Αγαπητή μου Γιούλα...

Αγαπητή μου Γιούλα,

Απ΄ ό,τι έδειξε ο καιρός, ο μόνος άνθρωπος που μπορείς να ανεχτείς δίπλα σου είναι ο εαυτός σου. Οι υπόλοιποι, είτε σε ενοχλούμε είτε δεν προσαρμοζόμαστε στα καλούπια που προσπαθείς να μας βάλεις.
Βασικά μιλάω για μένα και θα μίλαγα και για το παιδί μας, αν είχαμε προλάβει να κάνουμε, που ευτυχώς το γλύτωσε ο καλός θεός το δύστυχο και γλύτωσε και μένα που θα έμενα μαζί σου μια ζωή για χάρη του.

Λέει ο κανόνας, άγραφος αυτός, οπότε μάλλον δεν τον διδάχτηκες στο πανεπιστήμιο που «σε έμαθε να είσαι άνθρωπος» όπως λές, λέει λοιπόν ο κανόνας πως, εάν τα βρίσκεις με τον σύντροφό σου στα έξι από τα δέκα, η σχέση είναι συνήθως επιτυχημένη. Να συμπληρώσω εγώ αυτό που δεν λέει ο κανόνας, ότι δηλαδή, δεν θα πρέπει να θέλει κανένας από τους δύο να ανατρέπει τον κανόνα προς όφελός του, αν και δεν καταλαβαίνω τί σόι όφελος θα είχε κάποιος να αλλάξει τα θέλω κάποιου άλλου και να τον κάνει όμοιο με τα μούτρα του, εκτός και αν είναι τόσο νάρκισσος που θέλει να βλέπει τα μούτρα του και στην βερσιόν του άλλου φύλου.

Αγαπητή μου Γιούλα, ο κόσμος έιναι όμορφος με όλα του τα χρώματα. Με όλες τις χροιές ανθρώπων. Τα κλειστά, ομοιογενή συστήματα, συνήθως αυτομολύνονται, εκφυλίζονται και ως εκ τούτου, αυτοκαταστρέφονται.
Θυμάσαι το αγαπημένο μου διήγημα, «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλλα»;
Ε, αυτό πραγματεύεται.
Δεν ήθελα να σε μάθω να ακούς ρεμπέτικα. Δεν ήθελα όμως και εσύ να προσπαθείς να με σταματήσεις από το να τα ακούω. Δεν ακούω τζαζ. Δεν σου είπα ποτέ όμως να σταματήσεις να ακούς εσύ. Το ότι μ’ αρέσει η κλασσική δεν σου έφτανε. Έπρεπε να μ αρέσει ο Στραβίνσκυ και ο Μπέργκ, συγκεκριμένα. Δεν έπρεπε να κάνω ποδήλατο. Έπρεπε να είναι fitness, ό,τι στο διάολο σημαίνει αυτό το υβρίδιο και δεν θέλω να μάθω κιόλας.

Και φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο.
Μπορώ να στερηθώ τα πάντα, αρκεί να υπάρξει κάποιος Λόγος. Λόγος. Εν αρχή ήν ο λόγος. Που σημαίνει πως αρχικά, υπήρχε η Αιτία. Το κινούν ακίνητο. Δεν τα μάθαμε αυτά στην γεωπονική που σε γνώρισα. Έπρεπε να διαβάζεις. Δεν σε κάνει de facto το διάβασμα καλύτερο άνθρωπο. Αλλά, σε βάζει να ακούς, εκτός από το να μιλάς. Και να μην έχεις την δυνατότητα επι τόπου διευκρινήσεων, να πρέπει να τα ερμηνέψεις όλα μόνη σου.
Ο Λόγος, λοιπόν, για να στερηθώ το νόημα που δίνω στην ζωή μου, γιατί από μόνη της η ζωή είναι ένας κενός κουβάς, πανέμορφος ίσως, αλλά τραγικά κενός, δεν υπάρχει.
Δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να μην πηγαίνω «στα χώματα» όπως λες, κάθε Κυριακή. Να πρέπει να μείνω σπίτι για να βγούμε κατά τις δώδεκα στην παραλιακή με τα fitness, να συναντήσουμε τις αποστεωμένες φίλες σου στον Φλοίσβο και να πάμε με ταχύτητα τετράγωνης πέτρας σε ανήφορο μέχρι την Γλυφάδα, όπου θα τρώμε frozen yoghurt με αβοκάντο. Με αβοκάντο. Η εκδίκηση του θεού για όσους δεν θέλουν να φάνε φρούτα και το ρίχνουν στα λαχανικά. Οποία σύνεσις. Οποία σεμνή περί την σιλουέτταν σκέψις. Τέσσερεις αδύνατες, σε επίπεδο τουαρέγκ τριαντάρες, ασορτί με τα ροζ ποδήλατά τους (έπρεπε να βομβαρδίζονται τα εργοστάσια που βγάζουν ροζ ποδήλατα...) μαζί με έναν αξύριστο, εμένα δηλαδή, που το ΣουΚου μ αρέσει να με τρώει το πηγούνι μου και να το ξύνω με μανία, όπως μ’ αρέσει να ξυρίζομαι Δευτέρα πρωί και να χτυπάω το ξυραφάκι και να βγαίνουν κάτι γκουμούτσες από μικροσκοπικές τριχίτσες, γιατί τότε νιώθω σαν να εξαγνίζομαι από κάτι που δεν ξέρω τί σημαίνει, αλλά, μ΄αρέσει να συμβαίνει. Χωρίς λόγο.

Απ!!! Μ’ έπιασες!!! Χωρίς λόγο, είπα... Χα! Αμ, δεν είναι χωρίς λόγο... Είναι χωρίς εξήγηση, καλή μου. Είναι σα να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί είσαι φίλος με κάποιον. Δεν εξηγείται. Άμα εξηγείται, δεν είσαι φίλος, είσαι κάτι άλλο.

Δεν ήμουν από την αρχή έτσι. Έχεις δίκιο. Ήμουν πιό πειθήνιος, πιό συμβιβαστικός, πιό άβουλος. Μ’ έκανες ό,τι ήθελες. Μετά κάτι άλλαξε. Σε πείραζε το ότι είχα γνώμη πλέον και έλεγα και όχι. Το κομοδίνο με ρόδες, μίλαγε! Σερπράιζ! Έψαξες τις παρέες μου, νομίζοντας πως θα ανακάλυπτες κάποια κρυφή σχέση, κάποιο καλύτερο κρεββάτι από το δικό σου, το ομολογουμένως, εξαιρετικό, κάποια άλλη ύποπτη παρέα, αριστεροαναρχοαυτόνομη. Νόμιζες πως δεν θα μάθαινα τις «έρευνές» σου. Τις έμαθα όμως και στο είπα.

Είσαι τόσο ζώον, που δεν παραξενεύτηκες όταν είδες να μην κάνω τίποτε για να κρυφτώ. Και τόσο αλαζονικά σίγουρη για τον εαυτό σου, που συνέχισες στον ίδιο δρόμο της αυτάρκειας και της αυτοεπάρκειας.

Ψιτ! Να σου πω... Όλα άλλαξαν τη μέρα που πήρα το ποδήλατο. Κάπως τό είχες συνδυάσει ήδη, έτσι δεν είναι; Δεν το χώνευες, το κύτταζες και σου γύριζαν τα άντερα. Και για να με ελέγξεις και σε αυτό, αποφάσισες να πάρεις και ‘συ ένα, που να εκφράζει όμως τον δικό σου χαρακτήρα. Να βγαίνουμε μαζί, όχι μόνος μου, να κάνω ποδήλατο με τον δικό σου τρόπο, με τους δικούς σου στόχους. Ο δικός σου στόχος όμως, ήταν το fitness ενώ ο δικός μου ήταν απλώς, να κάνω ποδήλατο.

Κάτι ψέλλισες μια φορά περί «της αίσθησης της ελευθερίας που χαρίζει το ποδήλατο», νομίζοντας πως μπορείς να με ξεγελάσεις ασκώντας φιλοσοφία πρωινάδικου, αλλά η Ρούλα Κορομηλά δεν με γοήτευε ποτέ, πόσο μάλλον ποδηλατώντας δίπλα μου εκφέροντας παράλληλα συγκλονιστικού βεληνεκούς μαλακίες.

Δεν χρειάστηκα ποτέ το ποδήλατο για να νιώθω ελεύθερος. Ελεύθερος νιώθω και όταν περπατάω και όταν κάθομαι και όταν διαβάζω.
Τότε, τί;;;
Απορείς, βιολογικά επαπειλούμενο είδος, τί άλλαξε; Δεν μπορεί να καταλάβει εκείνο το κιλό του βάρους σου που αναλογεί στον εγκέφαλό σου, τί άλλαξε;

Διακτινίστηκα, Γιούλα μου... (από που βγαίνει το Γιούλα, αλήθεια, φρόντιζα να ξεχνάω επισταμένως να σε ρωτήσω πέντε χρόνια τώρα... Ό,τι κι’ αν ήταν θα μ΄άρεσε περισσότερο απ’ αυτήν την υαλουργία ποτηριών...).
Διακτινίστηκα στο παρελθόν. Ξανάγινα παιδί! Τόσο μικρούλης, που μίλαγα στον πληθυντικό σε όλους, σταμάταγα στο περίπτερο κι΄αγόραζα σοκοφρέτες και χρυσό ντέρμπι της ΙΟΝ, πήγαινα σπίτι κι’ έβλεπα μαρσουπιλαμί και θάντερκατς, κατέβασα τα στρατιωτάκια μου απ΄το πατάρι κι’ έβαλα μπαταρίες στον αυτοκινητόδρομο, κατέβηκα στο Μοναστηράκι κι΄αγόρασα Σεραφίνο και Τιραμόλα και Κράνος και Τανκς και Τρουένο και έβλεπα επεισόδια της Μάχης με τον λοχία Σώντερς. Πού είχε χαθεί αυτό το παιδάκι; Σε ποιά στροφή μού ‘φυγε απ’ την καρότσα και δεν το πήρα χαμπάρι; Πού κρυβόταν ο θεός της παιδικής ηλικίας, τελικά;

Να σου πω: κρυβόταν εμφανώς τοποθετημένος πίσω από μια τεράστια τζαμένια βιτρίνα με ποδήλατα σ’ ένα δρόμο μονής κυκλοφορίας στην Καλλιθέα. Είχε μετανσαρκωθεί σ’ ένα κίτρινο και μπλε ποδήλατο με όμορφη καφέ σέλλα και περίμενε να τον προσέξω. Μαγικά εντελώς, μού ‘ριξε μια αέρινη σφαλιάρα κι’ έστρεψα το βλέμμα μου σε ‘κείνη την βιτρίνα, ναι, την ίδια που προσπέρναγα δύο φορές καθημερινά τα τελευταία τρία χρόνια χωρίς ποτέ να νιώσω ότι με αφορά.
Μετά, τ’ άλλα τα ξέρεις. Ή θα τα βρεις μπροστά σου.

Τα τελευταία τρία Σαββατοκύριακα, μεθοδικά άδειασα τις ντουλάπες από τα ρούχα μου, τα ράφια από βιβλία και σιντι, και φτάνει. Δεν έχω τίποτε άλλο που να μου λείψει. Δυό άπλυτα σώβρακα που είναι στο μπάνιο, πέτα τα. Ή καθάριζε με αυτά, σα υπέρτατη, ύστερη πράξη ταπείνωσής μου, το ροζουλί ποδήλατό σου από τυχούσες στάλες λάσπης της παραλιακής. Για το δικό μου δεν κάνουν, θα χρειαζόμουνα όλα τα βρακιά της θειάς της Αμερσούδας για να το καθαρίσω, έτσι που πάει και μου το κάνει εκείνο το κωλόπαιδο ο εαυτός μου ‘κει πάνω στον Υμηττό...