδιά έχεις τόσο πιο πολύ θα φορολογείσαι!!!!!!! Αυτό άκουσα γιατρέ μου. Αλήθεια, το άκουσα! Το ξανάβαλα και στο γιουτούμπι να το ακούσω. Αυτό συζητείται γιατρέ μου. ΑΥΤΟ! Κάπου εδώ θα μου επιτρέψεις να κατέβω από τον καναπέ και να κάτσω στο πάτωμα γιατί με έπιασε κάτι.......
..........
..........
..........
Ουφ, ξανασηκώνομαι. Φταίω που δεν πιστεύω πια τούτους τους παραλογισμούς; Φταίω που η λογική μου έχει αρχίσει να με εγκαταλείπει; Και τι κάνω; Αυτό που σου είπα πιο πάνω. Κάνω ποδήλατο. Πήγαινε έλα. Δεν θα δώσω ούτε φόρο βενζίνης, ούτε 1.40, αλλά δεν θα κάνω και χρήση τους. Θα κάτσω πάνω στο ποδηλατάκι μου κι όσο αντέξω. Γιατί τη μείωση μισθών την καταλαβαίνω, τις περικοπές τις καταλαβαίνω. Δεν τις επικροτώ, αλλά τις καταλαβαίνω. Αλλά να σου λένε πως το παιδί είναι «τεκμήριο» πλούτου ΔΕΝ το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ, πως το λένε; Οπότε ήρθα σε σένα μπας και με βοηθήσεις. Γιατί με έχεις μάθει τόσο καιρό τώρα, με πιάνουν οι χαζορομαντισμοί μου και θυμάμαι τις γειτονιές γεμάτες πιτσιρίκια, θυμάμαι γέλια και χαρές, τον μπάρμπα να φωνάζει μη του γρατζουνίσουμε την «κούρσα» με τη μπάλα και τώρα βλέπω τους δρόμους γκρίζους και άχαρους γεμάτους σκουπιδοντενεκέδες με τέσσερις ρόδες σε διάφορα χρώματα. Ό,τι χρώματα κι αν έχουν όμως αυτοί οι σκουπιδοντενεκέδες εμένα άχρωμοι μου φαίνονται. Τώρα που λένε και στα μούτρα σε κάθε νέο που ξεκινάει τη ζωή του «θα παίρνεις 300 το μήνα και θα λες κι ευχαριστώ και δεν πιστεύω να θες να κάνεις και οικογένεια», ξανακάθομαι κάτω, με τα πόδια οκλαδόν και επαναλαμβάνω σαν τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο «τι έγινε βρε παιδιά;».