αγαπη

Δώσε αξία στην αξία σου.
Φαίνεται η αγάπη που πονά και είναι τόσο γλυκό.
Ωραίος, πολύ ωραίος, υπέροχος, σαν τραγούδι.

Σημ. Βασανίζω (Vale) άγρια την Ελληνική και τεμπελιάζω με την παρουσία της πολλές φορές, κάνω τρελά λάθη και αγνοώ βασικούς κανόνες της, όμως...
στο υπέροχο ποίημα, του αξίζουν ο τονισμός, τα σημεία στίξης κι όλα τα καλά του (είναι δικά του κι όχι δικά σου).

Μπορώ να κάνω copy-paste και να αξιοποιήσω κατά το δικό μου αίσθημα το ποίημά σου εδώ; Αναφέροντας πάντα τον δημιουργό κι από πού προέρχεται; Πολύ όμορφο...πάρα πολύ όμορφο...έως λατρευτικό!

η 'αγάπη' σου,
δείχνει αγάπη και ικανότητα στο Λόγο

Βέβαια δεν μπορώ,παρά να υπερτονίσω! τη συμβουλή-παρατήρηση
του καλού φίλου Vale γιατί είναι 'ζωτικής' σημασίας.

Να σου υπενθυμίσω απλά,(μιας και είμαστε σε ποδηλατικό σάιτ),
ότι δεν μπορείς να γίνεις μάστορας αν δεν έχεις
όλα τα εργαλεία στη διαθεσή σου.

Ίσως γίνομαι πεζός
μα από αγάπη κινούμαι

συνέχισε...

Μπράβο σου, πολύ ωραίο ποίημα, συνέχισε να γράψεις

τρομαχτικό αρκετά
ελπίδες μόνο πως όχι αυτοβιογραφικό

Δύσκολο πια να ορίσει κανείς τι είναι αγάπη και πώς αυτό εφάπτεται στον έρωτα ή πώς ο έρωτας εφάπτεται της αγάπης...τέλος πάντων πού όλα αυτά και πώς εμπλέκονται...

Αυτό με τον τρόμο όμως θέλει προσοχή.

Ποιός μπόρεσε αλήθεια πάνω στη ζέση των αισθημάτων του να παγώσει από τρόμο;

Θέλει τρομακτικό (να, ο τρόμος πάλι!) αυτοέλεγχο.
Κι άμα την ώρα της ζέσης έρχεται ο αυτοέλεγχος, εκεί δεν ξέρει κανείς πόσο καλό θα προκύψει κι αν θα προκύψει. Τα σώματα και τα πνεύματα διαλέγουν πάντα το σωστό γι᾽αυτά, όταν εν παρορμήσει. Αν πέφτει το αεροπλάνο στη θάλασσα και μπορεί κάποιος να ξεγλυστρήσει (ας πούμε κάτι καρτουνίστικο για να δέσει η παρομοίωση), πριν αυτό βυθιστεί στο νερό, για να πέσει γλυκά σαν βουτιά σε πισίνα, ε, παρντόν, φίλτατοί μου, θα το κάνει. Δεν θα κάτσει να σκεφτεί το πώς και το γιατί. Η βραχεία αντίδραση που λέμε; Ειδικά, όταν η ζωή δεν είναι αέναη κι ατελεύτητη;

Κι έπειτα τα ποιήματα είναι αυτοβιογραφική δραπέτευση, ανάταση, μετάβαση σ᾽αυτό, που κανείς ποθεί στ᾽αλήθεια. Ο ποιητής βγαίνει απ᾽αυτό που συμβαίνει και συνηθέστατα τον δυσκολεύει, έως ασφυκτιά μέσα του, πάει σ᾽αυτό που οραματίζεται ότι θα συμβεί, συνηθέστατα αυτό που τον φέρνει σε επαφή με το ιδανικό, το αγγίζει, το αισθάνεται με όσα μέσα του δίνει η φύση του κι έπειτα γλυκά και βασανιστικά θέλει να το φέρει πίσω στον κόσμο, για να το μοιραστεί. Κι εκεί οι τρόποι ποικίλουν, όσο και οι ιδιοσυγκρασίες ποικίλουν.

Δεν αντέχει τη μοναξιά για πολύ. Του χρειάζεται τόσο, όσο να μπορέσει να αδράξει τους κραδασμούς όσων των ενδιαφέρουν. Μετά του γίνεται αφόρητη.

Επίσης δεν σκέφτεται με ποιόν θα το μοιραστεί. Τοποθετεί το δημιούργημά του μπροστά στα μάτια όλων κι ελπίζει κάποιος να βρει σ᾽αυτό τα δικά του νοήματα. Κι αυτός είναι ένας μηχανισμός συντροφικότητας. Ιδιότυπης μεν, συντροφικότητας δε.

Ταύτιση δε υφίσταται ανάμεσα στον ποιητή και τον αποδέκτη του ποιήματός του.

Όπως είπε κι ο Vale το ποίημα είναι πια μόνο του κι αυτοδύναμο. Τόσο ο δημιουργός του, όσο και οι αποδέκτες αναγνωρίζουν σ᾽αυτό μόνο, ό,τι τους αναλογεί...

Όσα λες παραπάνω
με εκφράζουν απόλυτα,
θα μπορούσα να πω.
Κάπως έτσι ανέβασα κι εγώ
τα δικά μου τρομακτικά.
Τώρα, αν κάτι θέλει κι άλλες ματιές,
δεν είναι τέλειο, κλπ.
είναι άλλη ιστορία.
Θέλει αγάπη και από τα δυο μέρη,
καθώς και πνεύμα μαθητείας.

BookLuv wrote:

Όσα λες παραπάνω
με εκφράζουν απόλυτα,
θα μπορούσα να πω.
Κάπως έτσι ανέβασα κι εγώ
τα δικά μου τρομακτικά.
Τώρα, αν κάτι θέλει κι άλλες ματιές,
δεν είναι τέλειο, κλπ.
είναι άλλη ιστορία.
Θέλει αγάπη και από τα δυο μέρη,
καθώς και πνεύμα μαθητείας.

Ακριβώς.
Ακριβά και πολύτιμα βρίσκουμε έξω από εμάς, μετά ας ψαχουλέψουμε και στα δικά μας.
Όσες φορές βαριέμαι να διαβάσω -και είναι μόνιμο πρόβλημα- τότε είναι που ανακαλύπτω τον κόσμο όλο. Θησαυρούς, που άλλοι τα γνώρισαν στην ώρα τους -μόνιμη κι η καθυστέρησή μου.
Τι θέλω να πω με τα παραπάνω.
Πρέπει να κάνω και καμιά βόλτα στα περιβόλια των δίπλα μου, τόσα πολλά υπέροχα πράγματα θα δω. Εάν κάτι με ταρακουνήσει θα το πω, θα το φωνάξω. Δες εδώ μέσα, μια σταλιά χώρος και είναι τ' απίστευτα. Να μην πω ονόματα και διευθύνσεις, όλοι ξέρουμε.
Ο καλός μαθητής παίρνει άριστα, ο κακός; Ας τους ακούσουμε όλους και κυρίως μη γυρίζουμε την πλάτη. Όλοι έχουν κάτι να πουν.

Σημ. Απάντηση δε θέλω αν αυτό ορίζουν οι “καλοί” τρόποι.

Ταύτιση δε υφίσταται ανάμεσα στον ποιητή και τον αποδέκτη του ποιήματός του.

Να διορθώσω το θετικό πρόσιμο στο νόημα με το απαράδεκτο ν που δεν έκατσε καλά δίπλα στο δε-. Εν ολίγοις ...το πρόσιμο αρνητικό είναι...

Ταύτιση ΔΕΝ υφίσταται ανάμεσα στον ποιητή και τον αποδέκτη του ποιήματός του.

Ταύτιση δε υφίσταται ανάμεσα στον ποιητή και τον αποδέκτη του ποιήματός του.

Να διορθώσω το θετικό πρόσιμο στο νόημα με το απαράδεκτο ν που δεν έκατσε καλά δίπλα στο δε-. Εν ολίγοις ...το πρόσιμο αρνητικό είναι...

Ταύτιση ΔΕΝ υφίσταται ανάμεσα στον ποιητή και τον αποδέκτη του ποιήματός του.

Θα ήθελα δε, σε όσα λέει ο Vale, να υπενθυμίσω, ότι πρώτα διαβάζουμε των άλλων, μικροί αντιγράφαμε σε τετράδια όσα μας κάθονταν στο νου και στην καρδιά, σαν πηκτό γράσο και σιγά-σιγά έρχεται η διάθεση/ανάγκη να γράψουμε ό,τι μας έχει βασανίσει κι αφού μας έχει βασανίσει...

[quote=Vale]
Θησαυρούς, που άλλοι τα γνώρισαν στην ώρα τους -μόνιμη κι η καθυστέρησή μου.

Μακάρι όλοι οι καθυστερημένοι να ήταν σαν τη Αφεντιά σου
όλο και κάτι καλύτερο θα γευόμασταν γύρω μας.

Οι "γνωριμίες" είναι απρόβλεπτες φίλε
και ο "χρόνος" άγνωστη λέξη γι΄αυτές,
έρχονται εκεί κ΄ όταν Δεν τις περιμένεις,
Δεν μπορούν να εξηγηθούν
και κυρίως Δεν μπορούν να Αγνοηθούν...

Γιατρέ μου είμαι καλά;
Όλο και περισσότερο τραγουδώ ενώ ποδηλατώ.

Και επειδή είσαι και νταλκαδιάρης! Vale

[quote=BookLuv]
Θέλει αγάπη και από τα δυο μέρη,
καθώς και πνεύμα μαθητείας.

Η "Συνάντηση",
με ένα αγριολούλουδο στην άγονη πέτρα,
με το ταίρι των ονείρων μου,ενώ συνοδεύεται,
με το δίστιχο της BookLuv σε "άσχετο" φαινομενικά σάιτ,
είναι οι αντιφάσεις που αναβλύζουν αγάπη και ομορφιά για ζωή.

...να σας παρουσιάσω μια φίλη,
που άργησα να γνωρίσω όπως έπρεπε.
Μου κράτησε τίμια συντροφιά αυτό το καλοκαίρι-
Έμιλυ Ντίκινσον [1830-1886]

Να πολεμάς στα φωναχτά, είναι πολύ γενναίο-
Μα θαρρετότερους, γνωρίζω εγώ
Που μες στο στήθος τους κινούν να επιτεθούνε
Ενάντια στης Οδύνης το Ιππικό-

[Μετάφραση, Άρτεμις Γρίβα

Για όσους αγαπούν ποιητικές φωνές
από το παρελθόν,
άλλη μια ''μισότρελη'' φιγούρα
που φορούσε μόνο άσπρα και δεν έβγαινε από το δωμάτιό της...

To fight aloud, is very brave-
But gallanter, I know
Who charge withn the bosom
The Cavalry of Wo-

Ωραία η BookLuv.

-Αυτό βρήκα στο εγγλέζικο. Είναι κάτι απλό; Είναι η ζωή και η επιλογή;
“It is better to be the hammer than the anvil.”
Emily Dickinson

Σημ. Χοχο χο ωραίος. Καλέ μου φίλε bp, μην πιστεύεις τίποτα. Νταλκάς πάντα υπάρχει, όλα τ' άλλα είναι ιντερνετικές παπαριές -πιο ψεύτικος ψοφάω ( ο Vale έτσι;).

Χαιρομαι που ενα τόσο δα ποιηματάκι έφερε κουβέντες ενδιαφέρουσες

Πάντα τέτοια.

Έλα, σκάσε ένα χαμογελάκι κρυφό. Δε θα το πω πουθενά. ;)

...και πες το όπου θέλεις.
Άλλη μια μεγάλη κυρία
που αγάπησε, αγαπήθηκε, έγραψε, κυρίως έζησε
και έδωσε τέλος τη χρονιά που γεννήθηκα.

Sylvia Plath, σπουδαία παρέα ,
συνομιλήσαμε -ήπιαμε μαζί και λίγες μπύρες στη βεράντα.

ΣΤΕΙΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Άδεια, αντηχώ στο πιο ανεπαίσθητο βήμα.
Μουσείο δίχως αγάλματα, μεγαλοπρεπές με κίονες, στέγαστρα, ροτόντες.
Στο προαύλιό μου ένα συντριβάνι αναπηδά και βυθίζεται ξανά στον εαυτό του,
μονάζει τυφλό στο κάλεσμα του κόσμου. Μαρμάρινοι κρίνοι
αναδίνουν το άρωμα της ωχρότητάς τους.

Empty, I echo to the least footfall,
Museum without statues, grand with pillars, porticoes, rotundas,
In my courtyard a fountain leaps and sinks back into itself,
Nun-hearted and blind to the world. Marble lilies
Exhale their pallor like scent.