Μια φορά είπα κι εγώ να...ας πρόσεχα!

Με τι θα πας σήμερα στη δουλειά;
Πάλι με το ποδήλατο; Ή θα πάρεις το Μετρό;
Χμμμμ, σήμερα λέω να πρωτοτυπήσω. Θα πάρω το αυτοκίνητο! Θα το βγάλω από τη μιζέρια της ακινησίας που το έχω ρίξει και θα το πάρω. Ε μια φορά κι εγώ, ας το κάνω. Άλλωστε έχω να κουβαλήσω και το laptop σήμερα και με πιάνει ο ώμος μου μέσα στα βαγόνια από την τσάντα. Άσε που άργησα...ας το κάνω λοιπόν.
Πόσο χρόνο είπαμε πως κάνω με το ποδήλατο; Αν δεν έχει κίνηση κάνω 35 λεπτά. Αν έχει, οπότε δεν μπορώ να κινηθώ γρήγορα ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και με τα λογής λογής μηχανάκια να μου κόβουν το δρόμο, κάνω 40 με 45 λεπτά.
Ας δούμε λοιπόν, πόσο χρόνο θα κάνω με το αυτοκίνητο.
Βζουουουμ, βζουουουμ, που είσαι Μπάμπη να με δεις. Πως να πάω όμως από Κηφισίας; Ακόμα θα κατέβαινα αντί να γράφω το ποστ. Θα πάω από Αττική Οδό. Ωχ, αυτοί θέλουν και διόδια. Πιάσε το αραχνιασμένο e-pass και βάλε πάνω του ένα τάληρο. Πάνε οι εποχές που του έβαζες πενηντάρικο. Ο υπάλληλος, δεν λέει τίποτα, το έχει συνηθίσει φαίνεται το τάληρο πάνω στα e-pass. Άσχετα που δεν αρκεί ούτε για μία διέλευση χωρίς να φανεί το «ΟΡΙΑΚΟ».
Έχουμε ήδη περάσει τη μισή ώρα και ακόμα δε φτάσαμε. Κοντά είμαστε, δε λέω, δεν πονάει και η πλάτη μας, δε λέω, έχουμε και μουσικούλα, δε λέω, αλλά ακόμα δε φτάσαμε.
Άιντε επιτέλους, φτάσαμε, 32 τα λεπτά που κάναμε και κατά 2.5 έουρος φτωχότεροι μόνο από τα διόδια. Εντάξει φτάσαμε, αλλά που θα παρκάρουμε; Ουπς, εδώ δεν έχει. Ούτε εκεί έχει. Ας κάνω το τετράγωνο μια γύρα πάλι. Έλα ρε, εκεί έχει. Άστο! Ωπ, έσβυσε! Ξαναγύρνα τη μίζα. Δεν παίρνει με τίποτα! Μπαταρία έχει; Έχει ρε, αφού όλα ανάβουν! Τι έχει τότε το έρμο και ψόφησε;
Κάτσε να πάρω τον μηχανικό τηλέφωνο.
Έλα, τι κάνεις; Πως πάνε οι δουλειές; Όλα καλά; Έχεις καθόλου χρόνο; Τι είπες, έχεις γιατί δεν έχει καθόλου δουλειά; Ωραία. Όχι ωραία που δεν έχεις δουλειά, ωραία που έχεις χρόνο. Μπορείς να περάσεις από το μαγαζί; Έμεινα. Ναι, έξω από το μαγαζί, ευτυχώς. Τι, αφού εγώ κινούμαι με το Μετρό, πως έμεινα; Εμ, είπα ο μαλάκας να πάρω το αυτοκίνητο σήμερα. Έλα, σε περιμένω.
Εντάξει, ήρθε.
-Πάτα λίγο. Ώπα, άστο! Ξαναπάτα. Δεν γίνεται τίποτα, αντλία βενζίνης. Έχεις οδική βοήθεια, δεν κουνιέται με τίποτα και δεν μπορώ να το φτιάξω εδώ.
-Έχω, τους τηλεφωνώ και έρχομαι στο συνεργείο.
-Ναι, γεια σας. Έμεινα. Θα έρθετε; Α ωραία, σας περιμένω.
.
.
(Μετά από μία ώρα).
.
.
«Φτάνει να γυρίσειειειειες, στο δρόμο μη πεθάνωωωω...» (από το ραδιόφωνο).
-Μάστορα δεν πάει μία, αντλία βενζίνης.
-Πως το ξέρεις ρε μάστορα;
-Φώναξα ένα μάστορα.
-Να δω κι εγώ ο μάστορας;
-Να δεις ρε μάστορα, be my guest.
Βγάζει ένα ξύλινο ματσακόνι, σκύβει, της βαράει μια δυο γερές, έλα πάτα το να δούμε. Το πατάω αλλά δεν βλέπουμε τίποτα.
-Μουλάρωσε η άτιμη, μπες μέσα να σε σηκώσω.
Σήκωσέ το, σήκωσέ το, σήκωσέ το, το τιμημένο, στην καρό- στην καρότσα αφημένο.
Μέσα από συμπλιγάδες παρκαρισμένες στις γωνίες και κάμποσα μπρος πίσω για να στρίψει η καρότσα, φτάσαμε επιτέλους στο συνεργείο (το οποίο είναι πολύ κοντά από το σημείο που «έμεινε» το αυτοκίνητο, αλλά το 20λεπτο το φάγαμε με το φορτηγό μέσα στα στενά).
Το αυτοκίνητο κατέβηκε από την καρότσα, ανέβηκε στη ράμπα, δόθηκε η υπόσχεση πως θα φτιαχτεί τη Δευτέρα, άγνωστο το πόσο θα κοστίσει ακόμα (ευτυχώς που αυτός ο μάστορας είναι σπαθί και του έχω εμπιστοσύνη).
Τελικά η επιστροφή θα γίνει με το Μετρό. Και πονάει και ο ώμος μου, άτιμο laptop.

Ηθικό δίδαγμα: Πάρε το ποδήλατο, στοιχίζει λιγότερο και θα φτάσεις γρηγορότερα.

Η ιστορία είναι σημερινή και πέρα για πέρα αληθινή.