δεν βλέπω το σκαλοπάτι το μαρμάρινο που σκόνταψα στη σκέψη σου
έκανες τότε μια σειρά προδοσίες αν δεν απατώμαι
κοίτα μπορώ να μείνω και να φύγω
ήταν γνωστό
πάντα ήταν
ήξερες αυτή τη γνώση σαν την καπνιά του δέκα φορές αναμένου τσιγάρου σου
ήσουν και ήμουν ισχνό κορμί
ισχνό μυαλό που ήθελε να ξαπλωθεί
στις πλάκες μπρος απ’ τα σπίτια των ενόρκων
που μας δίκαζαν καθημερνά
με τα σοβαρά τους στόματα
τα μάτια σε σχισμένη δίπλα
εγώ καλέ μου φίλε δεν περίμενα να ξηλώσουν το μαρμάρινο σκαλοπάτι
το διάβηκα νύχτες και μέρες
λαξεύτηκε το μάρμαρο
φαγώθηκαν τα υποδήματά μου
πλήγιασαν τα πόδια μου
μα τώρα το σκυλί μου τα γιατρεύει...
σε ασπάζομαι όλο συγκίνηση
κι ας λείπεις
εδώ μου έχω το άγγιγμα των χειλέων μου στις παρειές σου
εδώ μου έχω το άγγιγμα των χειλέων σου στις παρειές μου
καμιά καληνύχτα δεν θα ξαναπώ
μόνο καλημέρα
[προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αυτό το βίντεο σαν παράθεση φαίνεται να αφορά σ’ έναν άνθρωπο, αυτόν που είναι το κεντρικό πρόσωπο του βίντεο, όμως όχι μόνο...επίσης η στιχομυθία πιο πάνω το ίδιο...ωραίο πράγμα η διάχυση...υπέροχο!]
Ξεχωρίζω το παρακάτω:
και επαναλαμβάνομαι, ελπίζω χωρίς να κουράζω: γεια σου Βαγγελιώ μου μερακλού!
...δεν ξέρω πώς τυχαίνει
να πέφτω πάνω σε κάτι τέτοια
κάτι νύχτες δύσβατες,
που δεν περνιούνται.
Ελένη γενναία!...οι νύχτες είναι για να περνιούνται, όπως καλά ξέρεις κι έρχεται πάντα κάποιο ξημέρωμα και στον τόπο μας αυτό το δώρο της φύσης γαληνεύει και ελπιδοφορεί γι’ αυτό κι αντέχουμε...
όσο για το μεράκι, δεν ξέρω αν υπάρχει είτε σαν πόνος, είτε σαν αγάπη για την ομορφιά...ίσως και τα δυό...τα σέβη μου και σε σένα Τάσο...
καλό ξημέρωμα όλοι!
ευχαριστώ που μοιράζομαι μαζί σας τους συνειρμούς που με κρατάνε όρθια...ανάμεσα στο τίποτα και σ’ όλα...εκεί στην άγνωστη και ζητούμενη ισορροπία που όλοι μοιραζόμαστε, τα νέα ήθη που πρέπει συνεχώς να κατακτάμε...τώρα βλέπω πόσο εγωιστικό και αλαζονικό είναι να επιμένει κανείς στις “αρχές” του...τώρα βλέπω πόση πολυτέλεια κρύβεται πίσω απ’ την στάση που υιοθετεί κάποιος, που ενώ η γη τρέμει συθέμελα κι ανταριάζεται γύρω του, αυτός κάνει πως ζει στις ιδανικές νεφέλες των συνηθειών του...
...η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Η ωραιότητα, τέλος πάντων,
είναι πνευματικό μέγεθος.
Την ψάχνουμε και τη συναντάμε
στην ποίηση, στις τέχνες,
στην παρουσία του Θεού ανάμεσά μας,
την ψάχνουμε παντού.
Η αγάπη κάνει τη διαφορά.
Μην είναι τούτο αξίωμα;
Μην είναι «μεγαλοστομία»;
Μπα!
Η αλήθεια είναι κι όσο προχωράει τούτο το ημερολόγιο και φεύγουν τα χαρτάκια του το ένα πίσω από το άλλο, τόσο πιο πολύ πείθομαι πως είναι αλήθεια.
Καλοκαίρι 2016.
Ελλάδα.
Γκρίνια και φόβος (το ένα τρέφει το άλλο σε κύκλο που μοιάζει να μην έχει σταματημό). Μόνη λύση φαντάζει η αγάπη και μακάριος αυτός που την έχει μέσα του χωρίς κόπο.
Υποβάλλω κι εγώ τα σέβη μου στις δύο κυρίες...
πολύ δυνατό, μου λείπουν οι λέξεις, να ζήσεις
Για κατι τετοια ποστ αγαπω αυτο το φόρουμ, και αγαπώ κι όσους σχολιασαν, επισης!!
Κωστάνζα σ’ ευχαριστώ...
Παπί σου υπόσχομαι πως θα κοιτάω μήπως σε δω, όταν κάνω την κούρμπα μου στην Παραλιακή στο Μοσχάτο (φέτος κυριολεκτικά έχω “κατουρήσει στο πηγάδι”, όπως έλεγε και η παιδική μου φίλη στις κακοτυχίες, καμιά βόλτα ακόμα...χάνω τους ήσυχους δρόμους του καλοκαιριού)...όταν το κάνω αυτό, κάθε φορά σε φέρνω στο μυαλό μου εσένα και την φοβερή σύμπτωση/ταύτιση!
να είσαστε όλοι γεροί και πλήρης εύχομαι και ευτυχείς ταξιδευτές!