Τρίτη, 14 Ιανουαρίου 2014
Μακάριοι οι Πτωχοί....
Από παιδί το έκανα. Παρατηρούσα αγνώστους ανθρώπους και τους έβγαζα ονόματα. Όχι τυχαίους. Όχι τύπους που συναντάμε μια φορά μονάχα. Εκείνους τους άλλους, που τους βλέπουμε κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, αλλά δεν ξέρουμε πώς τους λένε.
Εδώ και καιρό παίζω το παιχνίδι με τους συνεπιβάτες. Ξέρω σε ποια στάση μπαίνουν, πού κατεβαίνουν.Δεν έχουν ακόμα όλοι τ όνομά τους.
Έτσι κι αυτός ο άντρας με τη νοητική υστέρηση, ο χαρακτηρισμός χωρίς ίχνος υποτίμησης. Το βλέμμα μου τον αγκαλιάζει σχεδόν τρυφερά. Μπαίνει κάπου στο Χαλάνδρι και κατεβαίνει στην ίδια στάση που βγαίνω κι εγώ, συνεχίζοντας προς την Ηρακλείου, μ ένα βήμα βαρύ, που κουτσαίνει.
Απροσδιόριστης ηλικίας, μάλλον πάνω από πενήντα, ένας μεσήλικας που δεν θα ''ωριμάσει'' ποτέ. Εντυπωσιακά χλωμό, κιτρινωπό πρόσωπο, κάπως σχιστά μάτια. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τα φρύδια, έχουν ένα μοναδικό σχήμα. Στις άκρες τα τόξα γυρίζουν προς τα πάνω, φρύδια κατάμαυρα σε δέρμα κάτασπρο. Φαλακρός, ελάχιστα μαλλιά που ασπρίζουν, καλοξυρισμένος.
Το καλοκαίρι πάντα με ένα πάνινο κασκέτο, τις κρύες μέρες του χειμώνα πλεχτό σκουφάκι. Πάντα κουβαλάει ένα σακίδιο πλάτης, στην αρχή σκέφτηκα ότι κάπου μπορεί να εργάζεται.
Κάποιο πρωί, το βλέμμα στάθηκε πάνω του περισσότερο, καθώς μπήκε , στη στάση έξω από το κλειστό πια τυπογραφείο. Η τσάντα πλάτης σήμερα ήταν ροζ και το σκουφάκι του κίτρινο, με κεντητά μάτια και αυτάκια Winnie.Τότε αναρωτήθηκα μήπως, αντί για εργασία, πηγαίνει σε κάποιο κέντρο ημέρας, για ελαφριά πρωινή απασχόληση.
Όταν βρήκε θέση και κάθησε, τον παρατηρούσα διακριτικά από ένα κοντινό κάθισμα. Σε λίγο είδα τα χείλη του να κινούνται, σαν να ψιθύριζε κάτι, και ένα εμφανές χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Κάτι διάβαζε, σε μια στροφή του λεωφορείου είδα καθαρά τον Ντόναλντ στο εξώφυλλο ενός ''Μίκυ- Μάους''.
''Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι'', σκέφτηκα, κλέβοντας λίγη αθωότητα και παιδική αγαλλίαση από τα μάτια του.
και αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόσουν άν με είδες ατη συγκοινωνία με τ'ακουστικά μου να χαρώ για μια ταινία των Μαρσουπιλάμι με τα πόδια κοινούντα από χαρά;
Κι εγώ χαίρομαι τῃ φτωχιᾴ πνεύματι· σβήνω τα προβλήματα του κόσμου για να χαρώ!
Κατά τη γνώμη μου, η φτωχιά πνεύματι είναι εξαιρετικός τρόπος ζωής
είσαι υπέροχη
η απλότητα, η χαρά των μικρών,
και όμως μεγάλων, απολαύσεων,
όπως ένα παιδικό κόμικ.
[το λέω εγώ, που ούτε ως μικρό παιδί δεν τα
θεωρούσα άξια για ανάγνωση].
μήν αφήσετε το παιδί που έχετε μέσα σας να μεγαλώσει!
Τώρα για τους άλλους που περιγράφεις πιό πάνω, και εγώ και εσύ και όλοι νομίζω, έχουμε τη τάση να χαρακτηρίζουμε κάποιους.Θεωρώ τον εαυτό μου "περιγελάστρα"! Δε γίνεται να μή γελάσεις με κάποιες φάτσες, ωστόσο πρόκειται για άτομα που πονάνε, βλέπε όσους παρέλασαν και εκμεταλλεύτηκε η Ανίτα Πάνια και σία.
Κανονικά πρέπει να τους σεβόμαστε.Άν δέ κάνεις εκατό μέτρα με τα παπούτσια του άλλου(ή με τις ρόδες του ποδηλάτου του), μή σπεύδεις να τον χαρακτηρίσεις! ινα μήν χαρακτηριστείς! άλλωστε ο "χαρακτηρισμός" μπορεί να σώσει "πτωχούς τω πνεύματι" και απο φυσικό κίνδυνο.Όλο και κάποιο χαρακτηριστικό του κάπου θα έχει αφήσει.
"Άστο τρελό στη τρέλα του"...
(εγώ π.χ. μπορεί να είμαι τρελότερος τρελός!)
Το εαυτό μου θεωρώ μαύρο προβατάκι που χαρούμενο θερίζει και γελάει, συχνά βρίσκεται σε διεξόδους και φωνάζει τον καλό του ποιεμένα να το βγάλει και να το ξαναφέρει στο χορτάτι νεροδεσιάς. Εάν δεν ήτανε και τρελό, τι νόημα θα είχε η ζωή;
Σας εύχεται κάθε καλό το μαύρο σας προβατάκι
...ο άνθρωπος αυτός στο λεωφορείο.
Τον σκεφτόμουν συχνά και αναρωτιόμουν
αν είναι άρρωστος.
Σήμερα τον είδα ξανά και χάρηκα που είναι καλά.
Ελπίζω να μην έδωσα την εντύπωση
ότι γελάω με τη μορφή του ή την κατάστασή του.
Είναι σαν τα παιδάκια,
που λέει ο Χριστός ότι μπορεί να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών.
Δεν υπονοώ πουθενά ότι είναι ''τρελός'',
αν και η τρέλα σε κάποιους δεν απείχε πολύ από την αγιότητα.
Ελένη μου,
ακριβώς έτσι κατάλαβα τη δημοσίευσή σου, όπως και οι υπόλειπες σου δημοσιεύσεις χαρακτηρίζονται με τρυφερότητα και ευαισθησία.
Να ζήσεις