Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με τα Μαθηματικά. Γι' αυτό και το πρώτο νούμερο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το 0 που είναι το κενό, το άδειο ποτήρι, το κατώφλι μεταξύ ανυπαρξίας και ύπαρξης. Μετά υπάρχει ο Άλλος, εγώ, εσύ, ο καθένας μας που μπορεί ακόμα να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ζει. Σε κάθε Άλλον δίνουμε μια τιμή από το 1 μέχρι το +οο κι επειδή ο κόσμος μας είναι υλικός, στην τιμή περιέχεται και μια –κατά την δική μας εκτίμηση- υπεραξία, κάτι που εμείς εκτιμούμε πως πρέπει να έχει. Έτσι τον «αποκτούμε», καρπωνόμαστε δηλαδή εμείς την αξία (που του δίνουμε) με την κατοχή του κι αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε σημαντικοί, επενδύουμε σε αυτόν για να υπάρχουμε στο μέλλον. Κι όσο πιο πολύ σημαντικό θεωρούμε τον Άλλον, τόσο πιο μεγάλη η «κάβα» μας κι η δικιά μας –εικονική φυσικά- αξία. Από την άλλη, ο Άλλος αποκτά κι εκείνος μια μοναδική σημαντικότητα, την αξία δηλαδή που του έχουμε δώσει.
Στην πραγματικότητα ο Άλλος (κι εμείς κατ’ επέκταση) έχει μόνο μια τιμή, το 1, την ύπαρξη δηλαδή. Αφού όμως απλά υπάρχει γιατί να τον αξιολογήσω, γιατί να θεωρούμε κάποιον πως είναι καλύτερος από κάποιον άλλο? Μα αν μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα? Αν τον ερωτευτούμε? Αν τον αγαπήσουμε ή τον πηδήξουμε? Δεν πρέπει να του δώσουμε κάτι παραπάνω? Διότι σαν εγωιστές που είμαστε, του δίνουμε αξία επειδή απλά του δώσαμε εμείς προσοχή, εμπλέκεται το «εγώ» μας μαζί του. Φυσικά, έρχονται κάποιες στιγμές που ο Άλλος τα μαζεύει και φεύγει. Τότε είναι που αυτόματα εμείς χρεοκοπούμε. Διότι την υπεραξία που του δώσαμε ποτέ δεν την εισπράξαμε ή την εισπράξαμε εικονικά και πρόσκαιρα αλλά όχι στην πραγματικότητα (σαν να μηδενίστηκε η αξία των μετοχών μας και να μας μείναν «χαρτιά» στο χέρι) κι έτσι, αφού χάνουμε την αξία που θεωρούσαμε πως είχαμε, μένουμε με 0 υπόλοιπο βυθισμένοι στην δική μας –πλέον- ανυπαρξία ή, καλύτερα, στην θλίψη της μη αξίας της ζωής μας για αρκετό καιρό. Μέχρι που βρίσκεται κάποιος Άλλος, ο οποίος με τη σειρά του έρχεται να δώσει σε μας μια υπεραξία και να μας ξαναβγάλει στις «αγορές» και τότε είναι που αισθανόμαστε πάλι σημαντικό τον εαυτό μας, «υπάρχουμε» ξανά για κάποιον ή «υπάρχει» κάποιος σημαντικός για εμάς. Ξαναρχίζει ο φαύλος κύκλος της ύπαρξης, της συνύπαρξης καλύτερα, του εαυτού μας με τον Άλλον.
Σήμερα αποφάσισα να κάνω «ταμείο», τον ισολογισμό μου δηλαδή για να τον δημοσιεύσω αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να συμφωνήσουν τα «νούμερα». Τη μια έβγαζα θετική τιμή, την άλλη 0. Την μια στιγμή είχα αξία, την άλλη όχι. Κάθε φορά που μέτραγα τις αγοραπωλησίες της ζωής μου, σαν να υπήρχε μια μεταβλητή, ο άγνωστος Χ που λένε και τα μαθηματικά, που άλλαζε, που διέλυε τα πάντα, που τα μηδένιζε όλα. Σκέφτηκα λοιπόν πως, αφού το παρόν είναι δεδομένο και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, τότε ο άγνωστος Χ θα πρέπει να ανήκει στο παρελθόν. Έτσι, το αν υπάρχω ή όχι καθορίζεται από το αν υπήρξα, αν κάποτε είχα αξία. «Δεν μπορεί να μην υπήρξα» σκέφτομαι αλλά πάλι ίσως να νόμιζα πως υπήρχα αλλά στην πραγματικότητα να είχα την τιμή 0, δηλαδή να μην υπήρξα ποτέ στη ζωή κάποιου που θα μου έδινε κάποια αξία ή που –έστω- δεν θα με πουλούσε μισοτιμής για κάποιον Άλλο. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πως στη ζωή μας ετεροκαθοριζόμαστε από τον Άλλον γι’ αυτό και παύουμε να έχουμε οποιαδήποτε αξία όταν δεν υπάρχει άλλος να μας –την- καθορίσει. Αυτό συμβαίνει ή μας «τυχαίνει» στη ζωή, αυτές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνικές, επαγγελματικές, ερωτικές, συναισθηματικές, φιλικές, όλες.
Θα μπορούσε να υποθέσει με ασφάλεια κάποιος πως ο ετεροκαθορισμός της αξίας μας είναι περισσότερο αντικειμενικός γιατί αν αυτοκαθοριζόμασταν και βάζαμε μόνοι μας μια αξία στον εαυτό μας, δεν θα είχε καμία αξία μιας και θα τραβάγαμε κάτι πληθωρισμούς εξαψήφιους! Αλλά πάλι, ούτε είναι ορθό να εξαρτιόμαστε πάντα από την αξία που μας προσδίδει ο άλλος κι έτσι να αγνοούμε ακόμα και την φυσική μας ύπαρξη. Θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει και ο αυτοκαθορισμός αλλά σε μια βάση τέτοια που να μας βοηθά να μην πέσουμε στο 0, στην πλήρη ανυπαρξία. Και υπάρχει: αρκεί να θεωρήσουμε ως αντικειμενική μας αξία το 1, την μονάδα δηλαδή. Γιατί τελικά όλοι μονάδες είμαστε που ζούμε και πεθαίνουμε για να μας φορτώσουν μια πλασματική αξία, για να νιώθουμε σημαντικότεροι, να ξεχωρίζουμε αποκτώντας αξία μέσω ενός Άλλου.
Ξανάβαλα κάτω τον ισολογισμό μου. Τώρα δεν χρειάστηκε να κάνω καμιά πράξη, καμιά συναλλαγή, δεν χρειάστηκε τίποτα να υπολογίσω: είμαι 1 και υπάρχω τώρα, έχω την μικρότερη αντικειμενικά και υποκειμενικά δυνατή τιμή και παρόλο που είμαι φτηνός αποφάσισα να μείνω εκτός αγορών (junk bonds). Μου αρκεί το 1 της ύπαρξης, το 1 της ανάμνησης, το 1 της ελπίδας. Κι όλα μαζί πάλι 1 κάνανε/κάνουνε/θα κάνουνε. Μέχρι τουλάχιστον να σταματήσω να μετρώ...
Κράτα το 1 και προχώρα.
Εξαιρετική σκέψη.
Είπα να διαβάσω και να μην πω τίποτα, αλλά είναι από κάθε άποψη αδύνατον.
Μα τι εχεις γράψει;
Δεν μπορεί. Είναι η πλανητική μαντάρα του διημέρου, αλλά κι όλης της βδομάδας...
Καθώς προσπαθώ κι εγώ να κάνω σλάλομ στις κακοδαιμονίες των συμπαντικών επιρροών, απλά διαβάζω αυτό το επιστημονικό πια απαύγασμα, θέλε ποιών εμπειριών κι απλά γράφω, γιατί με έφερες στα ίσια μου...
Διαβάζω αυτά κι άλλα μύρια όσα, που κι εγώ αναλογίζομαι...
Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα φοβάμαι, καθώς στέκεσαι σαν παρατηρητής (είναι άραγε αντρική χάρη αυτή;). Εκεί εμένα μου φεύγει, ψιλοβυθίζομαι...
Εγώ ακόμα μπουσουλάω και μελανιάζω χτυπώντας τις γωνιές των εμποδίων...
ούτε δόντια δεν έχω βγάλει για να μασήσω καμμιά τροφή της προκοπής...Just sucking energizing and tasty sensations...
Μπορεί ακόμα και τα μάτια μου να έχουν το βλέμμα όλο λαχτάρα του νεογέννητου, αυτό που επιμένει να επικεντρώνει στα πρόσωπα των κοντινών ανθρώπων... και μ’ αυτούς δένεται...τους κάνει το κέντρο των αισθήσεών του...
Κι όλο αυτό άπελπες μοιάζει...Όμως, αντε ν’ αλλάξει συνήθειες ο μεγάλος άνθρωπος...
αλλά κι εσύ βρε παιδί μου δεν πας πίσω (λέω εγώ τώρα!)...
Πας πολύ βαθιά και ίσως δεν είναι για εδώ αυτό το διαμάντι.
Δεν έχω την ηρεμία να το δω καλύτερα τώρα.
Σημ. Δεν έχω λόγια, τα έφαγα.
Μόλις τώρα και χωρίς να το καταλάβεις, μέσα σε δυό κουβέντες, ανέλυσες τον έρωτα, όπως τα μεγαλύτερα καθάρματα που τυγχάνει να είναι ποιητές μπορούν και κάνουν, γι' αυτό μάθετε εσείς οι πιο μικροί:
Αυτό που ερωτευόμαστε είναι μόνο η εικόνα μας στα μάτια του Άλλου.
Scrabler, πολύ ωραίο κείμενο, μου αρέσει.
Να ζήσεις!
Σας εύχομαι κάθε καλό
πολυ κλειστό το σύστημα σου..αν τα μετρούσαμε όλα το πιθανότερο ναχαμε τρελαθεί..ρε μπας;..
...αρα...εμμονη με την εικονα μας ? ναρκισισμος ? η δε το συνελαβα σωστα...?
δέν μπορώ να βαθμολογήσω παραπάνω, γιατι μέχρι πέντε πάει! δυαδικό, ξεδυαδικό, το σύστημα αυτό κρύβει πολλές αλήθειες, πολύ ωραία τα λές...
Παρ΄ όλο που ανάμεσα στο 0 και στο 1 υπάρχουν και άλλοι πολλοί αριθμοί(0,5 π.χ.!) το on-off δέν οδηγεί πάντα σε ασφαλείς δρόμους!
Αν υποθέσουμε οτι το "μηδέν" μας γίνεται "ένα" λόγω μιάς συμβίωσης ,π.χ., επειδή είναι φυσικό να ζούμε εντονότερα μαζί με ένα άλλο άτομο, τότε και ο δικός του άσσος ίσως (συγχρωτιζόμενος!) με το δικό μας ...μηδενικό ..να γίνει ελλειπής!
Το μηδέν είναι μικρότερο απο το ένα, αλλα είναι φορές που έχει μεγαλύτερη αξία απο το ένα.Αναλόγως την αξία που θα του δοθεί! Συμφωνώ με τον ετεροπροσδιορισμό, αλλιώς δέν υπάρχει βάση λογική!
Υποψιάζομαι οτι (π.χ. στον έρωτα)το μηδέν μας γίνεται ένα, μεγαλώνουμε, μεγενθύνεται το εγώ μας, αλλα δέν είναι πάντα παράδεισος οι άλλοι.Λένε οτι ...κόλαση είναι οι ...άλλοι!
Σ΄ όποιον αρέσουμε, δια τους άλλους δέ θα μπορέσομεν! διατί να το κρύψομεν άλλωστε!?!
σωστο.κ το κατεβατο σωστο.ασχημο πραγμα οι ανθρωπινες σχεσεις.η καλυτερα ατιμο.χρηματιστηριο.
με μιά δεύτερη ανάγνωση,αγαπητέ φίλε, μου έρχονται κι΄ άλλα!
Αξιωματικά θα πρέπει να δεχτούμε οτι 00, ωστόσο υπάρχουν και "μονάδες", αναλώσιμοι τύποι, που υποτίθεται μετράνε, αλλα στην ουσία είναι κουλούρια, μηδενικά...
Έχουμε όλοι εικόνες απο μποντυμπιλνταράδες, και καλάδες, που μπορεί να μετρήσουν κάποτε για μιά γυναίκα, ενώ στην ουσία σε άλλα θέματα είναι κενοί πνευματικά.
Άρα υποχρεωτικά πρέπει να βάλουμε κι΄ άλλο προσδιοριστικό παράγοντα, τη ποιότητα όχι μόνο τη ποσότητα.
Άν δέν ερωτευτούμε το δικό μας, έστω αγέννητο μηδενικό...πώς θα αρέσουμε στους άλλους ;! οέο ??!
Πώς θα δώσουμε αξία στην ύπαρξή μας, άν ξεκινήσουμε απο το μηδέν, και ουχί απο το ένα ;
Αφού 2 γινόμαστε όταν "ένα" ενώνεται με άλλο ένα.Βέβαια, η παρούσα εποχή με τη βαθιά της κρίση, σε συνδυασμό με τη διαστολή(augmentation)και τη μεγέθυνση του ήλιου του Aug-ust,και του καλοκαιριού εν γένει, αλλοιώνει τη ματιά.
όλοι κάποτε γινόμαστε "λιώμα".Έχουμε νιώσει μηδενικά.Αλίμονο όμως άν απαρνηθούμε τους εαυτούς μας ιδωμένους ώς μηδενικά.Οι άλλοι είναι μηδενικά πολλές φορές! τα φίξντ ποδήλατα είναι μηδενικά!(sorry κι΄ όλας ρε παιδιά των fixed!).Θέλω τη μηδενική(στο ελεύθερο)ταχύτητα, και δέ την έχω.Τότε ναί, και το μηδέν αποκτάει αξία.Δέ μπορείς να τη πάς τη κατηφόρα, αφήνεις τα πετάλια.
Το μηδέν γίνεται πανίσχυρο, η πρώτη ταχύτητα (φιξ),το ένα γίνεται άχρηστο, και κατ΄ ουσία αυτό είναι το μηδενικό, το φίξντ ποδήλατο.
Που με τη μία, αλλα καρφωμένη και κολλημένη του ταχύτητα θεωρείται οτι μπορεί να πάει παντού, ενώ στην ουσία είναι φτιαγμένο μόνο για ακροβατική ποδηλασία.Εμένα που είμαι αλανιάρης, αυτή η μία η άτιμη ταχύτητα είναι το μηδέν, το καταστροφικό αίτιο των γονάτων μου, το εμπόδιο να φτάνω Κόρινθο.
Μετά το 1 έρχονται τα πολλά, γι΄ αυτό και γουρλώνω τα μάτια μου στη θέα της πολλαπλέτας! όσο πιό πολλά γρανάζια, τόσο το καλύτερο! παιδικό απωθημένο;! ίσως.Αλλα θέλω εγώ να έχω την επιλογή και όχι αι γκόμεναι!
(τις αλλαγές τις θέλω απο τις μανέτες των φρένων!)
Η σοκολάτα που δέν έφαγα για να φάω παγωτό, μου κοστίζει όσο το παγωτό που δέν έφαγα.Άν υποθέσουμε οτι έχουν ίδια αξία.Ο γκόμενος που διάλεξε η Κατίνγκω, της κόστισε τόσο, όσο έχασε εμένα! άρα μπορεί και να κέρδισε τελικά η κυρία! δέν έχασε απαραίτητα!
Το μικρό γραναζάκι στο δισκοβραχίωνα, μου κέρδισε ευκολότερο πεταλάρισμα, μου κόστισε απώλεια βαριάς πεταλιάς, κατ΄ άλλους εκγύμνασης, κατ΄ εμέ λύτρωση των γονάτων μου!
Είμαι κουρσάς ρε παιδιά! συγχωρέστε με! Thanks Scrabler, ίσως κάπου-κάπου να αξίζει να ερωτευόμαστε τη προσπάθειά μας!
Άλλωστε ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός, και ο καλύτερός μας φίλος!
Αυτό που με προβλημάτισε εμένα και κατέλαβε όλη τη σκέψη μου είναι όχι τόσο το 1, αλλά το 0. Το μηδέν ουσιαστικά δεν υπάρχει, είναι το απόλυτο τίποτα, το κενό. Δεν έχει υπόσταση,δεν υπάρχει και όμως άθελά του εταιροπρσδιορίζεται. Εταιροπροσδιορίζεται από τα κενά διαστήματα που του αφήνει το 1 (digital). Έρχεται να καλύψει τον χώρο που μένει όταν αποσύρεται το 1. Θα υπήρχε 0 αν δεν υπήρχε 1; (μάλλον ναι;)
Η αγάπη, τουλάχιστον η αγάπη που μπορεί να δώσει 1 ανθρώπινο ών προς 1 άλλο ανθρώπινο ων έχει αρχή, φορά και κατεύθυνση προς τον άλλον 1αν. Τον φορτίζει με υπεραξία και επειδή στη φυσική η δράση έχει και αντίδραση ο άλλος 1ας επιστρέφει την αγάπη με στον πρώτο 1αν με αντίθετη φορά και κατεύθυνση και τον φορτίζει και αυτόν με υπεραξία. Αν δεν το κάνει, πράγματι χάνεται η υπεραξία αλλά δεν παύει να υπάρχει το 1. Το 1 δεν γίνεται 0.
Ενδιαφέρον θα είχε να ξέραμε αν μπορεί από το 0 να γεννηθεί αγάπη και να στραφεί προς το 1. Αυτή θα ήταν η απόλυτη, αληθινή, γυμνή, αγάπη που έχει μια και μοναδική φορά και κατεύθυνση διότι το 0 λόγω τις υπόστασής του δεν μπορεί να δεχθεί την αντανάκλασή της και είναι ανίκανο να προσαυξήσει την τιμή του με υπεραξία. Ένα τέτοιου είδους αγάπης θα μπορούσε να είναι αυτή της μητέρας προς το παιδί της , αλλά και πάλι δύσκολο. Θα είχαμε ένα είδος perpetuum mobile.
Γεννάτε το ερώτημα τελικά αν το 0 υπάρχει ή όχι. Το διάστημα από το 1 εως το άπειρο είναι μεγαλύτερο από την απειροτητα του 0 του κενού δηλαδή;
Επίσης γεννάτε το ερώτημα αν το 1 θα μπορούσε να αυτοπροσδιοριστεί αν δεν υπήρχε το μηδέν; (Τώρα τα έκανα σαλάτα γιατί στη αρχή προϋπέθεσα ότι το 0 δεν υπάρχει)
Ερωτήματα άλλα: μήπως τελικά το 1 λέει ευτυχώς που δεν είμαι 0;
το 0 μπορεί να δημιουργήσει; Κάποιοι λένε ναι και το ονομάζουν είτε Θεο, είτε το σημείο πρίν το BIG BANG.
Άλλα ήθελα να γράψω και άλλα έγραψα.
Η μουσική δεν φτιάχνεται από ήχους, αν είχαμε μια σειρά από ήχους θα φτιάχναμε θόρυβο. Η μουσική φτιάχνεται από τις παύσεις, από τα κενα μεταξύ των ήχων.
Το κενό, το μηδέν, είναι μια αφηρημένη λέξη που εφηύραμε εμείς οι άνθρωποι επειδή δεν μπορούμε να συλλάβουμε την έννοια του απόλυτου κενου, την ιδέα της μη ύπαρξης, είναι μια λέξη μαθηματική που η έννοιά της αντιστοιχεί με την ανυπαρξία. Δεν έχει κανένα κενό διάστημα μέχρι το ένα επειδή το ίδιο είναι ένα κενό από μόνο του, είναι το πριν του bing bang, είναι το απέναντι της μαύρης τρύπας, είναι αυτό που ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να εξηγήσει διότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε την υπόσταση μιας μη υπόστασης, μπορούμε μόνο να κάνουμε μια συνθήκη, να την ονομάσουμε μηδέν για να την συμπεριλάβουμε στον λόγο μας ως αντίθεση σε σχέση με την ίδια την ύπαρξη. Ξέρουμε όμως το μέγεθος του κενού, του 0, είναι ακριβώς ίδιο με το μέγεθος του άπειρου που και αυτό δεν μπορούμε να κατανοήσουμε διότι, ευτυχώς, είμαστε πεπερασμένοι.
Έτσι λοιπόν το 0 υπάρχει κι είναι το black box πριν τη γέννηση και μετά το θάνατο. Κι εμείς δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μια μουσική νότα μεταξύ δυό άπειρων παύσεων στην αιωνιότητα. Αυτή είναι η ζωή μας. Κι αυτό που γεννηθήκαμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε αυτή τη μοναδική νότα που έχουμε, την ύπαρξή μας δηλαδή, να μην τη βγάλουμε φάλτσα... χλωμό το κόβω...
Η χαριτωμένη αντίφαση της υπόθεσης είναι ότι στην Αξιολόγηση ενώ Θα έπρεπε να σου βάλουμε 0 ή 1 σου βάλαμε όλοι 5*.
Το ότι θα διάβαζα τέτοιο συλλογισμό εδώ δεν το περίμενα με τίποτα.
Αλλά αυτή είναι και η μαγεία της ζωής,αυτά που συμβαίνουν εκεί που δεν τα περιμένεις.
Υποκλίνομαι!
Μα σε αυτό νομίζω πρέπει να επιστρέψουμε φίλε-η Royal Oak για να αποκτήσουμε τη ευτυχία,
την ευτυχία της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων.
Τότε που δεν είχαμε φτάσει ουτε καν στο 1 και είμασταν ακόμη στο 0.
Αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι έκπληξη. Έχει να κάνει με το ποδήλατο. Δεν είναι παίξε γέλασε...
Λοιπόν.
Δεν πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον scrab, όπως και στα μαθηματικά ένα πράμα.
Δεν μπορείς ν' αποδείξεις τίποτα πέρα απ' την πίστη σου, έχουμε δρόμο ακόμα για τα στέκια του Θεού και του διαβόλου, όπως και στην αγάπη ένα πράμα...
Σημ. Παράτα τα ποδήλατα κι έλα ξανά στα μοτόρια.
Σημ.2 Άσε που κρύβεις και πολλά, παμπόνηρε scrab:
γω πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως ταυτίζετε την αθωότητα με το μηδέν ή με κατι λαμπερό που κρύβεται βαθιά μεσα μας.. από όσο θυμαμαι μικροί είμασταν κωλόπαιδα .. και το μηδεν είναι ακαριαίο..για μια στιγμή μόνο..όμως είναι απαραίτητο αν θελεις να ξεκινήσει κατι καινούριο..και να πας παρακάτω, πρεπει να εχεις εξαφανισει και τις γύρω - γύρω τριχομονάδες..
τώρα το μηδεν που έχετε στο μυαλο σας οι περισσότεροι έχει να κανει περισσότερο με την ανυπαρξία ..δηλαδή 1+1=0 κανένα ..αλλά για μας του μηχανουργείου 1+1=2
Τι έκανε ο καημένος ο Νάρκισσος; Προσπάθησε να καταλάβει μέσα απ’ τον εαυτό του...Δεν του βγήκε αυτό, αλλά κάτι άλλο, αυτό όμως δεν σημαίνει και τίποτα...
Ο εαυτός έχει μεγάλο ρόλο να παίξει...Όποιος τον πάει στην άκρη είναι το πρόβλημα...
...και έναντι στον Corelli και την Folia του να κι ο μπριόζος ερωτικός Boccherini και...
χρειάζονται πολλά fantangos για να περάσει κανείς απ’ το 0 στο 1.
Και ναι είναι μηδέν, όπως το λέει ο S. Τα άλλα είναι διφορούμενα κι αμφίβολα κι αδιέξοδα...
Ή όλα ή τίποτα.
Είπαμε...
κωλόπαιδα για ποιόν για εμάς ή για τους άλλους?
Ο καθωςπρεπεισμός,τα "πρέπει" και τα "μη", είναι που σκοτώνουν την αθωότητα και όχι ο "κωλοπαιδισμός" της αμφισβήτισης και της έρευνας.
Συμφωνώ φίλε,στιγμές είναι η ευτυχία,έτσι το αντιλαμβάνομαι και εγώ.
Σωστός!
Scrabler τα αναλύεις όλα πολύ και καις .. φλάντζες αγόρι μου.
Είσαι αυτός που είσαι στην παρούσα χρονική στιγμή. Αύριο, σε ένα μήνα κτλ μπορεί ( και έχεις το δικαίωμα) να είσαι κάτι άλλο. Να έχεις αλλάξει, να έχεις εξελιχθεί.
Στην παρούσα φάση και όπως είσαι τώρα, είτε κάνεις, είτε δεν κάνεις στους άλλους.
Αυτό ισχύει για όλους μας. Σε όποιον αρέσουμε στην τελική, ( δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους).
Αν δύο άνθρωποι γουστάρουν και αποδέχονται ο ένας τον άλλον έχει καλώς... αν όχι, τότε έχει και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
Η Αγάπη είναι να αποδέχεσαι τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι. Με τα καλά του και με τα στραβά του. Η Αγάπη έρχεται με τον καιρό, οι σχέσεις χτίζονται, δεν φυτρώνουν σαν το γρασίδι.
Ο Έρωτας είναι να τον τοποθετείς τον άλλον κκάπου που εσύ φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να είναι.
Εκείνοι που έχουν πέντε εμπειρίες στην ζωή τους, δεν δέχονται να τους τοποθετεί κανένας κάπου. Δεν ετεροκαθορίζονται, γιατί ξέρουν τον εαυτό τους.
Αντίστοιχα δεν τοποθετούν κανένα σε κάποιο βάθρο, γιατί ξέρουν ότι αυτό που φαντάζονται ότι μπορεί να συμβαίνει, δεν είναι απαραίτητα και πιθανόν να συμβαίνει.
Έρωτας είναι η ανικανοποίηση καύλα. Γάμα την κυρά των λογισμών σου και θα σου πω εγώ για πότε θα πάψει να απασχολεί τους λογισμούς σου, αφού θα απασχολήσει το άλλο σου κεφάλι. Το αυτό και για τα κοριτσάκια.. Γάμηστε τον τον πρίγκιπα και θα σας πω εγώ μετά για πότε παύει να είναι πρίγκιπας. Σεξ = reality test.
Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να συζητάμε.
Τα ωραιότερα πράγματα στην ζωή είναι και τα πιο απλά και απλοϊκά.
Λίγο κρασί, λιγό θάλασσα ( γιατί είναι και καλοκαίρακι ) και το αγόρριιιι μου!!!
Scrabler...Ξεκόλλα!!!
χωρίς προσωπική ηθική δε πας πουθενά..ούτε προκειται ν'ανακαλύψεις καμιά αλήθεια ερευνώντας.. πόσο μάλλον ναμφισβητήσεις αυτό που ζεις .. ή ακόμη και να γίνεις μουσική αν αυτό ονειρεύεσαι.. απλώς θα σερνεις τα κοκαλα σου μεχρι το τέλος.. όπως κάνουν τα ζώα..και αυτό είναι κατι που θελει και χρόνο και αυστηρούς κανόνες.. δεν είναι ούτε φυσικό ούτε κληρονομικό..είναι όμως ανθρώπινο..και ένας τρόπος να έρχεσαι σε επαφή με τους άλλους και τον κόσμο..δίνοντας πραγματική "αξία" και νόημα στην ύπαρξή σου..δημιουργώντας την..
[quote=Ainastros]χωρίς προσωπική ηθική δε πας πουθενά..ούτε προκειται ν'ανακαλύψεις καμιά αλήθεια ερευνώντας.. πόσο μάλλον ναμφισβητήσεις αυτό που ζεις .. ή ακόμη και να γίνεις μουσική αν αυτό ονειρεύεσαι.. απλώς θα σερνεις τα κοκαλα σου μεχρι το τέλος.. όπως κάνουν τα ζώα..και αυτό είναι κατι που θελει και χρόνο και αυστηρούς κανόνες.. δεν είναι ούτε φυσικό ούτε κληρονομικό..είναι όμως ανθρώπινο..και ένας τρόπος να έρχεσαι σε επαφή με τους άλλους και τον κόσμο..δίνοντας πραγματική "αξία" και νόημα στην ύπαρξή σου..δημιουργώντας την..
χμμ…παρεξηγήθηκα… νομίζω…
Προσωπική ηθική… όμορφη λέξη… πιασιάρικη…
Κοίτα τι γίνεται τώρα Ainastros.
Κάθε έννοια εμπεριέχει το κίνδυνο του έτεροπροσδιορισμού της,
σύμφωνα με την αφετηρία της θεώρισής της.
Έτσι έχουν γίνει έγκλήματα στο πέρασμα των αιώνων στο όνομα της όποιας ηθικής ,του κάθε Θεού και τόσων άλλων όμορφων Αξιών.
Μίλησες για κωλόπαιδα και μου έρχεται στο μυαλό ότι ίσως, ένα από τα Μεγαλύτερα Κωλόπαιδα στην ιστορία, ήταν ο Σωκράτης ο οποίος το μόνο που έθετε σαν αξίωμα ήταν ότι δεν γνώριζε Τίποτα, ξεκινούσε τη συζήτηση από Μηδενική βάση και με αυτό τον τρόπο έφερνε το συνομιλητή του αντιμέτωπο με τα ίδια του τα επιχειρήματα.
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου σε κάθε μας βήμα σε κάθε γωνιά βρίσκεται μια ‘’Αυθεντία’’ ένας ‘’Σωτήρας’’ που προσπαθεί να μας πουλήσει τη ‘’πραμάτια’’ του,
αν ακολουθήσεις είσαι καλός αν όχι είσαι ‘’κωλόπαιδο’’ άθεος’’ αιρετικός’’ και δεν ξέρω και γω τι άλλο .
Για αυτή την Αμφισβήτηση και Έρευνα μιλάω.
Εσύ ο ίδιος στο παραπάνω συλλογισμό σου μιλάς για -προσωπική ηθική- στην αρχή,- "αξία" και νόημα στην ύπαρξή σου-στο τέλος
αλλά φροντίζεις ενδιάμεσα να διαχωρίσεις τη θέση σου από την υπόλοιπη Πλάση λέγοντας
- απλώς θα σερνεις τα κοκαλα σου μεχρι το τέλος.. όπως κάνουν τα ζώα..-.
Τοποθετείς όπως αντιλαμβάνομαι κάπου ανώτερα τον εαυτό σου ξεχνόντας την θνητότητα της ύπαρξης σου.
Aυτό όμως αναιρεί το επόμενο σου επιχείρημα-..και ένας τρόπος να έρχεσαι σε επαφή με τους άλλους και τον κόσμο.. –
Όλα τα Όντα είμαστε μονάδες του Κόσμου τούτου και δεν υπερέχει κανένα έναντι του άλλου , μόνο η ανθρωποκεντρική αντίληψη των πραγμάτων δέχεται το αντίθετο.
Είμαστε δημιουργήματα δεν είμαστε Δημιουργοί.
γιατί μιλάς μόνο για τον εαυτό σου και τα πιστεύω σου, διαστρεβλώνοντας τα όσα έγραψα..
ας ξεκινήσουμε όμως από το τελευταίο αυθαίρετο συμπέρασμά σου.. η δημιουργία είναι κάτι που μας περιέχει και γιαυτό την περιέχουμε.....υπάρχει πιο απόλυτη, σκοταδιστική, θρησκόληπτη και δογματική πρόταση από αυτή; "Είμαστε δημιουργήματα δεν είμαστε Δημιουργοί." Αυτό δεν λένε όλοι οι πιστοί που πιστεύουν σε ένα Θεό δημιουργό; Από την άλλη, σαν όντα αυτού του κόσμου.. γεννάμε τη ζωή και φτιάχνουμε πολιτισμό .. διαιωνίζοντας το είδος μας και δίνοντας νόημα στην ύπαρξη μας .. με ή χωρίς ηθική εδώ και χιλιάδες χρόνια.. η διαφορά μας από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο,(το ότι μιλώ σε τρίτο πρόσωπο για τα ζώα δε σημαίνει ότι τα θεωρω κατώτερα..αλλά κάτι έξω από μένα διαφορετικό - έλεος-), που και το ίδιο δημιουργεί με τον τρόπο του -ζωικό βασίλειο-..-η διαφορά μας- είναι η συνείδηση ότι υπάρχουμε, αλλά κυρίως του θανάτου μας..χρησιμοποιώντας τη Λογική..χωρίς τη λογική δεν θαναγνωρίζαμε ούτε τον εαυτό μας...και αυτός είναι ο βασικός διαχωρισμός που κάνω..στη βάση του έλλογου (Λόγος, λογική) και του άλογου (ένστικτο, συναίσθημα, μη βούληση).. και όχι όπως αυθαίρετα διαπιστώνεις λόγους ανωτερότητας , άγνοια του θανάτου..και αποστροφή στην πλάση..ίσα ίσα και η λογική δωρο της πλάσης είναι...όμως η ηθική επειδή χρειάζεται κανόνες και καθημερινή πρακτική..είναι το δικό μας δωρο προς τον εαυτό μας και προς τον κόσμο όλο..και εντάσσεται στη διαλεκτική του κοσμου μας ..
και αυτό έχει την σημασία του, γιατί μιλώ για προσωπική ηθική. Προσπαθώντας να την ξεχωρίσω από την κοινή ηθική (ηθικολογίες), καθώς και από τις όποιες θρησκείες..και να βάλω τον εαυτό στο επίκεντρο της συζήτησης ως αντικειμενο της σκέψης και όχι απλώς σα μια πεπερασμένη μονάδα.. από τη στιγμή δηλαδή που αναγνωρίζω τον εαυτό μου και μπορώ να τον σκεφτώ ως αντικείμενο.. μπορώ και να τον δημιουργήσω ακόμη και από το μηδεν... όπως ένας ζωγραφος φτιάχνει έναν πίνακα ή ένας λογοτεχνης ένα δοκιμιο ή ενα ποιημα.. γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτή η κίνηση μπορεί να έρχεται σε αντίθεση, με τις μέχρι τώρα παγιωμένες και δογματικές αντιλήψεις περι εαυτού..σε περίπτωση που και αυτόν τον θεωρείτε θείο δώρο ή κατι που είναι πολύ καλά κρυμμένο και πρέπει πάση θυσία να το φέρετε στο φως..μπας και ανακαλύψετε κατι σημαντικό..φρουδικές αρλούμπες δηλαδή..
όσο για τα κωλόπαιδα το ξεκαθαρισα πως μιλώ απόσα θυμάμαι για τα δικά μου παιδικά χρόνια.. τώρα ποση ευτυχία αντλεις από αυτό και που καταλήγεις είναι δύσκολο να το γενικεύεις, γιατί δεν μεγαλώνουν όλα τα παιδια στις ίδιες συνθήκες και σε πολλά είναι άγνωστη ακόμη και η λέξη ευτυχία..και νομίζω πως οι περισσότεροι ωραιοποιούν και εξειδανικεύουν εκείνη την περιοδο..
πάντως και του σωκρατη τα ήθελε ο κωλος του...γιατί θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει ακόμη και στην εξορία.. αλλά διάλεξε το κώνιο..που είναι όμως μια ηθική επιλογή ...αλλά δεν ξεκινούσε ποτέ απτο μηδέν τη συζήτηση και ας φαίνεται έτσι... γιατί με τη μεθοδο της μαιευτικής και με τις ερωτοαπαντήσεις που ακολουθούσαν μετα από την όποια τοποθέτηση ..κατηύθυνε την κουβεντα ουσιαστικά εκεί που ήθελε.. αν και δεν συμφωνω με τα όσα διακύρησσε..για πολύ πιο σοβαρούς λόγους από τις τεχνικές διαλόγου του..
αφόρητη η ζέστη,τα σεντόνια περιττά...
Αισθάνομαι,
ότι καταχρώμαι το νήμα και είναι Άδικο.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία το φίλο scrabler
Πολύ έντιμη στάση! Σου εύχομαι κάθε είδους δροσιές...
Τα σεντόνια είναι για να τα ιδρώνουμε-εάν είναι και σατέν, σκέτη κόλαση.
Ότι κάνει ζέστα, συμφωνάω και δεν ενοχλάω (άλλο).
Σημ. Αυτό είναι το μοτόρι του scrab
...τυπε μιλαμε για τρελλο καρατε η τραιομφ
...
Ευχαριστώ Royal Oak και Ανταποδίδω...
Άς Δροσιστούμε λοιπόν
«Δεν θα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας σε δεν ξέρω ποιο καταφύγιο: θα τον ανακαλύψουμε στον δρόμο, στην πόλη, μέσα στο πλήθος, πράγμα ανάμεσα στα πράγματα, άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους»
και πεταλάροντας θα προσθέσω σ'αυτόν τον οντολογικό σας στοχασμό.
Καλό καλοκαίρι και ραντεβού στους δρόμους
έναντι δογματικού ζαν πωλ το άπειρο απροσδιόριστης υπόστασης αρθούρου
σύμπλοκο με ένα ακόμα μηδενικούλι, κ σιγά
εσύ...σάτυρ εγώ! δια να εξηγούμαι: Τράιουμφ, ήτοι ο θρίαμβος τζη ψυχής, η ντοματοσυκλέτα που όλοι ονειρευόμεθα! Είμαι έτοιμος να δεχτώ ακόμα και τρελό καράτε δια τη πάρτη της! Το θέμα είναι πόσο χαμηλά( -1.000.000) κάτω απο το απόλυτο μηδέν, είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για κάτι/κάποιον!
Αξίζει το κόπο?! οέο? πιό πάνω μίλησα για το κόστος ευκαιρίας, τώρα μιλάμε για το απόλυτο κόστος, ίσως και το απόλυτο λάθος...
Υ.Γ.: μιά και το υιοθετήσαμε για τα καλά πλέον το "τρελό καράτε"...μήπως ξέρει κανείς τη (πρωτογενή)πηγή της έκφρασης ;! merci mercier, ποδηλάτ
λεβιεδοκλαμπάν Πεταλιαρίς!
μα εκεί είμαστε και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη...ποιός από μας λείπει από’ κει;
Μιας που σαν μπλογκ μπορουμε να γράφουμε το μακρυ μας και το κοντό μας και μιας που συνεχεια τρωγεσαι για μοτοσυκλετοσυζητηση, γι αυτό θα σου αποκαλυψω φιλε Vale πως το μοναδικο πράγμα που εχω και λεει triumph δεν είναι σουτιεν αλλά μια μπλε... πινακιδα!
Μου τη δώσανε οι ίδιοι της Triumph και η ουσία ήταν το χρυσαφί κομματάκι που δεν φαίνεται καλά αλλά αν το δεις απο πιο κοντά λέει:
Εντάξει, καλό ήταν αλλά πιο πολύ μου αρέσει το ποτήρι μπύρας που μου δώσανε οι "δικοί μου" και που τώρα το χρησιμοποιώ σαν μολυβοθήκη!
Δεν έχω δοκιμάσει να πιω μπύρα μ αυτό γιατί αν πλησιάζω κοντά αγριεύω που το βλέπω να γράφει:
Αλλά όλα αυτά μια υπερτιμημένη μαλακία συναισθηματική είναι μιας που αν μπορουσα θα τα πούλαγα ΟΛΑ για να μπορέσω κάποτε να ξαναβγάλω φωτογραφίες σαν αυτή, αύγουστο μήνα στα πιο μαγικά βουνά που έχω ποτέ περάσει:
Άλπεις: Αν θα καβαλούσα μηχανή ή ποδήλατο δεν με απασχολεί. Με απασχολεί πιο πολύ που δεν μπορώ να τα παρατήσω όλα και να ξαναβγώ στο δρόμο τώρα. Αλλά πάλι, που ξέρεις...
ΥΓ: Κατάλαβες πως θα 'ταν στρογγυλοφάναρος πάντως
Δώσε πράμα στο λαό, σου υπόσχομαι πως δε θα βγάλω άχνα.
Γιατί ρε σεις τα κρύβεται;
Ο άλλος (Μήτσος ο “Βεζούβιος”), τα έχει όλα στο συρτάρι, ανοίγει, τα βλέπει, βογκά και ξανακλείνει, (τα ίδια-καρμπόν-λέει κι αυτός). Κι εγώ χάνω μαλλιά με τρελό ρυθμό, όμως δεν κάνω έτσι.
Σημ. Σε εκλιπαρώ, πες κι άλλα, έχω απόθεμα μπιρόνια, για την ώρα (ευτυχώς).
Σημ.2 Ρε συ. Μια φορά Ινδιάνος, για πάντα Ινδιάνος. ;)
Σημ.3 Α! Ξέχασα. Και που ΄σαι, οι ακουστικές ξεκινούν από 100 ευρωπουλάκια (τσάκω μία κι άσε την γκρίνια).
αγορίνα εχεις ρέντα..και στη ζέστα..κάποια στιγμη λέω να φτιάξουμε ενα μνημείο hall of fame που θα στεγαζουμε μόνο ποδηλατικά σκαλπ...και θέλω τη συνδρομή σου σε ποστ..:)
...θα εχεις τη δικη μου αμεριστη συνδρομη σε ποστ
βαφτισιμιέ μαζί θαμαστε .. αλλά συ θασαι στα εκθέματα.. :)
...παρεπιπτοντως σ αυτη τη συναυλια στα προπυλαια ηταν η πρωτη φορα που ειδα λαιβ τον ασημο ,πρεπει να 'ταν 1984 η '85 αν δε μ' απατα η ...φιλη μου , http://www.youtube.com/watch?v=aAoHcwRI_ak
αυτό που ερωτευόμαστε, είναι η πλάνη της ΜΗ μοναξιάς (προέρχεται απο το ΔΕΝ θα πεθάνω μόνος)
η εικόνα μας στα μάτια του άλλου, είναι οι χαρές και οι λύπες του ΥπερΕγώ
και το αυθεντικό αλλά χαμένο :
το βλέμμα όλο λαχτάρα του νεογέννητου
είναι η ολοκληρωτική χαρά του Εκείνου
....είμαι μικρός, μπορεί να κάνω και λάθος....
georgevr,
μετά από έξι δεκαετίες ζωής και παρατήρησης του πώς ωριμάζει ο τρόπος θεώρησης των πραγμάτων γενικά, πολύ δε ειδικότερα εκείνων που εντάσσονται στη σφαίρα των προσωπικών σχέσεων,
φοβάμαι ότι η ηλικία δεν μετράει τόσο, όσο η προίκα των ματιών μας και δεν εννοώ τα μάτια ως όργανα της όρασης...αλλά όλο το σύστημα που προσλαμβάνει, ό,τι έχει τη δυνατότητα κανείς να προσλαμβάνει.
Άλλος αυτά, άλλος άλλα, άλλος όλα, αλλος λίγα κι άλλος τίποτα... Σε κάθε περίπτωση για όλους υπάρχει ελπίδα, αρκεί να θέλουν να δουν και να μην έχουν σφραγίσει κάθε πύλη εισόδου ερεθισμάτων.
Κι επειδή το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό, το να αποκλείσει κανείς την πρόσληψη ερεθισμάτων, το θεωρώ σημάδι αυτοκτονικών τάσεων.
Έτσι κι επειδή όλη η ζωή μας είναι μια πρώτη φορά, κάθε φορά θα μπαίνουμε στη φωτιά με την ίδια φοβία, αλλά και θάρρος, γιατί δεν γίνεται αλλιώς...
Χωρίς το θάρρος της επιλογής, δεν θα υπάρχει καν επιλογή, δεν θα υπάρχει δυνατότητα να τεθεί κάποιος σε δοκιμασία, δεν υπάρχει δημιουργία σωστού ή λάθους, δεν υπάρχει δημιουργία ζωής...
Κι αν ΔΕΝ δεις τον άλλον, σαν έναν κόσμο θαυμάσιο και πρωτόγνωρο, που θες να γνωρίσεις εκ του σύνεγγυς,
να μπεις βαθιά στη ζούγκλα του, να έρθεις σε τριβή με ό,τι μπορείς περισσότερο και θαυμαστό απ’ την πανίδα και τη χλωρίδα του
κι όχι σαν αποστασιοποιημένος συλλέκτης πληροφοριών, που αρκείται στη φυλομέτρηση των σελίδων γρήγορα και επιγραμματικά,
απ’ την αρχή, ή καλύτερα απ’ το σημείο μείον Α,
ένα κλάσμα πριν την αρχή,
καλύτερα να μην τον πλησιάσεις αυτόν τον άλλον.
Είναι τεράστιο χάσιμο χρόνου...
και η ζωή δεν είναι απέραντη ευτυχώς...
Ο χρόνος με τον οποίο έχω μια κάποια έχθρητα είναι εκεί, για να μας βάζει τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι...
....αλλά όταν λέω "χαμένο", δεν εννοώ ότι, το κατά Φρόυντ "Εκείνο" λιγόστεψε ή πέθανε. Οι ενορμήσεις του θα είναι πάντα και για ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους αυθεντικά έντονες.
Το "χαμένο" αναφέρεται στο ρεζουμέ. Στο Εγώ δηλαδή (το καημένο το Εγώ) που αναγκάζεται, προσπαθώντας να συνταιριάξει το Εκείνο (το αυθεντικό, το απο μόνο του) με το ΥπερΕγώ (που μας δημιούργησαν οι γονείς, οι δάσκαλοι, η κοινωνία), να παραμορφώσει, να τυφλώσει (Άλλος αυτά, άλλος άλλα, άλλος όλα, αλλος λίγα κι άλλος τίποτα...)
Αν υποθέσουμε ότι οι βασικές ενορμήσεις του Εκείνου (ηδονή και θάνατος) υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, στα παρακάτω παραδείγματα περιγραφής του ρεζουμέ (του Εγώ δηλαδή), μπορείς να μυρίσεις το αντίστοιχο ΥπερΕγώ (τις αιτίες της δυστυχίας). Ελπίζω να σ'αρέσουν:
1.
Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη (1986)
"Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους,
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε
τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους,
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ,
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται,
ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει."
Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011)
2.
Επειδή με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σ’ αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω,
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι’ αυτό γύρω σου πετάω
και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.
Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι’ αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα π’ αγαπάς
μυρουδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλλίζεις.
Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου
για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.
Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία
κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου
και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο
ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.
Επειδή δεν έπρεπε ποτέ
ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας
και να γράψω αυτό το ποίημα
τον γκρίζο ουρανό διαβάζω
σε ηλιόλουστη μετάφραση.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Ρόδος, 16/3/02
να με συμπαθάς για την αλαζονεία μου
Υ.Γ. Το δεύτερο μάλιστα ποίημα, περικλείει λυρικά τον πόλεμο των άκρων σ’ έναν συμβιβασμό. Το από βαθειά μέσα προερχόμενο «θα ‘θελα» , σπάει τα μούτρα του στο «δεν είναι αυτό για σένα». Το αδιέξοδο αποφεύγεται (?), το Εγώ συνταιριάζει.
εξαιρετικά και το 1 και το 2 για να μεταφέρεις ό,τι θες να μεταφέρεις. Αυτό έλεγα στον Vale κάποια στιγμή πολύ σύντομα. Ένα ζήτημα είναι να μεταφέρεις σε ένα blog κείμενα που αγαπάς ή σε έχουν εντυπωσιάσει ή ακόμα να γράφεις και δικά σου. Το θεωρώ εύκολο, αφού όσοι το κάνουν το χάρισμα το έχουν.
Και τώρα βγαίνω αναγκαστικά λίγο off topic, αλλά μόλις έκανες καλύτερα από όλους όσους γράφουμε στο blog των αισθημάτων μας και γι’ αυτό και το αναφέρω εδώ, αυτό που εννοούμε να κάνουμε εκεί.
Μόλις κατάφερες να ξεδιαλέξεις μέσα απ’ την πήρα σου (κατά τον Αισώπειο μύθο) τα κείμενα που αντιπροσώπευαν καλύτερα τα όσα αισθάνεσαι για το κείμενο του Scrabler.
Το βρίσκω υπέροχο και κάτι τέτοιο, όταν συμβαίνει τόσο επιτυχημένα με κάνει χαρούμενη, που ξεκίνησα κάτι που αρχικά θεωρήθηκε ίσως ψυχαναλυτική διαδικασία. Εννοώ το Blog των αισθημάτων μας. Μοιάζει φαινομενικά σαν τέτοια, αλλά δεν είναι. Είναι κάτι περισσότερο.
Περικλείει δημιουργικότητα ακόμα κι όταν διαλέγει κάποιος άλλων κείμενα και δεν γράφει κάτι δικό του. Προσωπικά χαίρομαι, να σε διαβάζω από χτες...σ’ ευχαριστώ που άνοιξες ξανά κι αυτό το νήμα, γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό και ίσως ξεφύγαμε σε κυνισμούς μερικές φορές, αλλά αυτό παραμένει σημαντικό.
Μόλις διάβασα και το ΥΓ που πρόσθεσες και ξαναλέω ναι, ναι, ναι σε όλα ναι. Ευχαριστώ για το δώρο, γιατί είναι δώρο αυτό που έγραψες κι εδώ.
Σημ. Συγγνώμη που πετάγομαι σαν πορδή, δεν θέλω να κάνω τον πονηρό, μόνο μια μικρή διόρθωση.
Ο Φρόυντ δεν αναφέρει στο έργο του «εκείνο» αλλά «αυτό».
Συνήθως, αρκετοί κάνουν το λάθος από την «Ερμηνευτική των ονείρων», όμως και πάλι είναι «αυτό».
Δεν είναι ως δεικτική αντωνυμία.
Σημ.2 Τώρα γιατί κάνετε up το θέμα του αλητάμπουρα scrab;
Υπάρχουν τόσα υπέροχα θέματα εδώ. Αυτό βρήκατε;
Καθένας έχει και τον καημό του, έτσι είμαστε όλοι εμείς οι ναυτικοί!
Μια διόρθωση στη διόρθωση που έβλεπα τώρα.
Ως δομικό το έχουν στα Ελληνικά ως «Εκείνο-Εγώ-Υπερεγώ» / άρα δεν είσαι λάθος ούτε εσύ όπως το γράφεις.
Όμως, παραμένει το «αυτό» ως σωστό.
Έχει εγκλωβιστεί η σκέψη μου από το πρωί στο νήμα και τα δύο ψηφία.Η ουσιαστικότερη παρατήρηση που μου δημιουργήθηκε είναι αυτή.
Αν το 1 συμβολίζει τη μονάδα της ύπαρξης τότε το αντίθετό της δλδ. η μη ύπαρξη θα πρέπει να είναι ένας αρνητικός αριθμός το -1.Το 0 είναι μια ουδέτερη κατάσταση που ισορροπεί "εν δυνάμει" ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία γι'αυτό και δεν μπορεί να επιδράσει σε καμία από τις δύο διαμορφωμένες καταστάσεις ως άμορφο.
Συμβαινει συνήθως σε όσους πιστεύουν στα μεταφυσικα, στο "θεό", στην "ψυχη", να θεωρούν την μη ύπαρξη, την ανυπαρξία δηλαδή, σαν κάτι υπαρκτό, σαν κάτι που έχει τιμή, σαν κάτι αντίθετο. Η μη ύπαρξη είναι το κενό, δεν έχει τιμή, δεν υπάρχει.
Παράδειγμα: Έχω 1 ευρώ στη τσέπη μου και μπορώ να αγοράσω ένα μπουκάλι γάλα. Αν δεν είχα λεφτά για γάλα, ούτε γάλα θα είχα στα χέρια μου, ούτε -1 ευρώ. Θα είχα απλά μια άδεια τσέπη.
Νομίζω πως όσο θες ή χρειάζεσαι το γάλα θα είσαι στο -1.Στο 1 θα αποκτούσες το γάλα, ερχόμενος στο μηδέν όπου και η απουσία κάθε ανάγκης.(Η συζήτηση σηκώνει καλό αλκοόλ νομίζω.Την καλησπέρα μου.)
Καλό! (όπως και το προηγούμενο φυσικά..) Κι εγώ τώρα σκέφτομαι ότι τελικά μάλλον υπερισχύει η σχετικότητα σε όλα (τι σας θυμίζει ε..). Δηλαδή εγώ πριν γράψω κάτι εδώ μέσα είμαι ένα 0 για το site. Δεν υπάρχω. Όμως για μένα ή για κάποιον άλλο είμαι 1=υπάρχω. Άρα και υπάρχω και δεν υπάρχω. Ταυτόχρονα. Εάν αποφασίσω να εισέλθω και να γράψω κάτι (η αν γραφτώ ενώ δεν είμαι μέλος) τότε αποκτώ υπόσταση και για τον εδώ "χώρο". Γίνομαι 1. Και όταν αποσυνδεθώ μπορεί κατά μία έννοια να ξαναγίνομαι 0 για τους podilates αλλά συνεχίζω να είμαι 1 για μένα ή για κάποιον άλλο "χώρο". Και κατ' αυτή την έννοια μπορεί να μην πάψω ποτέ να υπάρχω. Τώρα εσείς διαλέγετε αν θέλετε να νοιώσετε καλύτερα ή χειρότερα με ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Συγνώμη Φίλοι scrablerκαι Ethrovamonas που πετάγομαι και εγώ σαν τον... Vale
(τρελό κόλλημα,το ξέρω δεν θα παρεξηγήσεις!)
αλλά θα ήθελα (αν επιτρέπεται...) για το καλό της συζήτησης, να επισημάνω μια "ανισότητα" να το πω; ,ανάμεσα στον συμπέρασμα του συλογισμού σου, φίλε scrabler
Η μη ύπαρξη είναι το κενό, δεν έχει τιμή, δεν υπάρχει. (δεν συμφωνώ ούτε διαφωνώ ,απλώς το εξετάζω ),
έναντι του αποτελέσματος του [μαθηματικά σωστού] παραδείγματος που παραθέτεις, Θα είχα απλά μια άδεια τσέπη.
Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα. = (κενό)
Στην δεύτερη περίπτωση όμως έχω μια άδεια τσέπη = (κάτι)
Άν δεχτούμε ότι ισχύουν και τα δύο παραπάνω θα έπρεπε: κενό = κάτι.
Για να προχωρήσουμε παραπέρα στην επίλυση της ισότητας,και να γίνει πιο χειροπιαστό το αποτέλεσμα του παραδείγματος σου,
αυθαίρετα κάνω μια αναγωγή των όρων και θέτω όπου:
1ευρώ=αξία=>ιδέα-σκέψη
τσέπη=χώρος(ιδεών-σκέψεων)=νούς
Έτσι άν έχω (1) ιδέα-σκέψη στο νου μπορώ να "δημιουργήσω κάτι" οτιδήποτε.
Άν έχω (0) καμμία ιδέα-σκέψη στο νου, απλά θα έχω ένα άδειο νού.
Συνεπώς καταλήγουμε => κενό = άδειος νους
=> κενό = άδειοςνους=>έχει υπόσταση-τιμή (το ότι είναι άδειος δεν τον καταργεί)
αλλά τότε είναι έξω από το γνωσιακό μας πεδίο(0 γνώσεις),
έξω από τη σκέψη (0 σκέψεις)και απλά αδυνατούμε να δώσουμε τιμή.
Όχι οτι δεν έχει.
Ελέγχομαι για την ορθότητα της σκέψης μου.
Ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν σας κούρασα.
Ευχαριστώ για την συζήτηση!