Πριν από δυόμισυ ώρες. Φρέσκο δηλαδή, και σόρυ για την πιθανή ένταση. Δρόμος ήσυχος, 30 μέτρα μπροστά μου σταματημένο ΙΧ στο φανάρι. Από δεξιά με προσπερνά 50άρι δίχρονο μηχανάκι, αλλά σχεδόν χτυπώντας με, με ακουμπά στο δεξί χέρι και με αρκετή ταχύτητα ακολουθεί περίεργη πορεία, πάει καρφί και χωρίς να σταματά καθόλου διαγώνια! ΜΠΑΜ! στουκάρει πίσω σε παρκαρισμένο τζιπ. Για λόγους στοιχειώδους ανθρωπιάς, πάω να τον βοηθήσω.
Το πίσω τζάμι του τζιπ σπασμένο και στην άκρη του μάλιστα. Και ΔΕΝ φορούσε κράνος! Θέλει προσοχή, διάσειση σίγουρα την έχει. Επικοινωνεί, προσπαθώ να την ηρεμήσω. Όταν ξέρεις λόγω επαγγέλματος από δόντια, διπλός ο πόνος να έχεις στην αγκαλιά κοπέλα 25 χρονών το κερατό μου μέσα με τους δύο κεντρικούς στον αέρα. Φριχτό. Αλλά θα την αφήσω στους άλλους γιατί πρέπει να πάω στη δουλειά μου, φεύγοντας δοκιμάζω το πίσω φρένο στο μηχανάκι για να διαπιστώσω αυτό που είχα υποψιαστεί.
Παρακάτω βλέποντας τις κόκκινες κηλίδες στο παντελόνι, μού ήρθε μία σκέψη για την οποία ντράπηκα. Τελικά αξίζει να βοηθάς βλάκες; Εάν ήμουν γιατρός θα είχα δώσει τον όρκο και θα είχα την ηθική υποχρέωση να βοηθάω έναν άνθρωπο σε κάθε περίπτωση και με οποιεσδήποτε συνθήκες θα χρειάζονταν βοήθεια. Όμως με τόσους βλάκες και με τόση βλακεία που κυκλοφοράει εκεί έξω τους δρόμους, αξίζει; Ναι ή όχι;
Πήχτρα οι δρόμοι. Οδηγοί άσχετοι, ανεκπαίδευτοι, με κακοσυντηρημένα και παρατημένα οχήματα κάθε είδους. Ο Έλληνας οδηγός δίνει εξετάσεις μόνο για τον ΚΟΚ, τίποτε άλλο. Καμία πρακτική εκπαίδευση, για στοιχειώδεις καταστάσεις ανάγκης, που τελικά απαιτούν απλώς απλή λογική, common sense. Αφού βρε βλάκα βλέπεις ότι δεν μπορείς να σταματήσεις, τι κάθεσαι πάνω στο μηχανάκι; Πολύ μυαλό θέλει; Άσε το το ρημάδι να πάει όπου στο διάολο θέλει, υλικές ζημιές θα κάνει, και προστάτεψέ τον εαυτό σου τουλάχιστον, κύλα στην άσφαλτο, αφού μπουφάν και παντελόνι έχεις δεν θα πάθεις τίποτα.
Αν ήμουν λίγα μέτρα πιο μπροστά, θα είχε πάρει και μένα. Αν στα 25 της βάλει γέφυρα σε τουλάχιστον 4-6 δόντια μπροστά, στα 45 της ίσως χρειαστεί μασέλα. Ασχετίλα, ανευθυνότητα, δε βαριέσαι άστο για αύριο, έχω άλλα σοβαρότερα προβλήματα, έλλειψη κοινής λογικής, και η κάθε έξοδός μας να πάμε στη δουλειά μας έχει γίνει μια ρώσικη ρουλέτα, με τον κάθε μαλάκα να κυκλοφορεί και να οπλοφορεί ελεύθερος και ωραίος, θέτοντας σε κίνδυνο και τον εαυτό του και τους άλλους.
Αν κάποιος ρε παιδιά θέλει να βοηθήσει και μένα, ας μοιραστεί τον προβληματισκό μου, μπας και μικρύνει λίγο την ενοχή μου.
Καλέ μου φίλε, θα πω ότι πω με όλες τις αγαθές προθέσεις.
Καλά τα λες σε γενικές γραμμές, μία ένσταση θα κάνω: μη την αποκαλείς «βλάκα». Είναι μικρή, άμαθη και σε μια κοινωνία που θεωρεί ακόμα προνόμιο να μην ακολουθεί κανόνες. Κανείς ποτέ δεν της έμαθε πως να οδηγεί σωστά, πιθανόν μετά το ατύχημα αυτό να το σκεφτεί διπλά. Όπως είπε και ο κος Βλαστός στην προβολή του BIKES vs CARS, θα έπρεπε να καβαλάνε ποδήλατα τα νέα παιδιά και όχι μηχανάκια. Η επαρχία όμως είναι γεμάτη από 14χρονα που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να οδηγούν «παπάκι». Και αυτά και οι γονείς τους.
Μπορούμε να ρίξουμε αναθέματα δεξιά και αριστερά, να πούμε πως φταίει αυτός ή εκείνος ή το άλλο και πάει λέγοντας χωρίς καμία κατάληξη.
Ευτυχώς που τη γλύτωσε απλά με σπασμένα δόντια και όχι κεφάλι, ευτυχώς που δεν χτύπησες κι εσύ και ο οποιοσδήποτε άλλος.
Νομίζω πως τη βοήθησες αρκετά, άλλωστε (απ' ότι κατάλαβα) οδοντοτεχνίτης είσαι και όχι γιατρός. Το διάστημα που έκατσες εκεί ήταν αρκετό.
Στο διά ταύτα: πριν λίγο καιρό φωνάζαμε ως ποδηλατική κοινότητα για την είσοδο των ποδηλάτων στο Μετρό. Αυτό έγινε, επί προσθέτως οι ποδηλατόδρομοι κουτσά ή στραβά και κάπου κάπου χτίζονται. Το μεγάλο στοίχημα τώρα είναι να φέρουμε τον κόσμο κοντά στο ποδήλατο σε καθημερινή βάση. Το ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα είναι να εκπαιδεύσουμε και τους άλλους και τους εαυτούς μας στη σωστή οδήγηση.
Κατ'αρχάς ας ευχηθούμε περαστικά και σιδερένια στην οδηγό του παπιού.
...
Δεν υπάρχει μία κοινωνία.
Υπάρχουν πολλά επίπεδα κοινωνίας.
Στο βασικό της επίπεδο η κοινωνία μας είναι πληγωμένη απο τους κανόνες. Έχει διαψευστεί πολλές φορές από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που έχουν ισχύσει και ισχύουν ακομα σε πάρα πολλούς τομείς.
"Τηρώ τον κανόνα" γιά πάρα πολλύ κόσμο σημαίνει "είμαι εγώ ο μαλάκας".
"Κανόνας" σημαίνει "Υποταγή" για το συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχει επιστοσύνη στους κανόνες.
Θυμάμαι την αντίδραση του κόσμου, εκεί πίσω στα χρόνια του '80, που έλεγαν οτι αν το κράνος γίνει υποχρεωτικό (κανόνας)γιά τα μηχανάκια, αυτό θα γίνει μόνο για εισπρακτικούς λογους.
...
Δεν βλέπουν την προνοητικότητα των κανόνων. Τον ρόλο τους στην πρόληψη.
Δεν καταλαβαίνουν κάν τη σημασία της λέξης πρόληψη.
Δεν βοηθάει και η γλώσσα: Μπερδεύουμε ακόμα την πρόληψη-προνοητικότητα με την πρόληψη-δεισιδαιμονία. Για πολύ κόσμο το να φορέσει κράνος ή ζώνη σημαίνει ότι κακομελετάει. Οτι προ-βλέπει δηλαδή οτι μπορεί να πάθει ατύχημα και άρα με αυτόν τον τρόπο το μαγνητίζει. Το φέρνει πιό κοντά του. Το καθιστά πιθανότερο. Αυτό λέγεται μαγική σκέψη.
Θα πρόσθετα επίσης: Κανείς ποτέ δεν της έμαθε και ΓΙΑΤΙ να οδηγεί σωστα.
Ζω στη Λάρισα. Μια μικρή, συγκριτικά με την Αθήνα, ήσυχη, γενικά, πόλη, με αρκετή όμως κίνηση, ειδικά τα πρωινά και τα απογεύματα με ανοιχτή αγορά.
Η πόλη έχει παράδοση στην ποδηλασία. Από τη δεκαετία του 50, και ίσως και πιο πριν, η μετακίνηση με ποδήλατο στη Λάρισα είναι πολύ διαδεδομένη. Και εξακολουθεί.
Τον τελευταίο ενάμησι χρόνο κινούμαι στο κέντρο κυρίως λόγω δουλειάς με ποδήλατο. Κάνω 15 με 20 χιλιόμετρα κάθε μέρα. Το τι έχουν δει τα μάτια μου αυτούς τους μήνες δεν λέγεται. Πεζοί κυριολεκτικά πετάγονται στον δρόμο χωρίς να κοιτάξουν, μηχανάκια ορμάνε σαν ταύροι σε αρένα, ποδηλάτες κυκλοφορούν όπως θέλουν, όπου θέλουν, χωρίς φώτα, χωρίς φρένα, οι οδηγοί οδηγάνε σαν χαμένοι.
Έλεγα κάποια στιγμή ότι φταίνε οι καιροί μας. Ο κόσμος, έλεγα, έχει προβλήματα, έννοιες, που μυαλό.
Αλλά όχι. Ήμασταν πάντα έτσι. Απλά τα τελευταία χρόνια άρχισα να το παρατηρώ.
Ευτυχώς δεν έχω κινδυνεύσει ακόμα στον δρόμο. Θες λίγο το ότι είμαι ψιλιασμένος, θες λίγο η τύχη, δεν έχω έρθει φάτσα με τον χάρο.
Δεν μπορώ να εξηγήσω πάντως το πως ο κόσμος βγαίνει στον δρόμο, είτε πεζός, είτε δικυκλιστής, είτε ποδηλάτης, είτε οδηγός, και δεν σκέφτεται το πως θα γυρίσει σπίτι του.
Δεν μπορώ.
Ορισμένες φορές μου έρχεται να πέσω με φόρα σε κάποιον ξεχασμένο στη μέση του δρόμου. Σκέφτομαι αυτό ακριβώς, αφού αυτός είναι βλάκας και περπατάει χωρίς να τον νοιάζει τι γίνεται γύρω του, εγώ γιατί πρέπει να φροντίζω για αυτόν, γιατί πρέπει να σκέφτομαι και να λειτουργώ και να αντιδρώ για να τον προστατέψω?
Ούτε εδώ έχω απάντηση.
Καβαλάω κάθε μέρα το ποδήλατο και πάω στη δουλειά μου και σκέφτομαι τι θα μου πεταχτεί στο δρόμο μου και πως το βράδυ θα γυρίσω σπίτι μου στη γυναίκα μου.
Λίγο να έχεις το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν θέλει πολύ.
Λες να το έχουμε χάσει τόσο πολύ? Ή λες να είμαστε προγραμματισμένοι για αυτοκαταστροφή??
κοινη λογικη λεγεται που λειπει απο πολλους ανθρωπους.
σχετιζεται με τη βαθμιδα μορφωσης αλλα οχι απαραιτητα,κ εχει να κανει με το βαθμο απορριψης του "ωχ αδερφε".
ωχ αδερφε που θα βαλω κρανος
ωχ αδερφε που δε θα πατησω γκαζι κ δε θα κανω σφηνα
ωχ αδερφε που θα φτιαξω το σαραβαλο να παει να γ%%%% (λες κ το καβαλαει αλλος)
τετοια ατομα δε ξερω αν ειναι βλακες,αμορφωτοι η κατι αλλο,σιγουρα ειναι αδυνατο να νουθετηθουν με επιχειρηματα κ καθε προσπαθεια κανει τον συνομιλητη να μοιαζει χαζος.
Ούτε εγώ έχω απάντηση, υπάρχει κάπου πρόβλημα και προσπαθώντας να το εντοπίσεις θυμάσαι το "οι ηλίθιοι είναι αήττητοι". Επώδυνη νοητική διαδρομή προς τη ρίζα του κακού. Λένε ότι οι βλάκες είναι πιο επικίνδυνοι από τους κακούς. Κι επειδή σε νοιάζει ο άνθρωπος, λες η βλακεία φταίει όχι ο βλάκας, άντε το βρήκα. Τελικά όμως με τον κακό έχεις να αντιμετωπίσεις την ίδια την κακία, αλλά με τον βλάκα πώς; Θα αντιμετωπίσεις τι; Γι΄ αυτό λένε επίσης, ότι όταν κάτι μπορείς να το εξηγήσεις με τη βλακεία, σταμάτα εκεί, μη ψάχνεις τίποτα άλλο, το εξήγησες, έφτασες στο τέρμα. Με τον κακό είναι εύκολο, γιατί βλέπεις απέναντι τον αντίπαλο, και φυλάγεσαι γιατί ξέρεις τι περίπου να περιμένεις. Με τον βλάκα όμως είναι άσχημο, γιατί είναι απρόβλεπτος, και γιατί σε φέρνει σε σύγκρουση με τον εαυτό σου. Είτε νοιαστείς είτε τον παρατήσεις κινδυνεύεις, είτε να θεωρηθείς κι εσύ βλάκας είτε να θεωρηθείς απάνθρωπος. Εκεί είναι που σε τσαντίζει. Ο καργιόλης ο βλάκας είναι πανίσχυρος, δεν παίζεται. Λόγω της ανθρωπιάς σου είσαι έκθετος.
θα σου πω μια άλλη σκληρή ιστορία. Παλιά υπήρχαν περισσότεροι μηχανόβιοι, είχα φίλο γιατρό που μου το εκμυστηρεύτηκε. Εφημερία νυχτερινή νοσοκομείο, τρεις τη νύχτα να φέρνουν κομματιασμένους πιτσιρικάδες, και 3-4 χειρουργοί όλη τη νύχτα να ράβουν κομμάτια έτσι; Μιλάμε για πολύ φρικ. Στις πολύ άσχημες περιπτώσεις μαζεύονταν οι γιατροί συμβούλιο και αποφάσιζαν, όταν θα επιζούσε αλλά μισός και σε αναπηρικό καρέκλα και με στραπατσαρισμένο κεφάλι, και τον άφηναν να πεθάνει ρε φίλε από οίκτο. Μια φορά εκτίμησαν την κατάσταση, και ο ένας γιατρός άρχισε να κλαίει, και τους είπε ότι το 20χρονο το ήξερε, ήταν φοβερό παιδί κλπ. και τους παρακάλεσε να τον αφήσουν να πεθάνει γιατί το ήξερε καλά το παιδί και σίγουρα δεν θα μπορούσε ούτε θα ήθελε να ζήσει στραπατσαρισμένος. Αυτά.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω ως προς τον όρο «βλάκας».
Πιστεύω πως είναι ένας όρος σχετικός και είναι λάθος προσέγγιση για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος να βλέπεις κάποιον ως «βλάκα».
Για την κυρία από την Κηφισιά που μου είχε πει πως οι ποδηλατόδρομοι της έχουν μειώσει το επίπεδο ζωής γιατί ο γιατρός της μητέρας της δεν βρίσκει να παρκάρει όποτε έρχεται να τη θεραπεύσει, εγώ ίσως να είμαι «βλάκας» που προτιμώ το ποδήλατο από το αυτοκίνητο.
Για τους στρατοδίκες που δίκασαν τον Μπελογιάννη, είναι πολύ πιθανό να τον θεωρούσαν «βλάκα» που δεν δίστασε να εκτελεστεί για τις ιδέες του.
Για τους αποικιοκράτες Άγγλους, είναι πολύ πιθανό ο Γκάντι να ήταν ένας «επικίνδυνος βλάκας» και μπορώ φυσικά να αναφέρω κι άλλα παραδείγματα.
Πριν πολλά χρόνια, όταν υπηρετούσα τη θητεία μου, μου έδωσαν μια υπηρεσία από την οποία θα μπορούσα να γλιτώσω μια πορεία. Οι πορείες όμως μου άρεσαν γιατί ήταν σχετικά σύντομες και για μένα ήταν απλά μία βόλτα στην εξοχή. Ζήτησα λοιπόν να αλλάξω υπηρεσία. Ήρθε να με αντικαταστήσει ένας τύπος που τότε δεν ξεπερνούσε τα 25 χρόνια. Λιπόσαρκος, με μία «τσιγαρούκλα», ένα τεράστιο πλαστικό ποτήρι φραπέ και σέρνοντας τις αρβύλες. Με κοίταξε με «οίκτο» και με αποκάλεσε βλάκα που δεν προτίμησα αντί να αράξω δύο ώρες να πάω στην πορεία. Του είπα πως για μένα η πορεία ήταν απλά μία βόλτα στη φύση και η απόστασή της μου φαίνεται αστεία. Του είπα πως για μένα η κίνηση είναι τρόπος ζωής και όχι το άραγμα. Μου είπε κάτι που με προβλημάτισε: πως για εκείνον το άραγμα είναι τρόπος ζωής και όχι η κίνηση.
.
.
.
Κάποιος λοιπόν αποφασίζει πως το ρίσκο της υπερβολικής ταχύτητας με μηχανή αξίζει και την ίδια του τη ζωή. Δεν μπορώ παρά να το σεβαστώ. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να τον πείσω ότι κάνει λάθος, θα φέρω μπροστά του λογικά επιχειρήματα, παραδείγματα, θα του δείξω τις εναλλακτικές.
Αν τον πείσω, έχει καλώς. Αν όχι, τότε δεν μπορώ παρά να σεβαστώ την επιλογή του και να ετοιμαστώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση στον δρόμο που θα παραχθεί από όλους αυτούς που θα κάνουν την ίδια επιλογή. Που ξέρεις, αν δεν τον αντιμετωπίσω ως «βλάκα» μπορεί και να δει αυτές τις εναλλακτικές.
Έχω άδικο;
Μπορεί.
Μπορεί τελικά να είμαι εγώ ο «βλάκας».
Ποιος πραγματικά το ξέρει;
Πασάκα μου, πόσα χρόνια καβαλάς ποδήλατο; 30, 40, 50 χρόνια; Νιώθεις έμπειρος, έχεις φάει ντόπια κι αλλοδαπά χιλιόμετρα με το κουτάλι; βουνά, ραχούλες, με κρύα και βροχές; Νιώθεις πάντα έτοιμος ν' αντιμετωπίσεις το κακό; Μπράβο αρχηγέ μου.
Σε νοιάζει η εικόνα σου βρε όμορφε ποδηλάτη; θα σε πουν βλάκα ή απάνθρωπο αν βοηθήσεις ή όχι έναν καριόλη βλάκα; Λόγω της ανθρωπιάς σου είσαι έκθετος;
Θα σου πω, λοιπόν, κι εγώ μια άλλη σκληρή ιστορία. Και τώρα και παλιά, πάντα υπήρχαν μαλάκες μισάνθρωποι και πονηροί, ευαίσθητοι με την έξυπνη ράτσα τους και διστακτικοί με οτιδήποτε ξένο γι΄ αυτούς. Πάντα υπήρχαν οι “έξυπνοι” που κατατρόπωναν βλάκες (τρέμω, λες να κάνω κι εγώ το ίδιο τώρα;)
Άκου ηλικίες ρε φίλε: 20χρονα και 25χρονα!
Αν είναι να κάνεις κάτι το κάνεις, δεν λες πολλά για να νιώσεις ψηλότερος.
Θέλω να γνωρίσω κι εγώ τον γιατρό που επιλέγει τον θάνατο. Να του πω κι εγώ για όσους φίλους μπορεί να έχασα, να του πω πως είμαι ένας καριόλης βλάκας, που μετά από τόσα ατυχήματα και χειρουργεία, επιλέγω να είμαι σε 2 ρόδες, χωρίς την ελπίδα μπας και με σώσει κάνας ευφυής ποδηλάτης.
ΕΤΑΚ: Έτυχε και σας διάβασα. Αν γράφεις για τα έμπειρα πιτσιρίκια του φόρουμ, ξέχνα ό,τι είπα.
Εγώ Βεληγκέκα μου - μιλώ με έντονη διάθεση χιούμορ, από χτες και μετά από έναν καλό ύπνο ηρέμησα - δεν κάνω καμία επιλογή απολύτως, ανάμεσα σε έμπειρα και άπειρα πιτσιρίκια, οπότε αυτομάτως καμία σημασία δεν έχει για μένα σε ποια κατηγορία από τις δύο ανήκεις. Στους δρόμους όλοι μας βγαίνουμε, χωρίς εξαιρέσεις ή διακρίσεις.
Όποιος γουστάρει θα κάνει ό,τι γουστάρει, έτσι κι αλλιώς, ασχέτως με το τι εγώ νομίζω, ή θεωρώ, ή πιστεύω, ή κάνω, και καλά θα κάνει, κι εγώ το ίδιο καλά κάνω σε αυτό, και όλοι μας το ίδιο. Από κει και πέρα όμως οι επιλογές του καθενός, και η στάση, και οι απόψεις, και οι θέσεις, είναι προσωπική υπόθεση. Για αυτές τις απόψεις έθεσα αυτό το θέμα, οπότε δεν έχει νόημα να ζητάς να ξεχάσει κάποιος αυτά που είπες. Σαν συνέπεια αυτού, σαν αντάλλαγμα, και εγώ θα σου πώ κατάφατσα, ότι εάν εσύ (ο κάθε εσύ, όχι εσύ) επιλέγεις να είσαι ένας Βεληγκέκας της ασφάλτου, το τι εγώ θα κάνω εάν (χτύπα ξύλο) σε βρω στουκαρισμένο είναι δική μου υπόθεση βεβαίως, σε συνάρτηση με τις απόψεις μου που κι αυτές είναι δική μου υπόθεση βεβαίως.
Πηγαίνοντας για βραδυνό περίπατο πετυχαίνω ποδηλάτη που έχω δει να περνάει κάτω απ΄το σπίτι μου πολλές φορές. "Δεν φοβάσαι χωρίς κράνος" λέω χαμογελαστός για να μη με βρει ΄και κανένα κακό, ποτέ δεν ξέρεις, "Χειρότερα είναι με κράνος" μου λέει... ρωτάω γιατί και μου απαντάει ότι, ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ!
"Πόσα γραμμάρια είναι ρε αδερφέ ένα κρανάκι..;" συνεχίζω, για να πάρω την απάντηση "Τρακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς κράνος και δεν μου έχει συμβεί τίποτε!!!" Καληνυχτίζω, προχωράω.
Και για να γυρίσω στο θέμα με τα παπάκια, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ η περιφρόνηση των μηχανόβιων που ανεβαίνουν το ποτάμι κάθε πρωί στην ίδια τους τη ζωή! Με χίλια ανάμεσα σε μισοκινούμενα αυτοκίνητα, προσπερνάνε ο ένας τον άλλον ξύνοντας προφυλακτήρες κυριολεκτικά!
Πριν κανένα μήνα έτυχε να δω και μια "μικρή" τράκα στο ύψος της Π. Ράλλη, μικρή από την άποψη ότι ο οδηγός της μηχανής δεν έπαθε τίποτε σοβαρό. Κατά τα άλλα, εννέα, μάλιστα ΕΝΝΕΑ, αυτοκίνητα ήταν σπαρμένα δεξιά-αριστερά στο οδόστρωμα, άλλα λιγώτερο και άλλα περισσοτερο χτυπημένα, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την μηχανή που έπαιρνε τούμπες...
Ππππσσσσσ....
αν τα έκανε και σε 1 δευτερόλεπτο, θα πήγαινε με την ταχύτητα του φωτός.....